ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
O ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΦΟΡΑ

ΤΟΥ Α. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ


Ο Γερμανός ποιητής, ιστορικός και φιλόσοφος Schiller είπε: «Καταραμένα Έλληνα, τα βρήκες όλα, φιλοσοφία, γεωμετρία, φυσική, αστρονομία’ τίποτε δεν άφησε για μας».



1. ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ: ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΦΥΛΛΑ Κ.Α.

ΜΕΤΑ ΤΑ ΤΡΩΙΚΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΑΠΟΚΟΠΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΠΕΛΑΣΓΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΧΩΡΗΣΑΝ Σ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ

Ο Ηρόδοτος και ο Εκαταίος ο Μιλήσιος αναφέρουν ότι αρχικά σχεδόν όλη η Ελλάδα ήταν κατοικία βαρβάρων, των καλούμενων Πελασγών, Καδμείων ή Θηβαίων, Δαναών, Πελόπων κ.α. , οι οποίοι άλλοι από αυτούς ήρθαν στην Ελλάδα από την Ασία, άλλοι από την Αφρική και άλλοι από την Θράκη. Μετά τα τρωικά αποκόπηκαν από αυτούς κάποια φύλα των Πελασγών και αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το ελληνικό και μετά προσχώρησαν σ’ αυτό και άλλοι βάρβαροι, όπως οι Κάδμοι ή Θηβαίοι, οι Δαναοί, οι Πέλοπες κ.α., πρβ:
«Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος λέει ότι η Πελοπόννησο πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, έτσι λογάριαζαν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απ' αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, κι ο Δαναός από την Αίγυπτο, κι οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες που ήρθαν με τον Εύμολπο, τη Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς, την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο, και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες, ως και Πίνδαρος φησίν. Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται, Κέκροψ, και Κόδρος, και Αίκλος, και Κόθος, και Δρύμας, και Κρίνακος. Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντοι μάλλον πρότερον, ή νυν, όπου γε και της εν τω παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης..» (Στράβων 7, 321)

« Και ψάχνοντας έβρισκε πως ξεχώριζαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, οι πρώτοι ανάμεσα στους Δωριείς, οι δεύτεροι ανάμεσα στους Ίωνες. Γιατί τα έθνη αυτά ήσαν τα πιο γνωστά, όντας τα παλιά χρόνια, το τελευταίο πελασγικό και το πρώτο Ελληνικό «Ποια γλώσσα μιλούσαν οι Πελασγοί δεν ξέρω να σας πω με βεβαιότητα. Αν όμως πρέπει …. Αν πρέπει με βάση αυτά να μιλήσω, οι Πελασγοί μιλούσαν βαρβαρικά. Αν ωστόσο αυτό ισχύει για το σύνολο των Πελασγών, όμως το Αττικό έθνος, κι ας ήταν Πελασγικό, έτσι που μεταβλήθηκε σε ελληνικό άλλαξε τη γλώσσα του……. Το ελληνικό έθνος αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλά - αυτό είναι η πεποίθησή μου, αφότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή και μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ’ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. Τέλος είμαι της γνώμης ότι το Πελασγικό έθνος πρωτύτερα και εφόσον ήταν βαρβαρικό ποτέ δε γνώρισε μεγάλη δύναμη» (Ηρόδοτος Α, 56 - 58)
(Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: «Το όνομα, η καταγωγή και το έθνος των Ελλήνων», Α. Κρασανάκη)


ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ, ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Ανατρέχοντας στον Ισοκράτη και τον Πλάτωνα βλέπουμε να λέει από τη μια ότι οι Έλληνες, είναι όλοι ίσοι έναντι του νόμοι και από την άλλη ότι επειδή η ελληνική παιδεία, χάρη των Αθηναίων δασκάλων, έχει φθάσει σε τέτοιο υψηλό επίπεδο αξίας, Έλληνες τελικά ονομάζονται όχι εκείνοι που έχουν καταγωγή, αλλά παιδεία ελληνική, πρβ:
Ο Ισοκράτης αναφέρει: «Η πόλη μας (η Αθήνα) έχει ξεπεράσει τόσο πολύ τους άλλους ανθρώπους ως προς την καλλιέργεια του πνεύματος ( τη σκέψη και το λόγο), ώστε οι μαθητές της έχουν γίνει δάσκαλοι των άλλων και έκανε το όνομα των Ελλήνων να χρησιμοποιείται πλέον όχι ως προσδιοριστικό της καταγωγής μας, αλλά του καλλιεργημένου πνεύματος και να ονομάζονται περισσότερο Έλληνες εκείνοι που έχουν τη δική μας παιδεία παρά εκείνοι που ανήκουν στην ίδια φυλή με μας.». ( Ισοκράτης, «Πανηγυρικός, 50»).
«Ως προς τους άλλους διαψεύστηκε, αφού συμφώνησαν στην παράδοση, συνήψαν συνθήκες και ορκίστηκαν οι Κορίνθιοι, οι Αργείοι και οι Βοιωτοί και οι άλλοι σύμμαχοι, ότι θα παρέδιδαν τους Έλληνες της ηπείρου, αν τους έδιναν χρήματα ο βασιλιάς (των Περσών). Μόνοι εμείς δεν τολμήσαμε ούτε Έλληνες να παραδώσουμε ούτε όρκους (προδοσίας ή υποταγής) να κάνουμε. Γιατί είναι τόσο ευγενικό, ελεύθερο και σταθερό το φρόνημα της πόλης μας και φυσικά εχθρική προς τους βάρβαρους, επειδή είμαστε γνήσιοι Έλληνες και ανόθευτοι από τους βάρβαρους. Άλλωστε δε συγκατοικούν με μας ούτε Πέλοπες, ούτε Κάδμοι ούτε Δαναοί, ούτε Αιγύπτιοι αλλά βάσει του νόμου Έλληνες και χωρίς βαρβαρικές προσμείξεις, γεγονός από το οποίο δημιουργήθηκε στην πόλη μας το μίσος για τις ξένες φυλές…». (Πλάτων, Μενέξενος, 245c-d)


Σημειώνεται επίσης ότι:
1) Ο Πλάτωνας στον Πρωταγόρα αναφέρει ότι οι πρώτοι που καλλιέργησαν την Φιλοσοφία ήταν οι Κρήτες και οι Λακεδαιμόνιοι. Λέει επίσης ότι ο Μίνως βρήκε την αλήθεια, σχετικά με την διοίκηση της πόλης, καθώς και ότι οι αρχαίοι Κρήτες ήσαν Έλληνες και οι πιο άξιοι βασιλείς τους ήταν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς, οι οποίοι είναι αυτοί που έφτιαξαν τους νόμους τους, τους οποίους μετά πήραν και οι άλλοι Έλληνες. Τα ίδια λέει και ο Ισοκράτης στον Παναθηναϊκό και Πανηγυρικό. Απλώς ο Ισοκράτης λέει επιπλέον ότι οι Αθηναίοι τελικά ξεπέρασαν τους άλλους Έλληνες στη Φιλοσοφία και έτσι έγιναν δάσκαλοι των άλλων λαών.
2) Ανατρέχοντας επίσης στους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς βλέπουμε να αναφέρουν ότι στην αρχαία Ελλάδα (Σπάρτη, Αθήνα κ.τ.λ.) υπήρχαν (κάτι που είχε θεσπίσει η μινωική νομοθεσία και αντέγραψαν όλοι οι Έλληνες) από τη μια οι πολίτες και από την άλλη τα ανάλογα όργανα ελέγχου και διοίκησης (= ο άρχοντας, η βουλή ή γερουσία, οι έφοροι και η Εκκλησία του δήμου), καθώς και οι γραπτοί νόμοι (συντάγματα, εμπορικοί νόμοι κ.τ.λ.) με τους οποίους γίνονταν η διοίκησης ή που κανόνιζαν τη δικαιοδοσία του κάθε οργάνου. Δηλαδή υπήρχε οργανωμένος δήμος απ΄ όπου και δημότης και δημοκρατία ή άλλως οργανωμένη πόλη απ΄ όπου και πολιτεία, πολίτης και πολιτισμός, κάτι που δεν υπήρχε στις άλλες χώρες.
Στις άλλες χώρες, στους βάρβαρους, υπήρχε μόνο ένα όργανο διοίκησης, ο βασιλιάς (= αυτός που έπαιρνε κληρονομικά την εξουσία) ή ο τύραννος (= αυτός που έπαιρνε δια των όπλων την εξουσία) που ήταν παράλληλα και Θεός και νόμος (δηλαδή ο ίδιος κυβερνούσε και ο ίδιος έθετε νόμους), άρα διοικούσε κατά το δοκούν τους υποτελείς και τους σκλάβους του.
3) Οι Αθηναίοι συγγραφείς και ιδιαίτερα ο Πλάτωνας με τον Ισοκράτη αποκαλούν τους συμπατριώτες τους Αθηναίους αφενός αυτόχθονες και αφετέρου πιο καλούς και πιο γνήσιους (πιο καθαρόαιμους και πιο ανόθευτους) Έλληνες, επειδή στις άλλες μεγάλες ελληνικές πόλεις (= η Σπάρτη και η Θήβα) που ήθελαν να ηγεμονεύσουν των Ελλήνων αφενός συναλλάσσονταν με τους βάρβαρους (τους Πέρσες) προκειμένου να επιτύχουν το σκοπό τους και αφετέρου στα μέρη τους είχαν πάει πριν από τα τρωικά διάφορα βάρβαρα φύλα και είχαν αναμειχθεί με τους εκεί Έλληνες. Τα φύλα αυτά ήσαν: α) οι Κάδμοι ή Καδμείοι που με τον Κάδμο έφυγαν από τη Φοινίκη και είχαν πάει στη Βοιωτία και ίδρυσαν τη Καδμία ή Θήβα, β) οι Δαναοί που με το Δαναό έφυγαν από την Αίγυπτο και είχαν πάει στο Αργος και αναμείχθηκαν με τους εκεί Αχαιούς εξ ου και Αχαιοί = Αργείοι = Δαναοί) και γ) οι Πέλοπες που έφυγαν από την Μ. Ασία με τον Πέλοπα και είχαν πάει και καταλάβει την Πελοπόννησο. Τους Αχαιούς, Δαναούς και Πέλοπες μετά κατέλαβαν οι Δωριείς. (Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: «Το όνομα, η καταγωγή και το έθνος των Ελλήνων», Α. Κρασανάκη)



2. Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΙ ΥΠΗΡΧΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΡΧΙΚΑ ΖΟΥΣΑΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΑ
ΚΑΙ ΜΕ ΒΑΡΒΑΡΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ

Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι αρχικά, επειδή δεν υπήρχε η γεωργία, οι άνθρωποι ζούσαν μεταναστευτικά προς εξεύρεση πηγών διατροφής. Συνάμα, επειδή δεν υπήρχε ασφάλεια (ενν. σύνορα, στρατός και νόμοι), η ποιο πολυραριθμότερη ομάδα όπου πήγαινε για εξεύρεση πηγών διατροφής έδιωχνε αυτούς που έβρισκε εκεί, για να εκμεταλλευτεί αυτή το χώρο.
Κάτι που ήταν η αιτία να αναπτυχθεί ο ληστρικός και ο πειρατικός τρόπος και κάτι για το οποίο αφενός αρχικά, μέχρι τα τρωικά, δεν υπήρχαν σύνορα, κράτη ή πατρίδες, πολιτισμός κ.τ.λ. παρά μόνο διάφορα περιπλανώμενα φύλα (όπως τα εξής στον πρώτο αρχαίο γνωστό κόσμο: οι καλούμενοι Πελασγοί, Δαναοί, Καδμείοι ή Θηβαίοι, Πέλοπες, Κάρες, Φοίνικες κ.α..) και αφετέρου ο Ηρόδοτος και ο Εκαταίος ο Μιλήσιος χαρακτηρίζουν την περίοδο αυτή βάρβαρο και τα αρχαία φύλα βάρβαρα. Άλλοι πάλι την περίοδο αυτή την χαρακτηρίζουν πρωτόγονη ή ζωώδη.
Το Πάριο Χρονικό, ο Ισοκράτης, ο Θουκυδίδης κ.α. λένε επίσης από τη μια ότι ο βασιλιάς της Κρήτης Μίνωας, 14 αι. π.Χ., ήταν ο πρώτος στον κόσμο που από τη μια συγκρότησε πολεμικό ναυτικό και έδιωξε από την Ελλάδα και βασικά από τα νησιά τους κακοποιούς Κάρες και Φοίνικες που δεινοπαθούσαν τους Έλληνες και από την άλλη οργάνωσε πόλη (απ΄όπου πολιτεία, πολίτης, πολιτισμός κ.α.), δηλαδή ένωσε σε ενιαίο σύνολο τα Κρητικά φύλα (Κύδωνες, Ετεοκρήτες, Πελασγούς, Δωριείς και Αχαιούς) και συνάμα θέσπισε νόμους και όργανα διοίκησης, ενίσχυσε τα γράμματα κ.τ.λ., με συνέπεια αφενός οι Κρήτες να γίνουν η πρώτη στον αρχαίο κόσμο δύναμη (θαλασσοκρατορία μια και ήταν νησί) και αφετέρου να δημιουργηθεί ο πρώτος στον κόσμο πολιτισμός, η πρώτη πόλη, ο καλούμενος σήμερα μινωικός πολιτισμός.
«Διότι είναι προφανές ότι η χώρα που καλείται σήμερον Ελλάς δεν ήτο μονίμως κατοικημένη εξ αρχής, αλλ' εγίνοντο εις το παρελθόν συχναί μεταναστεύσεις και οι κάτοικοι χωρίς πολλάς δυσκολίας εγκατέλειπαν τας εστίας των, εξαναγκαζόμενοι εις τούτο από νέους πολυαριθμοτέρους εκάστοτε εποίκους. Καθόσον ούτε το εμπόριον, όπως σήμερον διεξάγεται, υπήρχε τότε, ούτε ασφαλής διά ξηράς ή διά θαλάσσης συγκοινωνία, και καθένας εξεμεταλλεύετο το έδαφος, το οποιον είχε υπό την κατοχήν του, τόσον μόνον όσον ήρκει διά την συντήρησίν του. Ούτε πλούτον έσώρευαν, ούτε την γην εφύτευαν, τόσον μάλλον καθόσον αι εγκαταστάσεις των δεν ήσαν ωχυρωμέναι και ως εκ τούτου εφοβούντο μήπως από στιγμής εις στιγμήν άλλοι επιδρομείς επέλθουν και τους αφαιρέσουν κάθε τι που έχουν. Επειδή, εξ άλλου, επίστευαν ότι οπουδήποτε ημπορούν να εξασφαλίσουν την αναγκαίαν καθημερινήν τροφήν, εμετανάστευαν όχι απροθύμως και δι' αυτό δεν ήσαν ισχυροί ούτε κατά το μέγεθος των πόλεων, ούτε κατά την πολεμικήν γενικώς παρασκευήν. ……(Θουκυδίδης, Α 2)
Διότι εις την παλαιάν εποχήν οι Έλληνες, και όσοι από τους βαρβάρους εκατοικούσαν είτε τα ηπειρωτικά παράλια, είτε νήσους, όταν ήρχισαν να επικοινωνούν μεταξύ των συχνότερον δια θαλάσσης, επεδόθησαν εις την πειρατείαν υπό την αρχηγίαν ανδρών εκ των δυνατωτάτων, οι οποίοι ωθούντο εις τούτο και από τον πόθον του προσωπικού κέρδους και από την ανάγκην όπως επαρκούν εις την συντήρησιν των απορωτέρων οπαδών των. Και επιτιθέμενοι κατά πόλεων ατειχίστων και αποτελουμένων από άθροισμα κωμών, τας διήρπαζαν και εντεύθεν επορίζοντο κυρίως τα προς το ζην, διότι το έργον τούτο δεν έφερεν εντροπήν, αλλ' επέσυρε τουναντίον και κάποιαν δόξαν….(Θουκυδίδης, Α, 5)
«Διότι όλοι οι Έλληνες ωπλοφόρουν λόγω του ότι αι κατά κώμας διεσπαρμένοι εγκαταστάσεις των ήσαν ανοχύρωτοι και αι προς αλλήλους συγκοινωνίαι επισφαλείς και ούτως εσυνήθισαν να διαιτώνται, φέροντες όπλα όπως οι βάρβαροι. Το γεγονός άλλωστε, ότι εις τα διαμερίσματα αυτά της Ελλάδος διατηρείται ακόμη ο τρόπος αυτός της διαίτης, είναι τεκμήριον ότι η συνήθεια αυτή επεκράτει άλλοτε γενικώς. Οι Αθηναίοι, εξ άλλου, υπήρξαν μεταξύ των πρώτων, οι οποίοι, αφού παρήτησαν την οπλοφορίαν, ηκολούθησαν δίαιταν μάλλον αβίαστον και ετράπησαν εις την τρυφηλότητα.……. (Θουκυδίδης, Α 6)
«Αλλ' ακόμη περισσότερον επεδίδοντο εις την πειρατείαν οι νησιώται Κάρες και Φοίνικες, οι οποίοι είχαν κατοικήσει τας περισσοτέρας από τας νήσους,……. Αλλ' αφότου συνεκροτήθη το πολεμικόν ναυτικόν του Μίνωος, αι δια θαλάσσης συγκοινωνίαι έγιναν ασφαλέστεροι, αφ' ενός μεν διότι οι κακοποιοί των νήσων αυτών εξεδιώχθησαν υπ' αυτού, κατά την εποχήν ακριβώς που προέβη εις εποικισμόν των περισσοτέρων, εξ αλλού δε διότι οι κάτοικοι των παραλίων ήρχισαν ήδη ν' αποκτούν μεγαλυτέρας περιουσίας και να έχουν μονιμωτέραν κατοικίαν, και μερικοί μάλιστα, όπως ήτο φυσικόν δι' ανθρώπους, των οποίων ηύξανε καθημερινώς ο πλούτος, και με τείχη περιέβαλλαν τας πόλεις των. Διότι, ένεκα του γενικού πόθου του κέρδους και οι ασθενέστεροι ηνείχοντο την εξάρτησιν από τους ισχυροτέρους και οι δυνατώτεροι, διαθέτοντες πλούτον, καθίστων υπηκόους των τας υποδεεστέρας πόλεις. Και μόνον βραδύτερον, όταν είχαν ήδη έτι μάλλον προαχθή εις την κατάστασιν αυτήν, εξεστράτευσαν κατά της Τροίας. ( Θουκυδίδη Α, 8 μετάφραση Ελ. Βενιζέλου)


Ο ΜΙΝΩΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΟΙ ΚΡΗΤΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΝΩΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ, ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ, ΤΗ ΣΥΜΒΙΩΣΗ κ.α.

Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ότι εκείνοι που πρώτοι που ασχολήθηκαν με τις τέχνες (χαλκουργία, μελισσοκομία, κτηνοτροφία κ.α.) ήσαν οι Κρήτες πριν από το Μίνωα, δηλαδή αυτοί που αρχικά λέγονταν Ιδαίοι δάκτυλοι και μετά Κ(ου)ρήτες, πρβ:
«Οι κάτοικοι, λοιπόν, της Κρήτης λένε πως οι αρχαιότεροι κάτοικοι στο νησί ήταν αυτόχθονες, οι λεγόμενοι Ετεοκρήτες, των οποίων ο βασιλιάς, Κρητας το όνομα, ανακάλυψε πολλά και πολύ σημαντικά πράγματα στο νησί που είχαν τη δυνατότητα να ωφελήσουν την κοινωνική ζωή των ανθρώπων…. Πρώτοι, λοιπόν, απ’ όσους μνημονεύονται από την παράδοση, κατοίκησαν στην περιοχή της Ιδης στην Κρήτη και τριγύρω, οι καλούμενοι από αυτό Ιδαίοι Δάκτυλοι («πρώτον ώκησαν της Κρήτης περί την Ίδην οι προσαγορευθέντες Ιδαίοι Δάκτυλοι»), που άλλοι λένε ότι ήσαν 100 και άλλοι 10, όσα και τα δάχτυλα των χεριών απ’ όπου και ονομάστηκαν έτσι. ... Για τους Ιδαίους δακτύλους της Κρήτης παραδίδεται πως ανακάλυψαν τη φωτιά, τη χρήση του χαλκού και του σιδήρου, στη χώρα των Απτεραίων στο λεγόμενο Βερέκυνθο, καθώς και τον τρόπο επεξεργασίας τους. Λένε, μάλιστα, πως ένας τους ο Ηρακλής, ξεπέρασε τους άλλους σε φήμη, ίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Εξ αιτίας της συνωνυμίας οι μεταγενέστεροι άνθρωποι θεώρησαν πως ο γιος της Αλκμήνης εγκαθίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες….(Διόδωρος Βιβλιοθήκη Ιστορική 5,64)
«Μετά τους Ιδαίους Δακτύλους έγιναν οι Κουρήτες, εννέα στον αριθμό. Γι αυτούς άλλοι λένε πως ήταν γηγενείς και άλλοι πως ήταν απόγονοι των Ιδαίων Δακτύλων. Ετούτοι κατοικούσαν στα δασωμένα δάση και τα φαράγγια των βουνών και γενικά στους τόπους που τους παρείχαν φυσική στέγη και προστασία, επειδή δεν είχε ακόμη ανακαλυφθεί το χτίσιμο των σπιτιών. Καθώς διακρινόταν για τη σύνεσή τους, έδειξαν στους ανθρώπους πολλά χρήσιμα πράγματα, διότι πρώτοι αυτοί συγκέντρωσαν τα πρόβατα σε κοπάδια, εξημέρωσαν τα υπόλοιπα είδη ζώων, ανακάλυψαν τη μελισσοκομία, εισηγήθηκαν την τέχνη του κυνηγίου, εισηγήθηκαν τη συναναστροφή και τη συμβίωση. Ανακάλυψαν επίσης τα ξίφη, τα κράνη και τους πολεμικούς χορούς. Λένε πως σ’ αυτούς παρέδωσε το Δία η Ρέα, κρυφά από τον πατέρα του Κρόνο, και κείνοι τον πήραν και τον ανέθρεψαν…... (Διόδωρος Βιβλιοθήκη Ιστορική 5,65)


ΟΙ ΚΡΗΤΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙ ΜΙΝΩΑ ΒΡΗΚΑΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ: ΝΑΥΠΗΓΙΚΗ, ΝΟΜΙΚΗ, ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΛΠ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΕΓΡΑΨΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Ανατρέχοντας στον Όμηρο βλέπουμε να λέει ότι ο βασιλιάς Μίνωας ήταν προγενέστερος του Τρωικού πολέμου (ο εγγονός του Μίνωα Ιδομενέας έλαβε μέρος στον πόλεμο αυτό) βασιλιάς της Κρήτης. Είχε έδρα του βασιλείου του την Κνωσό και μαζί με τον αδελφό του Ραδάμανθυ ήταν οι οργανωτές της Πολιτείας και οι θεμελιωτές της θαλασσοκρατορίας των Κρητών και επειδή ήταν πολύ δίκαιοι μετά το θάνατό τους ανακηρύχθηκαν ισόθεοι και κριτές στον Άδη.
Σύμφωνα επίσης με τον Όμηρο, ο Μίνωας και οι αρχαίοι κάτοικοι της Κρήτης (οι Μινωίτες) ήσαν Αχαιοί στη γενιά, άρα Έλληνες, αφού από τη μια οι Κρήτες μαζί με τους άλλους Αχαιούς ή Δαναούς ή Αργείους εκστράτευσαν εναντίον των Τρώων και από την άλλη ο εγγονός του Μίνωα, ο Ιδομενέας ήταν ένας από τους Γενικούς αρχηγούς (πρωτάρχοντες) όλων των Αχαιών στον πόλεμο αυτό, στην εκστρατεία της Τροίας, πρβλ:

Ουδ’ ότε Φοίνικος κούρης τηλεκλειτοίο
η τεκε μοι Μίνων τε και αντίθεον Ραδάμανθυν (Ιλιάδα Ξ 321-322)

όφρα ίδη οιος Ζηνός γόνος ενθάδ’ ικάνω
ος πρώτον Μίνωα τέκε Κρήτη επίουρον
Μίνως δ αυ τεκεθ΄υιον αμύνονα Δευκαλίωνα
Δευκαλίων δ’ εμε τίκτε πολέσσ’ ανδρεασσιν άνακτα
Κρήτη εν ευρείη νυν δ΄ενθάδε νήες ένεικαν… (Ιλιάδα Ν 448- 453)

«ένθα τε Μίνως εννέωρος βασίλευε Διός μεγάλου οαριστής,
πατρός εμοίο πατήρ, μεγαθύμου Δευκαλίωνος
Δευκαλίων δ’ εμέ τίκτε και Ιδομενήα άνακτα (Οδύσσεια, τ 178 – 183),

"ένθ᾽ η τοι Μίνωα ίδον, Διός αγλαόν υἱόν,
χρύσεον σκήπτρον έχοντα, θεμιστεύοντα νέκυσσιν,
ήμενον, οι δε μιν αμφί δίκας είροντο άνακτα, (οδύσσεια λ 568)

«…δε γέροντας αριστήας Παναχαιών, Νέστορα μεν πρώτιστα
και Ιδομενέα άνακτα…» (Ιλιάδα, Β 402 – 405)


Ανατρέχοντας ομοίως στον Πλάτωνα βλέπουμε να λέει από τη μια ότι οι Κρήτες με τους Λακεδαιμόνιους ασχολήθηκαν πρώτοι με τη Φιλοσοφία και από την άλλη ότι ο Μίνως βρήκε την αλήθεια, σχετικά με την Διοίκηση της πόλης, καθώς και ότι οι αρχαίοι Κρήτες ήσαν Έλληνες και οι πιο άξιοι βασιλείς τους ήταν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς, οι οποίοι είναι αυτοί που έφτιαξαν τους νόμους τους:
«Διότι για το ότι ήταν καλός και δίκαιος, καλός νομέας, όπως λέγαμε προηγουμένως, ισχυρότατη απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι οι νόμοι του Μίνωα παραμένουν αδιασάλευτοι, επειδή βρήκε την αλήθεια, σχετικά με τη διοίκηση της πόλης. (Πλάτωνα «Μίνως», 318 – 321)
«Γι αυτό το λόγο ο Μίνωας θέσπισε αυτούς τους Νόμους για τους πολίτες του, εξαιτίας των οποίων η Κρήτη ευημερεί ανέκαθεν, καθώς και η Σπάρτη από τότε που άρχισε να τους χρησιμοποιεί, επειδή οι νόμοι αυτοί είναι θεϊκοί. (Πλάτων, Μίνως, 320 b)
«Θα ‘πρεπε να πεις: Ξένε, δεν είναι τυχαίο που οι νόμοι της Κρήτης έχουν τόσο μεγάλη φήμη σε ολόκληρο τον Ελληνικό κόσμο. Είναι νόμοι δίκαιοι,….(Πλάτων, Νόμοι, 625 - 631)
«η φιλοσοφία είναι παλαιότατη μεταξύ των Ελλήνων και περισσότερο στους Κρήτες και στους Λακεδαιμόνιους»… ( Πλάτων, Πρωταγόρας 342 a-c) κ.α.

ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Εννοείς, όπως αναφέρει ο Όμηρος, ο Μίνωας πήγαινε κάθε εννιά χρόνια και συμβουλεύονταν τον πατέρα του το Δία και στη συνέχεια έδινε νόμους στις πόλεις σας σύμφωνα με τις παραινέσεις του Θεού;
ΚΛΕΙΝΙΑΣ Ναι, αυτή είναι η κρητική άποψη… …………….
ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Θα ‘πρεπε να πεις: Ξένε, δεν είναι τυχαίο που οι νόμοι της Κρήτης έχουν τόσο μεγάλη φήμη σε ολόκληρο τον Ελληνικό κόσμο. Είναι νόμοι δίκαιοι, που προσφέρουν ευτυχία σε όσους τους ακολουθούν, Δίνουν δηλαδή όλα τα αγαθά, τα οποία ανήκουν σε δυο κατηγορίες, ανθρώπινα και θεία. Τα πρώτα βασίζονται στα δεύτερα – κι όταν μια πόλη αποκτά το δεύτερο, κερδίζει στη συνέχεια και το άλλο, αφού το μεγαλύτερο περικλύει το μικρότερο…
<< Ω ξένε, εχρην ειπειν, οι Κρητών νόμοι ουκ εισίν μάτην διαφερόντως εν πάσιν ευδόκιμοι τοις Έλλησιν>> (Πλάτωνα, Νόμοι, 625 - 631)

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ποιος από τους παλαιούς βασιλείς λέγεται ότι υπήρξε καλός νομοθέτης, του οποίου οι νόμοι διασώζονται ακόμα και σήμερα, επειδή είναι θεϊκοί;
ΕΤΑΙΡΟΣ: Δεν μου έρχεται στον νου.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Δεν ξέρεις ποιοι Έλληνες έχουν τους παλιότερους νόμους;
ΕΤΑΙΡΟΣ: Μήπως εννοείς τους Λακεδαιμονίους και το νομοθέτη Λυκούργο;
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αλλά και αυτοί οι νόμοι σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν περισσότερο από τριακόσια χρόνια ή κάτι περισσότερο. Αλλά και οι καλύτεροι από τους νόμους τούτους από πού ήρθαν; Ξέρεις;
ΕΤΑΙΡΟΣ: Λένε από την Κρήτη.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αυτοί λοιπόν, οι Κρήτες, έχουν τους πιο παλιούς νόμους απ’ όλους τους Έλληνες; («Ουκούν ούτοι, οι Κρήτες, παλαιοτάτοις νόμοις χρώνται των Ελλήνων»)
ΕΤΑΙΡΟΣ: Ναι.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ξέρεις ποιοι ήταν οι άξιοι βασιλείς τους; Ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς, γιοι του Δία και της Ευρώπης’ δικοί τους είναι οι νόμοι.
(Πλάτωνα «Μίνως», 318 – 321)

Παράβαλε ομοίως ότι ο Πλούταρχος λέει ότι ο Λυκούργος της Σπάρτης αντέγραψε τη νομοθεσία των Κρητών, γιατί οι άλλες νομοθεσίες ήταν ανάξιες:«Έφυγε λοιπόν και πήγε (ο Λυκούργος) αρχικά στην Κρήτη. Εκεί γνώρισε τις πολιτείες και τα συστήματα τους, γνώρισε τους πρώτους στη δόξα άνδρες, θαύμασε ορισμένους από τους νόμους που υπήρχαν και τους παρέλαβε για να τους εφαρμόσει στην πατρίδα του, ενώ άλλοι του φάνηκαν ανάξιοι. Έναν μάλιστα από εκείνους που νομίζονταν εκεί πέρα σοφοί και άξιοι πολίτες, αφού τον έπεισε με τη φιλία του, τον έστειλε στη Σπάρτη, Ήταν ο Θάλης, που φαινομενικά μεν ήταν ποιητής λυρικών τραγουδιών, στην πραγματικότητα όμως έκανε ό,τι οι μεγαλύτεροι νομοθέτες. Γιατί τα τραγούδια του ήταν λόγοι για ευπείθεια και ομόνοια, στολισμένοι με μελωδίες και ρυθμούς που είχαν σεμνότητα και εξημερωτική δύναμη, ακούγοντάς τα οι πολίτες εξημερώνονταν, χωρίς Θα νοιώθουν, στα ήθη, και η κοινή γνωριμία του ωραίου έφερνε κοντά τον ένα με τον άλλο. Έτσι ο Θαλής έγινε με κάποιον τρόπον ο πρόδρομος του Λυκούργου στην εκπαίδευση των Σπαρτιατών. Από την Κρήτη ο Λυκούργος πήγε στην Ασία…… Οι Αιγύπτιοι νομίζουν πως ο Λυκούργος πήγε και σ’ αυτούς….». (Πλούταρχος, Λυκούργος, 4-7)

Παράβαλε ομοίως ότι ο Διογένης ο Λαέρτιος (Επιμενίδης, βιβλίο 1, 109 – 119) και ο Πλούταρχος (Σόλων) αναφέρουν ότι ο νομοθέτης των Αθηναίων Σόλωνας, αφού μελέτησε τους Μινωικούς νόμους, κατά προτροπή του Επιμενίδη του Κρήτα (ήταν ένας από τους 15 σοφούς της αρχαιότητας ή ένας από τους 12 στη θέση του Περίανδρου), έφτιαξε νέους νόμους που σ’ αυτούς προβλεπόντανε και το χάρισμα των χρεών των πολιτών, επειδή πολλοί από αυτούς είχαν γίνει δούλοι στους ευγενείς από τα χρέη. Ο νόμος αυτός, επειδή απάλλαξε το λαό από ένα πολύ μεγάλο βάρος, ονομάστηκε σεισάχθεια (σείω το άχθος = διώχνω το βάρος).
Ο Πλούταρχος, σχετικά με τον Επιμενίδη και τους νόμους του Σόλωνα, αναφέρει τα εξής (σε μετάφραση από τις εκδόσεις «Κάκτος»): « Κάλεσε τότε τον Επιμενίδη από τη Φαιστό της Κρήτης, που μερικοί τον θεωρούν έναν από τους επτά σοφούς (αντί για τον Περίανδρο). Είχε τη φήμη πως ήταν αγαπημένος των Θεών και σοφός στην ιερή τέχνη της Θεοληψίας και των μυστηρίων, γι αυτό και οι σύγχρονοί του πίστευαν πως ήταν γιος της νύμφης Βλάστης και τον έλεγαν νέο Κουρήτα. Όταν ήρθε στην Αθήνα γνωρίστηκε με το Σόλωνα και τον βοήθησε πολύ στην προεργασία της νομοθεσίας του. Απλοποίησε τους νόμους τους σχετικούς με τις ιερές τελετές, έκαμε πιο ήπιους τους νόμους που αφορούσαν τα πένθη, επιτρέπονταν μόνο ορισμένες θυσίες στους νεκρούς και καταργώντας τις άγριες και βαρβαρικές συνήθειες που επικρατούσαν προηγούμενα στις περιπτώσεις αυτές από την πλευρά των γυναικών………
Απαγορεύεται κάποιος να κακολογεί τους πεθαμένους….
Χάνει τα πολιτικά του δικαιώματα ο πολίτης εκείνος που, όταν υπάρχει στάση στην πόλη, δεν πηγαίνει με καμιά παράταξη, για να μην μένεις κανείς ατάραχος ή ασυγκίνητος στα δημόσια πράγματα. (Πλούταρχος, Σόλων , 12 - 20)

Παράβαλε ομοίως ότι ο Στράβωνας αναφέρει: “Στην ιστορία έχει γραφτεί πως ο Μίνωας ήταν έξοχος νομοθέτης, πρώτος που κυριάρχησε στις θάλασσες. («Ιστόρηται δ’ ο Μίνως νομοθέτης γενέσθαι σπουδαίος θαλασσοκρατήσαί τε πρώτος =). Χώρισε το νησί στα τρία και σε κάθε μέρος έχτισε πόλη, την Κνωσό……. Κατά τον Έφορο, ο Μίνωας θαύμαζε κάποιο παλαιό, το Ραδάμανθυ, που είχε ίδιο όνομα με τον αδελφό του. Αυτός πρώτος αναφέρεται ότι εκπολίτισε το νησί με νόμους και κτίσεις πόλεων και συντάγματα, υποστηρίζοντας ότι φέρνει από τον ίδιο το Δία τους νόμους του…… Για την Κρήτη λέγεται ότι στα αρχαία χρόνια είχε καλή διακυβέρνηση και οι καλύτεροι από τους Έλληνες τη θαύμαζαν. Ανάμεσά στους πρώτους ήταν οι Λακεδαιμόνιοι, όπως ομολογούν ο Πλάτωνας στους Νόμους και ο Έφορος που περιέγραψε το πολίτευμά τους στο έργο Ευρώπη.… (Στράβων «Γεωγραφικά» Ι’, C 476 – 478)

Παράβαλε ομοίως ότι ο Ηρόδοτος αναφέρει: «τον νυν κατεστεώτα κόσμον (ευνομίην) Σπαρτιήτησι, ως δ αυτοί Λακεδαιμόνιοι λέγουσι, Λυκούργον επιτροεύσαντα Λεωβώτεω…. εκ Κρήτης αγαγεσθαι ταύτα...» = την έννομη τάξη, όπως λένε οι ίδιοι οι Λακεδαιμόνιοι, ο Λυκούργος την έφερε από την Κρήτη, όταν ήταν επίτροπος του Λεωβώτη ( Ηρόδοτος, Α 65)…
Παράβαλε ομοίως ότι ο Αριστοτέλης αναφέρει: «Και φαίνεται και λέγεται ότι οι Λάκωνες μιμήθηκαν το Κρητικό πολίτευμα στα περισσότερα σημεία. Τα περισσότερα από τα παλιότερα πολιτεύματα είχαν χειρότερη διάρθρωση από τα νεότερα. Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Λυκούργος άφησε την επιτροπεία του βασιλιά Χαρίλλου και έφυγε, έμεινε το μεγαλύτερο διάστημα στην Κρήτη λόγω της μεταξύ τους συλλογικότητας, γιατί οι Λύκτιοι ήταν Λάκωνες άποικοι, κι όταν πήγαν στη Λύκτο και την έκαναν αποικία, διατήρησαν τη νομοθεσία των κατοίκων της πόλης. Γι αυτό και τώρα οι περίοικοι έχουν τους ίδιους νόμους, επειδή πρώτος θέσπισε τη νομοθεσία ο Μίνως». (Αριστοτέλης Πολιτικά Β, 1271, 10)
Παράβαλε ομοίως ότι ο Απολλόδωρος αναφέρει: «θαλασσοκρατήσας δε πρώτος (ο Μίνως) πασών των νήσων σχεδόν επήρξεν» (Απολλόδωρος Γ, 1,3) «Ραδάμανθυς δε τοις νησιωταις νομοθετων, αύθις φυγών εις Βοιωτιαν Αλκμήνην γαμεί, καὶ μεταλλάξας ἐν Αιδου μετά Μίνωος δικάζει. Μίνως δε Κρήτην κατοικών έγραψε νόμους (Απολλόδωρος Γ 1,2)


Παράβαλε ομοίως ότι:
Α) Ο Διόδωρος Σικελιώτης λέει και αυτός ξεκάθαρα ότι ο Μίνωας ήταν ο πρώτος Έλληνας θαλασσοκράτορας και νομοθέτης:«Την δε Κάρπαθον πρώτοι μεν ώκησαν των μετά Μίνω τινές συστρατευσάντων, καθ’ όν χρόνο εθαλασσοκράτησε πρώτος των Ελλήνων. = σε νέα Ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»: Της Καρπάθου πρώτοι κάτοικοι ήσαν κάποιοι από εκείνους που εκστράτευσαν μαζί με το Μίνωα, την εποχή που έγινε ο πρώτος Έλληνας θαλασσοκράτορας (Διόδωρος Σικελιώτης, 5 54)
«καθάπερ πάρ Έλλησι ποιήσαι φασίν εν μεν τη Κρήτη Μίνωα, παρά δε ΛακεδαιμονίοτηςΛυκούργον, του μεν παρά Διός, τον δε παρ’ Απόλλωνος φήσαντα τούτους παρ ειληφέναι» = σε νέα Ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»: «…όπως ακριβώς έκανε, λένε, στους Έλληνες ο Μίνωας στην Κρήτη και ο Λυκούργος στους Λακεδαιμονίους….» (Διόδωρος Σικελιώτης, Βίβλος Α, 94)
«Κτήσασθαι δε (Μίνωα) και δύναμιν ναυτικήν μεγάλην και των νήσων τας πλείστας καταστρέψασθαι και πρώτον των Ελλήνων θαλαττοκρατήσαι = σε νέα Ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»: «Ο Μίνωας, που ήταν ο μεγαλύτερος των αδελφών, έγινε βασιλιάς του νησιού και ίδρυσε σ’ αυτό αρκετές πόλεις, με γνωστότερες την Κνωσό, Φαιστό και Κυδωνία. Ο ίδιος θέσπισε και αρκετούς νόμους για τους Κρήτες, προσποιούμενος ότι τους έλαβε από τον πατέρα του το Δία με τον οποίο συνομιλούσε μέσα σε κάποια σπηλιά. Απέκτησε, επίσης, μεγάλη ναυτική δύναμη, κυρίευσε τα περισσότερα νησιά κι έγινε ο πρώτος Έλληνας θαλασσοκράτορας…». (Διόδωρος Σικελιώτης Βίβλος V, 78 και 79)
«Ούτος (ο Μίνωας) πρώτος των Ελλήνων ναυτικήν δύναμιν αξιόλογον συστησάμενος εθαλασσοκράτησε» (Διόδωρος βίβλος IV, 60,3)
«Την εποχή που τα νησιά των Κυκλάδων ήταν ακόμη έρημα, ο Μίνωας, βασιλιάς της Κρήτης, με μεγάλες ναυτικές και πεζικές δυνάμεις, ήταν θαλασσοκράτορας και έστελνε πολλές αποικίες από την Κρήτη, έτσι κατοίκησε τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων, ενώ ταυτόχρονα κατέλαβε και αρκετά μεγάλη παραθαλάσσια περιοχή της Ασίας … Όλα αυτά έγινα πριν τα Τρωικά. Μετά την άλωση της Τροίας, αναπτύχθηκαν περισσότερο οι Κάρες και έγιναν θαλασσοκράτορες, επικράτησαν στις Κυκλάδες και άλλες τις πήραν δικές τους κι έδιωξαν τους Κρήτες που τις κατοικούσαν, ενώ σε άλλες εγκαταστάθηκαν μαζί με τους προκατόχους τους Κρήτες. Αργότερα που αυξήθηκε η δύναμη των Ελλήνων, συνέβη να κατοικηθούν από αυτούς τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων και να εκδιωχθούν οι βάρβαροι…» (Διόδωρος Σικελιώτης, Βίβλος 5, 84)
Β) Ο Παυσανίας λέει από τη μια ότι ο Μίνωας ήταν ο άρχοντας της Ελληνικής θάλασσας ( Αρχιπελάγους, Αιγαίο) και από την άλλη αποκαλεί τον εγγονό του Μίνωα, τον Ιδομενέα, Αχαιό και Έλληνα, όταν περιγράφει τα αφιερώματα στο ναό της Ολυμπίας: «υπάρχουν κοινά αφιερώματα όλων των Αχαιών (στο ναό της Ολυμπίας) και παριστάνουν όλους αυτούς που πήραν μέρος στην κλήρωση για τη μονομαχία με τον Έκτορα, όταν αυτός προκάλεσε όποιον Έλληνα ήθελε να συμμετάσχει μαζί του. Είναι στημένα κοντά στο μεγάλο ναό …. Και απέναντι σε απ αυτά, σε διαφορετικό βάθρο, βρίσκεται ο ανδριάντας του Νέστορα… Εκείνος με τον πετεινό στην ασπίδα είναι ο Ιδομενέας, απόγονος του Μίνωα.(Παυσανίας Ηλιακά Α 25, 8-9), «. Και τούτου οι Κρήτες τον ταύρον ες την γην πέμψαι σφίσι Ποσειδώνα φασίν ότι Θαλάσσης άρχων Μίνως της Ελληνικής ουδενός Ποσειδώνα ήγεν άλλου Θεού μάλλον εν τιμή, κομιθέναι μεν δη ταύρον τούτον φασιν ες Πελοπόννησον εκ Κρήτης και Ηρακλέι των δώδεκα καλουμένων…. ».. (Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, «Αττικά, 27,7),
Γ) Ο Ισοκράτης (Παναθηναϊκός 46 – 56, 204 – 206 κ.α.) απαντώντας σε κάποιον που έλεγε ότι οι Δωριείς είναι αυτοί που δημιούργησαν τους καλύτερους θεσμούς στην Ελλάδα, λέει ότι οι δημιουργοί των καλύτερων θεσμών στην αρχαία Ελλάδα ήσαν οι στρατιώτες που εκστράτευσαν στην Τροία, οι σύγχρονοι του Ηρακλή και του Θησέα, ο Αιακός και ο Μίνωας με το Ραδάμανθη και γι αυτό υμνούνται από τους Έλληνες: «Αν είναι έτσι τα πράγματα, αν δεχτούμε ότι έχεις δίκιο, όταν λες ότι οι άνθρωποι αυτοί (οι Σπαρτιάτες) υπήρξαν οι δημιουργοί των καλύτερων θεσμών, τότε, αναγκαστικά, όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έζησαν πολλές γενιές πριν οι Σπαρτιάτες εγκατασταθούν στην Πελοπόννησο, πρέπει να μη διέθεταν κανένα από αυτά τα προσόντα, δηλαδή ούτε οι στρατιώτες που εκστράτευσαν στην Τροία, ούτε οι σύγχρονοι του Ηρακλή και του Θησέα, ούτε ο Μίνωας, ο γιος του Δία, ούτε ο Ραδάμανθης, ούτε ο Αιακός ούτε κάποιος από τους μεγάλους άνδρες που υμνούνται γι αυτές τις αρετές, οπότε κακώς έχουν τη φήμη που απολαμβάνουν»… (Ισοκράτους Παναθηναϊκός 205)
Δ) Ο Αριστοτέλης (Πολιτικά 1, 1271, 10) λέει ότι η Κρήτη ήταν επόμενο, προορισμένο να κυριαρχήσει στους Έλληνες, επειδή βρίσκεται σε ευνοϊκή θέση, σε μια θάλασσα που στις τριγύρω παραλίες της έχουν εγκατασταθεί όλοι οι Έλληνες και επομένως, θέλει να πει ο Αριστοτέλης, οι Έλληνες βοήθησαν τους Κρήτες και το Μίνωα ως Έλληνες να αναπτυχθεί και συνάμα να κατακτήσει και βαρβαρικά μέρη: «Φαίνεται ότι η Κρήτη ήταν προορισμένη να κυριαρχήσει στους Έλληνες χάρη στην ευνοϊκή της θέση, γιατί βρίσκεται σε θάλασσα που στα παράλιά της έχουν εγκατασταθεί σχεδόν όλοι Έλληνες. Η απόσταση από την Πελοπόννησο είναι μικρή, όπως και από την Ασιατική παραλία γύρω από το Τριόπιο και τη Ρόδο. ΄Ετσι ο Μίνωας έγινε θαλασσοκράτορας’ άλλα νησιά τα κατάκτησε και σε άλλα εγκατέστησε αποίκους από την Κρήτη, τέλος εκστρατεύοντας στην Σικελία πέθανε εκεί κοντά στην Καμικο».( Αριστοτέλης Πολιτικά Β, 1271, 10) = σε αρχαία ελληνικά: «δοκεί δ η νήσος και προς την αρχήν την Ελληνικήν πεφυκέναι και κείσθαι καλως, πάσῃ γαρ επίκειται τῃ θαλάττῃ, σχεδόν των Ελλήνων ιδρυμένων περί την θάλατταν πάντων’ απέχει γαρ τη με της Πελοποννήσου μικρόν, τη δε της Ασίας του περί Τριόπιον τόπου και Ρόδου, διο και την της θαλάττης αρχήν κατέσχεν ο Μίνως, και τας νήσους τας μεν εχειρώσατο τας δ’ ώκισεν, τέλος επιθέμενος τη Σικελία τον βίον ετελεύτησεν εκεί περί Καμικόν…» (Αριστοτέλους Πολιτικά Β 1271, 10),
Ε) Ο Παυσανίας (Ηλιακά Α και Β) και ο Διόδωρος (Βιβλιοθήκη Ιστορική 5,64) κ.α. αναφέρουν ότι οι Κρήτες λάμβαναν μέρος στους αθλητικούς αγώνες των άλλων Ελληνικών πόλεων-κρατών (Παναθήναια, όπου δολοφονήθηκε ο γιος του Μίνωα Ανδρόγεως, Ίσθμια, Λάιου στη Θήβα κ.α.), αλλά και ίδρυσαν τους Ολυμπιακούς αγώνες Απλώς ο Πέλοπας τους αφιέρωσε λέει στο Δία. Ο πρώτος που διοργάνωσε τους αγώνες και τους ονόμασε Ολύμπια, λέει ο Παυσανίας (Ηλιακά Α 7, 6-8), ήταν ο Ιδαίος Ηρακλής, ένας από τους Ιδαίους δακτύλους ή Κ(ου)ρήτες της Κρήτης, και ο Κλύμενος, ο γιος του Κάρδη, ήρθε από την Κρήτη πενήντα χρόνια μετά τον κατακλυσμό που έγινε στην Ελλάδα την εποχή του Δευκαλίωνα. Καταγόταν από τον Ιδαίο Ηρακλή και καθιέρωσε τους αγώνες στην Ολυμπία και ίδρυσε βωμό προς τιμή του προγόνου του Ηρακλή και όλων των Κουρήτων, δίνοντας στον Ηρακλή την επωνυμία Παραστάτης. Ο Παυσανίας λέει ακόμη ότι ο Κλύμενος ίδρυσε και ιερό στην Ολυμπία για την Κυδωνία Αθηνά (Παυσανίας Ηλιακά Β, 7,6 κ.α.) και Κρητικοί Ολυμπιονίκες ήσαν οι: Εργοτέλης, Σωτάδης, Φιλωνίδης κ.α.


Η ΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ
ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΗΔΗ ΕΠΙ ΜΙΝΩΑ

Ο Πλούταρχος, που παίρνει λέει πληροφορίες από παλιότερούς του ιστορικούς: Φερεκύδη, Φιλόχορο, Κλείδημο κ.α., λέει τα εξής, σχετικά με κάποια κοπή νομισμάτων: «Έκοψε (ο Θησέας μετά την επιστροφή του από Κρήτη) και νόμισμα όπου χάραξε ένα βόδι ή για να παραστήσει το Μαραθώνιο ταύρο ή το στρατηγό Μίνωα ή σαν ένα κάλεσμα των πολιτών στη γεωργία. Λέγουν μάλιστα πως από εκείνον πήραν το όνομά τους τα νομίσματα «εκατόμβοιον» και «δεκάβοιον» (Πλουτάρχου «Θησεύς», 25). Άρα νομίσματα υπήρχαν ήδη επι μινωικής εποχής.

Πολλοί λένε ότι ο Ηρόδοτος λέει ότι πρώτοι οι Λύδιοι έκοψαν νόμισμα. Ωστόσο αυτό είναι λάθος, γιατί ο Ηρόδοτος (Α, 94) αναφέρει επακριβώς τα εξής: Λυδοί δε νόμοισι μεν παραπλήσοισι χρεώνται και Έλληνες, χωρίς ή ότι θήλεα τέκνα καταπορνευουσι, πρώτοι δε ανθρώπων των ημείς ήδμεν νόμισμα χρυσού και αργυρού κοψάμενοι εχρήσαντο, πρώτοι δε και κάπηλοι εγένοντο. φασι δε αυτοί Λυδοί και τας παιγνίας τας νυν σφίσι τε και Έλλησι κατεστεώσας εωυτών εξεύρημα γενέσθαι· άμα δε ταύτας τε εξευρεθήναι παρα σφίσι λέγουσι και Τυρσηνίην αποικίσαι, ώδε περί αυτών λέγοντες(Ηρόδοτος, Α, 94).
Στη νέα ελληνική: «Οι Λύδιοι έχουν παραπλήσια με τους Έλληνες έθιμα μόνο που αφήνουν τις κόρες του να πορνεύονται. Πρώτοι αυτοί, όσο ξέρουμε, από τους ανθρώπους, έκοψαν και έθεσαν σε κυκλοφορία νομίσματα από χρυσό και ασήμι και αυτοί πάλι πρώτοι έγιναν κάπηλοι. Οι ίδιοι οι Λύδιοι ισχυρίζονται πώς και τα παιγνίδια, που συνηθίζονται σήμερα στον τόπο τους και στην Ελλάδα, είναι δική τους εφεύρεση. (Ηρόδοτος, Α, 94).
Επομένως ο Ηρόδοτος δε λέει ότι πρώτοι οι Λύδιοι έκοψαν νόμισμα, όπως λένε πολλοί, αλλά ότι πρώτοι οι Λυδοί έκοψαν και έθεσαν σε κυκλοφορία νομίσματα από χρυσό και ασήμι. Δεδομένου τώρα ότι ο χαλκός είναι το πιο παλιό ανακαλυφθέν μέταλλο και δεδομένου ότι οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν αρχικά τάλαντα και νομίσματα που ήσαν από χαλκό, όπως είδαμε πιο πριν, άρα τα πρώτα νομίσματα ήταν χάλκινα και το νόμισμα είναι ελληνική επινόηση.

Ανατρέχοντας επίσης στo Πάριο χρονικό, βλέπουμε να αναφέρονται επακριβώς τα εξής:
Α) ΑΦ’ ΟΥ ΜΙΝΩΣ [Ο] ΠΡΟΤΕΡΟΣ Ε]ΒΑ[ΣΙΛΕΥΣΕ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ Α[ΠΟΛ]ΛΩΝΙΑΝ ΩΙΚΙΣΕ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΣ ΗΥΡΕΘΗ ΕΝ ΤΗι ΙΔΗι, ΕΥΡΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΙΔΑΙΩΝ ΔΑΚΤΥΛΩΝ ΚΕΛΜΙΟΣ Κ[ΑΙ ΔΑΜΝΑΜΕΝΕΩΣ, ΕΤΗ ΧΗΔΔ, ΒΑΣΙ]ΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΠΑΝΔΙΟΝΟΣ.= σε νέα ελληνική: Όταν ο Μίνως ο πρώτος βασίλεψε στην Κρήτη και έκανε οικισμό στην Απολλωνία, σίδηρος ευρέθη στην Ίδη, βρέθηκε από τους Ιδαίους Δακτύλους Κέλμιο και Δαμναμενέω, έτος ΧΗΗΔ = 1210, όταν ο Πανδίων βασίλευε στην Αθήνα.
Β) ΑΦ’ ΟΥ Φ[ΕΙ]ΔΩΝ Ο ΑΡΓΕΙΟΣ ΕΔΗΜΕΥΣ[Ε ΤΑ] ΜΕΤ[ΡΑ ΚΑΙ ΣΤ]ΑΘΜΑ ΚΑΤΕΣΚΕΥΑΣΕ ΚΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑ ΑΡΓΥΡΟΥΝ ΕΝ ΑΙΓΙΝΗι ΕΠΟΙΗΣΕΝ, ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΩΝ ΑΦ’ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ, ΕΤΗ ΓΗΔΔΔΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ [ΦΕΡΕΚΛ]ΕΙΟΥΣ….. = σε νέα ελληνική: Όταν ο Φείδων ο Αργείος κοινοποίησε τα μέτρα και σταθμά κατασκεύασε αργυρό νόμισμα που το έφτιαξε στην Αίγινα, έγινε 11ος από τον Ηρακλή, έτος ΓΗΔΔΔΙ = 631, όταν ο Φερέκλειος βασίλευε στην Αθήνα.
Επομένως και σύμφωνα με τις ως άνω πηγές, εκείνοι που ανακάλυψαν πρώτοι τα μέταλλα, το χαλκό και το σίδηρο, και μ’ αυτό έκαναν χρήσιμα εργαλεία και νομίσματα ήσαν οι Κρήτες ή άλλως Ιδαίοι Δάκτυλοι ή Κ(ου)ρήτες > Κρήτες.
(Περισσότερα για τα νομίσματα βλέπε στο βιβλίο:
«Νομισματική ιστορία και Νομίσμστα Κρήτης, Α. Κρασανάκη)

Σημειώνεται ότι:
1) Οι πρώτες μεταλλουργικές δραστηριότητες στον αιγιακό χώρο, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, παρατηρούνται από την Τελική Νεολιθική εποχή (3500 π.Χ.). Το πρώτο είδος μετάλλου που χρησιμοποιήθηκε ήταν λέει ένα κράμα σε μαλακή μορφή, που αποτελούνταν από χαλκό, αρσένιο και μόλυβδο. Αργότερα, κατά τις αρχές της τέταρτης χιλιετίας, χρησιμοποιήθηκε ο ορείχαλκος, ένα κράμα χαλκού με κασσίτερο που έδινε τη δυνατότητα κατασκευής ανθεκτικότερων αντικειμένων. Η πρώτη χρήση του ορείχαλκου στην Κρήτη τοποθετείται λέει στην Πρωτομινωική II περίοδο (2600-2300 π.Χ.). Μετά τον ορείχαλκο εφευρέθηκε ο κασσίτερος, ο χρυσός, ο άργυρος κ.α.
2) Η Κύπρος ήταν μία από τις σημαντικότερες πηγές χαλκού της Αρχαιότητας, ο λόγος, προφανώς, και για τον οποίο ονομάστηκε και έτσι, δηλαδή Κύπρος. Cuprum (λατινικά)= Cooper (αγγλικά) = o χαλκός, Ο χαλκός στην άγριά του μορφή είναι πράσινος απ’ όπου και cupressus (λατινικά) = ο κυπάρισσος ή άλλως το κυπαρίσσι, Cupreus,a,um = ο χάλκινος,η,ο ή ο βαθυ-πράσινος,η,ο (Χάλκανθος) ή ο Κυπραίος,α,ο,


ΟΙ ΚΡΗΤΕΣ ΕΠΙΝΟΗΣΑΝ ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΑ,
ΕΝΩ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΚΡΗΤΩΝ

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Νόμοι Α, 625 d), η σωματική άσκηση στην αρχαία Κρήτη ήταν επιβεβλημένη δια νόμου και οι Κρήτες εφεύραν τα γυμνάσια, πρβ: «..ήρχοντο των γυμνασίων πρώτοι μεν Κρήτες…» (ΠΛΑΤΩΝ, ΝΟΜΟΙ 452 c, 9). Σύμφωνα επίσης με τους αρχαίους συγγραφείς (Παυσανία, Απολλόδωρο, Πλούταρχο, Στράβωνα κ.α.):
Α) Οι Κρήτες επί Μίνωα αφενός τελούσαν αθλητικούς αγώνες (λιθοβόλια, ταυροκαθάρψια, πυγμαχίες κ.τ.λ.) και στους νικητές δίνονταν έπαθλα και αφετέρου λάμβαναν μέρος στους αθλητικούς αγώνες των άλλων Ελλήνων (Παναθήναια, ίσθμια, Ολυμπιακούς κ.α.). Μάλιστα ο γιος του Μίνωα Ανδρόγεως είχε πρωτεύσει στα Παναθήναια και από ζήλια οι Αθηναίοι τον δολοφόνησαν κατά την ώρα που πήγαινε στη Θήβα, για να λάβει μέρος και στους εκεί αγώνες προς χάρη του Λάίου, πρβ:
«αυτός δε ήκεν εις Αθήνας, και τον των Παναθηναίων αγώνα επετέλει, εν ω ο Μίνωος παις Ανδρόγεως ενίκησε πάντας. τούτον Αιγεύς επί τόν Μαραθώνιον έπεμψε ταύρον, υφ’ ου διεφθάρη… μετ’ ου πολώ δε θαλασσοκρατών επολέμησε στολω τας Αθήνας» (Απολλόδωρος Γ 15. 7 και 8)
«Φιλόχορος δε φησιν ου ταύτα συγχωρείν Κρήτας, αλλά λέγειν ότι φρουρά μέν ην ο Λαβύρινθος, ουδέν έχων κακόν αλλ’ ή το μη διαφυγείν τους φυλαττομένους, αγώνα δε ο Μίνως επ’ Ανδρόγεω γυμνικόν εποίει και τους παίδας άθλα τοις νικωσιν εδίδου τέως εν τω Λαβυρυνθω φυλαττομένους· ενίκα δε τους προτερους αγώνας ο μέγιστον παρ’ αυτώ δυνάμενος τότε και στρατηγών, όνομα Ταύρος,…». (Πλούταρχου «Θησεύς», 16 - 19)
B) Οι αρχαίοι κάτοικοι της Κρήτης λέγονταν Ιδαίοι Δάκτυλοι ή Ετεόκρητες και αυτοί ίδρυσαν τους Ολυμπιακούς αγώνες. Απλώς ο Πέλοπας, τους αφιέρωσε στο Δία, πρβ:
<<Σχετικά με τους Ολυμπιακούς αγώνες, όσοι από τους Ηλείους ασχολούνται με την αρχαιότητα λένε ότι ο Κρόνος ήταν ο πρώτος βασιλιάς στον ουρανό και πως οι άνθρωποι εκείνης της εποχής εκείνης, που ονομάζονταν χρυσή γενικά, έκτισαν ναό προς τιμή του Κρόνου στην Ολυμπία. Όταν γεννήθηκε ο Δίας, η Ρέα ανέθεσε τη φύλαξη του παιδιού στους Δακτύλους της Ίδης, οι οποίοι λέγονταν και Κουρήτες και είχαν έρθει από την Ίδη της Κρήτης. Αυτοί ήσαν ο Ηρακλής, ο Παιώνιος, ο Επιμήδης, ο Ίδας και ο Ιάσιος. Ο Ηρακλής που ήταν και μεγαλύτερος έβαλε τους αδελφούς του, κάνοντας ένα αστείο, να τρέξουν σε αγώνα και στεφάνωσε το νικητή με κλαδί αγριελιάς, που την είχαν τόσο άφθονη, ώστε στοίβαζαν φρεσκοκομμένα φύλλα και τα έστρωναν, για να κοιμούνται. Λένε ότι ο Ηρακλής έφερε την αγριελιά από τις υπερβόρειες χώρες, τις χώρες που ήσαν πέρα από τον άνεμο Βορέα… Άλλοι λένε ότι ο Δίας, πάλεψε σ’ αυτό το μέρος με τον ίδιο τον Κρόνο, για τη βασιλεία και άλλοι ότι καθιέρωσε τους αγώνες, επειδή, νίκησε τον Κρόνο. Ανάμεσα στους νικητές, αναφέρεται και ο Απόλλωνας, που νίκησε τον Ερμή στον αγώνα δρόμου και τον Αρη στην πυγμαχία… Λένε αργότερα ο Κλύμενος, γιος του Κάρδη, ήρθε από την Κρήτη πενήντα χρόνια μετά τον κατακλυσμό που έγινε στην Ελλάδα την εποχή του Δευκαλίωνα. Κατάγονταν από τον Ιδαίο Ηρακλή και καθιέρωσε τους αγώνες στην Ολυμπία και ίδρυσε βωμό προς τιμή του προγόνου του Ηρακλή και όλων των Κουρήτων, δίνοντας στο Ηρακλή την επωνυμία Παραστάτη. Ο Ενδυμίωνας, όμως, γιος του Αέθλιου, εκθρόνισε τον Κλύμενο και πρόσφερε την εξουσία ως έπαθλο σε όποιο από τα παιδιά του νικούσε στον αγώνα δρόμου στην Ολυμπία. Μια γενιά μετά τον Ενδυμίωνα, ο Πέλοπας τέλεσε τους αγώνες προς τιμή του Ολύμπιου Δία…. ο γιος του Αμυθάονας, ξάδελφος του Ενδυμίωνα από τη πλευρά του Κρηθέα τέλεσε τα Ολύμπια και μετά από αυτόν ο Πελίας και ο Νηλέας μαζί….>> (Παυσανίας «Ηλιακά», Α, 5 - 8 )

«Διότι υπήρχαν δυο προγενέστεροι του (Ηρακλή) που είχαν το ίδιο όνομα, ο πιο αρχαίος Ηρακλής, σύμφωνα με το μύθο, είχε γεννηθεί στους Αιγυπτίους και, αφού καθυπόταξε με τα όπλα μεγάλο μέρος της οικουμένης, τοποθέτησε τη στήλη της Λιβύης, ενώ ο δεύτερος (Ηρακλής) που ήταν ένας από τους Ιδαίους Δακτύλους της Κρήτης, έγινε γητευτής, απόκτησε στρατηγικές γνώσεις και συνέστησε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο τελευταίος (Ηρακλής), που γεννήθηκε πριν από τα Τρωικά από την Αλκμήνη και το Δία, γύρισε μεγάλο μέρος της οικουμένης, εκτελώντας τα προστάγματα του Ευρυσθέα. Αφού έφερε σε πέρας όλους τους άθλους, έστησε στήλη στην Ευρώπη, επειδή όμως είχε το ίδιο όνομα και προτιμούσε τον ίδιο τρόπο ζωής με τους άλλους δυο, καθώς είχαν περάσει πολλά χρόνια, όταν πέθανε κληρονόμησε και τις πράξεις των αρχαίων, ως να είχε υπάρξει ένας μόνο Ηρακλής όλους τους αιώνες» (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 3, 74)
«Μετά που ο Ηρακλής καθάρισε τον στάβλο του Αυγεία, ανέλαβε τον άθλο να φέρει από την Κρήτη τον ταύρο, τον οποίο, λένε, είχε ερωτευθεί η Πασιφάη (και έκανε το Μινώταυρο). Έπλευσε στην Κρήτη και εξασφαλίζοντας τη συνεργασία του βασιλιά Μίνωα τον έφερε στην Πελοπόννησο, διαπλέοντας όλο εκείνο το πέλαγος πάνω στην πλάτη του. Μετά την εκτέλεση και τούτου του άθλου, οργάνωσε τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες, διαλέγοντας την ωραιότερη τοποθεσία για την τόσο σπουδαία πανήγυρη, που ήταν η πεδιάδα πλάι στον Αλφειό ποταμό, όπου αφιέρωσε τον αγώνα στον Δία τον πατέρα του. Έπαθλο για τους νικητές όρισε στεφάνι, διότι ο ίδιος ευεργέτησε τον ανθρώπινο γένος χωρίς να λάβει κανένα μισθό….. (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 4, 18)
Δεδομένου ότι συμβαίνει οι πράξεις των Ροδίων να συνδέονται με μερικά απ΄όσα έγιναν στην αντίπερα Χερσόνησο, δεν θεωρώ άσχετο να μιλήσω και γι αυτά….. Όχι πολύ αργότερα από την εποχή της διακυβέρνησής του, λέγεται πως πέντε Κουρήτες πέρασαν σ’ αυτήν από την Κρήτη. Ετούτοι ήσαν απόγονοι εκείνων στους οποίους ανέθεσε το Δία η μητέρα του Ρέα να τον αναθρέψουν στα Ιδαία όρη της Κρήτης: ( Τούτους δ’ απογόνους γεγονέναι των υποδεξαμένων Δία παρά της μητρός Ρέας και θρεψάντων εν τοις κατά Κρήτην Ιδαίοις όρεσι. (Διόδωρος, Ιστορική βιβλιοθήκη 5, 60)
Για τους Ιδαίους δακτύλους της Κρήτης παραδίδεται πως ανακάλυψαν τη φωτιά, τη χρήση του χαλκού και του σιδήρου, στη χώρα των Απτεραίων στο λεγόμενο Βερέκυνθο, καθώς και τον τρόπο επεξεργασίας τους. Λένε, μάλιστα, πως ένας τους, ο Ηρακλής, ξεπέρασε τους άλλους σε φήμη, ίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Εξ αιτίας της συνωνυμίας, οι μεταγενέστεροι άνθρωποι θεώρησαν πως ο γιος της Αλκμήνης ( = Ο Ηρακλής γιος του Δία και της Θηβαίας Αλκμήνης) εγκαθίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες (Διόδωρος Βιβλιοθήκη Ιστορική 5,64)

Σημειώνεται επίσης ότι:
1) Μερικοί αρχαίοι συγγραφείς, όπως π.χ. ο Λυσίας, αναφέρουν σκέτα ότι ο Ηρακλής είναι εκείνος που ίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες, δηλαδή χωρίς να ξεκαθαρίζουν για ποιον Ηρακλή απ΄όλους εννοούν. Ωστόσο όποιος Ηρακλής και να είναι αυτός, έχει σχέση με τη Κρήτη, αφού ο μεν Ιδαίος είναι Κρητικός από μάνα και πατέρα και ο άλλος είναι Κρητικός από τον πατέρα του. Στην πραγματικότητα ο Κρητικός και ο Θηβαίος Ηρακλής θα πρέπει να είναι το αυτό πρόσωπο, αφού έχουν τον αυτό πατέρα.
2) Στις τοιχογραφίες της Κνωσού (όπως σ’ αυτές με την ταυρομαχία, τον πρίγκιπα ή αθλητή της Κνωσού κ.α.) βλέπουμε ότι οι αθλητές δεν είναι τελείως γυμνοί, όπως ήσαν στους Ολυμπιακούς αγώνες (και χωρίς να χρησιμοποιούν καρφιά, βέλη κ.τ.λ., όπως γίνεται σήμερα στις ταυρομαχίες), αλλά με ωραιότατα αθλητικά καλλιτεχνικά κοντοβράκια και κοντομάνικα.
3) Σύμφωνα με τον Πλούταρχο («Θησεύς» ), στην Κρήτη ήταν έθιμο να παρακολουθούν τους αγώνες και οι γυναίκες, κάτι που δεν επιτρεπόταν κανονικά στους Ολυμπιακούς αγώνες: <<…διο και του Θησέως αγωνίσασθα συνεχώρησεν ο Μίνως’ έθους δ’ όντος εν Κρήτη θεάσθαι και τας γυναίκας…>> (Πλουτάρχου (Θησεύς 19)

(Περισσότερα για το «Μινωικό Πολιτισμό βλέπε στο βιβλίο:
«Κρητική Ιστορία, Α. Κρασανάκη.)


3. ΤΟ ΒΑΡΒΑΡΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΒΑΡΒΑΡΙΣΜΟΣ


Ο ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΣΕ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ

Ο Θουκυδίδης (Α 2 – 10) λέει ότι αρχικά δεν υπήρχε ο διαχωρισμός Έλληνες και βάρβαροι, άλλως αυτό θα το ανέφερε ο Όμηρος. Μετά τα τρωικά οι άνθρωποι διαχωρίστηκαν σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Από τη μια οι Έλληνες, δηλαδή τα κράτη των Αθηναίων, Σπαρτιατών, Μακεδόνων κ.α. και από την άλλη οι βάρβαροι, δηλαδή τα κράτη των Φοινίκων, Περσών κ.α. Κατά τον Ηρόδοτο (Α 56 -57), ο διαχωρισμός αυτός έγινε εξ αιτίας των αρπαγών γυναικών εκατέρωθεν (οι Φοίνικες άρπαξαν από την Ελλάδα την Ιώ, οι Έλληνες Κρήτες έκλεψαν την Ευρώπη από τη Φοινίκη κ.τ.λ.) και του Τρωικού πολέμου. Σύμφωνα με τους Ισοκράτη, Πλάτωνα κ.α. «Έλληνες» είναι αυτοί που έχουν παιδεία, δηλαδή καλλιέργεια πνεύματος, μόρφωση κ.τ.λ. και «βάρβαροι» αυτοί που δεν έχουν παιδεία, άρα οι αγράμματοι, οι απολίτιστοι κ.τ.λ.
Ωστόσο αυτό είναι μια ελαφριά και γενική διάκριση, γιατί ανατρέχοντας στον Πλούταρχο ( Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής ) βλέπουμε να λέει ότι όταν ο Μ. Αλέξανδρος πήγε στην Ασία (προκειμένου να τιμωρήσει τους Πέρσες επειδή αφενός είχαν δολοφονήσει τον πατέρα του και αφετέρου γιατί πιο πριν είχαν έρθει στην Ελλάδα και είχαν κατασφάξει τους Έλληνες) βρήκε εκεί ένα κόσμο με ένστικτα θηριώδη, ανθρώπους να τρώνε τους νεκρούς τους, να παντρεύονται και τις μάνες τους, να προσκυνούνε τους βασιλιάδες, δηλαδή να μην είναι ελεύθεροι κ.α. Προ αυτής της κατάστασης ο Αλέξανδρος, αντί να συνεχίσει λέει να κατακτά και να τιμωρεί τους Πέρσες και τους συμμάχους τους για τα όσα ανομήματα είχαν προξενήσει στους Έλληνες, άρχισε να απελευθερώνει και να εκπολιτίζει.
Ανατρέχοντας επίσης στον Ξενοφώντα βλέπουμε να λέει ότι όλοι στο Περσικό κράτος, ακόμη και οι σατράπες καλούνταν δούλοι και όταν έβλεπαν το βασιλιά τους έπεφταν στη γη και φιλούσαν το έδαφος, κάτι που οι Έλληνες έκαναν λέει μόνο στους Θεούς (παράβαλε σήμερα τις καλούμενες «μετάνοιες»). Προ αυτού ο Σπαρτιάτης στρατηγός Αγησίλαος, για να πείσει λέει το σατράπη Φαρναβάζο να αντιταχθεί στους Πέρσες και να πάει με το μέρος των Ελλήνων, όταν οι Σπαρτιάτες είχαν εκστρατεύσει στην Ασία, του λέει: «Οι άνθρωποι, Φαρναβάζε, γίνονται φίλοι στις ελληνικές πόλεις και συ τώρα μπορείς να αντιταχθείς στο πλευρό μας, αν θες να ζεις χωρίς να προσκυνάς κανένα και χωρίς να έχεις δεσπότη, απολαμβάνοντας τους καρπούς της περιουσίας σου, γιατί η ελευθερία είναι ισάξια όλων των αγαθών του κόσμου. Ακόμη αν έχει λεφτά τι άλλο θέλεις; Είσαι απόλυτα ευτυχής.» (Ξενοφώντας, Ελληνικά Δ’)
Επομένως ο ελληνισμός πρόσφερε την παιδεία και την ελευθερία στους ανθρώπους. Πρόσφερε τα γράμματα, τις επιστήμες και τις τέχνες, άρα την ευτυχία.

Σημειώνεται επίσης ότι :
1) Στην καινή Διαθήκη αναφέρονται και μάλιστα σε αντιδιαστολή οι ονομασίες «Έλληνες» και «βάρβαροι», που σημαίνει αφενός ότι ακόμη και η Χριστιανική Θρησκεία παραδέχεται ότι παλιά υπήρχαν βάρβαροι και αφετέρου ότι η ονομασία «βάρβαροι» είχε έννοια ακριβώς αντίθετη από την ονομασία Έλληνες», κάτι ως οι σοφοί και οι ανόητοι, πρβ: «Έλλησί τε και βαρβάροις, σοφοίς τε και ανοήτοις οφειλέτης ειμί..ου γαρ επαισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού· δύναμις γαρ Θεού εστιν εις σωτηρίαν παντί τω πιστεύοντι, Ιουδαίω τε πρώτον και Ελληνι»…(προς Ρωμαίους Κεφ. 1, 14 -16)
2) Στην καινή Διαθήκη «Ελληνιστής» σημαίνει όχι ο Έλληνας, αλλά αυτός που λατρεύει τους ελληνικούς Θεούς, τους Ολύμπιους Θεούς, κάτι που πολεμούσε η Χριστιανική Θρησκεία, πρβ: «Εν δε ταις ημέραις ταύταις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών» (Πράξεις 6, 1)

«ΠΑΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΣ»

Επειδή στον αρχαίο γνωστό κόσμο υπήρχαν από τη μια οι Έλληνες (τα κράτη: Αθήνα, Σπάρτη, Θήβα κ.τ.λ.) που διακρίνονταν για το πολιτιστικό τους επίπεδο ή άλλως για την καλλιέργεια του πνεύματος (πιο απλά οι Έλληνες είχαν πόλεις, νόμους, όργανα διοίκησης και ελέγχου, ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη κ.τ.λ.) και από την άλλη οι άλλοι λαοί (Πέρσες, Φοίνικες κ.α.) που δεν είχαν παιδεία, ελευθερία, νόμους, δημοκρατία κ.τ.λ., αλλά απλώς ένα άρχοντα, κληρονομικό ή χουντικό, που έκανε ότι ήθελε και συνάμα ζούσαν με πρωτόγονο τρόπο ζωής, δηλαδή με θηριώδη ένστικτα κ.τ.λ., γι αυτό και οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν «Πας μη Έλλην βάρβαρος».

Σημειώνεται ότι:
1) Ο διαχωρισμός σε Έλληνες και βάρβαρους ήταν κάτι ως το Τούρκοι και «γκιαούρηδες» στην Τουρκοκρατία, όπου «γκιαούρηδες» = οι άπιστοι, άρα οι μη Τούρκοι = οι Έλληνες, Ιταλοί κ.α.
2) Η Αγία Γραφή περιγράφει την κατάσταση των εθνών της Ασίας και Αφρικής πριν από το Μ. Αλέξανδρο πολύ χειρότερα απ΄ότι την περιγράφει ο Πλούταρχος. Βλέπουμε π.χ. να αναφέρει ότι τα έθνη της Αφρικής και Ασίας (Αιγύπτιοι, Μαρωνίτες, Μωαβίτες κ.α.) πριν και μετά από την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο είχαν γίνει τόσο αμαρτωλά ή είχαν τόσο πολύ μιανθεί, που οι Εβραίοι σοφοί έλεγαν στους συμπατριώτες τους ότι ο θεός θα καταστρέψει όλα τα έθνη, καθώς και τους ίδιους τους Εβραίους, αν κάνουν τα ίδια.
Στο Δευτερονόμιο αναφέρεται ότι πολλοί λαοί, όπως οι Μωαβίτες, οι Αμμωνίτες κ.α., λάτρευαν το θεό Μολώχ, ο οποίος ζητούσε ανθρωποθυσίες και μάλιστα παιδιών. (Δευτερονόμιο κεφ. 12, 29-31)
Στο Δευτερονόμιο (κεφ.18, 9 – 12 κ.α.), αφού αναφέρεται μια λίστα βδελυγμάτων (αμαρτιών, ανομημάτων, βαρβαρισμών) των εθνών, όπως ανθρωποθυσίες παιδιών, αιμομιξίες, αποκρυφισμό και μαγεία, προσθέτει «Άλλωστε εξαιτίας αυτών των βδελυγμάτων θα διώξει ο Κύριος αυτά τα έθνη από μπροστά σας».
Στο Λευιτικό 18:21-28, αφού αναφέρεται μια σειρά βδελυγμάτων, όπως λατρείες αρχόντων, ανθρωποθυσίες παιδιών, ομοφυλοφιλίες, αιμομιξία και κτηνοβασία, προσθέτει: «Δεν πρέπει να μολύνεστε με καμιά απ’ αυτές τις πράξεις ˙ με τέτοιες πράξεις μολύνθηκαν τα έθνη, αυτά που διώχνω από μπροστά σας. Μ’ αυτές τις πράξεις μολύνθηκε η χώρα, γι’ αυτό θα την τιμωρήσω για την ανομία της και θα ξεράσει τους κατοίκους της.

ΠΩΣ ΒΓΗΚΕ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ
Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΒΑΡΒΑΡΟΣ

Ετυμολογικά η λέξη «βάρβαρος» φαίνεται να προέρχεται από ηχοποίηση, του «βαρ… βαρ..» των αλαλαγμών των ζώων όταν ερωτοτροπούν, απ΄όπου και βαρβάτος, βουβαίνω, βαμβαίνω, βρυχώμια, βαταλαλώ, vrutus = κτηνώδης, valbus = ο τραυλός κ.α. και κάτι ως και τα: βαβ-βαβ > βαβαλίζω, βιρ-βιρ > βιρβιρίζω… ο λόγος άλλωστε και για τον οποίο βαρβάτος = ο κτηνώδης κ.α., βάρβαρος = ο ζωώδης, άρα μεταφορικά ο αμόρφωτος, ο αγροίκος κ.α.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Δωδωναίοι, όταν άκουσαν μια βάρβαρη ιέρεια να μιλά, νόμισαν ότι μιλούσε ως το όρνιο πελειάδα: «διότι βάρβαροι ήσαν, εδόκουν δε σφι ομοίως όρνισι φθέγγεσθαι» . Επομένως ο Ηρόδοτος υπονοεί ότι η ονομασία «βάρβαρος» προήλθε από ηχοποίηση. Πελιάδες στην αρχαία ελληνική λέγονταν τα περιστέρια, που ως γνωστό, βιρ..βιρ… > βιρβιρ..ίζουν ή βαρ..βαρ..ίζουν, κάτι ως τα γατιά που νιάου-νιάου > νιαουρίζουν κ.τ.λ., πρβ: «Οι ιερείς του Δία του Θηβαίου μου είπαν ότι οι Φοίνικες άρπαξαν δυο ιέριες από τη Θήβα (της Αιγύπτου) και τις πούλησαν, τη μια στη Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα. Αυτές οι γυναίκες είναι αυτές που ίδρυσαν τα μαντεία στους τόπους που ανέφερα (στη Θήβα της Λιβύης και της Δωδώνης)»….. «..Αλλά οι προφήτες της Δωδώνης λένε ότι δυο μαύρες πελειάδες (περιστέρες) πέταξαν από τη Θήβα της Αιγύπτου και η μια πήγε στη Λιβύη και η άλλη πήγε και κάθισε σε μια ιερή βελανιδιά στη Δωδώνη και μίλησε με ανθρώπινη φωνή και είπε ότι εκεί έπρεπε να ιδρύσουν μαντείο του Δία. Η περιστέρα πάλι έφυγε και πήγε στους Λίβυους, τους πρόσταξε να ιδρύσουν το μαντείο του Άμωνα….. «…Αν πράγματι οι Φοίνικες πήραν τις άγιες γυναίκες (= τις δυο ιέρειες του Δία, που, σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, η μια μετά έκτισε το μαντείο της Δωδώνης στην Ελλάδα και άλλη το της Θήβας στη Λιβύη) και τις πούλησαν, τη μια στη Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα, νομίζω ότι η γυναίκα αυτή της σημερινής Ελλάδας, της ίδιας δηλαδή χώρας που παλαιότερα ονομάζονταν Πελασγία (<<Της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης..>>, πουλήθηκε στη Θεσπρωτία….» «Έχω πάντως τη γνώμη ότι περιστέρες τις είπαν οι Δωδωναίοι αυτές τις γυναίκες, επειδή ήταν βάρβαρες και η ομιλία τους τους φαινόταν σαν τη φωνή των πουλιών. …. Όσο όμως μιλούσε βαρβαρικά, αυτοί έπαιρναν, αυτοί έπαιρναν την ομιλία της για φωνή πουλιού , γιατί πως είναι δυνατόν περιστέρα να μιλάει ανθρώπινη φωνή; Όσο για τα λεγόμενά τους ότι η περιστέρα ήταν μαύρη, δείχνουν ότι η γυναίκα ήταν Αιγύπτια( Ηρόδοτος B 54 - 57)


ΤΟ ΒΑΡΒΑΡΟΝ ΕΘΝΟΣ: ΟΙ ΚΑΡΕΣ, ΦΟΙΝΙΚΕΣ, ΠΕΡΣΕΣ κ.α.
ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΕΧΘΡΑΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο και καθώς του είπαν λέει οι λόγιοι των Περσών (βλέπε Ηροδότου Ιστορία Α, 1 – 4):
Α) Η έχθρα μεταξύ Ελλήνων και Βαρβάρων, ξεκίνησε από τις εκατέρωθεν αρπαγές γυναικών (= την αρπαγή της Ελληνίδας Ιώ από τους Φοίνικες, της Φοινικιάς Ευρώπης από τους Έλληνες Κρήτες, της Μήδεια των Κόλχων από τους Έλληνες και της Ελληνίδας Ελένης από τους Τρώες) κ.α., μόνο που οι Έλληνες έδωσαν πολύ σημασία σ’ αυτές τις αρπαγές και κυρίως της Ελένης και καταστρέψανε την Τροία, ενώ δεν έπρεπε, γιατί οι γυναίκες αυτές το ήθελαν και
Β) Τα έθνη που κατοικούν στην Ασία (Τρώες, Κάρες, Φοίνικες κ.α.), οι Πέρσες τα θεωρούν δικά τους, ενώ την Ευρώπη και τους Έλληνες κάτι ξεχωριστό και στην άλωση του Ιλίου βρίσκουν τα αίτια έχθρας τους προς τους Έλληνες και γι αυτό τώρα, εννοεί ο Ηρόδοτος, στρέφονται εναντίον της Ελλάδας (εννοεί τους Περσικούς Πολέμους με Ξέρξη κ.τ.λ.), πρβλ (μετάφραση Δ.Ν. Μαρωνίτη): «Οι γραμματισμένοι Πέρσες («Περσέων λόγιοι») βρίσκουν τους Φοίνικες αίτιους έχθρας’ λεν δηλαδή πως αυτοί, φτασμένοι από τη θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος. Το Άργος εκείνα τα χρόνια σε όλα ξεχώριζε ανάμεσα στις πόλεις της χώρας που τώρα ονομάζεται Ελλάδα»….. Έτσι διηγούνται οι Πέρσες πως η Ιώ έφτασε στην Αίγυπτο, όχι όπως οι Έλληνες, και πως αυτό έγινε η αρχή για τα αδικήματα που ακολουθήθηκαν. Μετά από αυτά, λένε οι Πέρσες,, κάποιοι από τους Έλληνες, γιατί δεν ξέρουν να πουν το όνομά τους, πάτησα πόδι στην Τύρο της Φοινίκης και άρπαξαν τη θυγατέρα του βασιλιά την Ευρώπη. Μπορεί να ήταν Κρήτες. Πως έτσι έγιναν ίσα κι ίσα, όμως μετά Έλληνες έγιναν αίτιοι της δεύτερης αδικίας. Γιατί μ’ ένα μακρύ καράβι ανέβηκαν τον Φάση ποταμό στην Αία της Κολχίδας, κι από εκεί πήγαν και πήραν την θυγατέρα του βασιλιά τη Μήδεια…. Στην επόμενη γενιά ύστερα από αυτά, λένε πως ο Αλέξανδρος που τα έμαθε και ήθελε να αποκτήσει γυναίκα από την Ελλάδα με αρπαγή, γνωρίζοντας ότι δεν θα δώσει λόγο, αφού και οι Έλληνες δεν έδωσαν, άρπαξε την Ελένη… Αυτοί οι Ασιάτες, λεν οι Πέρσες, όταν τους άρπαξαν γυναίκες, δεν το πήραν στα σοβαρά, ενώ οι Έλληνες για μια γυναίκα σπαρτιάτισσα ξεσήκωσαν ολόκληρη εκστρατεία, ήρθαν στην Ασία και αφάνισαν τη δύναμη του Πρίαμου. Πως από τότε πια θεωρούν ότι οι Έλληνες τους είναι εχθροί. Γιατί την Ασία και τα βάρβαρα έθνη που την κατοικούν, οι Πέρσες τα θεωρούν δικά τους, ενώ την Ευρώπη και τους Έλληνες τα έβλεπαν πάντα σαν κάτι ξεχωριστό. Έτσι λεν οι Πέρσες πως έγινα τα πράγματα και στην άλωση της Ιλίου (Τροίας) βρίσκουν την αιτία έχθρας τους προς τους Έλληνες…… (Ηρόδοτος Α,, 1- 4)»

Αντίθετα, σύμφωνα με τους λόγιους των Ελλήνων (Ευριπίδη, Ισοκράτη, Πλάτωνα κ.α.), ο πόλεμος κατά της Τροίας έγινε, επειδή προωθούσε βαρβάρους στην Ελλάδα, πρβ:
«Η εκστρατεία στην Τροία από τον Αγαμέμνονα ήταν πράξη ωφελιμότατη για τους Έλληνες, για να μην υποστεί η Ελλάδα από τους βάρβαρους δεινά παρόμοια με κείνα που υπέστη παλαιότερα κατά την κατάληψη όλης της Πελοποννήσου από τον Πέλοπα, του Άργους από το Δαναό και της Θήβας από τον Κάδμο (Ισοκράτους Παναθηναϊκός 79-80),
«Εξαιτίας αυτών (της εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία) επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, αφού έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόννησο οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιο 68 – 69)

Ο Θουκυδίδης (Α 2 – 9) αναφέρει επίσης ότι ο Κάρες και οι Φοίνικες είχαν έρθει και καταλάβει τα νησιά του Αιγαίου και επειδή καταλήστευαν τους Έλληνες, πολλές φορές σε συνεργασία με άλλους Έλληνες, ο Μίνωας συγκρότησε πολεμικό ναυτικό και τους έδιωξε από εκεί. Τα ίδια λένε και ο Ισοκράτης με το Διόδωρο. Ο Ισοκράτης (Παναθηναϊκός, 43-44) και ο ιστορικός Διόδωρος (Βίβλος 5, 84) λένε: «Την εποχή που τα νησιά των Κυκλάδων ήταν ακόμη έρημα, ο Μίνωας, βασιλιάς της Κρήτης, με μεγάλες ναυτικές και πεζικές δυνάμεις, ήταν θαλασσοκράτορας και έστελνε πολλές αποικίες από την Κρήτη, έτσι κατοίκησε τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων, ενώ ταυτόχρονα κατέλαβε και αρκετά μεγάλη παραθαλάσσια περιοχή της Ασίας … Όλα αυτά έγινα πριν τα Τρωικά. Μετά την άλωση της Τροίας, αναπτύχθηκαν περισσότερο οι Κάρες και έγιναν θαλασσοκράτορες, επικράτησαν στις Κυκλάδες και άλλες τις πήραν δικές τους κι έδιωξαν τους Κρήτες που τις κατοικούσαν, ενώ σε άλλες εγκαταστάθηκαν μαζί με τους προκατόχους τους Κρήτες. Αργότερα που αυξήθηκε η δύναμη των Ελλήνων, συνέβη να κατοικηθούν από αυτούς τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων και να εκδιωχθούν οι βάρβαροι…» (Διόδωρος Σικελιώτης, Βίβλος 5, 84)
« Για τους παλαιότερους αγώνες που έγιναν για την ελευθερία των Ελλήνων θα μιλήσουμε παρακάτω……... Πρώτα-πρώτα τις Κυκλάδες, για τις οποίες έγιναν πολλές επιχειρήσεις από την εποχή που βασιλιάς της Κρήτης ήταν ο Μίνωας, τελευταίοι τις κατέλαβαν οι Κάρες. Οι πρόγονοί μας, αφού τους έδιωξαν, δεν τόλμησαν να οικοιποιηθούν τη χώρα τους, αλλά έστειλαν φτωχότερους Έλληνες να κατοικήσουν εκεί…
Σε αρχαία ελληνική: και πρώτον μεν τας Κυκλαδας νήσους, περί ας εγενοντο πολλαι πραγματεία κατά την Μίνω του Κρητός δυναστείαν, ταυτας το τελευταίον υπό Κάρων κατεχομενας, εκβαλοντες εκείνους ουκ εξιδιωσασθαι τας χώρας ετόλμησαν, αλλά τους μάλιστα βίου των Ελλήνων δεομενους κατωκισαν εις αυτας και μετά ταύτα πολλας πόλεις εφ εκατερας των ηπείρων και μεγαλας έκτισαν, και τους μεν βάρβαρους ανέστειλαν από της θαλάττης, τους δ Έλληνας εδιδαξαν ον τρόπον διοικούντες τας αυτών πατρίδας και προς ους πολεμουντες μεγαλην αν την Ελλάδα ποιησειαν. (Ισοκράτους Παναθηναϊκός, 43-44)

Οι Κάρες, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, λέγονταν και Λέλεγες, και είχαν πάει στη Μ. Ασία από τα νησιά του Αιγαίου, όμως οι Κάρες δεν συμφωνούν λέει μ’ αυτό, πρβ (σε μετάφραση Δ. Ν. Μαρωνίτη): «…Από αυτούς που αναφέραμε (τους Κάρες, Καυνίους και Λυκίους), οι Κάρες έφτασαν στη στεριά από τα νησιά, γιατί παλιότερα, όντας υπήκοοι του Μίνωα και με το όνομα Λέλεγες, έμεναν στα νησιά χωρίς να του πληρώνουν φόρο, όσο μπόρεσα να εξακριβώσω ακολουθώντας την παράδοση……..Ύστερα από πολλά χρόνια, οι Δωριείς και οι Ίωνες ξεσήκωσαν τους Κάρες από τα νησιά, κι έτσι αυτοί έφτασαν στη στεριά. Έτσι λεν οι Κρήτες πως έχουν τα πράγματα, σχετικά με τους Κάρες. Οι ίδιοι οι Κάρες δεν συμφωνούν μαζί τους και ισχυρίζονται ότι είναι ντόπιοι στεριανοί και ότι είχαν πάντα αυτό το όνομα που έχουν και τώρα. Φέρνουν για απόδειξη ένα αρχαίο ιερό του Κάριου Δία που βρίσκεται στα Μύλασσα, όπου συμμετείχαν οι Λυδοί και οι Μυσοί, που ήσαν αδέλφια με τους Κάρες»… « Οι Καύνιοι κατά τη γνώμη μου είναι ντόπιοι, οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι ήρθαν από την Κρήτη….. «Οι Κάρες το διάστημα αυτό και για πολλά χρόνια ήσαν ένας λαός ξεχωριστός ανάμεσα σε όλους τους άλλους. Αυτοί είναι που βρήκαν τρία πράγματα, που τα χρησιμοποιούν και οι έλληνες το να προσδένουν δηλαδή οι έλληνες στις περικεφαλαίες τους λοφία, το να βάζουν στην ασπίδα τους εμβλήματα και γενικά αυτοί είναι οι πρώτοι που έκαναν ασπίδες με εσωτερική λαβή… Οι Κάρες υποδουλώθηκαν στον Άρπαγο, δίχως να πραγματοποιήσουν κανένα λαμπρό έργο ούτε οι ίδιοι οι Κάρες έχουν να δείξουν κάτι παρόμοιο ούτε και όσοι Έλληνες μένουν εκεί». (Ηρόδοτος Α 170 - 174)

Ο Όμηρος αναφέρει ότι οι Κάρες ήταν βαρβαρόφωνοι και σύμμαχοι των Τρώων, που κατοικούσαν στην περιοχή της Μιλήτου της Μ. Ασίας, πρβ: «Ο Νάστης ήταν αρχηγός των Κάρων, που ήσαν βαρβαρόφωνοι, που κατοικούσαν στην Μίλητο, το πυκνοφυτεμένο βουνό των Φθιρών και τους τόπους του ποταμού Μαιάνδρου και τις ψηλές κορυφές της Μυκάλης (Ιλιάδα Β 867). Αναφέρει επίσης ότι οι Κάρες, οι Παίονες, οι Λέλεγες (άρα Κάρες και Λέλεγες ήσαν ξέχωρες φυλές), οι Πελασγοί (της Ασίας) κ.α. ήσαν σύμμαχοι των Τρώων, οι οποίοι κάποια στιγμή είχαν λάβει θέσεις στο πόλεμο ως εξής: «Προς το μέρος της θάλασσας οι Κάρες και οι Παίονες με τα αγκυλωτά τόξα κι οι Λέλεγες και οι Καύκωνες και οι Θείοι Πελασγοί είναι, ενώς προς το μέρος της Θύμβρης έλαχαν οι Λύκιοι και οι ένδοξοι Μυσοί κι οι αλογομάχοι Φρύγες κι εξοπλισμένοι με άρματα αλόγων Μαίονες» ((Όμηρος, Ιλιάδα Κ 424 – 435)
Ο Ησίοδος, σχετικά με τους Λέλεγες, αναφέρει ότι «Οι Λέλεγες κατοικούσαν στην απότομη Πήδασο, κοντά στην Σατνιόεντα με βασιλιά τους τον Άλτη και πατέρα της Λαοθόης», καθώς και ότι: «ο Λοκρός έγινε αρχηγός του λαού των Λελέγων, αυτός που κάποτε ο Δίας που έχει άφθαρτη σοφία, διαλεγμένες πέτρες από τη γη έδωσε στο Δευκαλίωνα (Ησίοδος, Απόσπασμα 63 = στίχος 234 και απόσπασμα 102).

Επομένως και σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς: Α) Οι Κάρες και οι Λέλεγες ήσαν ξέχωρα φύλα Β) Οι Κάρες δεν έχουν να επιδείξουν κανένα πολιτισμό ή κανένα λαμπρό έργο, άρα κακώς λέγεται ότι αυτοί μπορεί να δημιούργησαν τον Κυκλαδικό πολιτισμό. Απλώς οι Κάρες έκαναν την εφεύρεση των λοφίων στις περικεφαλαίες, τα εμβλήματα και την εσωτερική λαβή στις ασπίδες. Γ) Οι Κάρες έγιναν κάποτε, μετά τους Κρήτες, θαλασσοκράτορες, όμως παρέμεναν πάντα βάρβαροι, απολίτιστοι και γι αυτό αρχικά ο Μίνωας και μετά οι Δωριείς και οι Ίωνες τους έδιωξαν από τα νησιά.
Και αφού αρχικά οι Κυκλάδες ήταν ακατοίκητες και μετά περιήλθαν στους Κρήτες, καθώς και σε άλλους Έλληνες (Ϊωνες και Δωριείς), άρα ο Κυκλαδικός πολιτισμός είναι ελληνικός, ο αυτός με το Μινωικό.

Σημειώνεται επίσης ότι:
1) Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Φοίνικες ήρθαν από την Ερυθρά θάλασσα στα παράλια της Ασίας (στην απ αυτούς ονομασθείσα Φοινίκη) και από εκεί μετά ήρθαν και στα νησιά του Αιγαίου. Υπενθυμίζουμε ακόμη ότι οι Θηβαίοι ή Καδμείοι ήταν φύλο των Φοινίκων που έφυγε με τον Κάδμο από τη Φοινίκη και ήρθε στη Βοιωτία όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα. Οι Θηβαίοι ή Καδμείοι εξελληνίστηκαν ήδη πριν από τα Τρωικά.
2) Οι Φοίνικες και οι Κάρες πρόσφεραν και μισθοφορικές υπηρεσίες, κυρίως ναυτικές, σε άλλους βάρβαρους (Πέρσες, Μήδους, Αιγύπτιους κ.α. και κατά την εκστρατεία του Ξέρξη στην Ελλάδα προξένησαν πάρα πολλά δεινά στους Έλληνες. Στη ναυμαχία π.χ. της Σαλαμίνας, λέει ο Διόδωρος (βιβλίο 7, 18), οι Κάρες βοηθούσαν τους Πέρσες με 90 τριήρεις και οι Φοίνικες με 300.
3) Από τους Φοίνικες κατάγονταν οι Καρχηδόνιοι. Την Καρχηδόνα στη Λιβύη την έκτισαν λέει οι Φοίνικες Ζωρος και Καρχηδόνας πενήντα χρόνια μετά την άλωση της Τροίας, σύμφωνα με τον Αππιανό (Λιβυκή 8, 1). Σύμφωνα επίσης με τους μύθους, οι Καρχηδόνιοι ήσαν λέει απόγονοι της γυναίκας ενός βασιλιά των Φοινίκων, της Διδούς, η οποία, αφού έκλεψε τα χρήματα τους άνδρα της, εξαφανίστηκε με τον εραστή της και στη συνέχεια έκτισε την Καρχηδόνα,
4) Ετυμολογικά το όνομα «Κάρες» σημαίνει αυτοί που κατοικούν είτε στη χώρα «Καρία» είτε στα κάρια -άκρια μέρη (κάρα = η κεφαλή και κάρες - άκρες = τα ακρωτήρια). «Καρία» ή σωστότερα «Καρική» λεγόταν η χώρα στη Μ. Ασία που βρίσκεται απέναντι από τη Ρόδο και τη Νήσο Ικαρία. Η νήσος Ικαρία, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ονομάστηκε έτσι από το ότι πνίγηκε ή έπεσε και σκοτώθηκε εκεί ο Ίκαρος, ο γιος του Δαίδαλου.
5) Αυτοί που υποστηρίζουν ότι πριν από το μινωικό πολιτισμό υπήρξε ο Κυκλαδικός στηρίζονται στο ότι στις Κυκλάδες έχουν βρεθεί λέει διάφορα ειδώλια που είναι αφενός αρχαιότερα από αυτά των μινωικών και αφετέρου διαφορετικής τεχνοτροπίας από αυτής των Μινωικών. Ωστόσο αυτό είναι ένα λάθος επιχείρημα, γιατί από τη μια τα έργα τέχνης δεν παραμένουν πάντα εκεί που φτιάχνονται, αλλά όπου επιθυμεί ο κατασκευαστής ή ο αγοραστής τους και από την άλλη και στα Μουσεία της Κρήτης υπάρχουν ειδώλια που δεν είναι όλα μινωικής τεχνοτροπίας, επειδή αφενός η Κρήτη δεν έχει πολιτισμό μόνο ενός αιώνα και αφετέρου οι τέχνες δεν εφευρέθηκαν επί εποχής του Μίνωα, αλλά παλαιότερο, επί της καλούμενης εποχής των Ιδαίων δακτύλων ή μετέπειτα Κ(ου)ρητών-Κρητών.


ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΜΟΝΟ ΑΡΧΟΝΤΕΣ,
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ- ΕΛΕΓΧΟΥ

Ανατρέχοντας στους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς βλέπουμε να αναφέρουν ότι στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν από τη μια οι πολίτες και από την άλλη οι νόμοι όπου όλοι οι άνθρωποι ήσαν ίσοι, καθώς και τα ανάλογα όργανα ελέγχου και διοίκησης (= ο άρχοντας, η βουλή ή γερουσία, οι έφοροι και η εκκλησία του δήμου), αλλά και τα συντάγματα με τα οποία γίνονταν η διοίκησης ή που κανόνιζαν τη δικαιοδοσία του κάθε οργάνου. Δηλαδή υπήρχε οργανωμένος δήμος απ΄ όπου και δημότης και δημοκρατία ή άλλως οργανωμένη πόλη απ΄ όπου και πολιτεία, πολίτης και πολιτισμός, κάτι που δεν υπήρχε στις άλλες χώρες. Στις άλλες χώρες, στους βάρβαρους, υπήρχε μόνο ένα όργανο διοίκησης, ο βασιλιάς (= αυτός που έπαιρνε κληρονομικά την εξουσία) ή ο τύραννος (= αυτός που έπαιρνε δια των όπλων την εξουσία) που ήταν παράλληλα και ο Θεός και ο νόμος (δηλαδή ο ίδιος κυβερνούσε και ο ίδιος έθετε νόμους), άρα διοικούσε κατά το δοκούν τους υποτελείς και τους σκλάβους του.

Σημειώνεται επίσης ότι:
1) Φυσικά η ζωή στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν παράδεισος, ήταν όμως κατά πολύ πιο ωραία απ΄ ότι στις άλλες χώρες (Περσία, Φοινίκη κ.λπ.) – εξ ου και «Πας μη Έλλην βάρβαρος»
2) Το μόνο αρνητικό στην αρχαία Ελλάδα ήταν οι δούλοι και οι είλωτες, που όμως στην Ελλάδα περνούσαν καλύτερα απ΄ ό,τι στις άλλες χώρες.
Αρχικά δεν υπήρχαν δούλοι ούτε στην Αθήνα ούτε και στις άλλες ελληνικές πόλεις, πρβ: Διότι κατά την εποχήν εκείνην (μετά τη μάχη του Μαραθώνα και επί Μιλτιάδη, πατέρα του Κίμωνα) δεν είχον ακόμη δούλους ούτε αυτοί (οι Αθηναίοι) ούτε και οι άλλοι Έλληνες» (Ηρόδοτος 6,137).
Και αφού οι δούλοι υπήρξαν στην Ελλάδα μετά τα περσικά, άρα η δουλεία ήρθε στην Ελλάδα από τους βάρβαρους.
Στη Σπάρτη δεν υπήρχαν ποτέ δούλοι, ίσως γιατί εκεί υπήρχαν οι είλωτες. Οι είλωτες, καθώς λέει ο Ηρόδοτος, ήσαν οι υπόδουλοι Μεσσήνιοι, στους οποίους η Σπάρτη είχε αναθέσει τη γεωργία, τη κτηνοτροφία και γενικά όλες τις χειρωνακτικές δουλειές, επειδή οι Σπαρτιάτες ήταν μόνιμοι στρατιωτικοί και δεν τους έμενε καιρός για τέτοια, πρβ: «Πλείστοι από τους Είλωτας ήσαν απόγονοι των παλαιών Μεσσηνίων, οι οποίοι είχαν υποδουλωθή κατά τον πρώτον Μεσσηνιακόν πόλεμον, και ως εκ τούτου ωνομάσθησαν όλοι Μεσσήνιοι. (Θουκυδίδης, Ιστοριών 1, 101, μετάφραση Ελευθερίου Βενιζέλου).
(Περισσότερα βλέπε στο οικείο Κεφάλαιο για τη Σπάρτη)
Δούλοι στην Αθήνα γίνονταν οι αιχμάλωτοι πολέμου (άνδρες, γυναίκες) που καταδικάζονταν σε καταδικαστικά έργα και όσοι Αθηναίοι χρωστούσαν χρήματα και δεν είχαν να τα εξοφλήσουν. Επίσης τα παιδιά των δούλων, καθώς και οι φτωχοί, Έλληνες ή μη, που πουλιόντουσαν οικιοθελώς σε πλούσιους, κάτι ως οι μισθοφόροι, προκειμένου να πάρει λεφτά η οικογένειά τους, αλλά και για να ζήσουν οι ίδιοι καλύτερα.
Οι δούλοι στην Αθήνα δεν ήσαν ελεύθεροι, αλλά ιδιοκτησία του κυρίου τους που μπορούσε μάλιστα να τους πουλήσει κιόλας και αφετέρου μπορούσαν να αποκτήσουν την ελευθερία τους, μόνο αν έδινε κάποιος στα αφεντικά τους το ποσό που τους χρωστούσαν ή το ποσό που τους αγόρασαν. Ενίοτε πολλοί βάρβαροι, όπως οι Φοίνικες, έκαναν επιδρομές και άρπαζαν όποιους έβρισκαν, Έλληνες ή βάρβαρους, και στη συνέχεια τους πουλούσαν στις αγορές (σκλαβοπάζαρα) ως δούλους δήθεν ότι οι ίδιοι τους είχαν αγοράσει από αλλού ή ήταν αιχμάλωτοί τους.
Προ αυτής της κατάστασης, ο Σόλωνας έκανε τη λεγόμενη «σεισάχθεια» με την οποία απελευθερώθηκαν οι δούλοι.
Αντίθετα οι είλωτες αφενός ανήκαν στο κράτος των Σπαρτιατών και αφετέρου αν ήθελαν να ελευθερωθούν ή να γίνουν όμοιοι (= ισότιμοι με τους Σπαρτιάτες πολίτες) το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να πάνε στο Σπαρτιατικό στρατό και εκεί να δείξουν ανδρεία ή να πολεμήσουν για χάρη της Σπάρτης. Πολλοί είλωτες αυτό έκαναν, οι νεοδαμώδεις, οι υπόλοιποι δεν το έκαναν επειδή θεωρούσαν τους Σπαρτιάτες κατακτητές.
3) Ο Αριστοτέλης, σχετικά με τους δούλους, τους είλωτες και περίοικους και πως αντιμετωπίζονται στην Κρήτη και στη Σπάρτη, αναφέρει τα εξής (μετάφραση από τις εκδόσεις «Κάκτος»):
«Οι Κρήτες επέτρεψαν ελεύθερα στους δούλους τα πάντα, εκτός από δυο πράγματα, την εκγύμναση και την κατοχή όπλων. Αν λοιπόν εκείνοι οι υποστηρικτές της πολιτείας του Σωκράτη θεσπίσουν ό,τι ισχύει και στις υπόλοιπες πόλεις, τότε πώς θα ισχύει κοινοκτημοσύνη? ….(Αριστοτέλης Πολιτικών Β, 1264α,15)
«Για παράδειγμα στη Θεσσαλία, πολλές φορές οι πενέστες επαναστάτησαν κατά των Θεσσαλών, όπως κατά των Σπαρτιατών οι είλωτες (που καραδοκούν την ευκαιρία να γίνει κάποιο ατύχημα στην πόλη). Στους Κρητικούς δεν συνέβη ακόμη κάτι παρόμοιο. Ίσως το φαινόμενο να οφείλεται στο ότι από τις γειτονικές πόλεις, αν και πολεμούν μεταξύ τους, καμία δεν συμμαχεί με τους επαναστάτες, αφού δεν τις συμφέρει, μια κι εκείνες έχουν υπόδουλους τους περιοίκους. Αντίθετα οι γείτονες των Σπαρτιατών είχαν εχθρικές διαθέσεις απέναντί τους, όπως οι Αργείοι, οι Μεσήνιοι και οι Αρκάδες. Οι Θεσσαλοί από την αρχή αντιμετώπιζαν επαναστάσεις, επειδή πολεμούσαν λαούς που έμεναν κοντά στα σύνορά τους, όπως τους Αχαιούς, τους Περραιβούς και τους Μάγνητες. …. (Αριστοτέλης Πολιτικών Β, 1269 β,10)
«Η Κρητική νομοθεσία έχει πολλές ομοιότητες με τη Σπαρτιατική. Στη Σπάρτη τη γη καλλιεργούν είλωτες, στην Κρήτη οι περίοικοι, και στις δυο χώρες όμως εφαρμόζονται τα συσσίτια, και παλιά οι Λάκωνες τα αποκαλούσαν όχι «φιδίτια», αλλά «ανδρεία», όπως οι Κρήτες. Από τούτο συμπεραίνουμε ότι από εκεί προέρχεται το σύστημα..» (Αριστοτέλους Πολιτικά Β 1271 - 1272 α – b 10)
«Η ξενηλασία των Λακεδαιμονίων ισοδυναμεί εδώ με την απόσταση. Έτσι οι περίοικοι υπομένουν, ενώ οι είλωτες συχνά εξεγείρονται. Οι Κρήτες δεν έχουν εξουσία στο εξωτερικό, ενώ ξενική εισβολή μόνο πρόσφατα συνέβη στο νησί, αποκαλύπτοντας την αδυναμία των νόμων. (Αριστοτέλους Πολιτικά Β 1271 - 1272 α – b 10)


ΤΙ ΒΡΗΚΕ Ο Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΟΤΑΝ ΠΗΓΕ
ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗ

Ο Ισοκράτης, όπως είδαμε πιο πριν, λέει ότι « Έλληνας» είναι αυτός που έχει παιδεία, καλλιέργεια πνεύματος και «βάρβαρος» αυτός που δεν έχει, άρα ο μη Έλληνας. Δηλαδή εδώ έχουμε κάτι ως το «Τούρκος» και «γκιαούρ» = άπιστος, άρα ο μη Τούρκος στην Τουρκοκρατία.
Ωστόσο αυτό είναι μια ελαφριά και γενική διάκριση γιατί ανατρέχοντας στον Πλούταρχο ( Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής ) βλέπουμε να λέει ότι όταν ο Μ. Αλέξανδρος πήγε στην Ασία (προκειμένου να τιμωρήσει τους Πέρσες επειδή αφενός είχαν δολοφονήσει τον πατέρα του και αφετέρου γιατί πιο πριν είχαν έρθει στην Ελλάδα και είχαν κατασφάξει τους Έλληνες) βρήκε εκεί ένα κόσμο με ένστικτα θηριώδη, ανθρώπους να τρώνε τους νεκρούς τους, να παντρεύονται και τις μάνες τους, να προσκυνούνε τους βασιλιάδες κ.α. Προ αυτής της κατάστασης ο Αλέξανδρος, αντί να συνεχίσει να κατακτά και να τιμωρεί τους Πέρσες και τους συμμάχους τους για τα όσα ανομήματα είχαν προξενήσει στους Έλληνες, άρχισε να απελευθερώνει και να εκπολιτίζει. Αποτέλεσμα? Οι προφήτες και κόσμος της Ασίας να τον ανακηρύξει θεό, «παιδίον Διός». Μάλιστα, επειδή ο προφήτης που το ανακήρυξε έτσι τον προσφώνησε λέγοντας «ω παιδίος », αντί «ω παιδίον», επειδή δεν ήξερε καλά ελληνικά, ο Αλέξανδρος του χαμογέλασε, πρβ:

Οι πρόγονοί σας ήρθαν στη Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα
και μας προκαλέσατε μεγάλες συμφορές, χωρίς να έχει κάνει
κανείς από εμάς κανένα κακό

«Ο Αλέξανδρος διέταξε να στείλουν γράμμα στο βασιλιά των Περσών που έγραφε: Οι πρόγονοί σας ήρθαν στη Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα και μας προκαλέσατε μεγάλες συμφορές, χωρίς να έχει κάνει κανείς από εμάς κανένα κακό. Τώρα που εγώ έγινα βασιλιάς των Ελλήνων, πέρασα στην Ασία, για να εκδικηθώ τις δικές σας αδικίες…. Εξάλλου, βοηθήσατε τους Περίνθιους που αδικούσαν τον πατέρα μου και ο Ώχος έστειλε στρατό στη Θράκη που την κατείχαμε εμείς. Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε με συνωμοσία που οργανώσατε εσείς, όπως οι ίδιοι διαδώσατε με επιστολές σας σ΄ όλο τον κόσμο …… Οι απεσταλμένοι σας κατέστρεψαν τους φίλους μας και προσπάθησαν να καταστρέψουν την ειρήνη, που έφερε στους Έλληνες. Εκστράτευσα λοιπόν εναντίον σου, επειδή εσύ ξεκίνησες την έχθρα….» (Αρριανός Β 14, 4).

