TO ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ

Απάντηση σε κάθε φαντασιόπληκτο συνομωσιολάγνο, ηττοπαθή Ελληναρά.

«‘Όπως οι Έλληνες χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερα έθη, θεσμούς, γλώσσα και τρόπο ζωής, έτσι και οι άνθρωποι εν γένει από την εμφάνιση και τη συμπεριφορά τους. Αλλά εσείς, ούτε καν τα ονόματά σας δεν κρατήσατε οι περισσότεροι……»

ΕΝΤΟΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Πρέπει να πάψουμε να μιλάμε συνομωσιολογικά. Πρέπει να διώξουμε από πάνω μας το άλλοτε δικαιολογημένο και άλλοτε αδικαιολόγητο άλλοθι για την κατάντια μας που κάθε φορά προσκαλούμε στους νευρώνες του εγκεφάλου μας για να μας δώσει άφεση αμαρτιών για την κατάντια μας. Πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε χιλιοειπωμένες και ανεδαφικές εκφράσεις του στυλ «ο σοφός λαός», η «επαναστατημένη νεολαία», «το δίκαιο του εργάτη», «το δίκαιο του εμπόρου», «η προδομένη αριστερά», κλπ.

Ας εστιάσουμε επιτέλους μέσα μας στον πολύ δικό μας εσωτερικό κόσμο. Ας το κάνουμε και θα δούμε πως από εκεί έχει ξεκινήσει η μόλυνση της ανθρώπινης υπόστασης και του ανθρώπινου ψυχισμού. Για όλα πάντα φταίει κάποιος και ποτέ εμείς, σαν λαός, σαν έθνος, σαν άτομα, σαν επαγγελματίες σαν παιδαγωγοί, σαν γονείς, σαν φίλοι. Ζητάμε μεταρρυθμίσεις, αλλαγές, καλύτερο εισόδημα, περισσότερο κοινωνικό κράτος, ριζοσπαστικές αλλαγές στην παιδεία και την υγεία. Υιοθετούμε ιδεολογίες αριστερές ή δεξιές που όμως σε καμία περίπτωση δεν μας ανήκουν, δεν είναι δικές μας, δεν είναι δηλαδή προϊόντα της δικής μας σκέψης, της δικής μας ιδιοσυγκρασίας, του δικού μας ψυχισμού. Μπροστά στην ψευδο-ανάγκη να ανήκουμε κάπου, δημιουργήσαμε κόμματα, φατρίες, θρησκείες με απολυταρχικά ιερατεία, συλλόγους, ομάδες και σούπερ μάρκετ προκατασκευασμένων, αποθηκευμένων και ευκόλως διαχεομένων προς απορρόφηση, ιδεών.

Ξεφτίσαμε σαν ανθρώπινα όντα. Φτιάξαμε μια τεχνολογία με την οποία κατασκευάσαμε άπειρα αγαθά και μπήκαμε στη διαδικασία βουλιμικά να τα καταναλώσουμε. Μετατρέψαμε την ελευθερία της έκφρασης σε δικαίωμα φίμωσης μιας διαφορετικής άποψης. Δημιουργήσαμε μια δημοκρατική δικτατορία με ένα ψευτο-πλουραλισμό που ουσιαστικά υφίσταται για να κατευνάζει το δικαίωμα των λιγότερο προνομιούχων συνανθρώπων μας να απαιτούν να μοιραστούν μαζί μας τη βουλιμία μας για κατανάλωση και επιδερμική απόλαυση. Φτιάξαμε λέξεις και εκφράσεις που εμείς οι ίδιοι τις ερμηνεύουμε όπως το απαιτεί κάθε φορά η ρευστότητα των καιρών. Μιλάμε για αγάπη ξεχνώντας πως αγάπη είναι η ικανότητα να ανέχεται κανείς τους άλλους ενώ παράλληλα ο καθένας μας οφείλει να μάχεται ενάντια σε όποιον δεν ανέχεται τους άλλους. Αυτή η ανοχή δεν είναι μονάχα παθητική. Είναι και ενεργητική όπως θα έλεγε και ο Βολταίρος που μαχόταν για το δικαίωμα της έκφρασης της διαφορετικότητας.

Στην προσπάθειά μας να ελέγξουμε τη διαφορετικότητα των συνανθρώπων μας αποπειρώμενοι να δημιουργήσουμε μια παγκόσμια ομοιομορφία ιδεών, συμπεριφορών και κοινωνικού γίγνεσθαι, φτιάξαμε εμείς οι ίδιοι τη ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ έχοντας πρώτα διαστρεβλώσει την πραγματική έννοια της λέξης ΕΘΝΟΣ. Το πλήθος των Εθνών ενσαρκώνει μια πολυμορφία από την οποία οι λαοί εμπνέονται και έρχονται πιο κοντά μέσα από την ίδια τους την πολιτισμική διαφορετικότητα. Η πολυμορφία με τις αντιθέσεις της, δημιουργεί πανανθρώπινες συνθέσεις υπηρετώντας την επικοινωνία και την ανοχή. Φροντίζουμε να κατασκευάζουμε αντίγραφα της ατομικής μας υπόστασης γιατί δεν έχουμε μάθει να ευεργετούμε, να χαριζόμαστε, να αισθανόμαστε ισορροπία, φιλότητα, γαλήνη και χαρά. Εμπιστευόμαστε το «ΕΙΜΑΙ» και το θεοποιούμε αγνοώντας το «ΕΙΝΑΙ» γιατί το φοβόμαστε. Γιατί όμως; Ας αναρωτηθούμε. Όταν ανέχεσαι σημαίνει πως δεν φοβάσαι. Σημαίνει πως κατανοείς τη θέση σου στο σύμπαν και αναγνωρίζεις την ιερότητα της φύσης. Ο φόβος γεννά την υπηκοοποίηση και την πνευματική δουλοπρέπεια. Ο φόβος γεννά ιδεολογήματα δούλων και όχι ανθρώπων ελεύθερων και ενάρετων.

Λέμε πως μας αρέσει η σταθερότητα και η ομοιομορφία. Θέλουμε ομοιογένεια, δεν θέλουμε; Μάθαμε να θέλουμε όμως κάτι πέρα από τη φύση μας. Είμαστε πολύπλοκοι και ποικιλόμορφοι στη σκέψη μας. Αν μπούμε στο κόπο να χρίσουμε ως απαραίτητα συστατικά της σταθερότητας, την πολυπλοκότητα και την ποικιλομορφία, τότε θα την έχουμε πετύχει. Αντίθετα, η απόπειρα μιας επιβαλλόμενης ομοιογένειας, δημιουργεί την ανάγκη εκδήλωσης της αυθύπαρκτης και εκ φύσεως διαφορετικότητας και αυτή με τη σειρά της οδηγεί στην εξέγερση και τη βία.

Τις ελάχιστες στιγμές αυτό-ειλικρίνειας που βιώνουμε κατά τις οποίες συνδιαλεγόμαστε με τον ίδιο μας τον εαυτό, καταλήγουμε πως φοβόμαστε το «άγνωστο». Τι είναι όμως το «άγνωστο;». Είναι κάθε τι που βρίσκεται έξω από το δικό μας μικρόκοσμο. Είναι το περιβάλλον του δικού μας «εγώ» ή τέλος πάντων ότι ανιχνεύεται γύρω από την περιφέρεια του εαυτού μας. Το «εγώ», μας κάνει φοβικούς απέναντι σε οτιδήποτε φυσιολογικό όπως είναι ο ίδιος ο θάνατος. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε την αντίληψη του κόσμου ως κίνηση. Αρνούμαστε να δεχτούμε την ιδέα της μεταμόρφωσης των πάντων. Φοβόμαστε το θάνατο για ένα και μόνο λόγο: Ο θάνατος θα φέρει το τέλος του πολύ δικού μας «εγώ» και αυτό δεν το θέλουμε.

ΤΟ ΑΛΛΟ «ΕΜΕΙΣ»

Δεν φτιάξαμε ένα πανανθρώπινο αλλά ένα πολύ ιδιαίτερο «εμείς» από τα συστατικά του δικού μας «εγώ». Αυτό το τόσο ιδιαίτερο και φοβικό «εμείς» γεννήθηκε ταυτόχρονα με το «εσείς» και το «αυτοί». Δημιουργήσαμε αυτό το «εμείς» σαν μια επέκταση του δικού μας «εγώ» για να αντλήσουμε συνοχή από τις προσωρινές συμμαχίες που συνάπτουμε με τους άλλους συνανθρώπους μας στην προσπάθεια να νικήσουμε και να επιβληθούμε σε κάποιους άλλους που ανήκουν στο «εσείς» ή στο «αυτοί». Ενίοτε συμμαχούμε με το «εσείς» για να πολεμήσουμε το «αυτοί» και αντιστρόφως. Στο μεταξύ, η ρευστότητα που εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει, επιτρέπει τη μετακίνηση ανθρώπων ομαδικά ή ατομικά από το «εμείς», στο «εσείς» και στο «αυτοί». Οι ομοιόμορφες αυτές ομαδο-μάζες βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο μεταξύ τους επιχειρώντας η κάθε μια να συγκρατήσει με διάφορες ψευδαλήθειες τον αριθμό των μελών της. Εγκλωβίζει τον κόσμο της με θολές ιδεολογίες και ασαφείς, συγκεχυμένες ιδεοληψίες που με την πάροδο του χρόνου και το τέχνασμα της επανάληψης, μεταλλάσουν την έννοια του ασαφούς σε σαφές ώστε τα μέλη πλέον να ζουν όχι με τις απόψεις και τις πράξεις των ηγετών τους αλλά με τα στοιχεία που αντλούν οι μάζες από τις βιογραφίες των ταγών τους και την έντεχνη ηρωοποίησή τους.

ΛΟΒΟΤΟΜΗ

Ο «νέος» άνθρωπος, δηλαδή το κατασκεύασμα που προέκυψε με την κατάρρευση του αρχαίου κόσμου, είναι ταυτόσημος με αυτό που μάθαμε να λέμε «μέσος άνθρωπος». Ένα ον δηλαδή που με προκρούστειες μεθόδους περιορισμού της πνευματικής του ανύψωσης, έμαθε να αυτό-εξευτελίζεται, να αδρανεί, να αδιαφορεί, να συμπεριφέρεται ως «Ιδιώτης»- αδιάφορος για τα κοινά, να εκπαιδεύεται από τα ΜΜΕ και να αναπαράγει τον ψυχο-πνευματικό του ξεπεσμό, την ευτέλεια, τη φοβικότητά του και τη μιζέρια της ίδιας του της υπόστασης.

Έτσι λοιπόν, ο «μέσος άνθρωπος» επαναστατεί. Δεν ξέρει όμως απέναντι σε τι είναι πραγματικά αντίθετος. Βαριέται να το ψάξει και περιμένει τον ταγό του να του συγκεκριμενοποιήσει τον «εχθρό». Αισθάνεται ένοχος κάθε φορά που εκδηλώνεται η σεξουαλική του ορμή γιατί έτσι του έμαθε το ιερατείο. Αισθάνεται ένοχος όταν προδώσει το όνειρο της αναλφάβητης ή ημιμαθούς μαμάς του και δεν γίνει τρανός γιατρός ή δικηγόρος. Αισθάνεται άσκημα όταν σκέπτεται πως κάποιος ερωτοτροπεί με την κόρη του ή επειδή η κόρη του κάποιον ερωτεύτηκε και θέλει να συνευρεθεί μαζί του. Ο «μέσος άνθρωπος» αγνοεί το παρελθόν του. Αδιαφορεί και για το μέλλον του άσχετα αν συχνά επικαλείται κάποιες επίπλαστες και εισαγόμενες ανησυχίες. Επιδιώκει ελκώδη σταθερότητα και ακινησία. Οτιδήποτε κινείται τον τρομάζει. Γενικολογεί μεροληπτικά και πάντοτε με ασάφεια που γι’ αυτόν είναι σαφήνεια. Είναι υπήκοος ενός αμείλικτου στρατού του οποίου ο στρατάρχης αλλά και ο απλός στρατιώτης είναι ο ίδιος. Είναι διχασμένος, μπερδεμένος και νωθρός στη σκέψη. Είναι αυτόχειρας της ίδιας του της υπόστασης. Είναι ένας λοβοτομημένος υπήκοος του βασιλείου του εαυτού του.

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί το «σκέπτεσθαι» είναι δυσκολότερο από το «Υπακούειν». Γιατί το «λόγον διδόναι και λαμβάνειν» είναι πολύ δυσκολότερο του «πιθηκίζειν» και του «μυρηκάζειν». Γιατί η ασάφεια του «διαστρεβλώνειν» είναι ευκολότερη από τη σαφήνεια του Ορθού Λόγου και της πνευματικής καθαρότητας. Γιατί η «στοχοποίηση» και η «ανεύρεση εχθρών» είναι ευκολότερες από την αυτοβελτίωση. Γιατί η Ελληνοσύνη είναι δυσκολότερη από την Ελληνοκαπηλεία. Γιατί ο όρος «ΕΛΛΗΝΑΣ» συνεπάγεται ανθρωπισμό, συνείδηση, ελευθερία, πατριωτισμό και αφοβία και όχι κακομοιριά, φοβικότητα, αναξιοπρέπεια και πνευματική υπανάπτυξη.

Ο Έλληνας δεν ελπίζει. Πραγματοποιεί τους στόχους του. Δεν έχει όνειρα. Έχει οράματα. Δεν είναι κουτοπόνηρος, ημι-ελεύθερος και εγωπαθής. Δεν είναι ένα εκτρωμακτικό κατασκεύασμα κάποιου καπρίτσιου της φύσης και της ιστορίας αλλά ο εκπρόσωπος της αρετής, της ιερότητας της φύσης και της αγάπης προς τον συνάνθρωπό του.

Γιατί η συνωμοσία της σιωπής είναι πιο κομψός και πιο εύκολος από μια ιδεολογική αντιπαράθεση βασισμένη στις πραγματικές πνευματικές ανάγκες του ανθρώπου. Φονεύουμε με τη σιωπή μας όχι μονάχα την ίδια τη φύση αλλά και την ίδια μας την υπόσταση και συνείδηση.

ΣΤΟ ΔΙΑΤΑΥΤΑ

Χωρίσαμε τη βουλή σε δεξιά, κεντρώα και αριστερά. Χωρίσαμε τη δεξιά, σε συντηρητική και κεντροδεξιά, την αριστερά σε κεντροαριστερά, κομμουνιστική αριστερά, ευρω-κομμουνιστική αριστερά και σοσιαλισμό. Τώρα όλα αυτά τα κομμάτια επιχειρούμε να τα ξαναχωρίσουμε. Βάλαμε σκοπό να φτιάξουμε στεγανά σε κάθε ένα κομμάτι που κατασκευάσαμε και τα βάλαμε όλα μαζί να μας εκφράσουν γιατί αυτό απαιτεί η «πολιτική ορθότητα» και η «δημοκρατία». Ποια δημοκρατία; Η δημοκρατία των λοβοτομημένων υπηκόων; Η δημοκρατία των υποταγμένων μικρόνοων και ομογενοποιημένων υπανθρώπων; Η δεξιά ευθύνεται που καπηλεύτηκε την Ελληνοσύνη, την πάντρεψε με μια συγκεκριμένη θρησκεία και κατασκεύασε το «ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ» που σήμερα εκφράζεται με το «ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΖΗΤΩ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΖΗΤΩ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ». Ενα κομάτι της αριστεράς  έχει τεράστια ευθύνη ,που στο όνομα της διεθνοποίησης και του εθνομηδενισμού που την διακατέχει, απεμπόλησε την πραγματική έννοια του ΕΛΛΗΝΑ , του ανθρωπιστή, του εκφραστή της πολυμορφίας, της αρμονίας, της ευταξίας και του μέτρου.

Ας πάψουν λοιπόν διάφοροι ηλίθιοι να παίζουν το ρόλο του ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗ επιχειρώντας να δώσουν άλλοθι στην παραπαίουσα κυβέρνηση Καραμανλή αποδίδοντας σε σκοτεινά κέντρα (φυσικό αέριο) την πολιτική αστάθεια της χώρας. Ας πάψουν οι καναπεδάτοι αριστεροί  να χαϊδεύουν τη νεολαία που εξεγείρεται με σκοπό να εκτονώσει την ενέργειά της και να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα του παθογενούς ατομικισμού της κοινωνίας της σιωπής χωρίς όμως να έχει κάτι υλοποιήσιμο να αντιπροτείνει. Γιατί άραγε κανείς εκπρόσωπος της νεολαίας αλλά και κανένας εκπρόσωπος των κομμάτων που τη θωπεύουν δεν βγαίνει ανοιχτά να μιλήσει για τη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας; Για τη φορολόγηση των εσόδων και των ακινήτων της; Για την παύση χρηματοδότησης των πατριαρχείων και των εκκλησιαστικών οργανώσεων; Κάθισε κανένας πολιτικός να υπολογίσει τα έσοδα που θα προέκυπταν από τη δέσμευση της περιουσίας του κλήρου; Κάθισε κανείς πολιτικός να χαρτογραφήσει τις εκτάσεις που ανήκουν στην εκκλησία; Κάθισε κανένας πολιτικός να σχεδιάσει κάποιο νομοθετικό πλαίσιο βάσει του οποίου η οποιαδήποτε πολιτική ανάμειξη της εκκλησίας θα καταδικάζεται ως ύψιστο ποινικό αδίκημα και θα έχει τις ανάλογες τιμωρίες και ποινές; Όλοι παραδέχονται πως η αγορά έχει ανάγκη από ενίσχυση, πως τα δημόσια ταμεία είναι ελλειμματικά, πως υπάρχει ανάγκη από ρευστό. Γιατί λοιπόν δεν εκποιείται η εκκλησιαστική περιουσία; Γιατί δεν φορολογείται ο κλήρος; Με ποιο δικαίωμα, ο κάθε μη ορθόδοξος χριστιανός να φορολογείται και μέρος των εσόδων του να πηγαίνει στην εκκλησία; Έχουμε ή δεν έχουμε ανάγκη από έσοδα; Έχουμε ή δεν έχουμε ανάγκη από επενδύσεις; Ξέρουμε ή δεν ξέρουμε ιστορία; Αν ξέρουμε, τότε στα σίγουρα γνωρίζουμε πως η εκκλησία απέκτησε τον πλούτο της. Ας πάψει λοιπόν η κοροϊδία με λέξεις ιερές όπως είναι δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και ελευθερία.

Η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί το μεγαλύτερο και το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα κοινοβουλευτικής θεοκρατίας. Έρμαιο του πανίσχυρου αλλά και αχόρταγου κλήρου που ποτέ του δεν χάνει ευκαιρία να καπηλεύεται και να παραποιεί την ιστορία, τα ιερά και τα όσια αυτής της χώρας. Το ιερό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να προσεγγίζει το θείο μέσω κάποιου θρησκεύματος δεν πρέπει να σχετίζεται με το παμφάγο ιερατείο που όχι μόνο επιμένει να λειτουργεί ως Βυζαντινός-ελέω Θεού-αυτοκράτορας αλλά και να αφαιμάζει το λαό από την ίδια του τη γη και την περιουσία ασκώντας εξουσία και παρεμβαίνοντας στην πολιτική.

Το ανίερο και παρά φύση κατασκεύασμα που ισοπεδωτικά αυτοαποκαλείται «μέσος άνθρωπος» χρειάζεται να υποτάξει την άρνησή του να ανακαλύψει ξανά τις ρίζες του. Αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να ενδυθεί χλαμύδες και να αρχίσει να λατρεύει το δωδεκάθεο. Αντιθέτως σημαίνει να επιστρέψει στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία. Μόνο μέσα από εκεί θα ανακαλύψει ξανά τον σκοπό του, τον πραγματικό του ανθρωπιστικό προορισμό και πορεία. Αυτό είναι και η πεμπτουσία της παιδείας ή όπως θα έλεγε και ο Πλούταρχος, «πηγή και ρίζα της αρετής είναι το να τυγχάνει κάποιος της κατάλληλης παιδείας».

Δεν είναι λοιπόν ούτε ο λαός «σοφός», ούτε η «αριστερά» προδομένη, ούτε και ο απαίδευτος εργάτης που αρκείται στο παζάρεμα ενός μεγαλύτερου μεροκάματου αδιαφορώντας για την πολιτιστική κληρονομιά του, έχει δίκιο. Δεν έχει δίκιο γιατί μια τυχόν αύξηση του εισοδήματός του δεν θα σήμαινε περισσότερα βιβλία στη βιβλιοθήκη του αλλά περισσότερες δαπάνες για καταναλωτικά αγαθά αμφιβόλου αξίας και περισσότερες επισκέψεις σε μπουζουκλερί. Ίσως και ένα αυτοκίνητο μεγαλύτερου κυβισμού από αυτό που διαθέτει.

Ας κοιταχτούμε λοιπόν όλοι ξανά στον καθρέπτη και ας θυμηθούμε τον Ισοκράτη: «Να προτρέπετε τους νέους στην Αρετή και όχι μόνο με συμβουλές αλλά και το παράδειγμα των πράξεών σας δείχνοντάς τους πως οφείλουν να ζουν οι ενάρετοι.»

Ισοκράτης, «προς Δημόνικον, 57».

ΥΓ: Αν οι επικείμενες εκλογές είναι και πάλι εκλο-yes όπως συνηθίζεται, τότε θα μοιάζουν με την αχαλίνωτη επιθυμία ενός τρελού να αλλάξει τον ζουρλομανδύα του με έναν άλλο, διαφορετικής απόχρωσης αλλά εξίσου αποδοτικού στο να στερεί την ελευθερία των κινήσεων και να κατευνάζει κάθε απόπειρα ελεύθερης έκφρασης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Βλάσης Ρασσιάς,:«ΕΘΝΟΣ, ΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ».

2. Βλάσης Ρασσιάς, : « ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΟΒΙΑ».

3. Βλάσης Ρασσιάς, :« ΛΑΙΜΗΤΟΜΟΣ ΑΡΕΤΗ»

4. ΧΑΡΗΣ ΛΥΤΑΣ: «ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ»

5. ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΤΣΟΣ: « ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

6. ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ :« Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ»

7. BART D. EHRMAN :“ LOST CHRISTIANITIES”.