Γι' αυτό γεννήθηκες ΕΛΛΗΝΑ !

Γι' αυτό γεννήθηκες ΕΛΛΗΝΑ !

AN...

AN...

Η ΕΛΛΑΣ ΑΝΩΘΕΝ....


Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ

27 Ιουλ 2007

4 ερωτήσεις/απαντήσεις για το ζήτημα των ναρκωτικών


Ερώτηση 1

Ερώτηση:
Η χρήση ναρκωτικών, λένε, δεν είναι φαινόμενο της σημερινής καπιταλιστικής κοινωνίας. Έτσι, αντι να αναζητάμε τις αιτίες στο υπάρχον κοινωνικό σύστημα, μήπως πρέπει να τις εντοπίσουμε στη φύση του ανθρώπου και στην περιέργειά του;

Απάντηση:

Ο τρόπος ζωής αποτελεί το είδος και τον τρόπο δραστηριότητας των ανθρώπων στην κοινωνία. Αγκαλιάζει τόσο την εργασία, τον ελεύθερο χρόνο, την πολιτική, την πολιτιστική ζωή, όλες τις μορφές ικανοποίησης των υλικών και πνευματικών αναγκών.
Έτσι, τόσο οι οικονομικές σχέσεις, όσο και το κοινωνικο-οικονομικό καθεστώς, ο πολιτισμός και η κοσμοαντίληψη καθορίζουν τον τρόπο ζωής. Ωστόσο, καθοριστική επίδραση στην διαμόρφωση του τρόπου ζωής των ανθρώπων ασκεί ο τρόπος παραγωγής. Για παράδειγμα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του τρόπου ζωής για τους εργαζόμενους στον καπιταλισμό είναι η ανασφάλεια, η εντατικοποίηση, η μόνιμη απειλή της ανεργίας, οι διακρίσεις, τα ταξικά εμπόδια στην παιδεία κ.α., ενώ, ως κυρίαρχη ιδεολογία, αναδεικνύεται ο ατομικισμός, και ο καταναλωτισμός.
Υπό αυτούς τους όρους, η χρήση ναρκωτικών, και η σχέση του με τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, υπήρχε σε όλους τους κοινωνικο-οικονομικού σχηματισμούς, ακόμη και στις πρωτόγονες και αρχαίες κοινωνίες. Στο σύνολο, αυτές οι ουσίες αποτελούσαν μέρος μιας τελετουργίας ή θεραπευτικής πράξης, ήταν ένα κομμάτι μιας συλλογικής λειτουργίας, ενός αυστηρά οριοθετημένου πολιτιστικού πλαισίου.
Αλλάζοντας, οι σχέσεις παραγωγής, αναμφισβήτητα, αλλάζει και ο τρόπος ζωής, συνεπώς και η «λειτουργικότητα» της χρήσης ουσιών. Στον καπιταλισμό, εκεί όπου κατά τον Μαρξ, οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους εμφανίζονται ως σχέσεις μεταξύ πραγμάτων, η χρήση των ουσιών ξεφεύγει από την προαναφερθείσα συμπεριφορά, παίρνοντας έναν γενικευμένο χαρακτήρα.
Ο όρος «τοξικομανία» (όπως και ο όρος «αλκοολισμός»), εμφανίζεται πρώτη φορά του 19ου αιώνα, όταν δηλαδή το ίδιο το φαινόμενο παίρνει γενικευμένες διαστάσεις δρώντας διαλυτικά στους κοινωνικούς δεσμούς. Αρχίζει ν’ αποτελεί το «όχημα φυγής» από μια εφιαλτική κοινωνική πραγματικότητα, που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Ήδη ο Ένγκελς αναφέρει την χρήση ναρκωτικών από το νεοδημιουργηθέν προλεταριάτο, στα εργοστάσια της Αγγλίας, ώστε ν’ αντέχει τις δυσβάσταχτες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Το ίδιο ισχύει και για την Αμερική όπου περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες κάνουν χρήση για τους ίδιους λόγους.
Τα ναρκωτικά πλέον, αποτελούν ένα από τα βασικά όπλα της αστικής τάξης στην προσπάθεια της να επιβάλει την ιδεολογία αλλά και να διατηρήσει την κυριαρχία της.
Οι πιο σημαντικοί σταθμοί στην εξάπλωση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών είναι συνδεδεμένοι με τον καπιταλισμό και το ανώτατο στάδιο του, τον ιμπεριαλισμό.
  • Το 1805, παράγεται η μορφίνη για την φαρμακευτική αντιμετώπιση των οπιομανών, με αποτέλεσμα χιλιάδες νέους εξαρτημένους από την μορφίνη. Δεν είναι λίγες επίσης οι αναφορές για την τρομακτική εξάπλωση της χρήσης ναρκωτικών στο γαλλικό στράτευμα.
  • Η περίοδος 1839-1842 χαρακτηρίζεται από τον πόλεμο του οπίου. Η Μ.Βρετανία κερδίζει τον πόλεμο στην Κίνα με βασικό στόχο το ελεύθερο εμπόριο του οπίου.
  • Το 1880, εμφανίζεται η κοκαΐνη, ως φάρμακο κατά της μορφίνης. Μέσα σε λίγα χρόνια, πάνω από 80.000 άτομα, εξαρτώνται από την κοκαΐνη στο Παρίσι. Η εξάπλωση των ναρκωτικών παίρνει τεράστιες διαστάσεις.
  • Το 1898, η BAYER παράγει την ηρωίνη για την φαρμακευτική αντιμετώπιση των μορφινομανών. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε έντονα μέχρι σήμερα.
  • Το 1943, η HOECHT στη χιτλερική Γερμανία παράγει την μεθαδόνη, για φαρμακευτική αντιμετώπιση των ηρωινομανών.
  • Μετά από 25 χρόνια περίπου, η μεθαδόνη, χρησιμοποιείται ευρέως στην Αμερική, με την αιτιολογία ότι η εξάρτηση από ηρωίνη είναι μια μεταβολική νόσος όπως ο διαβήτης…
Είναι παραπάνω από εμφανές ότι τα ναρκωτικά αποτελούν ισχυρό όπλο κοινωνικού ελέγχου στα χέρια των αστών, με στόχο τη διασφάλιση της κυριαρχίας τους. Ως ιδεολογικό όπλο χρησιμοποιούνται για την κυριαρχία της αστικής τάξης, μέσα από τον κοινωνικό έλεγχο της νεολαίας που «ναρκωμένη» τίθεται εκτός μάχης.




Ερώτηση 2

Ερώτηση:
Πώς συνδέεται το φαινόμενο της εξάρτησης με την καπιταλιστική κοινωνία και την αλλοτρίωση που γεννιέται μέσα σε αυτήν;

Απάντηση:
Αναμφίβολα η εργασία, αποτελεί τον πρώτο και βασικό όρο της ανθρώπινης ύπαρξης χάρη στην οποία ο άνθρωπος, ξεχώρισε από τον κόσμο των ζώων άρχισε να κατασκευάζει εργαλεία, να αναπτύσσει την παραγωγική του πείρα. Αρχισε λοιπόν να αλλάζει τη φύση, τον κόσμο αλλά και τον εαυτό του, να μεταβιβάζει δηλαδή στο αντικείμενο που παρήγαγε ανθρώπινα χαρακτηριστικά, να το χρησιμοποιεί για τους σκοπούς του.
Περνώντας χιλιάδες χρόνια, η ανάπτυξη της εργασίας οδήγησε στη σύσφιξη των δεσμών ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας, ενισχύοντας τις εκδηλώσεις αμοιβαίας βοήθειας και κοινής δραστηριότητας κάνοντας ξεκάθαρο στους ανθρώπους ότι δεν μπορούν να παράγουν εάν δεν ενωθούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο για μια κοινή δραστηριότητα, και για μια αμοιβαία ανταλλαγή π.χ εμπόριο. Για να παράγουν οι άνθρωποι δημιουργούν τελικά μεταξύ τους καθορισμένους δεσμούς και σχέσεις (π.χ Νόμοι που ρυθμίζουν την εργασία) συντελώντας στην παραγωγή. Δημιουργούνται έτσι, σιγά - σιγά, ανάμεσα στους ανθρώπους καθορισμένες κοινωνικές σχέσεις που αποτελούν κάθε φορά την οικονομική βάση της κοινωνίας (σχέσεις παραγωγής). Στον καπιταλισμό, εκεί δηλαδή όπου υπάρχει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής (π.χ. εργοστάσια) και εργατική δύναμη την οποία ο κάτοχος της (εργαζόμενος) την πουλά (μισθωτή εργασία) προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, παρατηρούμε το γεγονός ότι τόσο η εργατική του δύναμη όσο και ο ίδιος ο εργαζόμενος αρχίζει να λειτουργεί περίπου όπως ένα εμπόρευμα. (όπως ένα προϊόν που ανταλλάσσεται, πουλιέται και αγοράζεται).Κυρίως όμως ο εργαζόμενος- που είναι ο δημιουργός του προϊόντος, άρα και του κοινωνικού πλούτου- είναι αποξενωμένος από το δημιούργημά του γιατί δεν είναι κάτοχος των μέσων παραγωγής αλλά μόνο της εργατικής του δύναμης. Αυτό το φαινόμενο, η αλλοτρίωση, οδηγεί σε μια απομάκρυνση όχι μόνο από το προϊόν αλλά και από την ίδια την δημιουργική φύση του ανθρώπου αφού η εργασία , από παράγοντας που έκανε τον άνθρωπο κοινωνικό ον, τον μετατρέπεται σε μια καταναγκαστική δουλεία. Παράλληλα σε συνθήκες άκρατου ανταγωνισμού λόγω της απόκτησης μεγαλύτερου κέρδους από τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής ο εργαζόμενος υποβάλλεται σε σωματική, πνευματική και ψυχική δοκιμασία (εντατικοποίηση) δουλεύει σε συνθήκες μόνιμης απειλής να μείνει άνεργος. Στον καπιταλισμό, μια κοινωνία που η άνοδος της παραγωγής δίνει την δυνατότητα στην ανθρωπότητα να δουλεύει λιγότερο και να ζει καλύτερα, η εργασία επιβάλλεται ως «υποχρεωτική» αναγκαιότητα. (όπως γινόταν δηλαδή και στις προηγούμενες ταξικές-εκμεταλλευτικές κοινωνίες, οι οποίες όμως δεν είχαν φθάσει σε τέτοια επίπεδα ανάπτυξης της παραγωγής ώστε το αίτημα για μείωση του εργάσιμου χρόνου και αύξηση του ελεύθερου να μπορεί να γίνει πραγματικότητα). Για εκατομμύρια ανθρώπους η δουλειά δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μέσο για βγάλουν- το ψωμί τους, ένα είδος «νεκρού χρόνου» τον οποίο προσπαθούν όσο περισσότερο μπορούν να «βάλουν σε παρένθεση».
Αυτές οι αντικειμενικές συνθήκες, οι σχέσεις παραγωγής μέσα στις οποίες παράγει ο άνθρωπος, έχουν άμεσο αντίκτυπο στην συνείδηση που διαμορφώνει. Αφού δεν ελέγχει το προϊόν της εργασίας του, νιώθει να μην ελέγχει τις ίδιες τις εξελίξεις. Βρίσκεται αμήχανος μπροστά σε συνθήκες που αισθάνεται ότι δεν μπορεί να επηρεάσει. Σε μια τέτοια διαδικασία ο άνθρωπος απομονώνεται από τον εαυτό του, αλλά και από τους άλλους. Ο ανταγωνισμός για την απόκτηση του κέρδους μεταφέρεται και στις ανθρώπινες σχέσεις εκτός «χρόνου εργασίας».Ο σύγχρονος άνθρωπος παγιδευμένος στους εξοντωτικούς ρυθμούς της εργασίας, ζει μια ζωή χωρίς χαρά και ξεκούραση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι γονείς σπάνια μιλούν στα παιδιά τους για τη δουλειά τους (τι θα μπορούσαν άραγε να πουν αν ασκούν επαγγέλματα, που απουσιάζει η έλλειψη ικανοποίησης και δημιουργικότητας;). Η κατάσταση βέβαια, δεν διαφέρει και πολύ στα πιο εύπορα στρώματα της κοινωνίας που ταυτίζουν την ύπαρξη τους με το μέγεθος της περιουσίας τους. Στις ελεύθερες ώρες του, ο άνθρωπος προσπαθώντας να «γεμίσει» τον χρόνο του, να ανατρέψει την στενότητα και τη βαριεστιμάρα της εργασίας του, οδηγείται πολλές φορές και στον καταναλωτισμό π.χ shopping therapy. Βέβαια η «ελεύθερη επιλογή» του σε μια τεράστια ποικιλία εμπορευμάτων δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος διότι η επιλογή γίνεται με κόστος την αποξένωσή του αφού λειτουργεί ως μοναδική πλέον διέξοδος και ικανοποίηση ενώ δεν είναι λίγες οι φορές όπου το εμπόρευμα παίρνει και υπερφυσικές διαστάσεις (φετιχισμός) π.χ. η μόδα, ο life style τρόπος ζωής. Και βέβαια όλα αυτά ανάγονται σε κυρίαρχες ιδέες και αξίες. Το ίδιο συμβαίνει με τα ιδεολογήματα περί ελεύθερης διάθεσης του σώματος μας σχετικά με την χρήση των ναρκωτικών ή το «δικαίωμα στην ναρκωτική ουσία». Πριμοδοτώντας αξίες του ατομικισμού π.χ ότι δήθεν «η ελευθερία σταματά εκεί όπου ξεκινά η ελευθερία του άλλου» ο ένας δηλαδή δεν λειτουργεί ως συμπλήρωμα του άλλου αλλά ως περιορισμός ενισχύοντας όλες τις συμπεριφορές που οδηγούν στην πιο ακραία αποξένωση. Για παράδειγμα η εξάρτηση του ανθρώπου από τα πράγματα (ακόμα και από τα ναρκωτικά) δεν είναι παρά ακραία έκφραση του παθητικού ανθρώπου της εμπορευματικής κοινωνίας τους παθητικού καταναλωτή της κουλτούρας του ιμπεριαλισμού ή του παθητικά υποταγμένου
στην αίγλη των καταναλωτικών αγαθών. Υπό αυτούς τους όρους η εξάρτηση εμπεριέχεται εν δυνάμει στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.



Ερώτηση 3

Ερώτηση:
Πολλές φορές ακούμε ότι η νεολαία καταλήγει στα ναρκωτικά επειδή διανύουμε σαν κοινωνία μια κρίση αξιών. Λέγεται επίσης ότι ο ατομισμός είναι μια αιτία που καθιστά τα ναρκωτικά μια τραγική πραγματικότητα. Ποιο είναι όμως το κοινωνικό περιεχόμενο του ατομισμού; Ποιες οι αιτίες του και οι συνέπειες του στη διαμόρφωση συνείδησης της νεολαίας;

Απάντηση:
Από καταβολής του το καπιταλιστικό σύστημα αναζητούσε τρόπους διαιώνισης της κυριαρχίας του. Βαθιά άδικο, εκμεταλλευτικό έως απάνθρωπο, στοχεύει με επιμονή στη χειραγώγηση συνειδήσεων, ώστε τα «υποζύγια» να παραμένουν τέτοια, να απομακρύνεται ολοένα το ενδεχόμενο η λαϊκή οργή να μετατραπεί σε συνειδητή πάλη για την ανατροπή του.
Σ' αυτό ακριβώς το πλαίσιο εντάσσεται η πριμοδότηση αντιλήψεων «ατομικής ευθύνης και λύσης», που θέλουν τον καθένα από μας «συνυπεύθυνο» για τα προβλήματά του και, άρα, για την εξεύρεση λύσης. Συνολικά ο «ατομισμός» προωθείται συστηματικά από την άρχουσα τάξη ως αξία, πρότυπο και στάση ζωής. Η προσπάθειά της αυτή δεν αρχίζει εκ του μηδενός. Απεναντίας, υπάρχει ήδη το υπόβαθρο, ο ατομισμός ως αντανάκλαση στη συνείδηση όλων μας της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, η οποία αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία οικοδομείται το υπάρχον, κοινωνικοοικονομικό σύστημα, ο καπιταλισμός. Για αυτό το σύστημα, ο ατομισμός συνιστά επίφαση νομιμότητας, γιατί είναι αυτό το σύστημα που φυλακίζει τους ανθρώπους στη μοναξιά τους, θέτοντάς τους ανταγωνιστικά αντιμέτωπους. Σε καμία περίπτωση ο ατομισμός δεν αποτελεί μια ελεύθερη επιλογή, όσο κι αν φαίνεται τέτοια. Επιβάλλεται με τρόπο που όλοι να τη βιώνουν σαν δική τους.
Η προώθηση αυτών των αντιλήψεων στοχεύει στην αποσύνδεση των κοινωνικών προβλημάτων από τις αιτίες τους. Αποτελούν αυτές οι αντιλήψεις ένα από τα ενδεδειγμένα εργαλεία ώστε και οι υπαίτιοι να μένουν στο απυρόβλητο και ο λαός, η νεολαία, να αποκόβεται από συλλογικές δραστηριότητες και να ωθείται σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, σε συμπεριφορές του τύπου «εγώ και το πρόβλημά μου». Να καθίσταται ο καθένας παντελώς αδύναμος να εντοπίσει την αιτία και κατά συνέπεια να την καταπολεμήσει, αδύναμος να γενικεύσει την προσωπική εμπειρία και να την ανάγει στο επίπεδο του κοινωνικού συνόλου. Να επωμίζεται ο καθένας, μόνος του, το τεράστιο βάρος μιας ευθύνης που δεν του ανήκει, με συνέπεια να υφίσταται τεράστιες συνέπειες ο ίδιος και κατά προέκταση η εργατική τάξη, τα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα, των οποίων αποτελεί αναπόσπαστο μέρος.
Ωστόσο, η ατομιστική θεώρηση της αντικειμενικής πραγματικότητας, η αέναη προσπάθεια εξεύρεσης λύσεων πέρα και έξω από συλλογικές, αγωνιστικές δραστηριότητες, δεν οδηγεί πουθενά. Λύσεις δεν μπορούν να υπάρξουν στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, που το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι «ασπιρίνες» για προσωρινή ανακούφιση, πολλές φορές ούτε καν αυτό. Ακόμα όμως και ημίμετρα κανείς δεν μπορεί να τα αποσπάσει μόνος του. Αντικειμενικά αυτός ο δρόμος οδηγεί στην απογοήτευση και δύναται -υπό την επίδραση κι άλλων παραγόντων- να οδηγήσει έως και τη χρήση ουσιών και τελικά στην εξάρτηση, όντας αυτά φαινόμενα ακραίας εξατομίκευσης. Ο καθένας μπορεί να κατανοήσει πως η πορεία ενός ανθρώπου που ασφυκτιά σε ένα περιβάλλον που πνίγει όνειρα και ανάγκες, που αναζητά λύσεις αλλά δεν τις βρίσκει στο λανθασμένο σημείο που σκόπιμα του υπέδειξαν, είναι πολύ πιθανό να καταλήξει στις ουσίες ως μέσο φυγής από αυτή την αφόρητη πραγματικότητα.
Η τοξικομανία είναι αποτέλεσμα της πλήρους αποξένωσης του ατόμου από τον εαυτό του, τον συνάνθρωπό του, την ίδια την κοινωνία. Αποξένωση που αντικειμενικά υπάρχει στη βάση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και έχει επέλθει στο επίπεδο της συνείδησης πολύ νωρίτερα, έχοντας γαλουχηθεί με «αξίες» ατομισμού, ακραίου ανταγωνισμού κ.λ.π.. Η τοξικομανία αποτελεί, εν κατακλείδι, την τελευταία «πράξη» στο «έργο» της αλλοτρίωσης του σύγχρονου ανθρώπου.
Το μείζον πρόβλημα των ναρκωτικών είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι μπορούν να το αντιμετωπίσουν. Δεν μπορούν γιατί είναι το σύστημά τους αυτό που γεννά το πρόβλημα, οι αιτίες είναι κοινωνικές και θα υπάρχουν όσο υπάρχει το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Συν τοις άλλοις η διακίνηση των ναρκωτικών αποτελεί μια εξαιρετικά προσοδοφόρα επιχείρηση, ενώ αυτά αποτελούν ένα ισχυρό όπλο κοινωνικού ελέγχου. Κατά συνέπεια ούτε μπορούν αλλά ούτε και θέλουν να το αντιμετωπίσουν.
Η μοναδική απάντηση, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, στις πριμοδοτούμενες από την άρχουσα τάξη αντιλήψεις και στις συνέπειές τους, δίνεται μόνο με τη συμμετοχή και τη συλλογική δράση. Με τη διαμόρφωση μιας αγωνιστικής στάσης ζωής, μόνης ικανής να εγγυηθεί ανατροπές σε όφελος των νέων και των άλλων καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων. Μέσα στην πάλη για την εξάλειψη των αιτιών των κοινωνικών προβλημάτων μπορεί ο καθένας να ανακαλύψει αξίες και ιδανικά για τα οποία αξίζει να ζει και να αγωνίζεται, να ανακαλύψει το μεγαλείο της ατομικής, μέσα από τη συλλογική, προσφοράς. Να ανακαλύψει εν τέλει τον εαυτό του ως τμήμα ενός συνόλου και τη διέξοδο στα αδιέξοδά του.



Ερώτηση 4

Ερώτηση:
Πολλές φορές υποστηρίζεται ότι ο νέος πρέπει να είναι ελεύθερος να διαθέτει το σώμα του και τη ψυχή του όπως αυτός επιθυμεί. Με λίγα λόγια, μας λένε ότι δεν μπορούμε και δεν πρέπει να εμποδίσουμε έναν νέο άνθρωπο να κάνει χρήση της ελευθερίας του έστω και στο ζήτημα των ναρκωτικών.
Προκύπτει έτσι το ερώτημα: τι είναι ελευθερία και στη συνέχεια, είναι ο άνθρωπος ελεύθερος μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα;

Απάντηση:
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και ας δούμε τι έχουν στο μυαλό τους αυτοί που υποστηρίζουν μια τέτοια αντίληψη για την ελευθερία του ανθρώπου, ειδικά σε σχέση με την επιλογή των ναρκωτικών.
Σκέφτονται –περίπου-ως εξής:
«Τον άνθρωπο τον χαρακτηρίζει η ελευθερία, δηλαδή η δυνατότητα να ενεργεί όπως θέλει, χωρίς όμως να βλάπτει τον διπλανό του». Δηλαδή, ένας νέος μπορεί να επιλέξει «ελεύθερα» να κάνει χρήση ναρκωτικών, και, αφού δεν πειράζει κάποιον άλλον, είναι δικαίωμά του.
Ποιο είναι το πρόβλημα σε αυτή την άποψη;
Πρώτον, ο άνθρωπος δεν χαρακτηρίζεται γενικά και αόριστα από την ελευθερία. Κατέκτησε την δυνατότητα να πράττει –σχετικά ελεύθερα- μέσα από την γνώση των νόμων που διέπουν την κοινωνία και τη φύση. Δηλαδή, απελευθερώθηκε σχετικά από την δύναμη της φύσης όταν έμαθε πώς γίνεται η φωτιά, και έφτασε σήμερα να δημιουργεί τέτοιον πολιτισμό, όχι γιατί ήταν ελεύθερος αλλά γιατί εργάστηκε πάνω στη φύση έχοντας γνώση των νόμων της.
Δεύτερον, τονίσαμε ότι ο άνθρωπος είναι σχετικά ελεύθερος. Δηλαδή ότι ο άνθρωπος μπορεί να ενεργήσει ελεύθερα σε συνθήκες όμως που δεν επιλέγει αυτός. Μπορεί για παράδειγμα να επιθυμεί οτιδήποτε αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα το επιτύχει κιόλας. Με λίγα λόγια είμαστε ελεύθεροι μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο που δεν επιλέγουμε εμείς. Για παράδειγμα, στον καπιταλισμό υποτίθεται ότι όλοι είμαστε ελεύθεροι να εκμεταλλευτούμε τις «ευκαιρίες» που μας δίνονται, όμως μόνο λίγοι (κυρίως οι γόνοι της αστικής τάξης) τελικά καταλήγουν να τις πραγματοποιούν. Η ελευθερία δηλαδή είναι σχετική ακριβώς γιατί ζούμε σε μια ταξική κοινωνία όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι ο βασικός τρόπος επίτευξης του κέρδους.
Τρίτον, λένε ότι η ελευθερία μας σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Έτσι όμως μας κάνουν να βλέπουμε τον άλλον σαν εμπόδιο, υποβιβάζοντας έτσι τις ανθρώπινες σχέσεις σε σχέσεις ανταγωνισμού και, στην καλύτερη περίπτωση, σε σχέσεις απομονωμένων ατόμων που η ελεύθερη δράση τους κινείται στα πλαίσια του εγώ και όχι του εμείς. Ακριβώς όμως επειδή ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον δεν μπορείς να ορίσεις την ελευθερία του μόνο στενά ατομικά αλλά σαν μια κοινωνική και συλλογική δραστηριότητα.
Συμπερασματικά, αυτή η αντίληψη, που υποτίθεται ότι ευνοεί την ελευθερία των ατόμων και συνηγορεί υπέρ της ελεύθερης διάθεσης του σώματος και της ψυχής από τον νέο, αφαιρεί από τον άνθρωπο τη δυνατότητα να ενεργήσει πραγματικά ελεύθερα και τον υποβιβάζει σε ένα πλασματικά ελεύθερο ον το οποίο δεν αναζητά και δεν χαρακτηρίζεται από δυο θεμελιώδη γνωρίσματα του ανθρώπου, την κοινωνικότητα και την εργασία. Δηλαδή την κοινή δράση για την αλλαγή των όρων ζωής του. Μια δράση που για να είναι αποτελεσματική πρέπει να στρέφεται ενάντια στην εξουσία των καπιταλιστών, που η δική τους ελευθερία να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους είναι η μόνη που προστατεύεται και αναπαράγεται στο καπιταλιστικό σύστημα. Γι’ αυτό ακριβώς ο δρόμος των ναρκωτικών είναι δρόμος ανελεύθερος και τελικά αυτοκαταστροφικός.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΠΟΙΟΥΣ ΛΥΠΑΜΑΙ....

ΠΟΙΟΥΣ ΛΥΠΑΜΑΙ....


e-Διαφήμιση