Ο Αλέξανδρος αντίθετα, ίδρυσε περισσότερες από εβδομήντα πόλεις
μέσα στις βάρβαρες χώρες, και διέσπειρε σε όλη την Ασία τα ελληνικά,
νικώντας τον απολίτιστο και θηριώδη τρόπο ζωής

«Αν όμως εξετάσεις τα αποτελέσματα της διδασκαλίας του Αλέξανδρου, θα διαπιστώσεις ότι έμαθε τους Υρξανούς να παντρεύονται, δίδαξε τους Αραχώσιους να καλλιεργούν τη γη, έπεισε τους Σογδιανούς να φροντίζουν τους γονείς τους και να μην τους σκοτώνουν, και τους Πέρσες να σέβονται τις μητέρες τους και να μην τις παντρεύονται. Πόσο αξιοθαύμαστη είναι η φιλοσοφία, χάρη στην οποία οι Ινδοί λατρεύουν Ελληνικούς Θεούς, και οι Σκύθες θάβουν τους νεκρούς τους και δεν τους τρώνε! Θαυμάζουμε τη δύναμη του Καρνεάδη, που έκανε τον Κλειτόμαχο, ο οποίος προηγουμένως λεγόταν Ασδρούβας, Καρχηδόνιος την καταγωγή, να υιοθετήσει τον Ελληνικό τρόπο ζωή. Θαυμάζουμε το χαρακτήρα του Ζήνωνα, που έπεισε το Διογένη το Βαβυλώνιο να επιδοθεί στη φιλοσοφία. Όταν όμως ο Αλέξανδρος εκπολίτισε την Ασία, ο Όμηρος διαβαζόταν παντού, και τα παιδιά των περσών, των Σουσιανών και των Γεδρωσίων μάθαιναν να απαγγέλνουν τις τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Ο Σωκράτης, όταν αντιμετώπισε την κατηγορία ότι εισάγει καινά δαιμόνια, καταδικάστηκε εξαιτίας των συκοφαντών που υπήρχαν στην Ασία. Χάρη όμως στον Αλέξανδρο, η Βακτρία και ο Καύκασος προσκύνησαν τους θεούς των Ελλήνων. Ο Πλάτωνας έγραψε ένα μόνο σύγγραμμα για την πολιτειακή οργάνωση και δεν έπεισε κανένα, εξαιτίας της αυστηρότητας του έργου. Ο Αλέξανδρος αντίθετα, ίδρυσε περισσότερες από εβδομήντα πόλεις μέσα στις βάρβαρες χώρες, και διέσπειρε σε όλη την Ασία τα ελληνικά (γράμματα και αξιώματα), νικώντας τον απολίτιστο και θηριώδη τρόπο ζωής («Αλέξανδρος δ’ υπέρ εβδομήκοντα πόλεις βαρβάροις έθνεσιν εγκτίσας και κατασπείρας την Ασία Ελληνικοίς τελεσι της ανημέρου και θηριώδους εκράτησε διαίτης») Λίγοι από εμάς διαβάζουμε τους «Νόμους» του Πλάτωνα, αλλά δεκάδες χιλιάδων ανθρώπων εφάρμοσαν και εξακολουθούν να εφαρμόζουν τους νόμους του Αλέξανδρου, αποβαίνοντας έτσι πιο ευτυχείς όσοι νικήθηκαν από τον Αλέξανδρο απ΄ ό,τι όσοι απέφυγαν. Και τούτο γιατί τους δεύτερους δεν τους απάλλαξε κανείς από την άθλια ζωή, ενώ τους πρώτους τους ανάγκασε ο νικητής τους να ζουν ευτυχισμένοι Όταν ο Θεμιστοκλής εξόριστος έλαβε μεγάλες δωρεές από το βασιλιά και τρείς πόλεις να του πληρώνουν φόρους, η μια με ψωμί, η άλλη με κρασί και η τρίτη με κρέας, είπε: «Παιδιά μου, θα καταστρεφόμαστε, αν δεν είχαμε ήδη καταστραφεί». Έτσι λοιπόν και για τις πόλεις που κατέκτησε ο Αλέξανδρος είναι πιο σωστό να πούμε: Δεν θα είχαν εκπολιτιστεί, αν δεν είχαν νικηθεί. Η Αίγυπτος δεν θα είχε την Αλεξάνδρεια, η Μεσοποταμία τη Σελεύκεια, η Σογδιανή την Προφθασία, η Ινδία τη Βουκεφάλα ούτε ο Καύκασος Ελληνική πόλη, με την ίδρυση των οποίων στις χώρες αυτές εξαλείφτηκε η βαρβαρότητα και το υποδεέστερο στοιχείο μεταβλήθηκε ύστερα από την επαφή του με το ανώτερο. Αν, λοιπόν, οι φιλόσοφοι καυχώνται ότι εξευγενίζουν και κάνουν προσαρμόσιμα τα σκληρά και απαίδευτα στοιχεία τους ανθρώπινου χαρακτήρα, εφόσον ο Αλέξανδρος κατάφερε ν’ αλλάξει τη θηριώδη φύση πάρα πολλών φυλών, εύλογα θα μπορούσε να θεωρηθεί Φιλόσοφος.» (Πλουτάρχου Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής, Α, 3 – 7, 328 )

Το ελληνικό στοιχείο από την αρετή του
και το βαρβαρικό από τη φαυλότητά του

«Ακόμα, η τόσο αξιοθαύμαστη «Πολιτεία» του Ζήνωνα, του ιδρυτή της τάσης των Στωικών, μπορεί να συνοψιστεί στην εξής μία συνισταμένη: δεν πρέπει να κατοικούμε διαχωρισμένοι σε ξεχωριστές πόλεις και δήμους με διαφορετικούς ο καθένας κανόνες δικαίου, αλλά να θεωρούμε όλους τους ανθρώπους του κόσμου αυτού συμπολίτες και συνδημότες…., αλλά εκείνος που έδωσε στη θεωρία την έμπρακτη μορφή της ήταν ο Αλέξανδρος. Αυτός δηλαδή δεν ακολούθησε τη συμβουλή του Αριστοτέλη να συμπεριληφθεί στους Έλληνες σαν να ήταν ηγέτης τους και στους βάρβαρους σαν να ήταν απόλυτος κύριος τους και να αντιμετωπίζει τους Έλληνες ως φίλους και συγγενείς τους ενώ τους άλλους λαούς σαν να ήταν ζώα ή φυτά. Αν ενεργούσε κατ’ αυτό τον τρόπο, θα γέμιζε την ηγεμονία του με αναρίθμητους πολέμους, εξορίες και υπονομευτικές στάσεις. Εκείνος αντίθετα, πίστευε ότι ήρθε ως κοινός Θεόσταλτος συμφιλιωτής και ειρηνοποιός για όλο τον κόσμο, και για τούτο εξανάγκαζε δια των όπλων όσους δεν μπορούσε να πείσει δια του λόγου να ενωθούν μαζί του, και συνένωσε σε ενιαίο σώμα τους ανθρώπους από τους διάφορους τόπους, ενώνοντας και αναμειγνύοντας σαν σε κύπελλο φιλίας τους τρόπους ζωής, τα ήθη, τους γάμους και τις συνήθειές τους.
Όρισε σε όλους να θεωρούν πατρίδα τους την οικουμένη, ακρόπολη τους το στρατόπεδό του, συγγενικούς τους όλους τους καλούς ανθρώπους και ξένους τους κακούς. Δεν τους άφησε να διακρίνουν ανάμεσα σε Έλληνες και βάρβαρους με βάση τη χλαμύδα και την πέλτη, το σπαθί ή τον μανδύα, αλλά όρισε να διαπιστώνεται το ελληνικό στοιχείο από την αρετή του και το βαρβαρικό από τη φαυλότητά του («Το μεν Ελληνικόν αρετήν το δε βάρβαρον κακίαν τεκμαίρεσθαι») , ενώ τα ενδύματα, τα φαγητά, οι γάμοι και ο τρόπος ζωής θεωρούνταν κοινά για όλους, αναμεμειγμένα σε ενιαίο σύνολο με τους δεσμούς τους αίματος και της τεκνοποιίας. (Πλουτάρχου Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής, Α, 3 – 7, 329 )

Αρκετοί λένε πως ο προφήτης των βαρβάρων, επειδή ήθελε να τον χαιρετίσει στα ελληνικά, λόγω φιλοφροσύνης λέγοντας «ω παιδίον» αντί για το νι χρησιμοποίησε από βαρβαρισμό το σίγμα στο τελευταίο φθόγγο και είπε «ω παιδίος», χαροποιώντας τον Αλέξανδρο με το λάθος του λόγου του, διαδόθηκε ότι τον προσφώνησε «παδί του Δία» (Ένιοι δε φασα τον με προφήτην ελληνικά βουλόμενος προσειπείν μετά τινος φιλοφροσύνης «ω παιδίος)…(Πλουτάρχου, Αλέξανδρος 27)

Κάποιος, βέβαια, μπορεί να πει ότι όλα αυτά που λέει ο Πλούταρχος είναι φανταστικές κακοήθειες. Ωστόσο δεν είναι έτσι, γιατί:
1) Ανατρέχοντας στον Αρριανό βλέπουμε το Μακεδόνα φιλόσοφο Καλλισθένη να λέει (παρουσία του Μ. Αλέξανδρου, στον άλλο φιλόσοφο Ανάξαρχο, όταν ο τελευταίος πρότεινε να προσκυνούν Έλληνες και βάρβαροι το Μ. Αλέξανδρο): «Θυμήσου ότι δε συμβουλεύεις και δεν συναναστρέφεσαι τον Καμβύση ή τον Ξέρξη, αλλά το γιο του Φιλλίπου, απόγονο του Ηρακλή και του Αιακού, που οι πρόγονοί του ήρθαν από το Άργος στη Μακεδονία και κυβέρνησαν τους Μακεδόνες όχι με τη βία, αλλά με νόμο. Και οι Έλληνες δεν απέδωσαν θεϊκές τιμές στον Ηρακλή όσο ακόμη ήταν ζωντανός και όταν απέθανε, περίμεναν να επιτρέψει ο Θεός των Δελφών την αποθέωσή του. Κι αν ακόμη πρέπει να σκεφτόμαστε όπως οι βάρβαροι, επειδή βρίσκουμε σε βαρβαρική γη, εγώ Αλέξανδρε απαιτώ από σένα να θυμηθείς την Ελλάδα, που για χάρη της έκανες όλη την εκστρατεία, για να θέσης την Ασία κάτω από την Κυριαρχία των Ελλήνων>..» (Αρριανός Αλεξάνδρου Ανάβασις 11).
Επομένως οι Έλληνες σε σχέση προς τους βάρβαρους δεν δέχονται ούτε να τους κυβερνά κάποιος με βία ή χωρίς νόμους ούτε και να τους εξαναγκάζει να τον προσκυνούν ως θεό ή να τον βλέπουν ως θεό, έστω και αν αυτός είναι βασιλιάς, όπως κάνουν ή δέχονται οι βάρβαροι.
2) Ανατρέχοντας στον Ξενοφώντα βλέπουμε να λέει ότι όλοι στο Περσικό κράτος, ακόμη και οι σατράπες καλούνταν δούλοι και όταν έβλεπαν το βασιλιά τους έπεφταν στη γη και φιλούσαν το έδαφος, κάτι που οι Έλληνες έκαναν λέει μόνο στους Θεούς (παράβαλε σήμερα τις καλούμενες «μετάνοιες»). Προ αυτού ο Σπαρτιάτης στρατηγός Αγησίλαος, για να πείσει λέει το σατράπη Φαρναβάζο να αντιταχθεί στους Πέρσες και να πάει με το μέρος των Ελλήνων, όταν οι Σπαρτιάτες είχαν εκστρατεύσει στην Ασία, του λέει: «Οι άνθρωποι, Φαρναβάζε, γίνονται φίλοι στις ελληνικές πόλεις και συ τώρα μπορείς να αντιταχθείς στο πλευρό μας, αν θες να ζεις χωρίς να προσκυνάς κανένα και χωρίς να έχεις δεσπότη, απολαμβάνοντας τους καρπούς της περιουσίας σου, γιατί η ελευθερία είναι ισάξια όλων των αγαθών του κόσμου. Ακόμη αν έχει λεφτά τι άλλο θέλεις; Είσαι απόλυτα ευτυχής.» (Ξενοφώντας, Ελληνικά Δ’)
3) Ο Ηρόδοτος, σχετικά με τα ήθη και νοοτροπία των Περσών σε σχέση με τους Μακεδόνες και τους άλλους Έλληνες, αναφέρει: «Όταν λοιπόν αυτοί οι Πέρσες απεσταλμένοι έφτασαν και παρουσιάστηκαν μπροστά στον Αμύντα, απαιτούσαν να δώσει γη και ύδωρ στο βασιλιά Δαρείο…… και εκείνος ετοίμασε μεγάλο δείπνο… Κι όταν απόφαγαν οι Πέρσες το έριξαν στο πιοτό κι είπαν τα εξής: Ξένε Μακεδόνα, εμείς οι Πέρσες έχουμε ένα συνήθειο, όταν στρώνουμε τραπέζι μεγάλο, βάζουμε τότε να καθίσουν δίπλα μας και τις αγαπητικιές μας και τις νόμιμες γυναίκες. Εσύ λοιπόν, μια και μας δέχτηκες με τόσο καλή διάθεση και μας φιλοξενείς πλουσιοπάροχα και δίνεις γη και ύδωρ στο βασιλιά Δαρείο, συμμορφώσου με τις δικές μας συνήθειες». Σ’ αυτά αποκρίθηκε ο Αμύντας «Πέρσες, εμείς δεν έχουμε αυτή τη συνήθεια, αλλά μια και εσείς που είστε αφεντικά ζητάτε κι ετούτο, θα το έχετε.» ……… και μόλις ο Αμύντας αποσύρθηκε, ύστερα από παράκληση του γιου του Αλέξανδρου, λέει στους Πέρσες «Ξένοι μου, δεν υπάρχει για σας κανένα πρόβλημα μ’ αυτές τις γυναίκες….. αν δεν έχετε αντίρρηση, αφήστε τις, να πάνε να λουσθούν και θα σας έρθουν λουσμένες». Αυτά είπε, κι οι Πέρσες τα καλοδέχτηκαν. Κι ύστερα, μόλις οι γυναίκες βγήκαν, ο ίδιος ο Αλέξανδρος πήρε αμούστακα παλικάρια, πόσες ήταν οι γυναίκες, τόσα τους έντυσε με τα ρούχα των γυναικών, τους έδωσε κοντομάχαιρα και τους πέρασε μέσα, και περνώντας τους έλεγε στους Πέρσες τα εξής» Πέρσες, μη πείτε πως η φιλοξενία που σας προσφέρουμε δεν είναι μια πανδαισία με όλα της….. τις μητέρες και τις αδελφές μας σας τις χαρίσουμε μ’ όλη μας την καρδιά, για να ξέρετε πως έχετε από όλες τις τιμές που σας αξίζουν, ακόμη στο βασιλιά που σας έστειλε κάντε γνωστό πως ένας Έλληνας, ο αντιβασιλιάς των Μακεδόνων, σας καλόστρωσε και το τραπέζι και το κρεβάτι.» Ο Αλέξανδρος ύστερα απ΄αυτά τα λόγια έβαλε δίπλα σε κάθε Πέρση να καθίσει ένας Μακεδόνας – τάχατε γυναίκα κι αυτοί, μόλις οι Πέρσες έκαναν να τους χαϊδέψουν, τους καθάρισαν.» (Ηρόδοτος Ε 17-22)
(Περισσότερα για τον Μ. Αλέξανδρο
και τους Μακεδόνες βλέπε σε οικείο Κεφάλαιο.)
4) Η Αγία Γραφή, όπως θα δούμε πιο κάτω, περιγράφει την κατάσταση των εθνών της Ασίας και Αφρικής πολύ χειρότερα απ΄ότι την περιγράφει ο Πλούταρχος και γι αυτό άλλωστε Κύριος ήθελε λέει να τα καταστρέψει.


Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΠΑΛΙΑ ΤΑ ΕΘΝΗ ΗΣΑΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ
ΑΜΑΡΤΩΛΑ (ΒΑΡΒΑΡΑ) ΠΟΥ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙ

Ανατρέχοντας και στην Αγία Γραφή βλέπουμε να αναφέρει ότι τα έθνη της Αφρικής και Ασίας (Αιγίπτιοι, Μαρωνίτες, Μωαβίτες κ.α.) πριν και μετά από την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο είχαν γίνει τόσο αμαρτωλά ή είχαν τόσο πολύ μιανθεί, που οι Εβραίοι σοφοί έλεγαν στους συμπατριώτες τους ότι ο θεός θα καταστρέψει όλα τα έθνη, καθώς και τους ίδιους τους Εβραίους, αν κάνουν τα ίδια.
Στο Δευτερονόμιο αναφέρεται π.χ. ότι πολλοί λαοί, όπως οι Μωαβίτες, οι Αμμωνίτες κ.α., λάτρευαν το θεό Μολώχ, ο οποίος ζητούσε ανθρωποθυσίες και μάλιστα παιδιών. (Δευτερονόμιο κεφ. 12, 29-31)
Στο Δευτερονόμιο (κεφ.18, 9 – 12 κ.α.), αφού αναφέρεται μια λίστα βδελυγμάτων (αμαρτιών, ανομημάτων, βαρβαρισμών) των εθνών, όπως ανθρωποθυσίες παιδιών, αιμομιξίες, αποκρυφισμό και μαγεία, προσθέτει «Άλλωστε εξαιτίας αυτών των βδελυγμάτων θα διώξει ο Κύριος αυτά τα έθνη από μπροστά σας».
Στο Λευιτικό 18:21-28, αφού αναφέρεται μια σειρά βδελυγμάτων, όπως λατρείες αρχόντων, ανθρωποθυσίες παιδιών, ομοφυλοφιλίες, αιμομιξία και κτηνοβασία, προσθέτει: «Δεν πρέπει να μολύνεστε με καμιά απ’ αυτές τις πράξεις˙ με τέτοιες πράξεις μολύνθηκαν τα έθνη, αυτά που διώχνω από μπροστά σας. Μ’ αυτές τις πράξεις μολύνθηκε η χώρα, γι’ αυτό θα την τιμωρήσω για την ανομία της και θα ξεράσει τους κατοίκους της.
«Μὴ μιαίνεσθε ἐν πᾶσι τούτοις· ἐν πᾶσι γὰρ τούτοις ἐμιάνθησαν τὰ ἔθνη, ἃ ἐγὼ ἐξαποστέλλω πρὸ προσώπου ὑμῶν, καὶ ἐξεμιάνθη ἡ γῆ, καὶ ἀνταπέδωκα ἀδικίαν αὐτοῖς δι᾿ αὐτήν, καὶ προσώχθισεν ἡ γῆ τοῖς ἐγκαθημένοις ἐπ᾿ αὐτῆς. καὶ φυλάξεσθε πάντα τὰ νόμιμά μου καὶ πάντα τὰ προστάγματά μου, καὶ οὐ ποιήσετε ἀπὸ πάντων τῶν βδελυγμάτων τούτων, ὁ ἐγχώριος καὶ ὁ προσγενόμενος προσήλυτος ἐν ὑμῖν· πάντα γὰρ τὰ βδελύγματα ταῦτα ἐποίησαν οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς οἱ ὄντες πρότερον ὑμῶν, καὶ ἐμιάνθη ἡ γῆ. καὶ ἵνα μὴ προσοχθίσῃ ὑμῖν ἡ γῆ ἐν τῷ μιαίνειν ὑμᾶς αὐτήν, ὃν τρόπον προσώχθισε τοῖς ἔθνεσι τοῖς πρὸ ὑμῶν. ὅτι πᾶς, ὃς ἐὰν ποιήσῃ ἀπὸ πάντων τῶν βδελυγμάτων τούτων, ἐξολοθρευθήσονται αἱ ψυχαὶ αἱ ποιοῦσαι ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτῶν. καὶ φυλάξετε τὰ προστάγματά μου, ὅπως μὴ ποιήσητε ἀπὸ πάντων τῶν νομίμων τῶν ἐβδελυγμένων, ἃ γέγονε πρὸ τοῦ ὑμᾶς, καὶ οὐ μιανθήσεσθε ἐν αὐτοῖς, ὅτι ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν». (Λευιτικό 12)

Παράβαλε επίσης τα Σόδομα και Γόμορρα, τη Θυσία του Ισαάκ κ.α., τις δώδεκα εντολές του Μωυσή που έλεγαν να μη λατρεύουμε τα είδωλα, να μη μοιχεύουμε κ.τ.λ., τον εβραϊκό νόμο που έλεγε ότι: Όποιος κτηνοβατεί θα θανατώνεται. Όσοι Εβραίοι γίνονται δούλοι, μετά από έξι χρόνια δουλείας, ο Νόμος του Θεού απαιτεί την απελευθέρωσή τους δωρεάν (Έξοδος 21:2), Β) Οι Εβραίοι δούλοι πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν μισθωτοί κι όχι ως δούλοι (Λευιτικό 25:39-43). Ε) Οι Εβραίοι δούλοι όταν απελευθερώνονται τον 7ο χρόνο, πρέπει να τους δοθεί και κάποια "προίκα" (Δευτερονόμιο 15:12-14), Δ) Με θανατική ποινή τιμωρούνταν όσοι βίαια κάνουν Εβραίους δούλους (Δευτερονόμιο 24:7). Απαγορεύεται να σκοτώσει ή να προκαλέσει κανείς βλάβη στον δούλο του. Αν κανείς προξενήσει ζημιά σε δούλο του, πρέπει να τον ελευθερώσει (Έξοδος 21:20, 26-27), Απαγορεύεται να καταδυναστεύει κανείς τους δούλους του (Δευτερονόμιο 23:15-16). Υποχρεωτικά πρέπει οι δούλοι, όπως και οι ελεύθεροι, να έχουν μια ημέρα ανάπαυσης την εβδομάδα (Δευτερονόμιο 5:14).

