Καλώς ήρθατε
Εδώ "φιλοξενούμε" τους μεγάλους Έλληνες ποιητές και ορισμένα από τα ποιήματά τους. Είμαστε βέβαιοι ότι οι στοχαστές αυτοί υπηρέτησαν την ποίηση και την εποχή τους με τον καλύτερο τρόπο. Άλλοι από αυτούς και σήμερα βρίσκονται ανάμεσά μας σηκώνοντας στους ώμους τους το μέλλον των ανθρώπων και του πολιτισμού μας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι στοχαστές που μείνανε παγιδευμένοι μέσα στους ορίζοντες της παρακμασμένης κυρίαρχης τάξης για να την υπηρετούν στέκονται ανίκανοι να πάνε πέρα από τον Χέγκελ, όσο κι αν τον αρνούνται, τον καταριούνται ή τον υμνούν.
Οπισθοδρομούν σε προγενέστερα, προχεγκελιανά στάδια, χάνοντας κι ό,τι ουσιαστικό έχουν αυτά τα στάδια (ο Κάντ ή κι ο Μπαίμε ο altra cosa). Υπηρετούν μύθους, με ή χωρίς ποιητική μορφή, αλλά χωρίς ποιητικό περιεχόμενο.
Η επιστροφή στο Μυθοποιητικό, χωρίς και προπαντός ενάντια σε κάθε διαλεκτικό περιεχόμενο είναι η κυρίαρχη τάση των κυρίαρχων ιδεών από το ένα finde siecle στο άλλο, το σημερινό. Ο μυθοποιητικός μηδενισμός, ένας αντί-Μπαίμε που στον καιρό μας γίνεται "μετα-μοντέρνος" και γελοίος. Το Μυθοποιητικό χωρίς τη διαλεκτική είναι η Βαρβαρότητα-barbarei. Χωρίς καμιά "εποπτεία της διαδικασίας του απολύτου". Η Βαρβαρότητα σκέτη. Ο αντι-Μπαίμε.
Το ζήτημα, όμως, είναι ο αντί-Μύθος!
Είναι ορθή η αντιδιαστολή που κάνει ο D. Bensaid - ανάμεσα στο Νίτσε και στον μαρξιστή Μπένγιαμιν:
"Ο μύθος του Νίτσε είναι μια αντι-ιστορία
Η πολιτική του Μπένγιαμιν ένας αντι-μύθος".
Ν΄ αποφενακίσουμε τους Μύθους, διασώζοντας το πνευματικό, πέρα από το Μύθο, πλεόνασμα. Να ξαναβρούμε την Ιστορία. Να τερματίσουμε την προϊστορία!
Poetisiren ist Philosophiren. Η υποκατάσταση της Φιλοσοφίας, της Εννοιας, με την Ποίηση και την εικόνα είναι οπισθοδρόμηση. Εμποδίζει την υπέρβαση της Φιλοσοφίας σ΄ έναν Κόσμο, όπου η Ποίηση θα είναι η ζωή του Bardarei. Βλέπε και την περίπτωση Χάϊντεγγερ. Η Ποίηση μπορεί και πρέπει να φωτίζει τώρα αυτή την υπέρβαση της φιλοσοφίας.
Η "Barbarei" του Μπαίμε είναι άλλης τάξης. Απαιτούσε την αισθητηριακή εποπτεία του απόλυτου, πράγμα αδιανόητο για τον Χέγκελ, μια που γι΄ αυτόν το απόλυτο είναι η Ιδέα.
Φυσικά, η Έννοια δεν πρέπει να συγχέεται με την αισθητηριακή εποπτεία, η ζωντανή αντίληψη με την αφηρημένη νόηση, ή, κατά πως θάλεγε ο Ιπποκράτης, το "αισθάνεσθαι" με το "φρονείν".
Αλλά στον Μπαίμε το ζήτημα δεν είναι η αισθητηριακή εποπτεία της Ιδέας, αλλά του απόλυτου της Βασιλείας του Θεού επί της γης κι όχι στο υπερπέραν. Δεν θέλει να δει αισθητηριακά τις αφηρημένες έννοιες - πράγμα παράλογο και βάρβαρο. Θέλει να δει αισθητηριακά έναν αισθητηριακό-υλικό κόσμο μεταμορφωμένο. Να δει
Το μέγα πολυκάντηλο μες το ναό της φύσης
Στον Χέγκελ η Φύση είναι το άλλο είναι της Ιδέας που πρέπει να ξεπεραστεί. Στον Μπαίμε το Απόλυτο είναι μέσα στη Φύση που πρέπει να μεταμορφωθεί. Να ξαναβρεί τη πρώτη της Αυγή.
Η άμεση εποπτεία του Απόλυτου στο Μπαίμε έχει το ίδιο νόημα με τη θέαση του Θαβωρείου Φωτός από τους Ησυχαστές: Να δεις με τα υλικά σου μάτια μέσα στον υλικό κόσμο την άκτιστη ενέργεια του απόλυτου. Όχι εξαΰλωση αλλά μεταμόρφωση του κόσμου, μέσω της ύλης, δι΄ ης η σωτηρία γέγονεν. Η Επανάσταση.
Το απόφθεγμα του Καρλ Μαρξ παραμένει αδιάσειστο "Ο παπουτσής Γιάκομπ Μπαίμε ήταν ένας μεγάλος φιλόσοφος. Πολλοί φημισμένοι φιλόσοφοι είναι απλώς μεγάλοι παπουτσήδες".
(από το βιβλίο ΣΟΛΩΜΟΣ ΚΑΙ ΧΕΓΚΕΛ) του Σάββα Μιχαήλ
Καλώς ήρθατε φίλοι.
