Ο Ελληνισμός της Ελλάδας.

Ως έκφραση, ο Ελληνισμός της Ελλάδας μπορεί να φανεί σε πολλούς πλεονασμός, όμως η πραγματικότητα διαψεύδει αυτή την εντύπωση. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στον αριθμό των ραγιάδων, αλλά σε ότι τίποτα πια δεν είναι αυτονόητο, ακόμα και αυτό που θεωρούμε ως δεδομένο. Επιπλέον, αν είμαστε σοβαροί και ορθολογικοί, πρέπει να αποδεχθούμε ότι η ιστορία της πατρίδας μας, έχει αποδείξει ότι αυτό το δεδομένο το χτύπησαν πολλοί από τους εχθρούς μας. Η αλήθεια είναι ακόμα πιο απλή, ο Ελληνισμός δεν βασίστηκε ποτέ σε αυτήν την απλοϊκή έννοια. Και γι’ αυτό το λόγο ήταν και η πηγή του ουμανισμού. Διότι αν κάνουμε την αναλογία, θα έπρεπε κάθε άνθρωπος να είναι ανθρωπιστής. Ο μόνος τρόπος για να ισχύει αυτό είναι να υπάρξει ο διαχωρισμός με τα άτομα. Αλλιώς δεν είναι μία ιδιότητα, αλλά μία ικανότητα που πρέπει να μετατραπεί σε πραγματικότητα μετά από αγώνα και θυσία. Έτσι ισχύει και το ίδιο για μας. Πολλοί νομίζουν ότι είναι ενώ πρέπει να γίνουν και για να γίνει αυτό πρέπει να έχουν προσφέρει στην πατρίδα μας, στον Ελληνισμό. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν ποια είναι η κατάστασή μας, την οποία θεωρούμε φυσιολογική και να την συσχετίσουμε με το έργο μας όσον αφορά σ’ αυτό το δεδομένο. Αν δεν υπάρχει τίποτα, τότε τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κατά συνέπεια, ας είμαστε υπεύθυνοι κι ας αποφασίσουμε τι θεωρούμε το ελάχιστο για να είμαστε στο σωστό πεδίο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά μπορούμε να αναπτύξουμε μια στρατηγική για να πετύχουμε αυτόν τον στόχο. Δίχως αυτήν την στρατηγική δεν αλλάζει τίποτα. Αφού λοιπόν το συνειδητοποιήσουμε, θα καταλάβουμε πόσο σημαντική ήταν η προσφορά του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη μέσω της Ελληνικής Επανάστασης. Μόνο έτσι θα καταλάβουμε πόσο μοναδικός ήταν ανάμεσα στους αγωνιστές που λόγω του ηρωισμού τους ονομάστηκαν ήρωες. Είναι ανάλογο με τους Σπαρτιάτες στην Αρχαιότητα που ήταν τριακόσιοι την ώρα της ανάγκης και ο Λεωνίδας ήταν ένας. Ας πάρουμε αυτό το παράδειγμα, για να ορίσουμε τον Ελληνισμό της Ελλάδας, για να δείξουμε και την αξιοπρέπειά μας.


Του Νίκου Λυγερού*