Σημειώνεται ότι:
1) Η Έξοδος των Εβραίων από την Αίγυπτο, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς έγινε πριν από τον Τρωικό πόλεμο και συγκεκριμένα τον 15ο αι. π.Χ. Ειδικότερα ο Διόδωρος Σικελιώτης (βίβλος Μ, Απόσπασμα 3) αναφέρει ότι: «την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία».
Ο Διόδωρος Σικελιώτης (βίβλος 1, 23-24 και 28-29) αναφέρει επίσης ότι: «Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες».
Σύμφωνα με το Θουκυδίδη (Α 3 – 12), όταν έγινε βασιλιάς των Μυκηνών ο Αγαμέμνονας συνένωσε τους Δαναούς με τους Αχαιούς του Άργους (= η Αργολίδα και κατ’ επέκταση η Πελοπόννησος) , εξ ου μετά Αργείοι = Αχαιοί και Δαναοί. Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό και τους Ισοκράτη, Πλάτωνα, Θουκυδίδη κ.α.: α) Ο Κάδμος ήρθε με Φοίνικες στη Βοιωτία το έτος 1255 πριν από το Διόγνητο = το 1519 π.Χ. και έκτισε τη Καδμεία, β) Ο Δαναός με Αιγύπτιους ήρθε στο Άργος το έτος 1247 πριν από το Διόγνητο = το 1511 π.Χ. και αναμείχθηκε με τους εκεί Αχαιούς ή Αργείους.
(Περισσότερα βλέπε στο Κεφάλαιο σχετικά με τους Καδμείους ή Θηβαίους)
2) Στην αρχαία Ελλάδα δεν γίνονταν ούτε ανθρωποθυσίες, ούτε θεοποιήσεις αντικειμένων (ειδώλων), ούτε κτηνοβασίες κ.τ.λ. Αυτά υπήρχαν μόνο στους βάρβαρους, όπως είδαμε πιο πριν να λέει η Παλαιά Διαθήκη.

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΚΑΙ ΟΤΙ Ο Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΔΟΞΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ
ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΓΗ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΕΙ

Ανατρέχοντας στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε να αναφέρει ότι οι Μακεδόνες ήσαν Έλληνες, καθώς και ότι ο Μ. Αλέξανδρος και οι ένδοξοι σύντροφοί του έκαναν τη γη να ησυχάσει, ενώ επι βασιλείας των Ελλήνων ο αμαρτωλός Αντίοχος κ.τ.λ., πρβ: «Και ἐγένετο μετά το πατάξαι ᾿Αλέξανδρον τον Φιλίππου τον Μακεδόνα, ὃς ἐξῆλθεν ἐκ τῆς γῆς Χεττειείμ, καὶ ἐπάταξε τὸν Δαρεῖον βασιλέα Περσῶν καὶ Μήδων καὶ ἐβασίλευσεν ἀντ᾿ αὐτοῦ πρότερος ἐπὶ τὴν ῾Ελλάδα. καὶ συνεστήσατο πολέμους πολλοὺς καὶ ἐκράτησεν ὀχυρωμάτων πολλῶν καὶ ἔσφαξε βασιλεῖς τῆς γῆς· καὶ διῆλθεν ἕως ἄκρων τῆς γῆς καὶ ἔλαβε σκῦλα πλήθους ἐθνῶν. καὶ ἡσύχασεν ἡ γῆ ἐνώπιον αὐτοῦ, καὶ ὑψώθη, καὶ ἐπήρθη ἡ καρδία αὐτοῦ. καὶ συνήγαγε δύναμιν ἰσχυρὰν σφόδρα καὶ ἦρξε χωρῶν καὶ ἐθνῶν καὶ τυράννων, καὶ ἐγένοντο αὐτῷ εἰς φόρον. καὶ μετὰ ταῦτα ἔπεσεν ἐπὶ τὴν κοίτην καὶ ἔγνω ὅτι ἀποθνήσκει. καὶ ἐκάλεσε τοὺς παῖδας αὐτοῦ τοὺς ἐνδόξους τοὺς συντρόφους αὐτοῦ ἀπὸ νεότητος καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὴν βασιλείαν αὐτοῦ ἔτι ζῶντος αὐτοῦ. καὶ ἐβασίλευσεν ᾿Αλέξανδρος ἔτη δώδεκα καὶ ἀπέθανε. καὶ ἐπεκράτησαν οἱ παῖδες αὐτοῦ ἕκαστος ἐν τῷ τόπῳ αὐτοῦ. και ἐπέθεντο πάντες διαδήματα μετὰ τὸ ἀποθανεῖν αὐτὸν καὶ οἱ υἱοὶ αὐτῶν ὀπίσω αὐτῶν ἔτη πολλὰ καὶ ἐπλήθυναν κακὰ ἐν τῇ γῇ. καὶ ἐξῆλθεν ἐξ αὐτῶν ρίζα ἁμαρτωλὸς ᾿Αντίοχος ᾿Επιφανής, υἱὸς ᾿Αντιόχου βασιλέως, ὃς ἦν ὅμηρα ἐν τῇ Ρώμῃ· καὶ ἐβασίλευσεν ἐν ἔτει ἑκατοστῷ καὶ τριακοστῷ καὶ ἑβδόμῳ βασιλείας ῾Ελλήνων. (Μακαβαίων, Κεφ. 1 , 1 – 10)

Σημειώνεται επίσης ότι :
1) Στην καινή Διαθήκη αναφέρονται και μάλιστα σε αντιδιαστολή οι ονομασίες «Έλληνες» και «βάρβαροι», που σημαίνει αφενός ότι ακόμη και η Χριστιανική Θρησκεία παραδέχεται ότι παλιά υπήρχαν βάρβαροι και αφετέρου ότι η ονομασία «βάρβαροι» είχε έννοια ακριβώς αντίθετη από την ονομασία Έλληνες», κάτι ως οι σοφοί και οι ανόητοι, πρβ: «Έλλησί τε και βαρβάροις, σοφοίς τε και ανοήτοις οφειλέτης ειμί..ου γαρ επαισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού· δύναμις γαρ Θεού εστιν εις σωτηρίαν παντί τω πιστεύοντι, Ιουδαίω τε πρώτον και Ελληνι»…(προς Ρωμαίους Κεφ. 1, 14 -16)
2) Στην καινή Διαθήκη «Ελληνιστής» σημαίνει όχι ο Έλληνας, αλλά αυτός που λατρεύει τους ελληνικούς Θεούς, τους Ολύμπιους Θεούς, κάτι που πολεμούσε η Χριστιανική Θρησκεία, πρβ: «Εν δε ταις ημέραις ταύταις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών» (Πράξεις 6, 1)
3) Το Κοράνιο αναφέρει τον Αλέξανδρο ως Προφήτη. Οι Βουδιστές λάτρεψαν τον Αλέξανδρο ως ισόθεο, ενώ οι Αιγύπτιοι τον ανακήρυξαν γιο του Θεού Άμμωνα. Ο Μέγας Βασίλειος και ο Άγιος Νεκτάριος προβάλλουν τον Αλέξανδρο. (Περισσότερα για τους Μακεδόνες και το Μ. Αλέξανδρο βλέπε στο βιβλίο: Το όνομα, η καταγωγή και η ιστορία των Ελλήνων, Α. Κρασανάκη)


4. Ο ΕΛΛΗΝΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Ανατρέχοντας στην ελληνική μυθολογία (Απολλόδωρο κ.α.) βλέπουμε ότι αρχικά Έλληνες λέγονταν μόνο όσοι άνθρωποι είχαν βασιλιά τους τον Έλληνα, το γιο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, που σύμφωνα με τον Όμηρο ήσαν όσοι κατοικούσαν στις πόλεις Φθία και Ελλάδα του Πελασγικού Άργους (= η Θεσσαλία) ή αυτοί που είχαν αρχηγό στην εκστρατεία της Τροίας τον Αχιλλέα. Μετά Έλληνες καλούνταν, σύμφωνα με τον Ισοκράτη, Πλάτωνα κ.α., όσοι λαοί ή κράτη-πόλεις (Αθηναίοι, Σπαρτιάτες κ.α.) είχαν παιδεία ελληνική. Ποια ήταν όμως η παιδεία η ελληνική? Ήταν τα γράμματα, οι επιστήμες, ο πολιτισμός, οι νόμοι, η ελευθερία, η ισότητα, η δημοκρατία κ.τ.λ.
Σημειώνεται ότι οι Καδμείοι ή Θηβαίοι, οι Δαναοί, οι Πέλοπες κ.α. που καλούνταν κι αυτοί Έλληνες, είχαν καταγωγή διαφορετική από τους Αθηναίους, Σπαρτιάτες κ.α. Οι Θηβαίοι ή Καδμείοι και οι Δαναοί π.χ. είχαν καταγωγή φοινικική (περσικό-αιγυπτιακή) και οι Αθηναίοι πελασγική (ευρωπαϊκή, ντόπια). Επομένως Ελλάδα και ελληνισμός δεν είναι μόνο γεωγραφική, αλλά και ιδεολογική έννοια. (Περισσότερα βλέπε: «Το όνομα, η καταγωγή και το έθνος των Ελλήνων», Α. Κρασανάκη)

Ανατρέχοντας στην Αγία Γραφή βλέπουμε ότι αρχικά χριστιανοί καλούνταν μόνον οι μαθητές και οι οπαδοί της διδασκαλίας του Χριστού και μετά όσοι λαοί ή κράτη είχαν ως θεό τους το Χριστό, το λόγο, τη Θρησκεία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Επομένως χριστιανισμός δεν είναι μόνο γεωγραφική, αλλά και ιδεολογική έννοια. Τι κήρυττε ο Χριστός? Την αγάπη, το αγάπα τον πλησίον σου, το αγαπάτε αλλήλους, εκείνο που μισείς, μην το κάνεις σε άλλο κ.τ.λ., καθώς και την αλήθεια όσον αφορά το Θεό. Επομένως αυτό που πρόσθεσε η χριστιανική θρησκεία στον ελληνισμό ή αν θέλετε στον παγκόσμιο πολιτισμό ήταν βασικά η Αγάπη. Ο Χριστός καυτηρίασε τους «υποκριτές γραμματείς και Φαρισαίους» και συνάμα κήρυττε μια κοινωνία χωρίς σύνορα, χωρίς μίση, με ισότητα κ.τ.λ.

Ανατρέχοντας επίσης στην Αγία Γραφή βλέπουμε να αναφέρει ότι επειδή ο κόσμος πριν από το Χριστό συνέχιζε να είναι πάρα πολύ αμαρτωλός (βάρβαρος) ή να είναι μιασμένος, ο θεός έστειλε το Γιο του, τον Ιησού Χριστό, για να τον σώσει. Και τελικά χάρη στο Λόγο και στη Θυσία του Ιησού Χριστού ο κόσμος πράγματι άλλαξε. Καταργήθηκε σιγά-σιγά ο βαρβαρισμός ή άλλως η δουλεία, οι ανθρωποθυσίες, οι αιμομιξίες κ.τ.λ. Απλώς σήμερα υπάρχουν ακόμη πολλοί υποκριτές.
Στο Λόγο του Ιησού Χριστού, τον οποίο υπερασπίστηκαν με θυσίες και αίμα οι πρώτοι οπαδοί του, περιλαμβάνονταν τα σοφά αποφθέγματα: «Αγαπάτε αλλήλους», «Ος συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις», «Μπροστά στο Θεό και στην Εκκλησία Του, δεν υπάρχουν δούλοι ή ελεύθεροι, αλλά όλοι ίσοι» (Α' ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 12:13, ΓΑΛΑΤΕΣ 3:28), Το δουλεμπόριο αντιβαίνει την χριστιανική διδασκαλία (Α' Τιμόθεον 1:10-11) κ.α.

Σημειώνεται ότι:
1) Φυσικά στον ελληνισμό υπήρχαν οι ενάρετοι, αλλά και η αγάπη, η αλληλεγγύη και ο κουμμουνισμός (κοινοκτημοσύνη, κοινά συσσίτια κ.α.), όμως αυτά δεν ήταν και θρησκεία-λατρεία, όπως συνέβηκε με την ανάδειξή τους στον Χριστιανισμό.
2) Για τη διάσωση και προβολή του Χριστιανισμού δεν συνέβαλαν μόνο οι Έλληνες ιερείς και ανθρωπιστές, αλλά και αυτοί των άλλων εθνών: Ρωμαίοι, Γάλλοι, Άγγλοι κ.τ.λ. Συνέβαλαν οι Εκκλησίες του Χριστού σε όλα τα μέρη του κόσμου και οι οποίες έχουν ως πρότυπό τους την αρχαία ελληνική Εκκλησία του δήμου.
3) Πάρα πολλοί χριστιανοί, και μιλούμε για πάρα πολλούς, είναι σαφώς υποκριτές, αφού ενώ γνωρίζουν τι πρεσβεύει ο χριστιανισμός, ωστόσο σκέφτονται πως θα πάρουν την περιουσία ή τη σύντροφο κ.τ.λ. του άλλου, κάνουν ή επιτρέπουν πολέμους κ.τ.λ.
4) Οι Ολύμπιοι θεοί αρχικά ήταν και αυτοί άνθρωποι που εν ζωή είτε επέδειξαν μεγάλες ικανότητες είτε προσέφεραν μεγάλες υπηρεσίες στους συνανθρώπους τους και ως εξ αυτού θεοποιήθηκαν, κάτι ως ο Χριστός και οι Άγιοι σήμερα στη χριστιανική θρησκεία. Απλώς σήμερα υπάρχει ένας μόνο θεός και πάρα πολλοί άγιοι και δαίμονες, ενώ παλιά υπήρχαν και πολλοί θεοί και πολλοί άγιοι και δαίμονες.
5) Διαφορές ανάμεσα σε χριστιανική και ολυμπιακή θρησκεία υπάρχουν πάρα πολλές και η χριστιανική είναι πασιφανές ότι είναι σωστότερη, πιο σύγχρονη. Ωστόσο και η χριστιανική και η Ολυμπιακή Θρησκεία έχουν πάρα πολλά κενά όσον αφορά στα ερωτήματα για το αν π.χ. υπάρχει μεταθανάτιος ζωής, στο πως πλάστηκε ο κόσμος κ.α.
6) Η ελληνική θρησκεία (η Θρησκεία των Ολύμπιων θεών) είχε πάρα πολλές αιρέσεις (αλλιώς λατρεύονταν ο Δίας στην Φρυγία, αλλιώς στην Κρήτη και Σπάρτη κ.α., αλλιώς στην Αίγυπτο κ.α.), δηλαδή είχε διαμορφωθεί ανάλογα με το πώς βόλευε το κάθε κράτος, με συνέπεια να παρακμάσει ή να μοιάζει κάπου ως ειδωλολατρία. Ωστόσο κάτι τέτοιο ισχύει και σήμερα και στη χριστιανική θρησκεία, πρβ π.χ. ορθοδοξία, καθολικισμός κ.τ.λ. Σ’ αυτό παρέβαλε και το Μωαμεθανισμό κ.τ.λ.
7) Επειδή οι χριστιανοί ήθελαν τη κατάργηση της Θρησκείας των Ολύμπιων θεών και οι καλούμενοι ελληνιστές (= όσοι από τους Έλληνες, Ρωμαίους κ.α. πίστευαν στους Ολύμπιους Θεούς) δεν ήθελαν, είχε ως συνέπεια να γίνουν διωγμοί πολλών χριστιανών. Μετά την επικράτηση του χριστιανισμού αναφέρονται και διωγμοί ελληνιστών.
8) Επειδή η μάνα του Χριστού, η Παναγία, ήταν εβραϊκής καταγωγής, ορισμένοι αποκαλούν τον χριστιανισμό ως εβραϊκό δημιούργημα, ενώ δεν είναι έτσι επακριβώς, γιατί αν ήταν έτσι, τότε οι Εβραίοι θα ήσαν χριστιανοί. Ο χριστιανισμός κατά τα Ευαγγέλια είναι θεϊκό δημιούργημα, του Ιησού Χριστού που ήταν γιος Θεού. Για άλλους ο χριστιανισμός είναι δημιούργημα Εβραίων με ελληνική μόρφωση, άρα κατά βάση είναι ένα ελληνικό πνευματικό δημιούργημα. Η Καινή Διαθήκη, τα Ευαγγέλια, γράφτηκαν στην ελληνική γλώσσα και οι περισσότεροι από τους μαθητές του Χριστού (Ιωάννης, Μάρκος, Ματθαίος και Λουκάς), καθώς και ο απόστολος των Εθνών Παύλος, εκτός του ότι μίλαγαν ελληνικά, είχαν και ελληνική μόρφωση, επειδή αφενός η ελληνική γλώσσα ήταν τότε διεθνής και αφετέρου η Ασία είχε λίγο πριν κατακτηθεί-εξημερωθεί – εξελληνιστεί από τον Μ. Αλέξανδρο. Κατά διαταγή του ίδιου του Μ. Αλέξανδρου, όπως μας λένε Αρριανός και ο Πλούταρχος, ιδρύθηκαν στην Ασία και Αφρική σχολεία, διδασκόταν τα ελληνική βιβλία παιδείας, η ελληνική γλώσσα κ.τ.λ.

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΒΑΡΒΑΡΙΣΜΟ (ΣΩΒΙΝΙΣΜΟ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ Κ.ΛΠ.
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Αν ρίξουμε μια ματιά στις σελίδες της ιστορίας θα δούμε κράτη που ήταν πανίσχυρα (Μινωική αυτοκρατορία, Μακεδονικά κράτη, Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, Οθωμανική αυτοκρατορία κ.α.) και αφανίστηκαν ή υποδουλώθηκαν, πλούσιους που πτώχευσαν και έγιναν δούλοι, δούλους ή φτωχούς που ξαφνικά πλούτισαν και έκαναν άλλους δούλους, δυνάστες που τους παράτησαν οι υπόδουλοί τους και στη συνέχεια τους έκλεισαν στη φυλακή κ.τ.λ..
Επομένως ο μόνος δρόμος για την ευημερία του ανθρώπου είναι ο Λόγος του Κυρίου (= το «αγαπάτε αλλήλους, ελεημοσύνη και ό,τι δεν θες να σου κάνουν, μη κάνεις σε άλλους» κ.τ.λ., κατά τη χριστιανική Θρησκεία, αλλά και η αλληλεγγύη, η ισότητα, η δικαιοσύνη και η δημοκρατία, κατά τον ελληνισμό.
Βέβαια για να τα καταλάβει όλα αυτά κάποιος πρέπει να έχει παιδεία, άρα ο μεγαλύτερος εχθρός του βαρβαρισμού, του εθνικισμού κ.τ.λ. είναι η παιδεία, η σωστή μόρφωση και το πρωταρχικό χρέος μιας πολιτείας η δημιουργία σχολείων και η παροχή σωστής παιδείας.


5. ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΑΡΧΕΙ
ΗΔΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΝΩΑ

Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος (Στράβων 7, 321), όπως είδαμε πιο πριν, λέει ότι αρχικά όλη σχεδόν η Ελλάδα ήταν κατοικία βαρβάρων: Πελασγοί, Φοίνικες, Θράκες κ.α. Ο Ηρόδοτος (54 - 57), όπως είδαμε επίσης πιο πριν, αναφέρει ότι το ελληνικός έθνος οι Έλληνες ως λαός δεν υπήρχε από πάντα. Αρχικά υπήρχαν λέει μόνο διάφορα φύλα βαρβάρων: Πελασγοί, Φοίνικες, Θράκες κ.α. και κάποια στιγμή αποκόπηκαν από τους Πελασγούς οι Δωριείς και αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το ελληνικό και μετά προσχώρησαν στο έθνος αυτό οι Ίωνες ή Αθηναίοι και γενικά όλοι οι Πελασγοί, καθώς και μερικά άλλα βάρβαρα φύλα.
Ωστόσο από πότε ακριβώς υπάρχει ο Ελληνισμός δεν αναφέρει ούτε ο Εκαταίος ούτε ο Ηρόδοτος. Ο Ηρόδοτος αναφέρει μόνο ότι οι λόγιοι των Περσών του είπαν ότι οι πρώτοι αίτιοι για την έχθρα μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων (Περσών, Φοινίκων κ.α.) ήταν οι Φοίνικες, οι οποίοι έκλεψαν τη Ελληνίδα Ιω και μετά οι Κρήτες έκλεψαν την Ευρώπη (= τη μάνα του Μίνωα) από τη Φοινίκη., Επομένως ο Ελληνισμός για τον Ηρόδοτο υπάρχει πολύ πριν από το Μίνωα, πρβ: «Έτσι διηγούνται οι Πέρσες πως η Ιώ έφτασε στην Αίγυπτο, όχι όπως οι Έλληνες, και πως αυτό έγινε η αρχή για τα αδικήματα που ακολουθήθηκαν. Μετά από αυτά, λένε οι Πέρσες, κάποιοι από τους Έλληνες, γιατί δεν ξέρουν να πουν το όνομά τους, πάτησα πόδι στην Τύρο της Φοινίκης και άρπαξαν τη θυγατέρα του βασιλιά την Ευρώπη. Μπορεί να ήταν Κρήτες. Πως έτσι έγιναν ίσα κι ίσα, όμως μετά Έλληνες έγιναν αίτιοι της δεύτερης αδικίας. Γιατί μ’ ένα μακρύ καράβι ανέβηκαν τον Φάση ποταμό στην Αία της Κολχίδας, κι από εκεί πήγαν και πήραν την θυγατέρα του βασιλιά τη Μήδεια»(Ηρόδοτος Α,, 1- 4)»
«…Αν πράγματι οι Φοίνικες πήραν τις άγιες γυναίκες (= τις δυο ιέρειες του Δία, που, σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, η μια μετά έκτισε το μαντείο της Δωδώνης στην Ελλάδα και η άλλη το της Θήβας στη Λιβύη) και τις πούλησαν, τη μια στη Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα, νομίζω ότι η γυναίκα αυτή της σημερινής Ελλάδας, της ίδιας δηλαδή χώρας που παλαιότερα ονομάζονταν Πελασγία (<<Της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης..>>, πουλήθηκε στη Θεσπρωτία….» ( Ηρόδοτος B 54 - 57)
Ο Μίνωας, σύμφωνα με το Πάριο Χρονικό βασίλευε το 1450 π.Χ. και κατά τον Ηρόδοτο και Όμηρο τρις γενιές πριν από τον Τρωικό πόλεμο.
Σύμφωνα με το Θουκυδίδη, οι Έλληνες μπόρεσαν να αναπτυχθούν μόνο όταν ο Μίνωας, πρώτος από τους Έλληνες, συγκρότησε πολεμικό ναυτικό και έδιωξε τους κακοποιούς Κάρες και Φοίνικες από το Αιγαίο, οι οποίοι καταλήστευαν τους Έλληνες και συνάμα δεν τους άφηναν να επικοινωνήσουν κ.τ.λ. Σύμφωνα επίσης με τους Ησίοδο, Θουκυδίδη, Ευριπίδη κ.α., η εκστρατεία της Τροίας ήταν η πρώτη κοινή ελληνική συνεργασία των Ελλήνων κατά των βαρβάρων, άρα ο Ελληνισμός ναι μεν υπήρχε και πιο πριν από τον πόλεμο αυτό και απλά μέχρι τότε δεν είχαν συνεργαστεί οι Έλληνες.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟΥ
ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΚΙΑΣ (9000 + 400 + 2007 =) 11.407 ΕΤΩΝ

Στον Πλατωνικό διάλογο «Τιμαίος ή Περί φύσεως» αναφέρεται ότι όταν ο Σόλωνας ο Αθηναίος (639 - 559 π.Χ. = νομοθέτης και ένας από τους 7 σοφούς της αρχαιότητας) επισκέφτηκε την Αίγυπτο, οι ιερείς της Σάιδας (= η θρησκευτική πρωτεύουσα της Αιγύπτου) του είπαν ότι στα ιερά τους βιβλία είναι καταγεγραμμένα τα εξής:
Α) Όσα μεγάλα και όμορφα ή αξιοθαύμαστα έχουν συμβεί στην Ελλάδα και στην Αίγυπτο ή και οπουδήποτε, και εξ ακοής γνωρίζουν οι Αιγύπτιοι, είναι καταχωρημένα στους ιερούς ναούς της Αιγύπτου.
Β) Στη γη έγιναν πάρα πολλοί κατακλυσμοί και όχι ένας, αυτός του Δευκαλίωνα, όπως αναφέρουν οι Έλληνες (οι Έλληνες επί εποχής του Σόλωνα ) και εξ αιτίας αυτών των κατακλυσμών χάθηκαν ορισμένοι παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως π.χ. ο πολιτισμός των Ελλήνων πριν από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Οι Έλληνες δεν γνωρίζουν αυτό, γιατί μετά τον κατακλυσμό αυτοί που έμειναν δεν ήξεραν να γράφουν.
«Εσείς ξέρετε έναν μόνο μεγάλο κατακλυσμό, του Δευκαλίωνα. 'Έγιναν όμως προηγούμενα πολλοί άλλοι μεγάλοι κατακλυσμοί, τους οποίους οι δικοί μας αρχαίοι τους κατέγραψαν..» (Πλάτων "Τίμαιος" 23 Β).
Γ) Ο ελληνικός πολιτισμός είναι πιο παλιός από τον Αιγυπτιακό και ο ελληνικός, λαμβανομένου υπόψη και εκείνου που υπήρχε πριν από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, μετρά 9.000 έτη, όταν πήγε ο Σόλωνας στην Αίγυπτο, και ο Αιγυπτιακός λιγότερα κατά 1000 χρόνια, δηλαδή 8000 έτη.