Εδώ "φιλοξενούμε" τους μεγάλους Έλληνες ποιητές και ορισμένα από τα ποιήματά τους. Είμαστε βέβαιοι ότι οι στοχαστές αυτοί υπηρέτησαν την ποίηση και την εποχή τους με τον καλύτερο τρόπο. Άλλοι από αυτούς και σήμερα βρίσκονται ανάμεσά μας σηκώνοντας στους ώμους τους το μέλλον των ανθρώπων και του πολιτισμού μας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι στοχαστές που μείνανε παγιδευμένοι μέσα στους ορίζοντες της παρακμασμένης κυρίαρχης τάξης για να την υπηρετούν στέκονται ανίκανοι να πάνε πέρα από τον Χέγκελ, όσο κι αν τον αρνούνται, τον καταριούνται ή τον υμνούν.
Οπισθοδρομούν σε προγενέστερα, προχεγκελιανά στάδια, χάνοντας κι ό,τι ουσιαστικό έχουν αυτά τα στάδια (ο Κάντ ή κι ο Μπαίμε ο altra cosa). Υπηρετούν μύθους, με ή χωρίς ποιητική μορφή, αλλά χωρίς ποιητικό περιεχόμενο.
Η επιστροφή στο Μυθοποιητικό, χωρίς και προπαντός ενάντια σε κάθε διαλεκτικό περιεχόμενο είναι η κυρίαρχη τάση των κυρίαρχων ιδεών από το ένα finde siecle στο άλλο, το σημερινό. Ο μυθοποιητικός μηδενισμός, ένας αντί-Μπαίμε που στον καιρό μας γίνεται "μετα-μοντέρνος" και γελοίος. Το Μυθοποιητικό χωρίς τη διαλεκτική είναι η Βαρβαρότητα-barbarei. Χωρίς καμιά "εποπτεία της διαδικασίας του απολύτου". Η Βαρβαρότητα σκέτη. Ο αντι-Μπαίμε.
Το ζήτημα, όμως, είναι ο αντί-Μύθος!
Είναι ορθή η αντιδιαστολή που κάνει ο D. Bensaid - ανάμεσα στο Νίτσε και στον μαρξιστή Μπένγιαμιν:
"Ο μύθος του Νίτσε είναι μια αντι-ιστορία
Η πολιτική του Μπένγιαμιν ένας αντι-μύθος".
Ν΄ αποφενακίσουμε τους Μύθους, διασώζοντας το πνευματικό, πέρα από το Μύθο, πλεόνασμα. Να ξαναβρούμε την Ιστορία. Να τερματίσουμε την προϊστορία!
Poetisiren ist Philosophiren. Η υποκατάσταση της Φιλοσοφίας, της Εννοιας, με την Ποίηση και την εικόνα είναι οπισθοδρόμηση. Εμποδίζει την υπέρβαση της Φιλοσοφίας σ΄ έναν Κόσμο, όπου η Ποίηση θα είναι η ζωή του Bardarei. Βλέπε και την περίπτωση Χάϊντεγγερ. Η Ποίηση μπορεί και πρέπει να φωτίζει τώρα αυτή την υπέρβαση της φιλοσοφίας.
Η "Barbarei" του Μπαίμε είναι άλλης τάξης. Απαιτούσε την αισθητηριακή εποπτεία του απόλυτου, πράγμα αδιανόητο για τον Χέγκελ, μια που γι΄ αυτόν το απόλυτο είναι η Ιδέα.
Φυσικά, η Έννοια δεν πρέπει να συγχέεται με την αισθητηριακή εποπτεία, η ζωντανή αντίληψη με την αφηρημένη νόηση, ή, κατά πως θάλεγε ο Ιπποκράτης, το "αισθάνεσθαι" με το "φρονείν".
Αλλά στον Μπαίμε το ζήτημα δεν είναι η αισθητηριακή εποπτεία της Ιδέας, αλλά του απόλυτου της Βασιλείας του Θεού επί της γης κι όχι στο υπερπέραν. Δεν θέλει να δει αισθητηριακά τις αφηρημένες έννοιες - πράγμα παράλογο και βάρβαρο. Θέλει να δει αισθητηριακά έναν αισθητηριακό-υλικό κόσμο μεταμορφωμένο. Να δει
Το μέγα πολυκάντηλο μες το ναό της φύσης
Στον Χέγκελ η Φύση είναι το άλλο είναι της Ιδέας που πρέπει να ξεπεραστεί. Στον Μπαίμε το Απόλυτο είναι μέσα στη Φύση που πρέπει να μεταμορφωθεί. Να ξαναβρεί τη πρώτη της Αυγή.
Η άμεση εποπτεία του Απόλυτου στο Μπαίμε έχει το ίδιο νόημα με τη θέαση του Θαβωρείου Φωτός από τους Ησυχαστές: Να δεις με τα υλικά σου μάτια μέσα στον υλικό κόσμο την άκτιστη ενέργεια του απόλυτου. Όχι εξαΰλωση αλλά μεταμόρφωση του κόσμου, μέσω της ύλης, δι΄ ης η σωτηρία γέγονεν. Η Επανάσταση.
Το απόφθεγμα του Καρλ Μαρξ παραμένει αδιάσειστο "Ο παπουτσής Γιάκομπ Μπαίμε ήταν ένας μεγάλος φιλόσοφος. Πολλοί φημισμένοι φιλόσοφοι είναι απλώς μεγάλοι παπουτσήδες".
(από το βιβλίο ΣΟΛΩΜΟΣ ΚΑΙ ΧΕΓΚΕΛ) του Σάββα Μιχαήλ
Καλώς ήρθατε φίλοι.
Μεγάλοι Έλληνες Ποιητές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου