ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΚΥΠΡΟΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ…!

1974-2008   34 χρόνια Τουρκικής κατοχής στο μαρτυρικό νησί της Κύπρου

ΙΣΑΑΚ ΙΣΑΑΚ ΚΑΙ ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΟΛΩΜΟΥ ΔΥΟ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ο 20ός αιώνος έδυσε. Μαζί του πίστεψαν μερικοί ότι θα έδυαν και τα ιδανικά. Έρχονται όμως στιγμές που κάποια γεγονότα διαψεύδουν τις απέλπιδες σκέψεις, ότι η ανθρωπότητα καταρρέει και οι αξίες χάνονται. Ένα τέτοιο γεγονός συνέβη τον Αύγουστο του 1996 στο μαρτυρικό νησί της Κύπρου. Δύο παλικάρια, ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού, ξεπετάγονται ολόρθα για να γράψουν για άλλη μια φορά Ελληνική Ιστορία με το πολύτιμο αίμα τους.

Μια σύγχρονη ηρωΙδα - ΕΛΕΝΗ ΦΩΚΑ
Η εγκλωβισμένη  Ελληνοκύπρια δασκάλα Ελένη Φωκά που δίδασκε μικρό αριθμό μαθητών στο χωριό Αγία τριάδα, στην κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου, από την τουρκική επίθεση εναντίον της Κύπρου το 1974,  επέστρεψε πριν από μερικά χρόνια στην ελεγχόμενη από την κυβέρνηση περιοχή για ιατρική περίθαλψη με τη βοήθεια της ΟΥΝΦΙΚΥΠ.
Έκτοτε,  η Τουρκία αρνείται να επιτρέψει την επιστροφή της στο σπίτι της στην Καρπασία,  στο βορειανατολικό τμήμα της νήσου. 
Ο εκπρόσωπος  ΟΥΝΦΙΚΥΠ δήλωσε ότι τα Ηνωμένα Έθνη υποστηρίζουν το δικαίωμα της Ελένης Φωκά για επιστροφή στο σπίτι της στην Καρπασία.  Το Συμβούλιο υπουργών της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταδίκασε την άρνηση των τουρκικών στρατευμάτων να επιτρέψουν στην Ελληνοκύπρια δασκάλα Ελένη Φωκά να επιστρέψει στο σπίτι της,  μετά από την ιατρική περίθαλψη στην ελεγχόμενη από τη νόμιμη κυβέρνηση περιοχή.
Η Ελένη Φωκά έχει επίσης δεχτεί επίθεση από πράκτορες των τουρκικών δυνάμεων κατοχής και υπέστη μικροτραυματισμούς στην προσπάθειά της να επιστρέψει στο σπίτι της και στο σχολείο της.  Σύμφωνα με αστυνομική ανακοίνωση,  η Ελένη Φωκά,  που επέβαινε σε λεωφορείο με αριθμό εγκλωβισμένων που επέστρεφαν στα σπίτια τους στην κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου,  συνελήφθη από τουρκικά στρατεύματα κατοχής στο σημείο ελέγχου του ξενοδοχείου Λήδρα Πάλας στη Λευκωσία και αναγκάστηκεδια της βίας
να επιστρέψει στην ελεγχόμενη από την κυβέρνηση περιοχή.

Οι συνέπειες της τουρκικής εισβολής
Οι συνέπειες της τουρκικής εισβολής και κατοχής ήταν πολλές.
· Το 35% του εδάφους της κυπριακής Δημοκρατίας, το βόρειο τμήμα του νησιού που συγκέντρωνε το 70% των πλουτοπαραγωγικών πόρων βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή.(παρεμβολή κειμένου για τις οικονομικές επιπτώσεις)
· 142000  Ελληνοκύπριοι, το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού, έχουν εκτοπιστεί από το κατεχόμενο βόρειο τμήμα,  όπου αποτελούσαν το 70% των κατοίκων.  Παράλληλα,  οι Τουρκοκύπριοι που ζούσαν στις ελεύθερες περιοχές εξαναγκάστηκαν από την ηγεσία τους να μετακινηθούν στις κατεχόμενες περιοχές.(παρεμβολή κειμένου για τους πρόσφυγες)
·  Εκκρεμεί ακόμα η διακρίβωση της τύχης περίπου χιλίων πεντακοσίων αγνοουμένων προσώπων.(παρεμβολή κειμένου για τους αγνοούμενους)
·  Λιγότεροι από 600 εγκλωβισμένοι ζουν σήμερα στα κατεχόμενα χωριά τους κάτω από συνθήκες καταπίεσης,  εκφοβισμού και στερήσεων.  Τον Αύγουστο του 1974 ζούσαν στα κατεχόμενα χωριά τους 20.000 εγκλωβισμένοι.(παρεμβολή κειμένου για τους εκλωβισμένους)
· 35.000 Τούρκοι στρατιώτες, εφοδιασμένη με το πιο σύγχρονο οπλισμό και υποστηριζόμενοι από Αεροπορία και Ναυτικό, βρίσκονται στο κατεχόμενο τμήμα,  καθιστώντας το σύμφωνα με τον Γ.Γ. του ΟΗΕ μία από τις πιο στρατικοποιημένες περιοχές στον κόσμο.
· 115.000 έποικοι έχουν μεταφερθεί κυρίως από την Τουρκία και εγκατασταθεί στο κατεχόμενο τμήμα,  με στόχο την αλλοίωση της δημογραφικής δομής και τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης.(παρεμβολή κειμένου για τους Τούρκους εποίκους)
· Η ερμητικά κλειστή γραμμή Αττίλα, «επιχείρηση Αττίλας» ήταν η κωδική ονομασία που έδωσε η Τουρκία στη στρατιωτική εισβολή της στην Κύπρο, διαμελίζει τεχνητά το νησί και εμποδίζει τη διακίνηση των Κυπρίων στην ίδια τους τη χώρα.
· Στην προσπάθεια για εδραίωση των τετελεσμένων γεγονότων ανακοινώθηκε μονομερώς το 1983 στο κατεχόμενο τμήμα «η τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», το ψευδοκράτος που αναγνωρίζεται μόνο από την Τουρκία και εξαρτάται πλήρως από αυτήν.
·  Περίπου 35.000 Τουρκοκύπριοι έχουν μεταναστεύσει κατά τη περίοδο 1974-1999 από το κατεχόμενο τμήμα λόγω της οικονομικής,  κοινωνικής και ηθικής εξαθλίωσης που επικρατεί εκεί. Ως αποτέλεσμα ο συνολικός αριθμός των Τούρκων στρατιωτών και των εποίκων ξεπερνά σήμερα τον αριθμό των Τουρκοκυπρίων.
·  Το παράνομο καθεστώς στο κατεχόμενο τμήμα προσπαθεί μεθοδικά να εξαλείψει κάθε ίχνος της Πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς 11.000 χρόνων.  Τα ελληνικά τοπωνύμια αντικαθίστανται από τουρκικά.(παρεμβολή κειμένου για την καταστροφή της οικονομικής κληρονομιάς).

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Με την κατοχή του Βορείου τμήματος της Κύπρου,  οι Τούρκοι εκδίωξαν με τη βία 142.000 Ελληνοκύπριους το ένα τέταρτο
του συνολικού πληθυσμού και το 70% του αυτόχθονα πληθυσμού.
Οι άνθρωποι αυτοί εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να καταφύγουν στις ελεύθερες περιοχές, 
πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα. Άστεγοι και ταλαιπωρημένοι παρέμειναν για πολλές εβδομάδες στο ύπαιθρο,
μέχρι να τους παραχωρηθεί προσωρινή στέγαση σε αντίσκηνα,  σε καταυλισμούς που δημιουργήθηκαν γι αυτό το σκοπό.
Μακροπρόθεσμη πολιτική της κυβέρνησης ήταν η παροχή καλύτερης προσωρινής στέγασης σε οικισμούς,  ενώ ο μόνιμος στόχος
εξακολουθεί να είναι η επιστροφή όλων των προσφύγων στην πατρογονική γη.
Αναπόφευκτο αποτέλεσμα του μαζικού αυτού ξεριζωμένου ήταν η κατάρρευση της κοινωνικής δομής.
Το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποφάσισε ότι η Τουρκία παραβίασε άρθρα της Ευρωπαϊκής Συνθήκης ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αφορούν το δικαίωμα των Ελληνοκυπρίων προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους και το δικαίωμά τους να έχουν πρόσβαση στις περιουσίες τους και να κάνουν χρήση αυτής.
Τα ενωμένα Έθνη και άλλοι διεθνείς οργανισμοί απαίτησαν με ψηφίσματά τους την επείγουσα και ασφαλή επιστροφή
των προσφύγων στα σπίτια τους.  Αξίωσαν επίσης την πλήρη αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Κυπριακού λαού
και ιδιαίτερα των προσφύγων. Η Τουρκία,  όμως,  αρνείται να συμμορφωθεί με αυτά τα ψηφίσματα,
παραβιάζοντας κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες των Ελληνοκυπρίων,
περιλαμβανομένων της ελευθερίας διακίνησης, της ελευθερίας εγκατάστασης και του δικαιώματος ιδιοκτησίας.

ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ
Το ανθρωπιστικό πρόβλημα των αγνοουμένων εξακολουθεί να αποτελεί μια από τις πιο τραγικές συνέπειες της
τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.  Περίπου 1.500 άνθρωποι,  στρατιωτικοί και άμαχοι,  συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών,
είτε συνελήφθηκαν από τις τουρκικές δυνάμεις εισβολής κατά τη διάρκεια του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974,
είτε εξαφανίστηκαν πολύ μετά τη λήξη των εχθροπραξιών σε περιοχές που βρισκόταν υπό τον έλεγχό του τουρκικού στρατού.
Από τότε η τύχη τους αγνοείται.  Ως αποτέλεσμα των επίμονων προσπαθειών της κυπριακής κυβέρνησης και των συγγενών
των αγνοουμένων και ύστερα από σχετικά ψηφίσματα της γενικής συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών συστάθηκε
η διερευνητική Επιτροπή αγνοουμένων. Παρά τις προσπάθειες,  όμως,  που καταβάλλονται για επίλυση αυτού του
ανθρωπιστικού προβλήματος,  η συντριπτική πλειοψηφία των συγγενών των αγνοουμένων δεν έχει πληροφορηθεί για την τύχη των αγαπημένων τους προσώπων. Εξάλλου,  το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων,  εξετάζοντας το θέμα των αγνοουμένων,  αποφάσισε ότι υπήρξαν συνεχείς παραβιάσεις εκ μέρους της Τουρκίας. Σύμφωνα με την απόφαση,  η Τουρκία απέτυχε να διεξαγάγει αποτελεσματική έρευνα για την τύχη των Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων.
Το δικαστήριο έκρινε επίσης ότι η σιωπή της Τουρκίας απέναντι στις πραγματικές ανησυχίες των συγγενών των αγνοουμένων ισοδυναμεί με απάνθρωπη συμπεριφορά.

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ
Μετά την τουρκική εισβολή 20.000 άτομα,  κυρίως Ελληνοκύπριοι και μερικοί Μαρωνίτες,  παρέμειναν στα χωριά τους στη βορειανατολική Καρπασία και στα δυτικά της πόλης της Κερύνειας.  Αυτοί οι άνθρωποι,  γνωστοί ως εγκλωβισμένοι,  παρέμειναν στα σπίτια τους με την ελπίδα ότι μετά την εκεχειρία θα επανέβρισκαν τον κανονικό ρυθμό της ζωής τους.  Δυστυχώς πολύ σύντομα οι προσδοκίες τους διαψεύστηκαν.  Το παράνομο κατοχικό καθεστώς άρχισε συστηματικά να εφαρμόζει πολιτική καταπίεσης,  παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και παρενόχλησης των εγκλωβισμένων,  σε μια προσπάθεια να τους εξαναγκάσει να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.  Αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής είναι η συνεχής και συνάμα ανησυχητική μείωση του αριθμού των εγκλωβισμένων.  Σήμερα λιγότερο από εξακόσια άτομα έχουν απομείνει στις κατεχόμενες περιοχές.  Πίσω απ αυτή την απάνθρωπη συμπεριφορά βρίσκεται η πολιτική του εθνικού ξεκαθαρίσματος που έχει ως στόχο την πλήρη εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου από το κατεχόμενο βόρειο τμήμα της Κύπρου.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ
Τα ιστορικά και αρχαιολογικά μνημεία που βρίσκονται στην κατεχόμενη περιοχή έμειναν στο έλεος του κατακτητή.
Ήδη από το 1976 ο Βρετανός δημοσιογράφος  Φίλντινγκ διαπίστωνε σε άρθρο του με τίτλο "ο βιασμός της Βόρειας Κύπρου"
στην εφημερίδα "the guardian" ,  μετά από επίσκεψή του στα κατεχόμενα: " ο βανδαλισμός και η βεβήλωση είναι τόσο μεθοδική
και εκτεταμένη που ισοδυναμούν με θεσμοθετημένο αφανισμό κάθε τι ιερού για τους Έλληνες". Το 1990 ο Γερμανός βυζαντινολόγος Κλάους Γκάλλας πραγματοποιεί ένα ταξίδι έρευνα στην τουρκοκρατούμενη περιοχή της Κύπρου και εξετάσει την κατάσταση των ιστορικών μνημείων,  δίνοντας έμφαση στα χριστιανικά. Δυστυχώς,  οι διαπιστώσεις του είναι το ίδιο τραγικές.  Πάνω από 250 εκκλησίες,  παρεκκλήσια και μοναστήρια έχουν επηρεαστεί.  Τα περισσότερα από αυτά έχουν λεηλατηθεί,  βεβηλωθεί ή καταστραφεί,  ενώ ένας σημαντικός αριθμός έχει μετατραπεί σε τεμένη,  αφού πρώτα κλάπηκαν όλα τα εικονίσματα και τα εκκλησιαστικά σκεύη που υπήρχαν μέσα.  Εκκλησίες και άλλοι χώροι λατρείας χρησιμοποιούνται επίσης,  ανάμεσα στ' άλλα,  ως αχυρώνες,  στάβλοι,  χώροι διασκέδασης,  εστιατόρια,  πολιτιστικά κέντρα,  κοιτώνες ή αποθήκες όπλων του τουρκικού κατοχικού στρατού.  Σύμφωνα με πληροφορίες, λιγότερες από δέκα εκκλησίες βρίσκονται σε αποδεκτή κατάσταση.
Ακόμη,  βάνδαλοι κατέστρεψαν κοιμητήρια και τις ταφόπετρές τους.  Αρχαιολογικοί χώροι,  αφού πρώτα λεηλατήθηκαν,  μετατράπηκαν σε ερείπια ή καταστράφηκαν από κατασκευαστικά έργα.  Μερικοί χώροι χρησιμοποιούνται ως βοσκότοποι.  Από το 1974 ως σήμερα καταστρέφονται συστηματικά ιστορικά και θρησκευτικά μνημεία στις τουρκοκρατούμενες περιοχές,  ενώ διεξάγονται παράνομες ανασκαφές.
Αρχαία αντικείμενα από μουσεία,  αρχαιολογικούς χώρους και ιδιωτικές συλλογές έχουν κλαπεί από λαθρέμπορους και έχουν πουληθεί στο εξωτερικό. Η πολιτιστική κληρονομιά κάθε λαού αποτελεί τμήμα της Πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας.
Έτσι και η πολιτιστική κληρονομιά της Κύπρου είναι κληρονομιά παγκόσμια και πανανθρώπινη.
Κάθε βοήθεια για τη διάσωσή της,  πριν είναι πολύ αργά,  είναι πολύτιμη και αποδεκτή.

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΩΣ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ
Παραθέτουμε ενδεικτικές δηλώσεις Τούρκων επισήμων:
·  Το 1954 ο τότε υπουργός Εξωτερικών Κορπουλού δήλωνε ότι η Κύπρος είναι επέκταση της ηπειρωτικής Τουρκίας
και θα έπρεπε να επιστραφεί στην Τουρκία λόγω γεωγραφικής γειτνίασης.
·  Το 1964, ο τότε υπουργός των Εξωτερικών Ερκίν δήλωνε απερίφραστα ότι η Κύπρος ήταν ζωτικής σημασίας για την Τουρκία όχι απλώς λόγω της ύπαρξης της τουρκικής κοινότητας στο νησί,  αλλά και για τη γεωστρατηγική  σημασία της.
·  Σε δημόσια δήλωσή του το 1964 ο Κεμάλ Σάτιρ,  αντιπρόεδρος της Τουρκίας,  έλεγε: η Κύπρος θα διαιρεθεί σε 2 τμήματα, 
1 από τα οποία θα ενωθεί με Τουρκία.
·  Το 1980 ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Γκιουνές δήλωνε ανάμεσα σε άλλα "η Κύπρος είναι τόσο πολύτιμη όσο το δεξί χέρι για μια χώρα που ενδιαφέρεται και την άμυνά της για τα επεκτατικά της σχέδια".
·  Ο πρώην πρόεδρος της Τουρκίας Οζάλ δήλωνε το 1983, "η Κύπρος είναι 1 νησί που διαπερνά την Τουρκία σαν μαχαίρι.  Είναι εξαιρετικά ζωτική από την άποψη της ασφάλειάς μας.  Αυτό το νησί δεν πρέπει να βρίσκεται σε εχθρικά χέρια.
Η ύπαρξη των Τούρκων στο Βορρά είναι μια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση".
·  Ο τότε πρόεδρος της Τουρκίας Ντεμιρέλ ανέφερε το 1993 ότι η Κύπρος είναι η τιμή και περηφάνια της Τουρκίας και απειλώντας
προσέθεσε "Το αεροδρόμιο των Αδάνων απέχει έξι λεπτά από τη Λευκωσία".
·  Το 1994 ο τότε υπουργός Εξωτερικών Σοϋζάλ δήλωνε "στην Κύπρο υπάρχει ήδη ένα σύστημα 2 κρατών.
Η ύπαρξη αυτού του συστήματος θα πρέπει να γίνει αποδεκτή
·  Σε συνέντευξή του στις 17-7-1997,  ο τότε αναπληρωτής πρωθυπουργός της Τουρκίας Ετζεβίτ δήλωσε ότι αν
η ελληνοκυπριακή διοίκηση γίνει δεκτή ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκπροσωπώντας ολόκληρη την Κύπρο
τότε η τουρκική δημοκρατία βόρειας Κύπρου θα προχωρήσει σε ενσωμάτωση με την Τουρκία.
·  Στις 31-8-1998 ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ντενκτάς, στην παρουσία του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Τζεμ
προέβη σε νέες απαράδεκτες και προκλητικές δηλώσεις υποβάλλοντας προτάσεις για δημιουργία συνομοσπονδίας στην Κύπρο,  που στην πραγματικότητα αποσκοπούν στη μετατροπή της Κύπρου από ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος σε 2 προτεκτοράτα.
·  Ο τέως Τούρκος πρόεδρος Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ,  σε ομιλία του στην πλατεία Αττατούρκ στην κατεχόμενη Λευκωσία το 2000,
δήλωσε: αν σήμερα υπάρχει ηρεμία και ειρήνη στο νησί αυτό δεν οφείλεται στα Ηνωμένα Έθνη,  αλλά στο γενναίο τουρκικό στρατό.
Μην αμφιβάλλετε.  Το τουρκικό κράτος είναι ισχυρό. Είναι αρκετά ισχυρό για να προασπίσει την ασφάλειά σας και να
προστατεύσει τις περιουσίες σας.
·  Σε δήλωσή του στο τηλεοπτικό σταθμό CNN TURK  στις 25-1-2002, ο Μπουλέντ Ετζεβίτ αναφέρθηκε στις
διακοινοτικές συνομιλίες για μια συνολική διευθέτηση του Κυπριακού και ισχυρίστηκε ότι υπάρχουν 2 ξεχωριστά κράτη και 2 ξεχωριστά έθνη στην Κύπρο.  Αν αυτό δεν γίνει αποδεκτό,  δεν πρόκειται να υπάρξει συμφωνία,  πρόσθεσε.

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
“ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ“
ΣΥΓΓΡΑΦΗ :ΑΛΟΥΜΑΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ, ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ
ΘΕΜΑ: Οι επιπτώσεις της τουρκικής εισβολής ιδωμένες μέσα από την περιπέτεια μιας ελληνικής οικογένειας.
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Δημήτρης και η Μαρία ζουν με τα πέντε παιδιά τους στην Κερύνεια.
Αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση το καλοκαίρι του 1974 είναι έκρυθμη και φοβούνται τις εξελίξεις. Τα επεισόδια ξεσπούν και η οικογένεια χωρίζεται. Ο πατέρας με τα δυο μεγαλύτερα αγόρια φεύγουν για να εκπληρώσουν το χρέος στην πατρίδα. Η μητέρα με τα μικρότερα παιδιά περιμένει κρυμμένη στο σπίτι. Όταν πληροφορείται το θάνατο του ενός γιου της αποφασίζει να βγει από το σπίτι της και να οδηγήσει τα παιδιά της στην ελεύθερη Κύπρο. Στο δρόμο τους αναγνωρίζουν Τούρκοι και τους κυνηγούν, μία Τουρκάλα όμως που κάποτε ευεργετήθηκε από τη Μαρία τη βοηθά να σωθεί και την οδηγεί με ασφάλεια στην ελεύθερη Κύπρο.
Όταν για πρώτη φορά άνοιξαν τα σύνορα και οι Ελληνοκύπριοι επισκέφθηκαν τα κατεχόμενα, η Μαρία πραγματοποίησε το μοναδικό όνειρο που είχε, να προσκυνήσει τα χώματα των προγόνων της. Φτάνοντας όμως λυγίζει. Την υποβαστάζουν η κόρη  και τα εγγόνια της. Το ένα από τα δύο πηγαίνει να καλέσει βοήθεια. Βρίσκει κάποιον κύριο και τον οδηγεί στη γιαγιά του. Ο άντρας αναγνωρίζει στο γερασμένο πρόσωπο τη μητέρα του και η Μαρία στο δικό του, αυτό του γιου της. Έτσι η οικογένεια βρίσκεται πάλι μαζί.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
“...Δύο μέρες αφού φύγαμε απ' το σπίτι μας σκότωσαν τον Ιωάννη μας και εμένα και τον πατέρα μας έπιασαν και μας οδήγησαν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων. Μείναμε εκεί πέντε μήνες, με βασανιστήρια πολλά, με άθλιες συνθήκες, με θάνατο. Ο πατέρας δεν άντεξε. Τρεις μέρες πριν μας στείλουν στα βάθη της Τουρκίας έσβησε και ΄γω πήρα τη μεγάλη απόφαση, ή θα σωζόμουν ή θα τελείωνα. Απέδρασα, έμεινα μέρες χωρίς φαγητό και νερό, κρύφτηκα σε κάποιο ερειπωμένο σπίτι και βγήκα όταν η κατάσταση ξεκαθάρισε....Έμεινα στο χωριό μας και αποφάσισα να μην αποχωριστώ τα χώματά μας, ως σήμερα, μανούλα μου...“
“...τότε είχε πει ο πατέρας σου, παντού και πάντοτε θα είμαστε μια οικογένεια. Παντού και πάντοτε είμαστε μια οικογένεια ! Δόξα τω Θεώ όλοι παντού και πάντοτε είμαστε ακόμα ένα!“

ΑΚΟΜΑ ΤΙΠΟΤΑ...

Οι αγνοούμενοι δεν πέθαναν

Σε μία περίοδο όπου όλοι ξεχνούν την ουσία της ζωής και της πατρίδας επειδή δε θυμούνται τα κόκκινα καλοκαίρια, σε μία περίοδο όπου όλοι νομίζουν ότι δεν υπάρχει κάτι το επείγον όσον αφορά στα εθνικά θέματα, θεωρούμε απαραίτητο να θέσουμε και πάλι το θέμα των αγνοουμένων.

Είδαμε πόσο ειλικρινείς ήταν οι προθέσεις του άρθρου του σχεδίου που αφορούσε αυτό το πρόβλημα εφόσον δεν υλοποιήθηκαν τώρα. Διότι αν πράγματι αυτό το άρθρο ήταν σημαντικό θα έπρεπε να είχε δρομολογηθεί η λύση ανεξαρτήτως της υπογραφής όπως το βλέπουμε με τα οικονομικά προβλήματα. Επιπλέον εφόσον τώρα υπάρχει όντως ένα σωστό πλαίσιο διαπραγμάτευσης γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε για να λύσουμε επιτέλους τις απορίες μας. Οι κινήσεις της Τουρκίας με το ευρωπαϊκό πλαίσιο γίνονται όλο και πιο δύσκολες όμως ποιος προσπαθεί πραγματικά να χρησιμοποιήσει αυτή τη δυσκολία θετικά; Κατ' επανάληψιν η Τουρκία αρνήθηκε ότι μετέφερε στη χώρα της αιχμαλώτους και παρεμπόδισε τη διεξαγωγή ερευνών στην κατεχόμενη Κύπρο αλλά και στο ίδιο της το έδαφος και όμως ποιος την καταδίκασε;

Η μη ύπαρξη αιχμαλώτων ήταν και είναι το μοτίβο του κατοχικού καθεστώς. Βέβαια ο λόγος αλλάζει κατά καιρούς ανάλογα με τις τοπικές σκοπιμότητες. Όμως η ουσία για μας είναι μια: οι αγνοούμενοι δεν πέθαναν. Κι έχουμε πάμπολλες μαρτυρίες επίσημες και ανεπίσημες ότι ζουν! Ο υπαξιωματικός Νίκος Γιανακόπουλος εθεάθη στην περιοχή των Αδάνων το 1993 από διερχόμενο έλληνα οδηγό φορτηγό, ο οποίος συνομίλησε για λίγο μαζί του. Ο στρατιώτης Κωνσταντίνος Σούρλας εθεάθη στην περιοχή των Αδάνων από έλληνα οδηγό επιβατικού αυτοκινήτου, στον οποίο πρόλαβε να αναφέρει τα στοιχεία και τον τόπο καταγωγής του. Το 1995 ο Πέτρος Κασιμάτης αποκάλυψε ότι η ΕΥΠ είχε εντοπίσει, μέσω του έλληνα συνταγματάρχη Γιαννόπουλου, ο οποίος προσποιητό τον ιχθυέμπορο, έξι αγνοούμενους στο Μπολού της Τουρκίας και άλλους επτά στο Ντινιζλί.

Τώρα η κατάλληλη στιγμή για να ενισχυθούν όλες οι προσπάθειές μας όσον αφορά στην εξερεύνηση των αγνοουμένων μας. Διότι ακόμα κι αν είχε μείνει μόνο ένας ζωντανός, του χρωστάμε τη βοήθειά μας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δε θέλουν θρήνους μα αγώνες!

Αγαπημένη μου Κύπρος…. Βγαίνει πικρό το δάκρυ στη θύμησή σου.

Το δάκρυ που ποτίζει την αγανάκτηση….

Την αγανάκτηση που «φουντώνει» την διάθεση για αγώνα….

Μακάρι να μπορούσα στα ΑΓΙΑ χώματά σου να αγωνιστώ για την λευτεριά σου.

Δώρο σου κάνω και τη ζωή μου ακόμα, αρκεί να σε ξαναδώ ΛΕΥΤΕΡΗ.

Αρκεί το άγιο σου χώμα να αγκαλιάσει το κορμί μου….

Θα είναι σαν να ξαναγύρισα στην μήτρα της μάνας μου….

Ελπίζω…………………..