«Ο ιερεύς λοιπόν του είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να μη το κάμω, Σόλων, αλλά Θα σου τα πω και προς χάριν σου και χάριν της πόλεώς σας, προ πάντων όμως προς χάριν της θεάς, η οποία και την ιδικήν σας και την ιδικήν μας χώραν επροστάτευσε και ανέθρεψε και εμόρφωσε, την ιδικήν σας χίλια χρόνια πρωτύτερα, αφού επήρε το σπέρμα διά σας από την γην και τον Ήφαιστον και αργότερα την ιδικήν μας. Εις τα ιερά μας βιβλία είναι γραμμένον, ότι η διοργάνωσις πόλεως εδώ έγινε προ οκτώ χιλιάδων ετών. Θα σου διηγηθώ λοιπόν με λίγα λόγια διά τους νόμους που είχαν και διά το πλέον ωραιότερον που έκαμαν οι προ εννέα χιλιάδων ετών συμπολίται σου, άλλοτε, όταν θα έχωμεν ευκαιρίαν, Θα είπωμεν τας λεπτομερείας δι' όλα αυτά αφού θα έχωμεν εμπρός μας τα ίδια τα κείμενα». "(Πλάτων "Τίμαιος" 23 δ-ε).

Δ) Στη χώρα του Σόλωνα, την Αθήνα – Ελλάδα, έζησε το πλέον ωραιότερο και το πλέον καλύτερο ανθρώπινο γένος, από το οποίον κατάγεται ο Σόλωνας και οι συμπολίτες του κ.α. Πριν από τον μεγάλο κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, η σημερινή πόλις των Αθηναίων υπήρξε αρίστη στον πόλεμο και γενικώς στη διακυβέρνηση της ήταν τελεία. Στην πόλη εκείνην λέγεται ότι έγιναν κάλλιστα έργα και διαμορφώθηκαν τα πλέον άριστα πολιτεύματα από όσα ημείς έχομε ακούσει ότι υπήρξαν επί της γης,
Ε) Η Θεά Αθηνά, που έζησε και λατρευόταν και στην Αίγυπτο και στην Ελλάδα, στα αιγυπτιακά λέγονταν Νήιθ και πρόσφερε τη Σοφία της και στους δυο λαούς. Πρώτα ίδρυσε την Αθηναίων Πολιτεία και μετά την Αιγυπτιακή.
ΣΤ) Πιο πέρα από τις Ηράκλειες στήλες (σήμερα λέγεται πορθμός του Γιβραλτάρ) υπήρχε μια ήπειρος, η Ατλαντίδα, που ήταν ένα νησί μεγαλύτερο από την Ασία και την Αφρική. Κάποια στιγμή οι στρατοί αυτής της χώρας συγκεντρώθηκαν και επεχείρησαν μαζί εξόρμηση για να υποδουλώσουν και την Αίγυπτο και την Ελλάδα και γενικά ολόκληρο τον εντεύθεν του στομίου (από τις Ηράκλειες στήλες) τόπο. Ωστόσο την εποχή εκείνη η αρχηγεύουσα των Ελλήνων, η Αθήνα, κατανίκησε τους επιδρομείς και έτσι εμπόδισε να υποδουλωθούν όσοι ακόμη δεν είχαν υποδουλωθεί και απελευθέρωσε χωρίς καμία αξίωση, όλους τους άλλους που είχαν υποδουλωθεί. Μετά παρέλευση αρκετού χρόνου όμως έγιναν φοβεροί σεισμοί και κατακλυσμοί και εντός ενός τρομερού ημερονυκτίου ολόκληρος ο στρατός των Ελλήνων ενταφιάστηκε στη γη, αλλά εξαφανίσθηκε επίσης βυθισθείσα στη Θάλασσα η νήσος Ατλαντίδα λόγω του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα.

Σημειώνεται ότι:
1) Ο Πλούταρχος στο έργο του "Βίοι Παράλληλοι" και στη μελέτη του "περί Ίσιδος και Οσίριδος" μας δίνει αρκετά στοιχεία για την Ατλαντίδα. Επίσης σε πολλά σημεία των έργων του αναφέρεται σε διάφορες δοξασίες των αρχαίων που "καθώς λέει η παράδοση και τα γραπτά ξεκινάνε από τη χαμένη Ατλαντίδα"
2) Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, έγινε το 1265 πριν από το Διόγνητο = 1529 π.Χ.
3) Πολλοί λένε ότι ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, που τότε έγινε και ο αφανισμός της Ατλαντίδας, είναι ο ίδιος με τον κατακλυσμό του Νώε των Εβραίων. Πιθανόν.
4) Σήμερα πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι ο Τιμαίος του Πλάτωνα είναι έργο επιστημονικής φαντασίας, γιατί δεν υπάρχουν ενδείξεις. Όμως επειδή δεν υπάρχουν ενδείξεις και για το αντίθετο, άρα μπορεί να είναι και πραγματικότητα. Ο Θουκυδίδης και ο Ηρόδοτος πάντως θεωρούν ότι πριν από το Μίνωα δεν υπήρξε αξιόλογος πολιτισμός, γιατί ο άνθρωπος μέχρι τότε δεν ζούσε σε πολιτείες, αλλά στην ύπαιθρο και πρωτόγονα, δηλαδή μεταναστευτικά για εξεύρεση πηγών διατροφής μια και μέχρι τότε δεν υπήρχε η γεωργία. Αντίθετα ο Διόδωρος, όπως θα δούμε αμέσως πιο κάτω, θεωρεί ότι τα ως άνω λεγόμενα του Πλάτωνα είναι σωστά.


ΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ , ΟΙ ΚΑΔΜΙΟΙ κ.α.
ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο Διόδωρος Σικελιώτης, σχετικά με τα γράμματα και τις επιστήμες, αναφέρει τα εξής, τα οποία σχετίζονται και με όσα είδαμε να λέει πιο πριν ο Πλάτωνας:
«… Στους Έλληνες λέγεται ότι πρώτος ανακάλυψε τους ρυθμούς και το τραγούδι ο Λίνος και όταν ο Κάδμος έφερε από τη Φοινίκη τα λεγόμενα γράμματα, πρώτος αυτός μετέφερε στην ελληνική γλώσσα, όρισε την ονομασία του καθενός και χάραξε το σχήμα τους. Γενικώς όλα μαζί τα γράμματα ονομάστηκαν Φοινικικά, επειδή μεταφέρθηκαν στους Έλληνες από τους Φοίνικες, ειδικά όμως, επειδή πρώτοι οι Πελασγοί χρησιμοποίησαν τους φερόμενους χαρακτήρες προσαγορεύτηκαν Πελασγικά……. Ο Λίνος, λοιπόν, λένε πως συνέταξε με Πελασγικά γράμματα αφήγημα με τις πράξεις του πρώτου Διόνυσου και τους λοιπούς μύθους και το άφησε στα απομνημονεύματά του. Με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποίησαν τα Πελασγικά γράμματα ο Ορφέας και ο Προναπίδης, που ήταν δάσκαλος του Ομήρου και εμπνευσμένος τραγουδοποιός. Το ίδιο και ο Θυμοίτης…. (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 3, 67)
«… Οι Ηλιάδες ( = οι αρχαίοι κάτοικοι της Ρόδου) αναδείχθηκαν ανώτεροι από όλους στη μόρφωση και κυρίως στην αστρονομική. Εισηγήθηκαν πολλά σχετικά με τη ναυτιλία και όρισαν τον χωρισμό της ημέρας σε ώρες….. Ο (Ρόδιος) Ακτίς βάζοντας πλώρη για την Αίγυπτο ίδρυσε εκεί τη λεγόμενη Ηλιούπολη, δίνοντας το όνομα του πατέρα του (Ήλιου). Από αυτόν έμαθαν αργότερα οι Αιγύπτιοι τα θεωρήματα της αστρονομίας. Όταν, όμως, έγινε ο κατακλυσμός στην Ελλάδα, από τις βροχοπτώσεις χάθηκαν οι περισσότεροι άνθρωποι. Μαζί με εκείνα συνέβηκε να καταστραφούν και τα γραπτά μνημεία και γι αυτή την αιτία, οι Αιγύπτιοι, βρίσκοντας την ευκαιρία, ιδιοποιήθηκαν όλα τα περί αστρονομίας και επειδή, λόγω της άγνοιάς τους, οι Έλληνες δεν μπορούσαν πλέον να επικαλεστούν τις γραπτές μαρτυρίες, ενισχύθηκε η άποψη ότι πρώτοι οι Αιγύπτιοι ανακάλυψαν τα άστρα. Με τον ίδιο τρόπο, μολονότι οι Αθηναίοι ίδρυσαν πόλη στην Αίγυπτο, που την ονόμαζαν Σαίνς, το γεγονός ξεχάστηκε λόγω του κατακλυσμού. Γι αυτές, λοιπόν, τις αιτίες πολλές γενιές αργότερα ο Κάδμος του Αγήνορα θεωρήθηκε ότι πρώτος αυτός έφερε τα γράμματα από τη Φοινίκη στην Ελλάδα και από τον καιρό του Κάδμου και στο εξής πίστευαν για τους Έλληνες πως έκαναν πάντα συμπληρωματικές ανακαλύψεις στην επιστήμη των γραμμάτων, καθώς ένα είδος καθολικής άγνοιας κατείχε τους Έλληνες…….» ( Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 5, 57)
«…Στις Μούσες, δόθηκε από τον πατέρα τους, η ανακάλυψη των γραμμάτων και η σύνθεση των επών, η λεγόμενη ποιητική. Σε εκείνους που λένε πως οι Σύριοι είναι οι εφευρέτες των γραμμάτων, πως οι Φοίνικες τα έμαθαν από εκείνους και τα παρέδωσαν στους Έλληνες και πως αυτοί οι Φοίνικες ήταν εκείνοι που έπλευσαν με τον Κάδμο στην Ευρώπη και πως γι αυτό οι Έλληνες ονομάζουν τα γράμματα Φοινικικά, απαντούν πως οι Φοίνικες δεν ήταν οι αρχικοί εφευρέτες και πως το μόνο που έκαναν ήταν να αλλάξουν τη μορφή των γραμμάτων και, καθώς η πλειοψηφία των ανθρώπων τα χρησιμοποίησε αυτό το είδος των γραμμάτων, γι αυτό τους δόθηκε η παραπάνω ονομασία»…… (Διόδωρος Σικελιώτης. βίβλος 5, 74)
«…φασίν τους Φοίνικας ουκ εξ αρχής ευρείν, αλλά τους τύπους των γραμμάτων μεταθείναι μόνον…». (Διόδωρος, Σικελιώτης, βίβλος 5, 74).

Σημειώνεται ότι:
1) Ο Διόδωρος λέει τα ως άνω, επειδή ο Ηρόδοτος έχει πει ότι σύμφωνα με τους υπολογισμούς του τα γράμματα στην Ελλάδα τα έφερε ο Κάδμος, όταν ήρθε στην Ελλάδα από τη Φοινίκη, κάτι για το οποίο δεν συμφωνεί ο Διόδωρος.
2) Με τα λεγόμενα αυτά του Ηρόδοτου δεν συμφωνεί ούτε και ο Πλούταρχος, ο οποίος μάλιστα αποκάλεσε τον Ηρόδοτο «κακοήθη» στο έργο του «Ηθικά ή περί των Ηροδότου Κακοήθειες», όπου βλέπε περισσότερα.
3) Οι Υπολογισμοί του Ηρόδοτου, σχετικά με την ελληνική γραφή, είναι λάθος, γιατί: Α) Όταν Ο Κάδμος ήρθε στην Ελλάδα, έφερε πράγματι τη γραφή της ιδιαίτερης πατρίδας του, δηλαδή τη Φοινικική γραφή, και με την οποία έγραφαν οι Καδμείοι ή Θηβαίοι, καθώς και άλλοι Έλληνες, επειδή ήταν πιο εύκολη από τη γραμμική που υπήρχε πριν. Όμως μετά που οι Θηβαίοι εξελληνίσθηκαν χρησιμοποίησαν την νέα ελληνική γραφή που επινοήθηκε στο μεταξύ από τους Έλληνες σε αντικατάσταση και της Φοινικικής επειδή και η Φοινικική ήταν μια γραφή που δεν απέδιδε πλήρως τον ελληνικό προφορικό λόγο. Β) Θα ήταν αληθές αυτό που λέει ο Ηρόδοτος, αν το σημερινό ελληνικό σύστημα γραφής ήταν ακριβώς το ίδιο με το Φοινικό, κάτι όμως που δεν ισχύει.
(Την πραγματική αλήθεια για το θέμα αυτό βλέπε στο βιβλίο:
«Ψεύδη – αίσχη για την ελληνική γλώσσα και γραφή», Α. Κρασανάκη.)


6. ΨΕΥΔΗ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Πολλοί λένε ότι στην αρχαία Ελλάδα γίνονταν και θεοποιήσεις και κτηνοβασίες και ανθρωποθυσίες, αφού από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς αναφέρονται η Θυσία της Ιφιγένειας, ο μύθος του Μινώταυρου και οι Θεοί του Ολύμπου. Ωστόσο αυτό είναι ένα αληθοφανές ψεύτικο επιχείρημα, γιατί:
Α) Οι θεοποιήσεις των θεών του Ολύμπου έγιναν όπως ακριβώς έγινε και με το Χριστό και τους Αγίους στη Χριστιανική Θρησκεία. Δηλαδή επειδή εν ζωή είχαν ο Δίας, ο Ποσειδώνας κ.τ.λ. είχαν ευεργετήσει τους ανθρώπους, μετά το θάνατό τους ανακηρύχτηκαν θεοί. (Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο «Η Αρχαία ελληνική Θρησκεία», Α. Κρασανάκη)
Β) Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός και η αρχαία ελληνική θρησκεία δεν επέτρεπε να γίνονται ανθρωποθυσίες και απλώς η μια που αναφέρεται ήταν για διδακτικούς λόγους ή κάτι ως η Θυσία του Ισαάκ στους αρχαίους Εβραίους. Στους Εβραίους ο Θεός ζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάσει το γιο του Ισαάκ (κάτι που τελικά δεν άφησε ο θεός να γίνει) προκειμένου να δοκιμάσει την πίστη του. Στους Έλληνες ο μάντης Κάλχας ζήτησε από τον Αγαμέμνονα να θυσιάσει τη κόρη του (κάτι όμως που τελικά δεν έγινε - ο λόγος που έχουμε την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και την «Ιφιγένεια εν Ταύροις») προκειμένου να φυσήξει ούριος άνεμος για να φύγουν τα καράβια για την Τροία. Ο Μάντης Κάλχας ζήτησε από τον Αγαμέμνονα αυτή τη μεγάλη θυσία προκειμένου να του δείξει ότι δεν μπορεί από τη μια να είναι ασεβής σκοτώνοντας τα ελάφια της Θεάς Άρτεμης και από την άλλη να επικαλείται την εύνοια των θεών προκειμένου να του γίνει χάρη και να φυσήξει γι αυτόν ούριος άνεμος.
Γ) Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός και η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση δεν επέτρεπε να γίνονται κτηνοβασίες και η μια που αναφέρεται ήταν για διδακτικούς λόγους. Πιο σωστά, ο μύθος του Μινώταυρου είναι μια αναληθής ιστορία που αφενός έπλασαν οι Αττικοί συγγραφείς με σκοπό να γελοιοποιήσουν το Μίνωα, επειδή εκστράτευσε εναντίον τους και συνάμα πήρε ομήρους κάποιους νέους για καταναγκαστικά έργα στην Κρήτη, όταν αυτοί δολοφόνησαν το γιο του Ανδρόγεω στα Παναθήναια, καθώς λένε οι Πλάτωνας και Πλούταρχος και αφετέρου έχει διδακτικό χαρακτήρα. Με τη ιστορία αυτή υποδείχνονται – προβάλλονται τα άσχημα αποτελέσματα που επιφέρουν αφενός τα μάγια και οι κτηνοβασίες (δηλαδή η γένεση τερατόμορφων όντων όπως ο Μινώταυρος) και αφετέρου οι αθετήσεις υποσχέσεων προς τα θεία και τους ανθρώπους (ο Μίνωας τιμωρείται από τους θεούς με το να ερωτευθεί η γυναίκα του τον ταύρο, επειδή αφενός εκστράτευσε εναντίον των Αθηναίων και αφετέρου γιατί αθέτησε τις υποσχέσεις του στα θεία, δηλαδή δεν θυσίασε τον ταύρο που το έδωσε επί τούτου ο Ποσειδώνας) κ.α. (Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: «Η Ελληνική μυθολογία-Κρητικοί μύθοι», Α. Κρασανάκη)

Σημειώνεται επίσης ότι μερικοί λένε ότι εκτός από τους Κρήτες και γενικά τους Έλληνες και άλλοι λαοί της αρχαιότητας είχαν νόμους, είχαν φτιάξει αγάλματα, είχαν μεγάλα οικοδομήματα κ.τ.λ. και μάλιστα παλιότερα από τους Κρήτες, όπως οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι κ.α. και ως εκ τούτου ο Μινωικός πολιτισμός δεν είναι λέει ούτε ο αρχαιότερος πολιτισμός ούτε και η βάση του σημερινού πολιτισμού. Ωστόσο αυτό είναι ένα αληθοφανές ψέμα, γιατί:
Α) Οι μινωικοί νόμοι για παράδειγμα ήσαν νόμοι που συμβάδιζαν με το θρησκευτικό ή το κοινό περί δικαίου αίσθημα και όχι με τις επιθυμίες (ή με το «ελέω θεού») του εκάστοτε βασιλιά, όπως γίνονταν στις άλλες περιοχές. Ο λόγος άλλωστε που μετά το θάνατο του, ο Μίνωας ανακηρύχθηκε κριτής στον Άδη, κάτι ως ο Αγιος Πέτρος σήμερα.
«Γι αυτό το λόγο ο Μίνωας θέσπισε αυτούς τους Νόμους για τους πολίτες του, εξαιτίας των οποίων η Κρήτη ευημερεί ανέκαθεν, καθώς και η Σπάρτη από τότε που άρχισε να τους χρησιμοποιεί, επειδή οι νόμοι αυτοί είναι θεϊκοί. (Πλάτων, Μίνως, 320 b)
«Θα ‘πρεπε να πεις: Ξένε, δεν είναι τυχαίο που οι νόμοι της Κρήτης έχουν τόσο μεγάλη φήμη σε ολόκληρο τον Ελληνικό κόσμο. Είναι νόμοι δίκαιοι,….(Πλάτων, Νόμοι, 625 - 631)
«Διότι για το ότι ο Μίνωας ήταν καλός και δίκαιος, καλός νομέας, όπως λέγαμε προηγουμένως, ισχυρότατη απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι οι νόμοι του παραμένουν αδιασάλευτοι, επειδή βρήκε την αλήθεια, σχετικά με τη διοίκηση της πόλης (Πλάτων «Μίνως», 318 – 321)
Β) Κάποια τεράστια οικήματα και κάποια σημαντικά έργα τέχνης δεν είναι και ένδειξη πολιτισμού, γιατί αυτά μπορεί να είναι και προϊόντα καταναγκαστικών έργων.
Γ) Αρχικά στην Κρήτη και μετά σε όλες τις ελληνικές περιοχές υπήρχε οργανωμένη πολιτεία, δηλαδή υπήρχαν μεν οι άρχοντες (βασιλιάδες), όμως υπήρχαν και τα όργανά της: η βουλή, οι έφοροι και η εκκλησία του δήμου, καθώς και η νομοθεσία και η δυνατότητα ανέλκυσης όλων σε όλα τα όργανα κ.τ.λ. (άρα δικαιοσύνη, ισότητα, δημοκρατία κ.τ.λ. ανάμεσα στους πολίτες), κάτι που δεν υπήρχε στις άλλες περιοχές. Εκεί υπήρχαν μόνο άρχοντες, άρα νόμοι και συμπεριφορές ανάλογα με τις επιθυμίες του κάθε βασιλιά ή του κάθε τυράννου, όπως μας περιγράφουν οι αρχαίοι συγγραφείς (Πλούταρχος, Ισοκράτης, Αρριανός κ.α.).
Οι λόγοι αυτοί ήταν και η αιτία που οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς αφενός δεν αναφέρουν κανένα άλλο σπουδαίο αρχαίο πολιτισμό πλην μόνο το Μινωικό και αφετέρου έλεγαν «Πας μη Έλλην βάρβαρος»
Δ) Οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι λένε, καθώς αναφέρει ο Πλάτωνας στον Τιμαίο, ο ελληνικός πολιτισμός είναι κατά 1000 χρόνια πιο παλιός του Αιγυπτιακού.




(Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο:
Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, Α. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ)