ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ

«Χαρίλαος Τρικούπης», Υπόδειγμα ηγέτη

Ο Χαρίλαος Τρικούπης αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της νεοελληνικής Ιστορίας, ένα φωτεινό παράδειγμα πολιτικού που αφιέρωσε τη ζωή του στη χώρα. Ακέραιος και ανυποχώρητος χαρακτήρας, υπερασπίστηκε πάντοτε θαρραλέα τις φιλελεύθερες ιδέες και την πιστή εφαρμογή των κανόνων του Συντάγματος. Η θέσπιση της αρχής της δεδηλωμένης-θεμελιώδης κοινοβουλευτική κατάσταση- αποτελεί παράδειγμα των δημοκρατικών αρχών του.

Έχοντας ως εφόδια ευφυΐα, εργατικότητα, εντιμότητα, δημιούργησε ένα πρότυπο πολιτικού άνδρα που έκτοτε αποτελεί το υπόδειγμα εκείνων των συναδέλφων του που πράγματι φιλοδοξούν να υπηρετήσουν την πατρίδα αλλά και των απλών πολιτών που σε αυτόν αναγνωρίζουν πως πρέπει να είναι οι ηγέτες του.

Ο Τρικούπης προσπάθησε να αλλάξει τα πάντα. Την κοινοβουλευτική λειτουργία, τη δημόσια διοίκηση, τα οικονομικά, το στράτευμα, τη διπλωματική εικόνα της χώρας και προπαντός να επεκτείνει τα γεωγραφικά της όρια, απελευθερώνοντας αλύτρωτα εδάφη.

Φιλόδοξος στόχος της πολιτικής του Χαρίλαου Τρικούπη στάθηκε η οικονομική ανάπτυξη, την οποία ο ίδιος θεωρούσε καθοριστική για την πρόοδο της χώρας σε όλους τους τομείς. Τα έργα υποδομής δεν αφορούσαν μόνον τα μεγάλα δημόσια έργα, αλλά επεκτείνονταν στην ανάπτυξη της εσωτερικής αγοράς, στις δραστικές μεταρρυθμίσεις της κρατικής μηχανής μέρος των οποίων ήταν η καθιέρωση αυστηρών κριτηρίων στην πρόσληψη των δημοσίων υπαλλήλων όπως και η εξάλειψη των πελατειακών σχέσεων μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων.

Μια ακόμη ενδεικτική πτυχή των πολλαπλών προσόντων του είναι οι σημαντικές του επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική. Η συμβολή του στις διαπραγματεύσεις για την παραχώρηση των Επτανήσων στην Ελλάδα, το Κρητικό θέμα κατά την περίοδο 1866-1869, η προσάρτηση της Θεσσαλίας αποτελούν απτά δείγματα των διπλωματικών του ικανοτήτων.

Επτά φορές πρωθυπουργός, άλλα κατόρθωσε και άλλα όχι. Όμως όλα τα ονειρεύτηκε, όλα τα σχεδίασε. Πολλές οι ελπίδες, πολλά εκείνα που δεν πραγματοποιήθηκαν. Κανείς όμως δεν αμφισβήτησε τον πατριωτισμό, τις ικανότητες και την αρετή του.

Οι αληθινοί χαρισματικοί ηγέτες- και όχι οι ιδιοτελείς με το καταστρεπτικό για τα έθνη τους ταλέντο του λαοπλάνου- χρησιμοποιούν τα προσόντα τους για να υπηρετήσουν το γενικότερο καλό, την ανύψωση των λαών και με αυτοθυσία αναλώνονται στο μεγάλο καθήκον τους. Σε αυτούς ανήκει ο Τρικούπης και σε αυτά συνιστάται ότι αποτελεί πρότυπο πολιτικού.

Αυτού του είδους χαρισματικοί ηγέτες δεν εμφανίζονται συχνά. Η τιμή με την οποία περιβάλλεται η μνήμη του, υπογραμμίζει τη σπάνη των δικών του προτερημάτων, του ήθους και της αρετής του.

Οι τελευταίες ημέρες του Χαρίλαου Τρικούπη.

"Αποχώρησα από την πολιτική...Και αποχωρώ και από την πατρίδα μου... Δεν θα επανέλθω πλέον ποτέ..."

Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης Νέα Υόρκη
denniskontarinis@yahoo.com

Προφητικά τα λόγια του μεγάλου πολιτικού. Δεν επανήλθε στην πατρίδα του. Δεν επανήλθε ποτέ. Άφησε την τελευταία του πνοή, ένα απόγιομα του Μάρτη του 1896 στα ξένα.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης ήταν οπωσδήποτε ο μεγαλύτερος πολιτικός της νεώτερης Ελλάδας. Ήταν ο πολιτικός ο οποίος με τις ηθικές του αρχές – πρωτόγνωρες για κείνο τον καιρό – και τις πολιτικές του ικανότητες σημάδεψε την εποχή του. Κύρια χαρακτηριστικά του ήσαν, η ειλικρίνεια, η ευθύτητα και η πολιτική αρετή. Παράλληλα ήταν και ο πολιτικός που παρεξηγήθηκε τόσο πολύ από τον λαό της χώρας του. Ήταν ο πολιτικός που μπορεί να πει κανείς ότι εξαναγκάσθηκε σε αυτοεξορία.

Ο Χαρ. Τρικούπης γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1832 και πέθανε στις Κάννες της Γαλλίας την 30η Μαρτίου του 1896

Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στη συνέχεια στο Παρίσι και πρωτοδιορίστηκε Γραμματέας στην ελληνική Πρεσβεία στο Λονδίνο, όπου υπηρετούσε σαν Επιτετραμμένος ο πατέρας του, Σπυρ. Τρικούπης.

Το 1862 ο πατέρας του παραιτείται και την θέση του Επιτετραμμένου και αναλαμβάνει ο Χαρίλαος.

Από την θέση αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα και κατάφερε να παρακαμφθούν σοβαρές δυσχέρειες που είχαν παρουσιαστεί.

Παραιτείται από την θέση του Επιτετραμμένου το 1865 και ασχολείται πλέον με την πολιτική.

Το 1866 αναλαμβάνει το Υπουργείο των Εξωτερικών στην κυβέρνηση Κουμουνδούρου.

Αναγνωρίζεται, το 1872, σαν αρχηγός του κόμματος που είχε ιδρύσει μαζί με τους Κ. Λομβάρδο, Αθ. Πετμεζά, Κ.Σαραβά και άλλους, παρ΄ότι ήταν νεώτερος όλων.

Από τη θέση αυτή, του αρχηγού κόμματος, το 1874 αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Καιροί» σχολιάζοντας την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και μέσα από τα άρθρα του ρίχνει ευθύνες στο παλάτι για την πολιτική αστάθεια της εποχής.

Το 1875 αναλαμβάνει τον σχηματισμό κυβέρνησης η οποία για πρώτη φορά στην κοινοβουλευτική ιστορία της Ελλάδας διενεργεί ελεύθερες εκλογές. Στις εκλογές αυτές το κόμμα του κερδίζει μόνο 25 έδρες κι ο Τρικούπης παραιτείται. Όμως ηθικά είχε κερδίσει και είχε καταφέρει να θεμελιώσει στην Ελλάδα την κοινοβουλευτική αρετή.

Στην Οικουμενική κυβέρνηση, που σχηματίζει το 1877 ο Κανάρης αναλαμβάνει το Υπουργείο Εξωτερικών και μάλιστα σε μια δύσκολη περίοδο λόγω του Ρωσσοτουρκικού πολέμου.

Στις εκλογές που ακολουθούν ο Χαρ. Τρικούπης γίνεται πρωθυπουργός με συνεργάτες του, τους Δ. Πάλλη, Κ. Λομβάρδο, Π. Καλλιγά, Αθ. Πετμεζά, Δ. Γρίβα.

Η εποχή της διακυβέρνησης της Ελλάδας από τον Χαρ. Τρικούπη υπήρξε από τις λαμπρότερες πολιτικές περιόδους της χώρας. Αναδιοργάνωσε τον στρατό και τον στόλο, ανέπτυξε την οικονομία, αυξήθηκαν τα δημόσια έσοδα. Την περίοδο αυτή ναυπηγούνται τρία θωρηκτά, αγοράζεται στρατιωτικός εξοπλισμός, κατασκευάζονται νέοι δρόμοι σε όλη τη χώρα και γενικά έπνευσε ανακαινιστικό πνεύμα. Σε μια σειρά τριάντα περίπου χρόνων, με σκληρούς αγώνες, πρωταγωνίστησε στο πολιτικό προσκήνιο της Ελλάδας και διακρίθηκε για τις επιτυχίες του στην οργάνωση του κράτους και την προώθηση των μεταρρυθμίσεων, που δημιούργησαν μια Ελλάδα υπολογίσιμη.

Τα μέτρα όμως αυτά απαιτούσαν κάποιες θυσίες στις οποίες ο ελληνικός λαός δεν ήταν συνηθισμένος. Έτσι στις εκλογές του 1885 το κόμμα του ηττάται. Η κυβέρνηση, που ανέδειξαν οι εκλογές είχε βραχύτατο βίο και ο Τρικούπης καλείται και σχηματίζει κυβέρνηση, η οποία με την σθεναρή στάση της απέναντι στις Μεγάλες Δυνάμεις αυξάνει το γόητρό του και στις εκλογές του 1886 κατήγαγε θρίαμβο. Όμως και πάλι τα μέτρα της κυβέρνησής του προκάλεσαν λαϊκή αντίδραση και χάνει τις εκλογές του 1889. Ακολουθεί μια ακόμη εκλογική επιτυχία του τον Μάιο του 1892 αλλά το φθινόπωρο του ιδίου έτους η κυβέρνησή του παραιτείται. Στις εκλογές που θα ακολουθήσουν ο Τρικούπης δεν θα εκλεγεί ούτε βουλευτής.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης δεν έχασε γιατί δεν ήταν ένας ικανός πολιτικός. Νικήθηκε από την δημαγωγία των αντιπάλων του. Όμως το πλέον σκληρό χτύπημα το πήρε από την καταψήφιση στην ιδιαιτέρα του πατρίδα, όπου οι κάλπες δεν τον ανέδειξαν ούτε βουλευτή. Και αναφώνησε την ιστορική εκείνη φράση.

"Ανθ΄ ημών Γουλιμής"

Απόφασή του να εγκαταλείψει την πολιτική αλλά μαζί να εγκαταλείψει και την Ελλάδα. Μια Ελλάδα που πλέον έχει εισέλθει σε πολιτικό χάος.

Φεύγοντας ο Χαρίλαος Τρικούπης αφήνει πίσω του μια Ελλάδα να παλεύει μέσα σ΄ένα πέλαγος πολιτικής ακολασίας. Μέσα από αυτήν την πολιτική ακολασία θα ξεπηδήσουν οι αρρωστημένες δυνάμεις, που μετά από δύο χρόνια θα οδηγήσουν τη χώρα στον εξευτελιστικό πόλεμο του 1897.

Αξίζει εδώ να σημειωθούν δύό φράσεις του Τρικούπη λίγες μέρες πριν φύγει από την Ελλάδα.

Στην αδελφή του Σοφία είπε. "Η μεγαλύτερή μου πίκρα είναι ότι εμπιστεύτηκα ανθρώπους οι οποίοι δεν ήσαν άξιοι εμπιστοσύνης".

Κανείς ποτέ δεν έμαθε ποιους εννοούσε ο μεγάλος αυτός πολιτικός. Και σε κάποιον πολιτικό του φίλο, ο οποίος σχεδόν παραβίασε την είσοδο του σπιτιού του για να τον συναντήσει, είπε. "Αποχώρησα από την πολιτική και αποχωρώ και από την πατρίδα μου. Συνταξιούχος πια με μόνη σύνταξή μου τις αναμνήσεις μου. Δεν θα επανέλθω πλέον ποτέ."

Φεύγει και με την αναχώρησή του αρχίζει για τον Χαρίλαο Τρικούπη, στα ξένα, μια ζωή πόνου και μοναξιάς. Το οδοιπορικό της αυτοεξορίας του αρχίζει από τα μικρά χωριά της Νότιας Ιταλίας.

Συντροφιά του η μοναξιά και ο σκληρός πόνος των αναμνήσεων. Αποφεύγει τις μεγάλες πόλεις. Επιθυμία του να παραμείνει άγνωστος και ξένος μεταξύ ξένων.

Φτάνει στη Γένουα στις 28 Φεβρουαρίου του 1896. Εκεί όμως τον αναγνωρίζουν και δέχεται τις ενοχλητικές επισκέψεις του Έλληνα Προξένου, των Ιταλικών Αρχών αλλά αρκετών Ελλήνων της παροικίας. Όμως όλα αυτά τον ενοχλούν αφάνταστα. Σε γράμμα του στην αδελφή του Σοφία, γράφει:

"...Με ενοχλούν αυτές οι επισκέψεις...Θα αναζητήσω την ηρεμία μου και πάλι στα μικρά χωριά..."

Στις 10 Μαρτίου θα εγκαταλείψει τη Γένουα. Προορισμός του αυτή τη φορά η κωμόπολις του Νέρβι. Ένα μικρό γραφικό χωριό με μόνο οκτακόσιους κατοίκους, εκείνη την εποχή. Διαμένει σ΄ένα φτωχικό ξενοδοχείο, που όμως το αισθάνεται σαν "....άσυλο γαλήνης.."όπως χαρακτηριστικά γράφει στην αδελφή του. Στο μικρό αυτό χωριό αφιερώνει το χρόνο του σε μακρινούς περιπάτους και στη συγγραφή των απομνημονευμάτων του τα οποία όμως ποτέ κανείς δεν θα διαβάσει αφού με εντολή του θα καταστραφούν τρεις ημέρες πριν από τον θάνατό του.

Εκεί, στο μικρό αυτό χωριό, ο Τρικούπης θα υποστεί και την πρώτη βλάβη της υγείας του. Μια προσβολή γρίπης θα τον καθηλώσει για μέρες στο κρεββάτι.

Στο μικρό χωριό Νέρβι, θα δεχτεί την επίσκεψη του ζεύγους Τρασύτεμπεργκ, με τους οποίους από χρόνια συνδεόταν με μια μεγάλη φιλία. Η φιλία αυτή θα γίνει ακόμη πιο θερμή όταν ο βαρώνος Τρασύτεμπεργκ θα υπηρετήσει στην Αθήνα ως επιτετραμμένος του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ της Αυστρίας. Ιδιαίτερα μεγάλη ήταν η εκτίμηση του Τρικούπη προς τη βαρόνη αλλά και η βαρόνη ανταπέδιδε τη φιλία της με την ίδια θέρμη και εκτίμηση.

Συνοδευόμενος από το ζεύγος των φίλων του, ο Τρικούπης εγκαταλείπει το Νέρβι στις 22 Μαρτίου με προορισμό τις Κάννες. Προτιμήθηκε η πόλη αυτή με υπόδειξη της βαρόνης για το εύκρατο κλίμα της αλλά και για την δυνατότητα ικανοποιητικής ιατρικής περίθαλψης. Καταλύει στο ξενοδοχείο Gray et Albion και την επομένη προσβάλλεται από οξεία αρθριτική εκδήλωση. Παραμένει στο κρεββάτι του από το οποίο δεν θα σηκωθεί ποτέ πια. Κατεχόμενος από έντονη δυσπιστία προς τα ατελή μέσα της επιστήμης εκείνης της εποχής, όσον αφορά την διάγνωση αλλά και την θεραπεία, ο Τρικούπης αρνείτο επιμόνως κάθε ιατρική επίσκεψη. Όμως μετά από πολλές πιέσεις της βαρόνης Τρασύτεμπεργκ δέχτηκε να εξεταστεί από τον ιατρό Φραγκ, παθολόγο, ο οποίος εθεωρείτο ως ο καλύτερος των συγχρόνων παθολόγων. Ο Φραγκ εκφράζεται με αισιοδοξία στον Τρικούπη όμως στην βαρόνη δηλώνει εμπιστευτικά ότι η αρθριτική προσβολή εμφανίζει ύποπτες εκδηλώσεις και δεν απέκλεισε τα απροσδόκητα.

Το πρωί της 24ης Μαρτίου ο Τρικούπης ξυπνάει με οιδήματα στα κάτω άκρα. Γι΄αυτή την κατάσταση της υγείας του όχι μόνο δεν λέει τίποτε σε κανέναν αλλά με κόπο σηκώνεται από το κρεββάτι του και μόνος του συντάσσει ένα τηλεγράφημα προς την αδελφή του Σοφία την οποία παρακαλεί να έλθει πλησίον του με τον ανιψιό τους Κωνσταντίνο Τρικούπη, το συντομότερο.

Στις παρατηρήσεις της βαρόνης Τρασύτεμπεργκ θα απαντήσει προφητικά.

-Αισθάνομαι καλώς. Αισθάνομαι ότι εισήλθαν εις εν ταξείδιον το οποίον ούτε η κόπωσις ούτε η ανάπαυσης θα δυνηθούν να μεταβάλουν.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης είχε προαισθανθεί τον θάνατό του. Κι΄έμοιαζε να είναι βέβαιος γι΄αυτό. Απόδειξη τούτου είναι ότι την ίδια αυτή ημέρα δίνει εντολή στην βαρόνη να καταστρέψει το αρχείο του. Έτσι χάθηκαν πολύτιμα στοιχεία από την ζωή του και την πολιτική δράση του.

Τις ημέρες που ακολουθούν εκείνο που φαίνεται να βασανίζει τον Χαρ. Τρικούπη είναι η άφιξη της αδελφής του. Την περιμένει. Νομίζει κανείς ότι κρατιέται ακόμη στη ζωή μόνο περιμένοντας τον ερχομό της αδελφής του. Διαρκώς ερωτά τους γύρω του.

-Γιατί η Σοφία δεν ήλθε; Μήπως γνωρίζετε πότε θα έλθει;

Τελικά η Σοφία με τον ανιψιό του Κωνσταντίνο θα φτάσουν στις Κάννες το μεσημέρι της 28ης Μαρτίου.

Την επομένη 29η Μαρτίου ο Χαρ. Τρικούπης δεν διατυπώνει καμιά αντίρρηση στην σύγκλιση ιατρικού συμβουλίου. Όμως τα αποτελέσματα είναι αποκαρδιωτικά. Το οίδημα ανεβαίνει προς την καρδιά κι΄ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Η κατάσταση του ασθενούς επιδεινώνεται ώρα με την ώρα.

Το πρωί της 30ης Μαρτίου μόλις καταφέρνει να ψελλίσει στην αδελφή του.

-Αισθάνομαι ότι αποθνήσκω. Αποθνήσκω εις ξένης γην. Και σε λίγο συμπληρώνει την τελευταία του επιθυμία.Επιθυμώ να ταφώ εις την γην της πατρίδος μου. Εις την γην των Αθηνών. Θέλησίς μου είναι να μην αποδοθούν τιμαί. Δεν επιθυμώ λόγους.

Στις 6.05 το απόγευμα της 30ης Μαρτίου του 1896 ο μεγάλος πολιτικός της Ελλάδας, ο οραματιστής, ο αναμορφωτής του ελληνικού πολιτικού βίου, ο άνθρωπος που άφησε την σφραγίδα του στον ελληνικό πολιτικό χώρο, αφήνει στις Κάννες την τελευταία του πνοή.

Από αυτή τη στιγμή θα αρχίσει η οδύσσεια του νεκρού Τρικούπη. Μια οδύσσεια με την οποία η πατρίδα του θέλησε να τον πληρώσει.

Ο Φίλωνας, Έλληνας πρόξενος στην Μασσαλία, ο οποίος βρισκόταν τις Κάννες παρακολουθώντας τις εξελίξεις την υγείας του Έλληνα πολιτικού, τηλεγραφεί στην Αθήνα τον θάνατό του. Ο Έλληνας πρωθυπουργός Θεοδ. Δεληγιάννης βρίσκεται στην χοροεσπερίδα του Αυστριακού προξένου όταν λαβαίνει το τηλεγράφημα. Η Αθήνα αλλά και όλη η Ελλάδα βρίσκεται στο παραλήρημα της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων οι οποίοι θα αρχίσουν σε λίγες μέρες. Έτσι ο Δεληγιάννης θεωρεί σωστό να μην ανακοινώσει τίποτε αμέσως αλλά την επομένη 31η Μαρτίου, θα δώσει στο δημοσιογραφικό όργανο του κόμματός του, την ΠΡΩΙΑ, λίγες λέξεις.

"Απεβίωσεν εν Κάνναις Γαλλίας ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδος Χαρ. Τρικούπης."

Μετά απ΄αυτό, το πένθος για τον αναμορφωτή της Ελλάδας ήταν ανύπαρκτο. Ο νεκρός του Χαρ. Τρικούπη ταριχευμένος, παραμένει στις Κάννες περιμένοντας την πατρίδα του να τον παραλάβει. Όμως η πατρίδα δεν δείχνει καμιά προθυμία.

Στην Αθήνα τα στελέχη του κόμματός του συστήνουν μια Επιτροπή στην οποία αναθέτουν να ασχοληθεί με την μεταφορά του νεκρού στην Αθήνα. Η Επιτροπή ζητά από την κυβέρνηση του Δεληγιάννη την αποστολή ενός πολεμικού σκάφους για την μεταφορά του νεκρού. Η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά με την δικαιολογία ότι τα έξοδα είναι υπερβολικά. Δέχεται μόνο να αναλάβει τα έξοδα για να μεταφερθεί ο νεκρός με το πλοίο της γραμμής. Σ΄αυτόν τον νεκρό πρωθυπουργό που έβγαλε από την αφάνεια το πολεμικό ναυτικό και το αναμόρφωσε η πατρίδα αρνείται να του παραχωρήσει ένα πλοίο για να επιστρέψει νεκρός και να ταφεί στα χώματά της.

Ο νεκρός του Τρικούπη μεταφέρεται από τις Κάννες στην Μασσαλία με μια θαλαμηγό που προσέφερε κάποιος Γάλλος ονόματι Ροβιλί. Από εκεί με το πλοίο της γραμμής ο νεκρός Τρικούπης θα επιστρέψει στην πατρίδα του.

Εν τω μεταξύ στην Αθήνα από την 6η Απριλίου του 1896 έχουν αρχίσει οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Έτσι όταν στις 8 Απριλίου ο νεκρός Τρικούπης φτάνει στην Ελλάδα κανείς δεν δίνει σημασία σε μια άμαξα που από τον Πειραιά ανεβαίνει προς την Αθήνα φορτωμένη με ένα φέρετρο.

Η σωρός του Έλληνα πολιτικού μεταφέρεται και τοποθετείται στο ιστορικό οίκημα των Τρικούπηδων, στην οδό Ακαδημίας. Η ταφή του θα γίνει το απόγευμα της 11ης Απριλίου, χωρίς να ακουστεί κανένας επικήδειος. Η επιθυμία του έγινε σεβαστή.

Με τον θάνατο του Τρικούπη κλείνει ένα σημαντικό κεφάλαιο της ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Το πέρασμά του από τον πολιτικό στίβο πρόσφερε αξίες οι οποίες δεν εκτιμήθηκαν ποτέ, δεν αξιοποιήθηκαν ποτέ.

Η Βουλή των Ελλήνων από τότε μέχρι σήμερα πορεύεται συνεχώς πάνω στα ίδια δεδομένα. Άνθρωποι άσχετοι όλοι αυτοί που καταπιάνονται με την πολιτική στην Ελλάδα πιστεύουν την χώρα σαν ιδιοκτησία τους και τον λαό της σαν σκλάβους Κάποιες αναλαμπές με την εμφάνιση του Ελευθ. Βενιζέλου μπορεί να πει κανείς ότι μάλλον έπεσαν στο κενό. Αλλά και κάποιες περιστασιακές δικτατορίες όχι μόνο δεν κατάφεραν να διαμορφώσουν μια άξια πολιτική ζωή αλλά  χειροτέρεψαν όλα όσα βρήκαν. Έτσι μπορεί να πει κανείς ότι από τον Τρικούπη μέχρι τον σημερινό πρωθυπουργό τίποτα δεν έχει αλλάξει μέσα στη Βουλή των Ελλήνων. Μάλλον όλα έγιναν χειρότερα.