ΑΥΤΑ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΥΣ “ΕΛΕΓΚΤΕΣ”

Είναι να τρελλαίνεσαι τελικά… Δεν φτάνει που τόσα χρόνια μας ξεζούμισαν κανονικά και με τις ευχές μας… Δεν φθάνει που ατιμώρητοι λήστεψαν τα πάντα…. Δεν φθάνει που τόσα χρόνια μας έχουν στημένους στα τέσσερα με τις παλάμες μας να εφάπτονται του εδάφους…. Δεν φθάνει που πράττουν καθ’ υμών αυτό που η στάσις μας προαιρείται… Δεν φθάνει που χωρίς να το καταλάβουμε, μας χώσανε στην μπατηροπαρέα των φράγκων… Δεν φθάνει που μας βάλανε ανάμεσα στους ευρωασθενείς, θέλανε και να μην κολλήσουμε από την οικονομική τους γρίππη… Έρχονται τώρα και ωσάν τις ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΙΕΣ , δέχονται να μας εξευτελίζουν οι ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΙ κουραδογιακάδες, θέλοντας να επιρρίψουν τις ευθύνες σε ΟΛΟΥΣ μας εκτός από τους εαυτούς τους που κοινώς ΤΑ ΜΑΣΗΣΑΝ… Οι κοινοτικοί «ελεγκτές», οι οποίοι αφού μας εγγυώνται τα σύνορά μας……(και τα είχα παρεξηγήσει τα παιδιά…) μας ζητούν περικοπές ακόμα και στις αμυντικές μας δαπάνες…. ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΠΟΥ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΜΑΣ ΕΚΛΕΨΑΝ και το ταμείο μας θα πάψει να είναι ΜΕΙΟΝ… Φέρτε πίσω τα «φαγωμένα» τόσων ετών κύριοι της εκάστοτε εξουσίας και το ταμείο μας θα γίνει και πάλι ικανό να δώσει στους ΕΛΛΗΝΕΣ αυτά που αξίζουν….

Άσε που άκουσα και αυτόν τον Κο (;) Πρετεντέρη, αυτόν τον ΥΠΕΡΟΧΟ, αυτόν τον ΓΙΓΑΝΤΑ της δημοσιογραφίας, αυτόν τον εξέχοντα εκφωνητή (ντελάλη) των ειδήσεων, να λέει με ύφος 100 καρδηναλίων : Οι άνθρωποι είναι ευγενέστατοι… Την δουλειά τους κάνουνε….

Ρε πρετεντέρη, και οι ΝΑΖΗΔΕΣ που μας σφάζανε κάποτε, διατεταγμένη υπηρεσία, δηλαδή την δουλειά τους, κάνανε… Και οι αστυνομικοί που δεν τολμάνε να παραπατήσουν και εσύ τους οχετοφορτώνεις… την δουλειά τους κάνουνε…. ΟΜΩΣ ΞΕΧΑΣΑ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ…. ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ….

Και τώρα κάντε τον κόπο να δείτε τι έγραφε κάποτε ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ που αναμφίβολα ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ!!!

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΛΙΣ  ΤΩΡΑ  ΑΡΧΙΖΕΙ

ΘΕΣΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛ. ΦΥΛΗΣ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ, ΔΕΝ ΕΦΑΝΗ ΚΑΜΜΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΕΞΗΓΟΥΣΑ ΕΚ ΡΙΖΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΝ, ΜΕ ΒΑΣΙΝ ΤΗΝ ΓΝΩΣΙΝ ΤΗΣ ΕΛΛ. ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛ. ΖΩΟΥ, ΑΝΑΛΥΟΥΣΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟΝ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΑΝΑΣΥΝΘΕΤΟΥΣΑ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΦΟΥΣΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟΝ.

ΑΙ ΞΕΝΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΙ, ΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑΙ ΤΜΗΜΑΤΙΚΑΙ, ΑΝΑΛΥΟΥΝ ΨΥΧΡΩΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΕΙΝΕ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΗ ΤΟΝ ΝΟΙΚΟΚΥΡΗ ΠΩΣ ΝΑ ΦΤΙΑΣΗ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ. ΑΙ ΔΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑΙ -ΨΥΧΡΩΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ- ΗΛΙΘΙΑ ΜΙΜΗΤΙΚΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΑΙ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΛΕΓΟΥΝ ΔΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟΝ.

ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΙΑΥΤΗ, ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ, ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΣΧΕΔΙΑΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟΝ, ΜΙΑ ΤΟΙΑΥΤΗ ΓΕΝΝΩΣΑ ΧΙΛΙΑΣ ΑΛΛΑΣ, ΑΛΛΑ ΤΟΙΑΥΤΑΣ, ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ Η ΕΛΛ. ΦΥΛΗ Ν᾿ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΙΝ ΕΑΥΤΗΣ, ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ ΝΑ ΟΡΘΩΘΗ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΗΣΗ ΓΕΝΝΑΙΑ ΕΜΠΡΟΣ.

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΘΑ ΔΙΑΜΕΝΕΙ ΓΙΓΑΣ ΠΕΣΜΕΝΟΣ ΑΝΑΣΚΕΛΑ, ΤΡΩΓΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΜΙΓΕΣ ΚΑΙ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ, ΣΚΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΛΥΚΟΥΣ. ΠΑΣΑ ΔΕ ΕΛΠΙΣ ΑΝΑΛΑΜΨΕΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΘΑΡΑ ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΙΑ: ΟΥΤΟΠΙΑ.

* * *

ΑΡΧΙΖΕΤΕ ΤΟ ΚΑΘΕ ΤΙ:

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

ΑΠΟ ΤΗ ΡΙΖΑ

ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΣΙ.

ΜΗΝ ΚΡΕΜΑΤΕ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΓΗ ΞΕΠΑΤΩΜΕΝΟΥ ΣΠΗΤΙΟΥ, ΣΤΕΡΕΕΣ ΣΚΑΛΩΣΙΕΣ. ΘΑ ΓΚΡΕΜΙΣΘΕΙΤΕ ΜΑΖΥ ΤΟΥΣ, ΜΑΖΥ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΜΑΖΥ.

ΑΡΧΙΖΕΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.

ΜΗΝ ΑΡΧΙΖΕΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΗ ΧΑΝΕΣΘΕ ΠΡΩΤΑ ΣΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ.

ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΔΙΑ ΝΑ ΛΥΘΟΥΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΤΕΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΝΑ ΞΑΝΑΝΑΛΥΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.

ΚΑΙ ΟΛΑ ΜΑΖΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΟΛΟΝ ΕΛΛ. ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΠΟΥ ΔΙΑ ΝΑ ΛΥΘΗ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΤΕΘΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.

* * *

ΚΥΡΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΗ ΜΙΛΕΙ.

Γῆ ὡραιοτάτη καὶ Θειοτάτη, Γῆ τελεία ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ἡ Μητέρα Ἑλληνικὴ Γῆ, ἀνέδωσε καρπὸν ὅμοιον. Ὁμοίως Ὡραῖον καὶ ὁμοίως Θεῖον. Πᾶσα Γῆ ἐκφράζει ἑαυτὴν δ᾿ ὅλων τῶν ὑλικῶν της, δι᾿ ὅλων τῶν ζωϊκῶν μορφῶν καὶ ὅλων τῶν φαινομένων της, ἀπὸ τῶν θαλασσῶν καὶ τῶν βουνῶν καὶ τῶν φυτῶν καὶ τῶν ζῴων μέχρι τῶν παραμικροτέρων ἀποχρώσεων τῶν δύσεών της καὶ τῶν τριχωμάτων τῶν γατιῶν της, ἀπὸ τῶν λεπτοτέρων ἀνθυλλίων μέχρι τῶν λεπτοτάτων ἐκδηλώσεων τοῦ ἀνωτάτου Ζῴου, δι᾿ οὗ κάθε μία κατορθώνει τὴν Αὐτοσυνείδησίν της, τοῦ κατ' εὐφημισμὸν αὐτοκαλουμένου: Ἀνθρώπου.

Διότι εἶνε ἀνυπόφορον πλέον νὰ γίνεται αἴφνης λόγος περὶ τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς βαθείας χριστιανικότητος -ὁ λόγος τὸ φέρει- ἑνὸς Ἄγγλου ἀρχιεπισκόπου, χωρὶς πρὶν νὰ ἔχῃ ἀποδειχθῇ, ὁ πολιτισμὸς καὶ ἡ χριστιανικότης τοῦ ἀγγλικοῦ καπροδοντομπαλοσκύλου. Καὶ θὰ εἶνε πάντα γελοία ἡ ἀνθρωποειδὴς σκέψις, μὴ βλέπουσα ὅτι εἶνε ἡ ἰδία τρίχα τοῦ ἀγριοχοίρου τῶν Γερμανικῶν σκοταδομουχλοδρυμῶν, ἡ ταυτοτάτη, ποὺ φυτρώνει καὶ ἐπάνω στὴν δαιμονία καράφλα κάθε Μπίσμαρκ.

Κατὰ ταῦτα καὶ ἡ Ἑλλ. Γῆ ἐγέννησε Ζῷον Ἑλληνικόν, τὸν Ἕλληνα: ΕΜΑΣ. Καὶ ὅπως συνέβη καὶ ἔτυχεν ἡ Γῆ αὐτή μας, νὰ εἶνε ἡ ἡμερωτέρα, ἡ φιλανθρωποτέρα γῆ τοῦ πλανήτου αὐτοῦ, καὶ τὸ Ζῷον αὐτὸ ποὺ ἐγέννησεν ἔτυχε νὰ εἶνε ὁ: ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Ἡ Ἑλλ. ΓΗ διψᾷ ἐκδίκησιν, διὰ τοὺς ἀτιμασμοὺς αἰώνων, ἀπὸ Βαρβάρους Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως ἀπὸ Ξένους καὶ ἰθαγενεῖς.

Κάκιστα καὶ ἀδιάντροπα, ἀποδίδεται ὁ τίτλος Ἄνθρωπος, ὑπὸ τῆς χονδροκοπικῆς Ἐπιστήμης, εἰς τὰ ὁμοιοφανῆ Ζωολογικὰ προϊόντα τῶν ἄλλων Γαιῶν, ἐνῷ ὅλαι αἱ ἄλλαι, δὲν κατόρθωσαν νὰ παραγάγουν ποτέ των ἕως τώρα, τίποτε ἄλλο ὡς ἀνώτερον Ζῷον των ἀπὸ τὸν: ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΗ. Καὶ τῶν καλυτέρων ἐξ αὐτῶν, τοῦ Ζῴου των αἱ ἐκδηλώσεις, κατὰ τὰς ἀκροτάτας των ἀκμάς, ἔμειναν πάντα, μένουν καὶ ΘΑ μένουν, ἐκδηλώσεις Ἀνθρωποειδεῖς. Καὶ αἱ τελειότεροι ἐκδηλώσεις, τῶν τελειοτέρων των Ζῴων, ποὺ βάζουν ὅλα τὰ δυνατά των διὰ νὰ ἀνθρωπίσουν, εἰς ἁπλῆν ἐξέτασιν ἀποδεικνύονται καθαρότατα καὶ αὐταὶ Ἀνθρωποειδεῖς. Καὶ ταῦτα κατὰ φύσιν. Διότι ὁ ἀνθρωποειδὴς διαφέρει τοῦ Ἀνθρώπου εἰς τὰς λεπτὰς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς, ὅσον σωματικῶς καὶ μορφολογικῶς ὁ πίθηκος ἀπὸ τὸν Ἄνθρωπον.

Αἱ γραμμαὶ αὐταὶ δὲν ἔχουν καμμίαν συγγένειαν μὲ τὸν ψωμοζήτην κόλακα, τὸν φουσκολόγον καὶ ἀεροκοπανικὸν πατριωτισμὸν τοῦ ψοφοῦντος πρώτου αἰῶνος, τὸν πρόρριζα ξεπατώσιμον, διὰ νὰ γλυτώσῃ ἡ Φυλή. Καὶ τίποτε τὸ ἀφύσικον ἢ παράξενον δὲν ὑπάρχει εἰς αὐτάς. Διότι διὰ πάντα μὴ ἐκ γενετῆς γκαβοκουφάλαλον, εἶνε τὸ ἁπλούστερον καὶ φυσικώτερον τῶν πραγμάτων: Ἡ Ὡραιοτέρα Γῆ νὰ ἀποδίδει τὸ Ὡραιότερον Ἄνθος.

Πρόχειρος ἀπόδειξις αὐτῶν, μία ἐδῶ, τὸ ΕΝΔΥΜΑ. Μόνον ὁ Ἕλλην ἔκαμε φόρεμα διὰ τὸν Ἄνθρωπον -διότι ἦτο Ἄνθρωπος- ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΝ. Ὅλοι οἱ ἄλλοι Λαοὶ καὶ Πολιτισμοὶ μαζὺ μὲ τοὺς τώρα, ἀδυνατοῦν νὰ φτιάσουν ἕνα τουλάχιστον, ἅπαξ, φόρεμα μὴ γελοῖον, μὴ Ζουλουδικὸν καὶ Ἀγριάνθρωπον.

Ἡ ἀρχὴ τῆς ὑπάρξεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Ζῴου, ἡ ἱστορία τοῦ Ἕλληνος -τοῦ ΑΝΘΡΩΠΟΥ- καὶ γενικῶς ἡ ἱστορία τοῦ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ, δηλαδὴ τῆς Φυλῆς μας, κρύβεται καὶ χάνεται ἀκόμη εἰς τὰ σκότη τῆς κοντῆς καὶ ξεχασμένης μνήμης τῆς Ἑλληνικῆς καὶ τῆς Οἰκουμενικῆς. Ἀλλὰ παρ᾿ ὅλας τὰς δυσπιστίας της, ἡ Χονδροκέφαλη καὶ στενοκέφαλη Φραγκοσοφία, χθὲς μόλις ἔφθασε τέλος μέχρι Μυκηνῶν, ἀφοῦ ἐδέησε διὰ νὰ πεισθῇ, νὰ πιάσῃ μὲ τὰ χέρια της τὰ κέρατα τοῦ σοβαροῦ Ἀγαμέμνονος, σήμερον μέχρι Κνωσσοῦ. Ἀλλὰ τὰ θεωρούμενα ἀπώτατα αὐτὰ σημεῖα, δὲν εἶνε παρὰ τὰ πρῶτα ἐρευνητικὰ μπουσουλίσματα, πρὸς τὰ μεγάλα πίσω βάθη τῶν αἰώνων, ἀπὸ τῶν ὁποίων θὰ προκύψουν ἀσφαλῶς, αἱ πηγαὶ καὶ ἐκβολαί τῆς ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

Δὲν θὰ κρίνετε Σεῖς οἱ Φράγκοι -τὰ χθεσινὰ Ἀγριογούρουνα- Ἐμᾶς, ἀλλ᾿ Ἐμεῖς θὰ κρίνωμε Σᾶς καὶ τὸν Πολιτισμόν σας.

Ὅλα τὰ μέχρις ὥρας μυθιστορεύματα περὶ ἀρχικῶν Φυλῶν, περὶ καταγωγῆς τῶν ἄλλων καὶ ἠμῶν καὶ περὶ τῶν ἀνακατεμάτων ὅλων αὐτῶν, εἶνε Νεανικῆς Ἐπιστήμης σαλιαρίσματα, διὰ τὰ ὁποῖα θὰ γελᾷ καὶ αὐτὴ ἡ ἴδια αὔριον, ὅπως γελᾷ κάθε ἡμέραν, διὰ τὰ κάθε χθεσινά της. Ὅταν ἡ μικρὴ αὐτὴ Παλαβὴ θὰ φορέσῃ μακρυὰ φορέματα, θὰ ἀναζητήσῃ βεβαίως τὰ καθαρὰ χαρακτηριστικὰ καὶ ξεχωριστικά, τὰς πηγᾶς μιᾶς: Ἑλληνικῆς Ἀνθρωπότητος. Διότι περὶ αὐτοῦ πρόκειται. Τὰ δὲ ὅρια τῆς Καρδίας τοῦ Πυρῆνος τῆς Ἀνθρωπότητος αὐτῆς, δὲν θὰ τὰ δώσῃ κανένας Φράγκος Σπαθᾶς ἢ Πολιτικὸς ἢ Ψευτοφυλλαδᾶς. Τὰ φυσικὰ ὅρια τὰ αἰωνίως ἀληθινά, τὰ ἔχει πάντα μπροστὰ στὰ στραβὰ τοῦ καθενὸς ἡ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΛΩΡΙΣ.

Ἀλλὰ καὶ ἀπ᾿ αὐτῆς τῆς διασωθείσης, λεγομένης Μυθολογίας τῆς Φυλῆς μας -Κοντινωτάτης Πραγματικῆς Ἱστορίας- Ἑλληνικὴ Γῆ, Φυλὴ καὶ Ἕλλην, ξεχωρίζονται γράφονται καὶ χαρακτηρίζονται κατὰ τὰ πάντα, μὲ δυνατωτάτην καὶ καθαρωτάτην γραμμὴν ὁλοφάνερον καὶ εἰς στραβῶν ἁφήν: Γραμμὴν καθαρωτάτην ἀττικοῦ ἀναγλύφου.

Καὶ εἶνε ΝΤΡΟΠΗ βαθυτάτη, διὰ τὴν Φυλήν, νὰ μὴν ἔχῃ καθαρίσῃ ἀκόμα οὔτε τὰ πράγματα αὐτά.

Ναί. Μὲ τόσον καθαροτάτην γραμμήν, ὥστε αὐτὸς ὁ Ὅμηρος στὸν παλαιότατο καιρό του, χωρὶς νὰ εἶνε ἡ δουλειά του, καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλῃ, καὶ χωρὶς νὰ τὸ ξέρῃ καὶ χωρὶς νὰ τὸ φαντασθῇ ποτέ του, πίνων καὶ τραγουδῶν εἰς ἡρωϊκὰ καὶ ἡμιθεϊκὰ συμπόσια τῶν ΚΛΕΦΤΩΝ τοῦ καιροῦ του, πίνων καὶ τραγουδῶν, νὰ ζωγραφίσῃ τὸν Ἕλληνα πάσης ἐποχῆς, ὑπὸ τὴν διπλῆν μορφὴν τοῦ Ἀχιλλέως-Κλέφτου, πολεμιστοῦ, Ὀδυσσέως-Ἐμπόρου, Ἀποίκου, δηλαδὴ τοῦ ἑνὸς Ἕλληνος τοῦ πηγαίνοντος παντοῦ -ἀπὸ καταβολῆς κόσμου- τρυπόνοντος εἰς τὰ ἔγκατα γαιῶν καὶ λαῶν, ἐξαπατῶντος καὶ διαρπάζοντος τὰ πάντα, φοροῦντος ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ φορέματα, τρικυμιζομένου εἰς τὰ τέσσερα σημεῖα τῶν ἀνέμων, διαρκῶς θαλασσοπνιγομένου, ἀλλὰ εἰς τὸ τέλος πάντα διαφεύγοντος κάθε κίνδυνον, νικῶντος, ἐπανερχομένου εἰς τὴν φωληά του ἀσφαλῶς, τοῦ ἑνός, αἰωνίου Ἀχιλλέως-Ὀδυσσέως τοῦ ξεκινῶντος διὰ κάθε που, ὅπου τοῦ μυρίσῃ χρυσότριχον τομάρι διὰ νὰ τὸ ἁρπάσῃ, διὰ κάθε Ὡραίαν Ἑλένην ποὺ τοῦ ἁρπάζουν αὐτοῦ, ἐπανερχομένου ἔστω καὶ χωρὶς βρακὶ στὸ σπῆτι του, σκοτώνοντος κάθε ἐραστάς, καὶ ἀναπαυομένου στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Πηνελόπης ποὺ εἶνε ἡ Γῆ του, ἡ ὁποία κοροϊδεύουσα τοὺς κάθε ἐγκατεστημένους στὸ σπῆτι της ἐραστάς, καὶ ἀφρόντιστα τραγουδοῦσα, ὑφαίνει τὰ ὄνειρά της εἰς τὰ θαυμάσια ὑφάσματα ποὺ βλέπετε εἰς τὰς δύσεις τῶν οὐρανῶν Σας, γράφων οὕτω ἀπὸ τότε, ὅ,τι οὔτε τώρα δὲν ἐκατόρθωσαν οἱ Φραγκοβάρβαροι Σοφοὶ καὶ οἱ δικοί μας Φραγκοραγιάδες, τὴν αἰωνίαν ἱστορίαν Ἕλληνος καὶ Φυλῆς, εἰς κάθε στιγμὴν πιστοποιουμένην, γράφων τὰ δύο προφητικὰ βιβλία τὰ δύο γνήσια Εὐαγγέλια τῆς Φυλῆς. Καὶ διὰ νὰ γραφοῦν ἀπὸ τότε, χωρὶς οὔτε νὰ τὸ θέλῃ, οὔτε νὰ τὸ σκοπεύῃ, οὔτε νὰ τὸ φαντασθῇ ὁ ποιητής, ὁλοφάνερον ὅτι ἀπὸ πολὺ πρὶν τῶν τότε, ἅλυσσος αἰώνων μακροτάτη Ζωῆς τῆς Φυλῆς, εἶχεν ἀποκρυσταλλώσῃ τὸν Ἑλλ. τύπον εἰς διαμαντένιας σκληρότητος καὶ διαυγείας κρύσταλλον, ἀκριβῶς ὅπως τὸ ἴδιον, κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον, διὰ τὸν αὐτὸν λόγον κάμνει ἄθελα ὁ χθεσινὸς Κλέφτης καὶ δι᾿ αὐτὸ τὰ αὐτὰ ἀπορρέουν συμπεράσματα.

Περιττὸν νὰ φουσκώνετε δι᾿ αὐτά. Οἱ Ἕλληνες κάθε ἐποχῆς δὲν εἶσθε τίποτα. Ἡ Ἑλληνικὴ Γῆ εἶνε τὸ Πᾶν.

Τὸ φύσει, φύσεως τελείας Ἑλληνικὸν αὐτὸ Ζῷον, τελειότερον παντὸς ἄλλου, ἀρχῆθεν, ἔκτοτε, πάντοτε καὶ τώρα καὶ εἰς πᾶν μέλλον ἐνόσῳ ὑπάρχει καὶ εἷς μόνον Ἕλλην -πράγματα ἀποδεικνυόμενα εὐκολώτατα ὄχι μὲ προγονικὰ διπλώματα, ἀλλὰ μὲ ἕνα τυχαῖον ἀνθρωποσωρὸν τωρινῶν Παλιορωμηῶν- ἀνῆλθεν ἐντελῶς εἰς τὸν τύπον Ἄνθρωπος, κατὰ τὴν Παλαιάν μας Ἐποχὴν καὶ ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ = ΘΕΟΣ, κατὰ τὴν Ἀθηναϊκήν.

Ἡμεῖς λοιπὸν τότε καθωρίσαμεν: τὸν Τύπον τοῦ Ἀνθρώπου διὰ τὸν ἑαυτόν μας καὶ διὰ τὴν τότε, τὴν ἔκτοτε, τὴν τώρα καὶ μέλλουσαν Οἰκουμένην. Καὶ μὲ ὅλην τὴν ἀφόρητον ἀηδίαν ποὺ προξενοῦν ἐπαναλήψεις κοινοτοπιῶν, ποὺ μόνον οἱ Ρωμηοὶ ἀμφισβητοῦν ἀπὸ ἀπερίγραπτον ἀμάθειαν, ἀπόδειξις, ὅτι ἔκτοτε καὶ τὴν ὥραν αὐτήν, πᾶσαι αἱ πνευματικαὶ ἀριστοκρατίαι, τῶν Χωρῶν καὶ Λαῶν ποὺ θέλουν νὰ Ἀνθρωπίσουν, τὸν Τύπον μας αὐτὸν ἔχουν ὡς ὑπόδειγμα, αὐτὸν προσπαθοῦν νὰ ὁμοιάσουν, ἀνάλογον παιδεύονται νὰ κατασκευάσουν. Ἀδιάφορον ἐὰν δὲν ἐκατώρθωσαν ποτέ των νὰ κάμουν τὶ ἀναλόγου ἀξίας, ὅπως οἱ ἴδιοι τὸ ὁμολογοῦν διὰ τῶν κορυφαίων των, ἀδιάφορον ἐὰν αὐτὸ διὰ λόγους ὡρισμένους καὶ καθαρωτάτους δὲν θὰ γίνῃ ποτέ.

Παύσετε ὦ μικροκέφαλοι νὰ συγχέετε καὶ νὰ φαντάζεσθε ὅτι τὸ ἐμπνέεσθαι ἀπὸ τὸν Παλαιόν μας Τύπον -πρᾶγμα τὸ ὁποῖον κάμνουν ὅλα τὰ ἀνώτερα Πνεύματα τῶν ἀνεπτυγμένων Λαῶν- ἔχει καμμίαν σχέσιν μὲ τὸν Βασιλεύοντα Πανελλήνιον Κτηνοδασκαλισμόν, αὐτὸν τὸν Ἱπποποταμώδους ἀναισθησίας, ἐγκληματικῆς ἀμαθείας ἀρχαιολατρευμόν, ὁ ὁποῖος εἶνε τὸ ἀποτροπαιότερον ἕλκος τῆς Φυλῆς, τὸ ἐμποδιστικώτερον, στρεβλωτικώτερον καὶ ἀποκτηνωτικώτερον ἀνθρωποπλαστεῖον καὶ ὡς τοιοῦτον, ἔθνος θέλον νὰ ζήσῃ, ἔπρεπε ἀπὸ πολλοῦ νὰ ἔχῃ ξεπατώση αὐτόν, τὸν τρισηλίθιον ἀρχαιομαϊμουδισμὸν καὶ τοὺς ἀποστόλους του μὲ φόλες στριχνίνης.

Κατὰ τὴν ἐποχὴν λοιπὸν αὐτήν, ὡρίσαμεν καὶ ἐτελειώσαμεν ἐπίσης τὸν ΤΥΠΟΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ, διὰ τὸν Ἑαυτόν μας καὶ διὰ τὴν ἔκτοτε καὶ Μέλλουσαν Οἰκουμένην.

Ὁ ἀρχαῖος Ἑλληνισμὸς ἔθιξε τὸ Θεῖον πλάσας τὰς ΑΘΗΝΑΣ.

Ἐδῶ λοιπὸν τότε, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, εἰς αὐτὸ τὸ ἴδιον χῶμα τὸ ὁποῖον μὲ ἡδονικὸν ρίγος θωπεύουν τὰ δάκτυλά μας καὶ μὲ ρίγος μανίας σφίγγονται διὰ νὰ μὴ καρφωθοῦν εἰς τὸν λαιμὸν τῶν τωρινῶν Μερκουροπυρικῶν ψήφων, κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον ὅπως τὴν ὥραν αὐτὴν -κακὴν καὶ ψυχρὴν- ἐρχόμενοι ἀπὸ τὰ ἀπειράριθμα Αἰώνια ἑλληνικὰ Γένη, πολυειδεῖς καὶ πολύμορφοι, ἐσυγκεντρώθημεν, ἡνώθημεν καὶ ἐπλάσαμεν νέον Γένος τό: Ἀθηναϊκόν. Καὶ τὸ Γένος αὐτὸ τότε, παραλαμβάνον ὅλην τὴν ἕως τότε Αἴσθησιν καὶ Νόησιν τῆς Φυλῆς, ἐκδηλοῦται ἐντελῶς, θαυμάσια, τελειώνει τὸν Ἄνθρωπον Ἰδεολογικῶς καὶ Πραγματικῶς, συνθέτει ἐκδηλώνει καὶ τελειώνει τὸν Ἀνθρωπισμόν, Ἰδεολογικῶς καὶ Πραγματικῶς, δημιουργεῖ, τελειώνει καὶ ἐκφράζει Ἰδεολογικῶς καὶ Πραγματικῶς τὴν: ΥΠΕΡΤΑΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ἡ ὁποία περιλαμβάνεται εἰς τὸ ἱερώτατον Τριαδικὸν Σύμβολον: ΩΡΑΙΟΝ, ΑΛΗΘΕΣ, ΑΓΑΘΟΝ. Θρησκεία ἀπηλλαγμένη τῶν κακομοιριῶν τῶν φυσικῶν εἰς τοὺς Θεούς, Κομματάρχας καὶ αὐτοὺς προσπαθοῦντας νὰ ὑπερισχύσουν καὶ κρατηθοῦν εἰς τὰ πράγματα, ἀπηλλαγμένη τῶν φανατισμῶν καὶ τῶν ἀμαθειῶν τῶν Θεῶν καὶ τῶν φύσει σταματημένων μυαλῶν αὐτῶν εἰς τὸν καιρὸν τοῦ παπούλη των καὶ τῶν φανατισμῶν τῶν ψωμιζομένων ἐξ αὐτῶν, θρησκεία ἀντιθέτως πρὸς ὅλας ἀνεξαιρέτως τὰς ἄλλας τῆς Γῆς ποὺ εἶνε φύσει, Ἡ μὴ Ἔρευνα, τὸ Σταμάτημα, τὸ ΑΛΤ, οὖσα ἡ ΚΙΝΗΣΙΣ, Η ΕΡΕΥΝΑ, ΤΟ ΑΕΝΝΑΟΝ ΕΜΠΡΟΣ.

Ἂν σκιάζεσθε νὰ σκεφθεῖτε ἐλεύθερα, ἂν φοβᾶσθε νὰ σταθεῖτε ὀρθοὶ σὰν Ἄνδρες, τότε ξαναβουτίσετε στὸ Δασκαλοσυνταγματικό Σας ροχαλητό.

Αἱ Θεουργικαὶ Θρησκείαι, ὅλαι ἀνεξαιρέτως, εἶνε δευτερεύουσαι, κατώτεραι, εἶνε διὰ τὰ πλήθη, ἀπευθύνονται εἰς τὸ αἴσθημα μόνον. Οἱαδήποτε θεουργική, Δογματικὴ θρησκεία ἄλλη, μὴ δεχομένη νὰ συνυπάρχῃ ὑπὸ τὴν ἀνωτέραν αὐτήν, τὴν Πνευματικῶς Πανελευθέραν, χωρὶς νὰ θέλῃ νὰ ἀναμιχθῇ εἰς τὰ ἔργα καὶ τὰ δόγματα καὶ τὰ ρήματά της, εἶνε ἁπλῶς: ΑΝΗΘΙΚΟΣ. Καὶ πρέπει νὰ γραπώνεται αὐθωρεὶ ὑπὸ πάσης πολιτείας θελούσης νὰ ζήσῃ καὶ νὰ κατραπακιάζεται. Καὶ οἱαδήποτε τοιαύτη θέλουσα νὰ μοναρχήσῃ εἶνε ἁπλῶς ΚΑΚΟΥΡΓΟΣ, δημιουργὸς ΠΑΠΙΣΜΩΝ = ΣΑΠΙΣΜΩΝ Λαῶν. Καὶ καμμία θρησκεία δὲν εἶνε ἱκανὴ -δὲν εἶνε ἡ φύσις της- νὰ δημιουργήσῃ ἀνθρώπους, ἐκπαιδεύσῃ Λαοὺς καὶ διαπλάσῃ Ἔθνη. Τὰ δῆθεν φαινόμενα καὶ δυνατὰ ταμπουριλιζόμενα, εἶνε φαντασιάσματα μυρμηκοκεφάλων καὶ βορβορυγμοὶ παραδοφαγάδων καλογέρων, ψεύδη θρησκειῶν καὶ ψεύδη Πολιτειῶν, ψευτοσυμβιβασμοὶ πολεμίων, ἀλληλοκλειόντων τὰ μάτια των καὶ ἀλληλογελωμένων, τῶν ὁποίων τὸ τέλος εἶνε πάντα, ὁ τελειωτικὸς ἁρπαγμὸς καὶ τὸ κατατσάκισμα τῶν κάθε Παλιωμένων Εἰδώλων.

Ὁλόκληρος λοιπὸν ἡ Ἑλληνική μας Ἱστορία μέχρι τῆς Ἀλεξανδρινῆς ἐμφανίσεως, δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο, παρὰ Ἀνατροφή, Ἐκπαίδευσις, Ὀργάνωσις, Ἐξάσκησις τῆς φυλῆς εἰς ὅλους τοὺς Ἀνθρωπίνους Ἀγῶνας, συνείδησις μελέτη καὶ ἔκφρασις καὶ συστηματοποίησις αὐτῶν εἰς φαεινότατα ἀξιώματα, ἀφθάστου διανοητικῆς οὐσίας, δυνάμεως καὶ καλλονῆς μορφῆς. Κάθε Ἰδέα ὅπως καὶ κάθε Πολίτευμα ὄχι μόνον ἐκφράζεται ἀλλὰ καὶ πειραματίζεται, τὸ κάθε τι κόπτεται εἰς χρυσᾶ μετάλλια καὶ ἐγχαράζεται μὲ ἡδονικὴν γραμμὴν Φειδίου δι᾿ αἰῶνα τὸν ἅπαντα. Αὐταὶ αἱ Ἀθῆναι δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο παρά: ΣΧΟΛΕΙΟΝ. Σχολεῖον Γραμματικόν. Σχολεῖον Σωματοποιητικόν. Σχολεῖον Ἰδεοπλαστικόν. Σχολεῖον Τεχνοπλαστικόν. Σχολεῖον Πραγματοπλαστικόν. Σχολεῖον Στρατιωτικόν. Σχολεῖον Πολιτικόν. Σχολεῖον Ἐμπορικόν. Σχολεῖον Ναυτικόν. Σχολεῖον Ἐπιστημονικόν. Σχολεῖον Φιλοσοφικόν: ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ, Σχολεῖον Ἀνθρωποπλαστικὸν καὶ Ἐθνοπλαστικόν.

Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ἐδῶ τότε, τελειώνομεν τὴν ἀνατροφήν μας, τὰς σπουδάς μας, θέτομεν τὰ θεμέλια ὅλα τῶν Ἀνθρωπίνων Ἐπιστημῶν, πετῶμεν Γράμματα καὶ Τέχνας εἰς τὰ οὐράνια. Διότι εἴμεθα τότε ὁ τρελλὸς ΕΦΗΒΟΣ, ὁ ὅλος Φῶς, Χαρά, Ὁρμή, Ἔρως, Φίλημα, εἴμεθα ὁ Ποιητής, ὁ Ψάλτης, ὁ Μάντης, ποὺ μὲ τὴν Προφητικὴν δύναμιν τῆς Ἐρωτευμένης Νεότητος, θίγομεν μὲ ἀπαράμιλλον ἀσφάλειαν τὰς ἀκροτάτας δυνατὰς ἐκδηλώσεις τοῦ Ζῴου: Ἄνθρωπος, μὲ διαίσθησιν καὶ διόρασιν τοιαύτην ὥστε μετὰ τόσους αἰῶνας οἱ τωρινοὶ σοφοὶ μὲ τὰ χίλια των ἐργαλεῖα καὶ γυαλιὰ νὰ εἶνε ἐμπρὸς ἡμῶν τῶν τότε: παπουτσῆδες.

ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΝΕΑΙ Ἀγαπήσετε μὲ πάθος πύρινον τὴν Μητέρα Γῆ, θ᾿ ἀναστηθῆτε στὴν ἀληθινὴ Ἡδονικὴ Ζωή.

Καὶ τότε ἡ Μητέρα Ἑλληνικὴ Γῆ, ἀγαλλομένη ἕως τὰ βάθη τῶν σπλάχνων της αἰσθάνεται τὰ στήθη τῆς πρισκόμενα ἀπὸ τὰς ἡδονὰς τῆς συλλήψεως, τότε ἀπὸ τοῦ σὰν ὀρθοῦ μαστοῦ Ἀρτέμιδος Πεντελικοῦ της, ἕνα ἀφροδίσειον ἀφρόεν, μαρμαρόεν γάλα ἀναβλύζει, γάλα πηγνυόμενον εἰς τὸν ἀέρα καὶ τὸ φῶς, κρυσταλλιαζόμενον εἰς ἀνονείρευτα Παλάτια, μὲ μαρμαρίνην Ἀνθρωπότητα ἁβροτέραν καὶ ζωντανοτέραν κάθε ζωντανῆς, ἀνερχόμενον ἀργὰ καὶ μεγαλόπρεπα πρὸς τὰ κυάνεα οὐράνια σὰν πελώριον πάμφωτον σύννεφον Ἰουλιανοῦ μεσημερινοῦ καὶ μένον.

Καὶ ἡ Νεφέλη, αὐτὴ ἡ διαμένουσα αἰώνια, ἡ καταυγάζουσα μὲ τὰ ἡδονικώτερα φῶτα τὴν Οἰκουμένην, ἡ μὴ γινομένη βρῶμα σκωλήκων, ἡ χῶμα οὖσα καὶ μὴ ἀπερχομένη εἰς χῶμα, ἡ οὔτε ἀπὸ τοῦ Χρόνου οὔτε ἀπὸ κανενὸς λυσσασμένου Θεοῦ τὰ δόντια τρωγομένη, εἶνε τὸ ἀποθέωμα Ἑλληνικῆς Γῆς καὶ Φυλῆς, καὶ εἶνε τὸ ἕνα καὶ ΜΟΝΑΔΙΚΟΝ ΙΔΑΝΙΚΟΝ ποὺ ἄνθησε καὶ ἐπετρώθη εἰς τὸν πλανήτην αὐτόν, εἶνε ὁ μοναδικὸς Αἰσθητικὸς καὶ Πνευματικὸς Ἥλιος τῆς Οἰκουμένης, ὁλόκληρος Χαρὰ καὶ Ἡδονὴ Ζωῆς, καὶ ἡ μόνη της Δόξα, Παρηγορία καὶ Ἐλπίς, εἶνε τό: ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΙΔΑΝΙΚΟΝ.

Καὶ ἐπειδὴ τὸ ΓΕΓΟΝΟΣ εἶνε αὐτό, ἔχετε βαρύτατα, ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ νὰ ἐκτελέσετε. Χωρὶς νὰ τὰ ἐκτελεῖτε δὲν ἔχετε κανένα δικαίωμα νὰ φέρετε τὸ ὄνομα ΕΛΛΗΝ.

Καὶ αὐτὸ τὸ τρομερὰ λάμπον καὶ τρομερὰ καῖον βαρύτατον στέμμα ποὺ θέλοντας καὶ μὴ θέλοντας ἐκάθησεν ἡ Τύχη τῶν ἀνθρωπείων στὸ κεφάλι τῶν Ἑλλήνων, εἶνε ἡ θεϊκὴ καὶ τρομερὰ Μοῖρα, ἕνεκα τῆς ὁποίας, ὦ κάθε Τωρινοὶ Μουντζούριδες, δὲν εἶσθε ἐλεύθεροι νὰ κάνετε ὅ,τι θέλετε ἀλλ᾿ ἢ πρέπει νὰ περπατᾶτε ἡρωϊκὰ στὸν κόσμο πρὸς κάθε μέρα Νέα Ὕψη, ἄφθαστα ἀπὸ κάθε ἄλλους ἢ νὰ ξεπατωθεῖτε.

Μὲ τὸ δημιούργημα καὶ τελείωμα τοῦ Ἑλλ. Ἰδανικοῦ, ὁ σκοπὸς τῶν Ἀθηνῶν λήγει ἐδῶ, διὰ μακρὰν σειρὰν αἰώνων. Ἕως ὅτου ἐπανέλθῃ ἡ ὥρα καὶ ἡ ἀνάγκη νὰ ξαναγυρίσωμεν εἰς τὸ κέντρον τῆς καρδίας τῆς Ἑλλ. Γῆς, ποὺ εἶνε αἱ Ἀθῆναι, ὅπως κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνας, ὅτε κατετσακίζετο παντοῦ τὸ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ Ἑλλ. Ἰδανικόν, αὐταὶ δὲν ἔχουν τίποτε ἄλλο νὰ μᾶς εἰποῦν καὶ τίποτε ἄλλο νὰ κάμουν. Φειδίου χαράξαντος τὸν Τύπον τοῦ Ἀνθρώπου, τοῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας Παρθένου τελειωθέντος, Ἀριστοτέλους στήσαντος τὴν Ἀρχιτεκτονικὴν τοῦ Πνευματικοῦ Κόσμου καὶ Πλάτωνος συνθέσαντος τὴν Μουσικὴν τῶν Κοσμίων, ἡ Πάνοπλος Ἀθηνᾶ ζωντανευμένη ὁλόκληρος ἀπὸ τὴν λατρείαν, δύναται νὰ ἐγκαταλείψῃ τὸ μαρμάρινον φόρεμά της χωρὶς νὰ πάθῃ τίποτε, καὶ ὁ Ἕλλην ὢν τώρα τέλειος ΑΝΗΡ, καθ᾿ ὅλα ἕτοιμος διὰ τὸν προορισμόν του δύναται νὰ προβῇ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Νικηφόρου Θεᾶς του εἰς τὸν Μοιραῖόν του δρόμον.

Καὶ ὁ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ τοῦ Ἕλληνος εἰς τὸν Κόσμον αὐτόν, ἦτο καὶ εἶνε εἰς κάθε ἐποχήν, ΣΗΜΕΡΑ καὶ ΑΥΡΙΟΝ:

Ο ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.

Καὶ ἐπειδὴ τὸ ΓΕΓΟΝΟΣ εἶνε αὐτὸ πρέπει νὰ σταθεῖτε νὰ Σᾶς γδάρουν τὰ ροῦχα, τὸ πετσί, νὰ Σᾶς πλύνουν τὶς Ἰδέες, νὰ Σᾶς μπουγαδιάσουν τὸ Μυαλὸ γιὰ νὰ ἰδεῖτε τὸν Ἑαυτό Σας καὶ τὸ δρόμο Σας.

Τὰ ξεφωνητὰ καὶ μοιρολογητὰ τῶν ἱστορικῶν ἐπί τῆς λήξεως τῆς Βασιλείας τῶν Ἀθηνῶν, πάντα ὅσα ἐμωρολογήθησαν, μωρολογοῦνται καὶ γρονθοκοποῦνται εἰς τὰ κεφάλια καὶ τὰ βιβλία τῶν φραγκοβαρβάρων περὶ ἡμῶν τῶν τότε, ὅσον ἀφορᾷ τὸν ἀνταγωνισμὸν τῶν ἄστεων, τὰς ἀκμὰς καὶ τὰς παρακμὰς αὐτῶν καὶ τὸ ἔκτοτε σπάρσιμον, ἀνακάτωμα καὶ χάσιμον ἡμῶν, εἶνε πάντα τοῦ Βαρβάρου Πνεύματος ΑΚΑΤΑΛΗΨΙΑΙ καὶ ΑΜΑΘΕΙΑΙ, Πνεύματος κομπάζοντος διὰ τὴν Ἐπιστημονικήν του δεινότητα καὶ Εὐσυνειδησίαν! Ἀχρειοτάτη καὶ Ἐγκληματικὴ Ἄγνοια τῆς φυσιολογίας ἡμῶν καὶ τῆς Φυλῆς μας, ἕνεκα τοῦ ἐπικρατήσαντος κακοηθεστάτου συστήματος τοῦ νὰ θεωρεῖται ὁ Ἑλληνισμὸς τοῦ: ΚΑΣΙΔΗ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ἐπὶ τοῦ ὁποίου καὶ διὰ τὸν ὁποῖον ὁ κάθε πιασμένος φυλλαδᾶς καὶ Βιβλιαρᾶς δύναται νὰ λέγει ὅ,τι τοῦ κατεβῇ.

Τὰ δὲ παρόμοια μωρολογούμενα καὶ παπαγαλιζόμενα εἰς τὰ κεφάλια καὶ τὰ βιβλία τῶν ἰδικῶν μας Φραγκοραγιάδων Ἱστορικῶν, εἶνε ἀνθρωπαρίων συμφεροντίδια διὰ νὰ τοὺς χαϊδεύῃ ὁ Φράγκος τὴν πλάτη καὶ τοὺς ἀνακηρύττει Μαλακτικοὺς Σοφούς, Μαλακίων ἀνανδρίαι, μὴ πολεμούντων δυνατώτατα, νὰ πλύνουν μίαν ὥραν ἀρχήτερα τὴν Φυλὴν των, ἀπό τους σωροὺς τῶν βορβορωδῶν ψευμάτων τόσων αἰώνων καὶ εἶνε ὄχι Ὀκνηρία Σκέψεως, ἀλλὰ ὁ ἕνας Πανελλήνιος ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΛΗΘΑΡΓΙΣΜΟΣ. Ο ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΩΔΗΣ ΤΕΜΠΕΛΧΑΝΙΑΣΜΟΣ ποὺ ἐννοεῖ νὰ τοῦ φέρουν ἕτοιμα ἀπὸ τὴν Εὐρώπην, ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΙΔΕΕΣ, ἀκόμη καὶ διὰ τὸν ἑαυτόν του. Διότι καταντᾷ ἀφάνταστον ὅτι ἐν μέσῳ τόσης ἀξιωματικῆς καὶ Δογματικῆς παγκοσμίου Φλυαρίας περὶ Ἑλληνισμοῦ, ἀγνοοῦνται αὐτὰ τὰ θεμελιώδη πράγματα, ὅπως λόγου χάριν ἡ Προμυθολογικὴ ΚΟΙΝΟΤΗΣ, -τὸ Ἐθνικὸν αὐτό: ΚΥΤΤΑΡΟΝ- ἄνευ τοῦ ὁποίου Ὀδυσσισμοί, Ἀποικισμοί, Μακεδονισμοί, Ρωμαϊσμοί, Χριστιανισμοί, Φραγκισμοί, Τουρκισμοί, εἶνε ἀκατανόητοι, καὶ ἐντελῶς ἀνεξήγητος ἡ ὕπαρξις καὶ διάσωσις τῆς Φυλῆς ἕως τώρα, ἀφάνταστον ὅτι αὐτὸ τὸ σημερινὸν Πανελλήνιον ΓΕΓΟΝΟΣ, ὅτι τὸ ἔνστικτον καὶ Φυσιολογικὸν αὐτὸ Κύτταρον, ὁ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ, καθ᾿ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς αἰῶνας, ἕως αὐτὴν τὴν στιγμήν, ἀκόμη καὶ μέσα εἰς ὁλόκληρον αὐτὴν τὴν ἐλευθέραν Συνταγματομουρλὴν Ἑλλάδα... ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ.

Ὅταν δὲν ἐκτελοῦμεν τὸν ἐκπολιτιστικὸν προορισμὸν μας, μᾶς βρίζουν οἱ Φράγκοι. Ὅταν τὸν ἐκτελοῦμεν τὸν ἀρνοῦνται καὶ πάλιν μᾶς βρίζουν.

Διότι τί σκούζουν οἱ Φράγκοι, τί θέλουν καὶ τί ζητοῦν νὰ ἐκάμνομεν περισσότερον τότε; Μήπως νὰ ἐκοκαλώναμεν ἐκεῖ καὶ νὰ διετηρούσαμεν τὴν ὡραίαν σκηνοθεσίαν ἀνέπαφον καὶ νὰ ἐπεριμέναμεν ἕως ὅτου γεννηθοῦν οἱ τωρινοὶ Δασκάλοι τῶν δύο ἡμισφαιρίων διὰ νὰ ἔλθουν νὰ διασκεδάσουν καὶ μᾶς σχολιάσουν; Οἱ ἀνεβαίνοντες μέχρι τοῦ Θείου δὲν ἀνεβαίνουν διὰ νὰ χαθοῦν εἰς τὸ φῶς σὰν τὸν Ἑβραῖον ΚουτοΗλίαν, ἀλλὰ διὰ νὰ κατεβοῦν ἔπειτα καὶ καταφωτίσουν τοὺς κατωτέρους των. Ἐμεῖς δὲ τότε ἀνήλθομεν τόσον ψηλὰ εἰς τὸ φῶς ὥστε χιλιάδων ἐτῶν προσπάθειαι τόσων λαῶν, ἀπέτυχαν οἰκτρότατα καὶ ἀπέτυχαν ὄχι τοῦ νὰ φθάσουν εἰς ὕψη παρόμοια, ἀλλ᾿ ἁπλῶς καὶ μόνον νὰ βαδίσουν ἐπὶ ἀναλόγου δρόμου, νὰ κτίσουν μερικὰ σκαλοπάτια πρὸς ἕνα οἱονδήποτε ἀλλ᾿ ἀληθινὸν ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΝ καὶ ὄχι Οὐραγγουταγκισμόν. Καὶ ἀπέτυχαν τόσον ὥστε ἀρχίζει νὰ καταντᾷ πλέον φανερόν, ὑπέρ ποτε τώρα, ὅτε ἡ Εὐρώπη ἐπέδειξε τὴν μεγίστην ἔντασιν καὶ ὤθησιν ποὺ ἐφάνη ποτὲ εἰς τὸν κόσμον πρὸς κάθε ὕψος, τώρα ὅτε ἀρχίζει τέλος νὰ φωνάζεται ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἰδίους ἡ παθιασμένη, μανιακὴ καὶ σάπια ἄνθησις τοῦ Κολοσσοῦ ποὺ λέγεται Εὐρωπαϊκὸς Πολιτισμός, τώρα ὅτε ἀρχίζουν νὰ βλέπονται τὰ γιγάντια μὲν σαπρὰ δὲ βάθρα του, ὅτι ἂν εἶνε πεπρωμένον Φυλὴ νὰ ἀνέλθῃ εἰς παρόμοια ὕψη διὰ τό: ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΚΑΛΟΝ, μόνον ἡ ληθαργωμένη καὶ ΕΘΝΙΚΩΣ ΑΠΟΚΤΗΝΩΜΕΝΗ Φυλή μας εἶνε αὐτὴ ἢ καμμία ἄλλη, διὰ Λόγους, ΦΥΣΙΚΟΥΣ, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ μόνον ἐὰν συνέλθῃ καὶ εἰσέλθῃ καὶ βαδίσῃ μὲ πάθος πύρινον καὶ προβῇ μὲ πίστην τυφλὴν εἰς ἑαυτὴν τὸν φυσικόν της δρόμον.

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Ντροπή Σας νὰ συζητᾶτε μὲ τὸν Σκυλόφραγκο ἂν ἡ Μακεδονική Σας Γῆ εἶνε Δική Σας Γῆ. Καὶ νὰ τὸν πείσῃς, δὲν τὸν πείθεις τὸ Λῃστή. Ἢ μόνος του ἢ μὲ Σμπίρους βαλτοὺς θὰ προσπαθήσῃ νὰ Σᾶς πάρῃ κάθε Γῆ.

Οἱ Πολιτισμοὶ ποὺ Σᾶς ἔμαθαν οἱ Δασκαλοτσούσιδες νὰ προσκυνᾶτε μπρούμυτα, Σᾶς καμπανίζουν κατάμουτρα μὲ ἄγρια χαστούκια: Η ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ.

Καὶ εἶνε ἀνήθικον καὶ ἄσκοπον καὶ τὸ νὰ Σᾶς δώσουν καὶ τὸ νὰ δεχθεῖτέ τι. Καὶ νὰ Σᾶς δώσουν, ἂν εἶσθε Σάπιοι, ὁ πρῶτος Δυνατὸς θὰ Σᾶς τὸ πάρῃ. Τὸ Ἠθικὸν εἶνε ἂν εἶσθε Σάπιοι, νὰ Σᾶς ξεπατώσουν καὶ καθαρίσουν τὴ Γῆ.

Φυλᾶτε τὴ Γῆ Σας καὶ τὴν Τιμή της, μόνο μὲ Σπαθί.

Πάψετε Σαπιοδάσκαλοι καὶ Σαπιορήτορες -ΑΝΑΦΟΡΑΤΖΗΔΕΣ- νὰ ἐξευτελίζετε τὴ Φυλή. Πάψετε Παλιόγρηες τὶς κλάψες, τὰ σάλια, τὰ μελάνια καὶ πιάστε τὸ ΣΠΑΘΙ.

Τὰ πάντα στὴ Ζωὴ -Η ΦΥΣΙΣ ΤΟ ΛΕΕΙ- κατακτῶνται μὲ τὸ ΣΠΑΘΙ. Καὶ ἔτσι εἶνε καὶ μόνο ἔτσι ΠΡΕΠΕΙ νὰ εἶνε.

Τότε λοιπόν, ὅτε ἐτελειώθη διὰ τῶν Ἀθηνῶν τὸ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΙΔΑΝΙΚΟΝ, τότε μόνον ἡ ὥρα σημαίνει διὰ νὰ ἀρχίσῃ Πραγματικῶς... ἡ Ἑλλ. Ἱστορία. Ἡ ἀληθῶς τρισμεγίστη Ἀποστολὴ τοῦ Ἕλληνος εἰς τὸν Κόσμον. Καὶ ἡ Ἱστορία αὐτὴ εἶνε:

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ.

Διότι οὔτε ἐπρόκειτο τότε, οὔτε ἔκτοτε, οὔτε τώρα, οὔτε ποτὲ σὲ κανένα μέλλον θὰ πρόκειται, ἐμεῖς μόνον νὰ εἴμεθα περίφημοι. Αὐτὸ δὲν χρησιμεύει τίποτε. Ἡ φύσις τῶν πραγμάτων καὶ ἡ μοῖρά μας εἶνε νὰ πηγαίνωμεν παντοῦ προσωπικῶς νὰ ἐξανθρωπίζωμεν. Ἀκριβῶς ὅπως κάμνομεν καὶ τώρα, ἐνστίκτως, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνωμεν, μεταξὺ τῶν κατωτέρων λαῶν. -Διότι εἶνε ἀρχιηλίθιον νὰ πιστεύεται ὅτι οἱ πολιτισμοὶ ταξιδεύουν μόνοι τους.

Ἡ ὥρα λοιπὸν σημαίνει, διὰ νὰ ἑνωθῇ ἡ φυλὴ εἰς ἓν ὅλον Ἐθνικῶς καὶ Πολιτικῶς. Ἡ ὥρα σημαίνει διὰ νὰ ἐμφανισθῇ ὁ τέλειος Τύπος -ποὺ δὲν ἐκατόρθωσαν νὰ φτιάσουν, Ὦ, Δασκαλοκέφαλα αἱ ὑμνούμεναι Ἀθῆναι σας- τοῦ ΕΛΛΗΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΩΣ τοῦ Ἑλληνισμοῦ = Ἀνθρωπισμοῦ, σύμφωνα μὲ τὸν προφητάνακτα τῆς Φυλῆς: ΕΙΣ Κοίρανος ΕΙΣ Βασιλεύς. Καὶ ἡ Μακεδονία ΑΝΘΙΖΕΙ στὴν ὥρα της. Εἶνε Ἀνθισμένη. Ὁ Φίλιππος ἤδη τὰ εἶχε βγάλει πέρα μὲ ὅλους τους Ρωμιούς. Ἤδη εἶχεν εἰπεῖ στὸν ὑπερτέλειον μὲν Ρήτορα, ἀλλὰ στενοκέφαλον καὶ στεγνοκέφαλον δυσκοίλιον καὶ γρουσούζικον Τοπικιστήν, ποὺ ἐφοβέριζε τὴν Ἄρτα ἀπὸ τὴν Πνύκα: ΣΚΑΣΜΟΣ. Καὶ εἶχε δεῖ ἐμπρός του νὰ κομποδένεται μὲν ἡ γλῶσσα νὰ λύνωνται δὲ μόνον τὰ νεφρὰ τοΰ δαιμονίου κεραυνολόγου. Ἤδη ὁ Ἰσοκράτης ἑλληνικώτατος, ἀττικώτατος καὶ ἀριστοκρατικώτατος ἀνθρώπων, ἀηδιασμένος ἀπὸ τοὺς μικροπολιτικοὺς καὶ τοὺς φαφλατάδες τῶν λόγων, ἐπεκαλεῖτο τὸν Φίλιππον καὶ τὸν παρώρμα, νὰ δώσῃ μιὰ σβερκιὰ εἰς τοὺς Ἑλλαδικούς, διὰ νὰ ἡσυχάσουν καὶ νὰ ἠγηθῇ τοῦ δρόμου τῆς Φυλῆς. Καὶ ἰδοὺ εἰσέρχεται εἰς τὴν Παγκόσμιον σκηνὴν Θεόπνευστος καὶ Θεοείκελλος ὁ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ. Κλαῖτε Δάσκαλοι τὸ σώπασμα τῶν ὡραίων ρητόρων. Ἀλλὰ Σεῖς Γυναῖκες τοῦ Κόσμου ποὺ ἀγαπᾶτε τοὺς Θεοὺς καὶ τοὺς Ἥρωας κλαῖτε ποὺ περνᾶτε μάταια χωρὶς νὰ ΕΧΕΤΕ ΙΔΕΙ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΝ. Ἐὰν ἡ Ἠθικὴ τῶν κοσμίων ἀπαιτεῖ οἱ Ἥρωες, οἱ Ἡμίθεοι, οἱ Θεοὶ νὰ εἶνε πρῶτα πρῶτα -πίσω Λάζαροι- πάγκαλα κορμιὰ καὶ ἔπειτα μυαλὰ ὑπερανθρώπου δυνάμεως, ἕναν Ἀχιλλέα ἄμυαλον καὶ κατσικοκλέφτην σὰν τοὺς χθεσινοὺς Ἀχιλλεῖς μας καὶ ἕναν ὡραῖον καὶ διανοητικόν, ἀλλὰ χαμένον στὰ σαλόνια καὶ ἀποτυχόντα, τὸν Ἀλκιβιάδην, ἐγέννησαν οἱ Ἑλλαδ. Παρθενῶνες. Αὐτὸς ὅμως εἶνε ὁ Ὡραῖος Ἥρως. Ὁ Ὠραῖος Θεός. Καὶ εἶνε ΝΟΥΣ. Παιδαγωγημένος ἀπὸ τὸν Κόσμιον Ἀριστοτέλην, Ἄρης μὲν Ἕλλην, Ὡραιότατος, Δυνατώτατος, Ἀγαθώτατος ἀλλὰ καὶ ΝΟΥΣ. Ὁ Μέγιστος Βασιλικὸς Νοῦς, καὶ ὁ Μέγιστος ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ Νοῦς τῆς Φυλῆς. Ὁ Περικλῆς, σὰν ἀττικὸς ἄνθρωπος, ἔβλεπεν ἕναν Ἑλληνισμάκο μὲ τὴν Ἀθήνα του ἄρχουσαν, μὲ ἕνα Ἰδανικὸν ἐνσαρκωμένον φέρον τὴν ὑπογραφή του. Καὶ τὸ ἐπεχείρησε καὶ τὸ κατόρθωσε τῶν καιρῶν εὐνοούντων, διὰ τοῦ πλέον ἀφαντάστου μέσου -τοῦ ΛΟΓΟΥ.

Ἑλλ. Φυλὴ ὁ μεγαλύτερος Ἐχθρός Σου εἶνε: Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ.

Ἀλλὰ ὁ Ἀλέξανδρος ποὺ ἔβλεπε πλατύτερα καὶ δυνατώτερα, εἶδε ὅτι ὅλα αὐτὰ στὸν ἄγριο Κόσμο εἶνε σὰν μπουκέτο σταχύων κοντὰ σὲ στόμα γαϊδάρου, ὅτι διὰ νὰ διατηρηθοῦν αὐτὰ ἐχρειάζετο ἕνας μέγιστος ἑλληνικὸς θώραξ, γράφων τὸν μέγιστον δυνατὸν κύκλον φρουρήσεως περὶ αὐτά, ὅτι ἡ Φυλὴ ἔπρεπε νὰ ἐκταθῇ μέχρι τῶν ἄκρων ὁρίων της διὰ νὰ εἶνε ἀσφαλής, καὶ εἶδε κατακάθαρα ὅτι δὲν εἶνε σκοπός της νὰ ὑπάρχῃ αὐτὴ καὶ νὰ εἶνε μεγάλη, ἀλλὰ Σκοπός της μοιραῖος εἶνε ὁ Κόσμος, ὁ Ἐξανθρωπισμὸς τοῦ Κόσμου, ἡ Πραγματικὴ κυριαρχία καὶ ἡ Πνευματικὴ κυριαρχία τῆς Γῆς, ἡ Γνῶσις καὶ τακτοποίησις τοῦ Πραγματικοῦ καὶ Πνευματικοῦ Κόσμου. Καὶ οὕτω εἶδε κατακάθαρα τὴν ΑΝΑΓΚΗΝ Τρισμεγίστου Ἑλληνισμοῦ.

Διότι ἐὰν ἔπαυε νὰ ὑπάρχῃ τοιοῦτος ἐπὶ μακροτάτην σειρὰν αἰώνων, ἔστω καὶ διὰ μίαν στιγμήν, καὶ τοιοῦτος πολεμῶν λυσσωδῶς ἐναντίον ὅλων τῶν στοιχείων, μέχρις ὅτου, ὦ Φράγκοι Δασκάλοι, ἔλθετε ἡ εὐγενεία Σας, ὁ Πολιτισμός μας ποὺ ψέλνετε καὶ ἑπομένως ὁ Πολιτισμός Σας καὶ ὁ Πολιτισμὸς τῆς Γῆς θὰ ἦτο ἐξαφανισμένος.

Λοιπὸν ὅπως ὁ Ἀριστοτέλης ἔφτιανε τὸν Κόσμο στὸ χαρτί, ὁ Ἀλέξανδρος ἐθεμελίωνε καὶ ἀρχιτεκτονοῦσε κατὰ τὸν Ἑλλ. τρόπο καὶ διὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, διὰ πάντα, τὸν Κόσμον στὴ Γῆ.

Καὶ σύμφωνα πρὸς αὐτά, διὰ νὰ γίνουν αὐτά, ποὺ ἔπρεπε νὰ γίνουν, δὲν ἐχρησίμευε τίποτε ὁ Λόγος τοῦ Περικλέως. Ἐχρειάζετο πρωτίστως, μία ΒΟΥΒΗ στερεὰ ΦΑΛΑΓΞ, γαρνιρισμένη μὲ μακρύτατες μύτες ἀπὸ σίδερο, σουβλερότατο, ξεκοιλιαστικοτάτη τῶν αἰωνίων Παλιορωμηῶν. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶνε ὁ: ΩΡΑΙΟΣ-ΤΡΟΜΕΡΟΣ. Διότι τὸ Ἐθνικὸν Καλὸν κατορθώνεται εἰς τὸν Ἑλληνικὸν Κόσμον μόνον καὶ μόνον διὰ τῆς ἐπιβολῆς τῆς ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΔΥΝΑΜΕΩΣ. Αὐτὰ πρέπει νὰ ξεύρουν οἱ ΜΕΛΛΟΝΤΕΣ Βασιλεῖς, ἂν εἶνε καὶ οἱ ΘΕΛΟΝΤΕΣ, διὰ νὰ κατορθώσουν τίποτε μεταξὺ Ἑλλήνων. Λένε ὅτι ὁ Ἕλληνας ζυγὸ δὲν ὑποφέρει στὸν λαιμό του. Πρόληψις. Αὐτοκολακεία. Τὸ γεγονὸς εἶνε ὅτι πετᾷ μὲν τὸν κακοβαλμένο ζυγό, ἀλλ᾿ ὅταν τὸν καργάρῃς καλὰ στὸ λαιμό του, κανένας Λαὸς δὲν τὸν βαστᾷ φρονιμότερα. Διότι ὁ Ἕλλην εἶνε μὲν κατεργάρης, ἀλλὰ εἶνε καὶ ΣΟΦΟΣ. -Λένε ὅτι ὁ Ἕλληνας εἶνε Δημοκράτης. Ἐνῷ, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἐβασιλεύθη καὶ Αὐτοκρατορεύθη περίφημα, τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ Ἀβασίλευτα Πολιτεύματά του καὶ τὰ Παμπάλαια καὶ τὰ Χθεσινὰ τοῦ Ζυγοῦ καὶ τοῦ Ἀγῶνος ἦσαν μᾶλλον Ὀλιγαρχικὰ Ἀριστοκρατικά. Ὁ δὲ γενικὸς τύπος τῆς Κοινότητος εἶνε μᾶλλον, ὀλιγαρχικὴ Ἀριστοκρατία. Οὕτω τὸ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΝ ἔργον ἀρχίζει, μὲ ἕνα ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟΝ ΑΛΩΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΓΗΣ. Ὀλίγιστοι Στρατιῶται, ἀφωσιωμένοι, πιστεύοντες ὀλίγοι Ἥρωες, μὲ ὀλίγους ποιητὰς καὶ καλλιτέχνας καὶ Σοφοὺς περὶ ἕνα ἅρμα Θεοῦ. Καὶ ἡ Βάρβαρος Οἰκουμένη παντοῦ ὅπου ἡ θεία ὄψις τοῦ ἐπιφανεῖ, γονατίζει, καὶ οἱ Βάρβαροι Λαοὶ προσκυνοῦν τὸν: ΑΠΟΛΛΩΝΑ.

ΕΛΛ. Φυλὴ τί φωνάζεις; Μπῆκαν κλέφτες στὸ μανδρί; Ἐὰν Σοῦ βαστᾷ ἔμπα διώχτους.

Σημειωτέον, ὅτι τίποτε δὲν ἔχει νὰ φοβηθῇ εἰς τὸν δρόμον του ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς. Ἔχει νὰ φοβηθῇ μόνον τοὺς ὀλίγους Ρωμιοὺς ποὺ θὰ εὑρῇ εἰς τὰ ἐχθρικὰ στρατόπεδα καὶ τοὺς πολλοὺς Ρωμιοὺς ποὺ ἀφίνει πίσω του. Καὶ πράγματι μόνον σ᾿ αὐτοὺς ἔχει τὴν προσοχή του. Διότι ὁ Ἑλληνισμὸς μέσα του ἔχει τὰ στοιχεῖα τῆς ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ. Καὶ ὁ Ἕλλην μέσα του ἔχει τὸ μικρόβιον τῆς ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ. Ὅλα τὰ ἔξωθεν αἴτια τὰ ὁποῖα φωνάζει, ὁ δαιμόνιος ψεύτης καὶ τρομερὸς Ἠθοποιός, εἶνε ὅλα πάντοτε δευτερεύοντα. Τὰ πρῶτα εἶνε πάντα δικά του. Καὶ πάντα ψεύδεται λέγων ὅτι τοῦ λείπουν οἱ Ἄνθρωποι. Καὶ πάντα ἔχει καὶ πάντα τοὺς ξέρει περίφημα. Ἀλλὰ τὸν ζυγὸν τοῦ Ἕλληνος, τοῦ Ἑαυτοῦ του, τοῦ Μεγαλείου του, τὸν δέχεται δυσκολοτέρα ἀπὸ κάθε ἄλλον. Εὐκολότερα δὲ ὅλων τὸν ΞΕΝΟΝ ΖΥΓΟΝ.

Ἀλλ᾿ ἐπάνω εἰς πελώριον πυραμίδωμα, θησαυρῶν, τροπαίων, θριάμβων μὲ Σῶμα Λυσιππείου Ἀλκῆς καὶ Εὐμορφιᾶς, Σῶμα φύσει εὐωδιάζον σὰν ἄνοιξις, τρομερὰ ΩΡΑΙΟΣ καὶ τρομερὰ ΝΕΟΣ πεθαίνει ὁ μόνος ἄξιος τοῦ ὀνόματος: ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΩΡ ποὺ εἶδεν ἡ Γῆ. Ὁ Παρθενώνειος Τύπος τοῦ Κοσμοκράτορος. Καὶ πεθαίνει ΠΑΙΔΙ.

Ὁ Κόσμος δὲν ξαναεῖδε ἀκόμη, παρὰ ἀποπείρας μεταφράσεων ἀπὸ προστυχορωμαίους Καίσαρας, παρὰ ἀγενεῖς τιποτένιους, κοντοχόντρους, χασαπομανεῖς θεατρίνους Ναπολέοντας, ἀφήνοντας πίσω των μόνον αἵματα καὶ ἐρείπια. Καὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ Ἀνθρωπάκιδες τοῦ Τωρινοῦ Κόσμου, ποὺ φουσκώνουν καὶ κάνουν τὰ λεοντάρια στὰ περιβόλια των, μὲ τοὺς μπερντέδες τοῦ σπητιοῦ των γιὰ πορφύρες, θυμίζουν μόνον τὰ παραμύθια, ποὺ λένε ἡ γρηὲς Γερμανές, κατὰ τὰ μπουμπουνίζοντα σκοτάδια τῶν νυκτῶν, στὰ ἀγγελοχάσκοντα Γερμανόπαιδα.

ΕΛΛ. Φυλὴ εἶσαι ΑΝΗΘΙΚΟΣ: διότι θέλεις οἱ Φραγκικοὶ Στρατοὶ καὶ Στόλοι νὰ Σοῦ φυλᾶν τ᾿ ἀμπέλια ΣΟΥ.

Οἱ Φράγκοι Βιβλιαράδες μᾶς εἶπον ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος δὲν ἦτο Ἕλλην. Καὶ τὸ πρᾶγμα ἐσυζητήθη! καὶ δὲν εὑρέθη κανεὶς νὰ τοὺς εἰπῇ: Τὸν κακόν σας τὸν καιρό. Μᾶς εἶπον ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος ἐζουρλάθη, ἐξΑσιανίσθη... Διότι οἱ Φράγκοι Καλαμαράδες καὶ οἱ κάθε Βιβλιοφάγοι, εἶνε ζῳύφια στενοχονδροκέφαλα, ΚΟΥΤΑΒΙΑ θεόστραβα εἰς τὴν ἀντίληψιν τῆς Πολυμόρφου φύσεως τῶν Ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Διότι, βράστον τὸν Βασιληὰ ἅμα δὲν στέκεται ψηλά. Διότι ἂν δὲν ἀστράφτει πάγχρυσος ὁ Βασιλεὺς στὴν Ἀνατολὴ καὶ δὲν πατήσῃ τὸ χρυσό του πόδι στὸ σβέρκο τοῦ ἀνατολίτη, κανεὶς δὲν τὸν παίρνει γιὰ Βασιληά. Καὶ τὰ λένε αὐτὰ οἱ Φράγκοι, ποὺ ντένουν τοὺς Βασιλεῖς των αὐτὴν τὴν ὥρα, μὲ τὰ Μεσαιωνικά τους μασκαραλίκια κατὰ τὰς ἀνωτάτας των ἑορτάς. Οἱ ἴδιοι ποὺ δὲν θὰ πίστευαν ποτὲ στὸν μόνον ἀληθινὸν Φραγκοκράτορα, τὸν Παπαδιάβολο τῆς Ρώμης, ἂν δὲν τοὺς κολοῦσε δι᾿ αἰῶνας τὴν παντοῦφλα του στὸ στόμα των. Καὶ ἐλέχθησαν αὐτὰ καὶ χίλια χειρότερα, διότι ὁ Ἑλληνισμὸς ἐκατάντησε ἕνα ζαγάρι τρέμον τὸν ἀφέντη του, τὸν Φράγκο καὶ φοβούμενον νὰ πῇ: Λέτε ὅ,τι θέλετε. Πιστέψτε ξεπιστέψτε ὅ,τι θέλετε, ἀφοῦ στὸ τέλος θέλτε δὲ θέλτε, θ᾿ ἀναγκασθῆτε πάντα νὰ πιστεύσετε τὰ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Ὁ Ἀλέξανδρος τίποτε παράδοξα δὲν ἔκαμε. Τὸ ἔργον του τὸ ἐπέβαλεν ἡ Λογική, ἡ Φύσις, ἡ Φορά, ἡ Ὥρα τῶν Πραγμάτων. Καὶ ὁσονδήποτε κολοσσαῖα δι᾿ ἐμᾶς τοὺς τότε καὶ διὰ τὸν πολιτισμὸν τοῦ κόσμου, ὁσονδήποτε μεγάλα καὶ ζωντανὰ καὶ φρεσκότατα ἕως τὴν ὥραν αὐτήν, εἴπέρ ποτε αὐτήν, εἶνε τὰ ἀποτελέσματα καὶ τὰ διδάγματα, τὸ Ἔργον του εἶνε τὸ Νεανικὸν τὸ πρῶτον του βῆμα. Ἡ πρώτη σελὶς ζωῆς ποὺ ἐκόπη. Τρέξας καὶ πιάσας ἀπὸ τὰ θαυμάσια μοσχοβολάτα γένεια τὸν Πέρση, σκάσας αὐτὸν κατὰ γῆς καὶ πατήσας τὴν γιασεμόλευκη κοιλιά του, σπᾷ τὴν Βάρβαρον Δύναμιν ποὺ αἰώνια ἐμπόδιζε τὸ δρόμο καὶ ἀπειλοῦσε κάθε λίγο νὰ χυθῇ καὶ πνίξῃ τὴ Φυλή, ἀνοίγει τὴν Ἀνατολὴ καὶ τὴν Ἀσία εἰς τὸ Ἐμπόριον καὶ τὸ Πνεῦμα. Ὁ Ἑλληνισμὸς τότε, ὁ ἀπό της προσωρινῶς Μυθολογικῆς λεγομένης ἐποχῆς, εὐρισκόμενος εἰς τὰς αὐτὰς περίπου Γεωγραφικὰς ἐκτάσεις, μὲ ἄλλα μόνον ὀνόματα καὶ ἄλλα φορέματα, ἐγκαθίσταται τότε ἐπισήμως ὡς ἄρχων καὶ πρωτεύων παντοῦ ὅπου ἦτο, καθιεροῦται μόνον καὶ ἑδραιοῦται διὰ παντὸς καὶ ἐπεκτείνεται εἰς ὅλον τὸν ΦΥΣΙΚΟΝ ΚΥΚΛΟΝ τῆς προαιωνίου, τῆς καθ᾿ ὅλην τὴν ἔκτοτε ἱστορικὴν περίοδον τῆς ἀνθρωπότητος, τῆς ἕως τώρα ὑπάρξεως καὶ ἐνεργείας του, ἀπὸ τὴν ὁποίαν τίποτε ἕως τώρα καὶ τίποτε εἰς κανένα μέλλον δὲν θὰ κατορθώσῃ νὰ τὸν ξεκολλήσῃ, νὰ τὸν ξεριζώσῃ, διότι εἶνε στὸ σπῆτι του, ἐκτὸς τῶν συνήθων κατὰ τὰ ἀνθρώπεια ἀνακατεύματα μετατοπίσεων, ὑποχωρήσεων, κυνηγημάτων, σπρωξιμάτων, τὰ ὁποῖα δυνατὸν νὰ τοῦ κάμουν κατὰ διαφόρους ἱστορικὰς στιγμάς, σὰν τὴν ἐκ Ρωμαίων -Κύριε ἐλέησον τὸ μυαλὸ τῆς Ἱστορίας- ἕλκουσαν τὸ γένος εὐγενῆ Ρουμανίαν, δηλαδὴ τὴν γνωστὴν Βλάχα ποὺ καββαλικεύουν αἰῶνες τώρα τὰ ἑλληνικὰ μπακαλόπουλα, σὰν τοὺς ΑΝΤΕΡΟΒΓΑΛΤΑΣ τῆς Μακεδονίας ποὺ ὁ Θεὸς νὰ τοὺς σῴζῃ καὶ τοὺς διαφωτίζῃ ἕως ὅτου μᾶς ξυπνήσουν ἐντελῶς μὲ τὶς μαχαιριές των, τῶν ὁποίων ὅλων ἄλλως τε πραγματικὸς αἴτιος εἶνε αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Ἑλληνισμὸς μὲ τὶς δουλίτσες του, καὶ τὶς τεμπελιές του καὶ τοὺς ὕπνους του καὶ τὶς ἀδιαφορίες του καὶ τὶς ἀτολμίες του καὶ τὶς ἀνανδρίες του, τὶς ἀφιλοτιμίες του καὶ τὶς διαλείψεις του, θάρρους καὶ μυαλοῦ. Δηλαδὴ ὁ Ἑλληνισμὸς-Ὀδυσσεύς, δηλαδὴ ὁ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ -λέγε ΦΥΣΙΚΟΣ ΑΠΟΙΚΟΣ τωρινὲ Βλάκα- δηλαδὴ ὁ προμυθικὸς Γορτύνιος καὶ ὁ Βολιώτης, δηλαδὴ ὁ μπακάλης, δηλαδὴ ὁ γεωργός, εἴτε τῆς Πελοποννήσου εἴτε τῶν Νήσων, δηλαδὴ ὁ κάθε τι τοῦ κάθε Ἑλληνικοῦ μέρους, ποὺ ἔχει προαιώνια τὸ ΕΝΣΤΙΚΤΟΝ τῆς κινήσεως καὶ μετατοπίσεως, ὁ εὐκολότατα, ὁ ἕτοιμος νὰ πάῃ στὰ ἄκρα τῆς Γῆς σὰν νὰ εἶνε σπῆτι του, εἰς κάθε ἱστορικὴν στιγμήν, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΕΙΝΕ ΕΥΚΟΛΟΝ, ὁ ἕτοιμος νὰ γίνῃ γιατρός, μανάβης, μηχανικός, χαμάλης, ξενοδόχος, πρίγκιψ, παπάς, κάθε τι κάθε περίδρομον, νὰ μπογιατίσῃ τὸ κορμί του ἀκόμη καὶ νὰ κάνῃ ἔπειτα στὴν κουτὴ Εὐρώπη καὶ τὸν Ἀνθρωποφάγο. Ὁ Ἑλληνισμὸς ποὺ θὰ εἶνε αἰώνια στὴν Αἴγυπτο λόγου χάριν σὰ στὸ σπῆτι του, πραγματικὸς κατακτητὴς ἀλλὰ καὶ πραγματικὸς ἐκπολιτιστὴς καὶ φίλος τοῦ Ἰθαγενοῦς, ὅπως ἦτο πολὺ πρὶν ὁ γνωστὸς Ἀβραὰμ τῆς Γραφῆς τῆς Γρηᾶς πουλήσει τὴν γυναῖκα του στὸν Φαραώ, γιὰ νὰ τρυπώσῃ στὸ παλάτι του καὶ τοῦ κλέψῃ καὶ τὰ πιάτα, ὅπως εἶνε αὐτὴν τὴν στιγμήν, ὅπως κατὰ τὴν ἀγύριστον μοῖραν, θὰ ἰδῇ αὐτὸς τὸν Ἄγγλον, τωρινὸν χωροφύλακα, ποὺ τὸν ἔστειλλε ἡ ἀείμνηστος ἡ Βιττώρια, μόνον καὶ μόνον ἀπὸ εὐσπλαγχνίαν διὰ νά.... ἐξαπλώσῃ τὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὸν Πολιτισμόν!... ἀλλὰ καὶ νὰ καταπιῇ τὸν Νεῖλον μὲ ὅλο του τὸ μπαμπάκι, θὰ τὸν ἰδῇ νὰ φεύγῃ καὶ νὰ μένῃ πάντα μόνος αὐτός.

Κυρὰ τ᾿ ἀμπέλια Σου φύλατα μόνη Σου κι᾿ ἄφηνε τὸν Κόσμον ἥσυχον.

Ὁ Ἀλέξανδρος εἶνε ὁ Ὥριμος Ἀνδρικὸς Ἐγκέφαλος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅπως καὶ αὐτὸς ὁ Ἑλληνισμὸς εἶνε ἤδη Ἀνήρ. Μὲ μάτι Θεοῦ διατρέχει τὸν Κόσμον, σπείρει σοφώτατα τὸν Ἑλλ. ΣΠΟΡΟΝ, ριζώνει καὶ ἀναπτύσσει καὶ πολλαπλασιάζει τὰς χιλιάδας χιλιάδων Κοινότητας, τὰς καθιερώνει καὶ τὰς ἑδραιώνει, παντοῦ ὅπου ἦσαν ἀνέκαθεν καὶ παντοῦ ὅπου δὲν ἦσαν ἀκόμη. Μὲ μάτι Θεοῦ βλέπων τὰ ναυτικά, ἐμπορικά, συγκοινωνικὰ καὶ ἐκπολιτιστικὰ σημεῖα τῆς Γῆς, ἱδρύει καὶ στήνει τὰς Ἑλλ. Πόλεις, ΦΑΡΟΥΣ ἀληθινοὺς Κινήσεως, Προόδου, Φωτὸς καὶ Πολιτισμοῦ διὰ τὸν δρόμον τῆς Ἀνθρωπότητος. Δημιουργεῖ ἕνα τελειότατον δίκτυον Ἑλλ. Πολιτισμοῦ. Αἱ Πόλεις δὲ αὐταὶ καὶ αἱ ἀνέκαθεν οὗσαι καὶ αἱ νέαι ἅπαξ ἑδραιωθεῖσαι καὶ καθιερωθεῖσαι διὰ τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Γοήτρου, σχεδόν, δυνατὸν εἰπεῖν, δὲν εἶχον ἀνάγκην πλέον οὔτε Διαδόχων οὔτε μεγάλου Κράτους διὰ νὰ ὑπάρξουν, διὰ νὰ ἐκτελέσουν τὸν προορισμόν των. Διότι τὸ κάθε καλὸν εἰς τὸν κόσμον εἶνε μισὸ καλὸ καὶ μισὸ κακό, ὅπως δὲν ὑπάρχει κακό, τοῦ ὁποίου τὸ μισὸ νὰ μὴν εἶνε καλό. Οὕτω ὁ Ἐγωϊσμὸς τοῦ Ἕλληνος καὶ τοῦ ὁμίλου τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἀποτελοῦν τὰς Κοινότητας, τὰ Ἄστεα, τὰς Πόλεις, ὁ Καταστρεπτικὸς διὰ τὴν ἑνότητα τοῦ ὅλου, τὴν συστηματικήν του συγκέντρωσιν, ὀργάνωσιν καὶ Προχώρησιν, αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶνε ὁ ἰσχυρότατος λόγος τῆς ὑπάρξεως καὶ διασώσεως τῆς Φυλῆς, διότι -ὁλόκληρος ἡ Ἱστορία τὸ σαλπίζει καὶ εἶνε ἐντελῶς ἀνεξήγητος ἄλλως- κάθε ΧΟΥΦΤΑ Ἑλλήνων πεταμένη ὁπουδήποτε τῆς Γῆς, ἀποτελοῦσα Κοινότητα, ἔχει μέσα της τὰ στοιχεῖα καὶ τὰς δυνάμεις ἑνὸς Ἔθνους ὁλοκλήρου, ἀκριβῶς ὅπως ὁ φυτικὸς Σπόρος ἔχει μέσα του, ἐν δυνάμει καὶ μικρογραφίᾳ, ὁλόκληρον τὸ δένδρον, ὁλόκληρος δὲ ἡ Ἱστορία μᾶς σαλπίζει, ὅτι δὲν ὑπῆρξε ποτὲ Κατάκτησις γενικὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, καὶ ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ Κατακτηταὶ ἠναγκάσθησαν νὰ συμβληθῶσι σχεδὸν μὲ κάθε μίαν καὶ μὲ κάθε μίαν Κοινότητα σχεδὸν διαφορετικά, σὰν κάθε μία νὰ ἦτο ἕνα μικροσκοπικὸν Ἐθνάριον, ἄλλο. Καὶ εἶνε Διότι ἔχει μέσα της, φυσικά, ἑτοίμους νὰ πεταχθοῦν σὲ κάθε περίστασι καὶ μεγάλους καὶ ἀπαραμίλλους: Τὸν Στρατηγό, τὸν Πολιτικό, τὸν Ρήτορα, τὸν Πρεσβευτή, τὸν Διπλωμάτη, τὸ κάθε τι καὶ ὅλας τὰς ἠθικὰς καὶ πνευματικὰς δυνάμεις ἑνὸς Ἔθνους. Οὕτω τότε μόνον ἡ Φυλὴ ἐκσπᾷ εἰς μίαν ἁλματικὴν ἀκμὴν καὶ ἄνθησιν γενικήν, γενικωτάτην. Εἰς τὴν Ἀνατολὴν εἰσέρχεται Κυρίαρχος ἡ Κίνησις. Ἡ ἀκίνητος Ἀνατολή, φαίνεται κινουμένη, διότι τὴν κινοῦμεν ἐμεῖς. Τὸ Νεκρὸν Ἐμπόριόν της, ἡ τὸ διαρκῶς ἐμποδιζόμενον ὅλοι οἱ Νεκροὶ θησαυροὶ τῶν Βαρβάρων Λαῶν, περιέρχονται εἰς χεῖράς μας καὶ κινοῦνται καὶ διοχετεύονται διὰ τοῦ μεγάλου Ἐμπορικοῦ δικτύου ποὺ ἐγκαθίσταται κυρίαρχον. Τὸ Ἐμπόριον Ἰνδιῶν, Ἀφρικῆς, Συρίας, Μεσοποταμίας, Αἰγύπτου, Ἀραβίας, Ἀρμενίας εἶνε εἰς χεῖράς μας καὶ διὰ τῆς ὑγρᾶς ὁδοῦ διασπείρεται παντοῦ καὶ ὁ πλοῦτος ρέει εἰς ὅλον τὸν Ἑλλ. Κόσμον, φθάνει μέχρι τῆς ἐδῶ Ἑλλάδος διὰ πρώτην φορὰν καὶ διὰ πρώτην φορὰν ὁλόκληρον τὸ Ἑλληνικὸν εὐημερεῖ.

Ἀλλὰ δὲν εἴμεθα ἐμεῖς οὔτε Ἄγγλοι οὔτε Γερμανοὶ ΜΠΑΚΑΛΗΔΕΣ. Ἡ Ἐμπορικότης μας δὲν εἶνε σκοπὸς ὅπως ὅλων αὐτῶν τῶν Ἀγριογουρουνικῶν Λαῶν, τῶν Τωρινῶν. Εἶνε μέσον μόνον. Ὁλόκληρος ἡ Ἱστορία μας τὸ βροντοφωνάζει. Ὁ Πλοῦτός μας, εἶνε μόνον μέσον καὶ βάθρον, διὰ νὰ ὑψώνωμεν ἀμέσως τὸ Φῶς καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ τὸν Πολιτισμόν, διὰ τὸν ἑαυτόν μας καὶ τοὺς γύρω μας Λαούς, ὅπου καὶ ἂν εὐρισκόμεθα ἐγκατεστημένοι. Καὶ ὁ ἀνδρικὸς Νοῦς ἡμῶν, τῶν τότε, μετὰ τὸ Νεανικὸν Ἀθηναϊκὸν γλέντι καὶ ᾆσμα, τρέπεται ἀμέσως πρὸς τὴν σοβαρὰν Ἐπιστήμην, πρὸς τὴν Συστηματικὴν Ὀργάνωσιν τοϋ Πνευματικοῦ κόσμου. Οὐδέποτε ἡ βαθεία Σκέψις καὶ ἐξέτασις τῶν Πραγμάτων τῆς Γῆς, ἡ Πραγματικὴ Σκέψις, ἄνθησε περισσότερον καὶ γενικότερον εἰς τὴν Φυλήν μας. Οὐδέποτε τὸ ὀργανωτικόν μας Πνεῦμα καὶ ἡ συναίσθησις τοῦ προορισμοῦ μας ὑπῆρξε βαθύτερον αἰσθητὴ εἰς ἐμᾶς τοὺς ἰδίους. Τότε ἔχομεν διὰ πρώτην φορὰν τὴν ἐντελῆ συναίσθησιν ὅτι ἐργαζόμεθα διὰ τὸν Κόσμον ὁλόκληρον, ὅτι τὸ μέλλον τῆς Ἀνθρωπότητος ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμᾶς, ὅτι εἴμεθα οἱ Τακτοποιοί, Ὀργανωταί, Ρυθμισταί, Ὁδηγηταὶ καὶ Διευθυνταὶ τοῦ Πραγματικοῦ καὶ τοῦ Πνευματικοῦ Κόσμου τῆς Οἰκουμένης. Ἔχομεν τὴν συναίσθησιν ὅτι ἡ Τύχη τῆς Οἰκουμένης εἶνε στὰ χέρια τὰ δικά μας. Καὶ τὰ τότε γεγονότα λέγουν, ὅτι οὐδέποτε ἡ Συστηματικὴ σκέψις καὶ ἡ ὀργανωτικὴ Ἐργασία ἄνθησε δυνατότερα εἰς τὴν Φυλήν μας καὶ οὐδέποτε ἀποτελέσματα τὸ ἔδειξαν καθαρότερα.

ΕΛΛ. Φυλὴ δὲ μᾶς λές; ΚΟΚΟΤΑ κατάντησες καὶ δὲ Σὲ μέλλει καὶ δὲ μιλᾷς γιὰ τίποτε ἄλλο παρὰ ποιὸς Φράγκος σὲ χάιδεψε καὶ ποιὸς σὲ φίλησε καὶ τίνος ἀρέσεις;

Καὶ ὅλοι οἱ Λαοὶ ξυπνοῦν, ζεσταίνονται γύρω μας εἰς τὸ Φῶς, καὶ μᾶς ἀγαποῦν καὶ ἀναπτύσσουν ἑαυτοὺς καὶ τὰ ἑαυτῶν καὶ προσπαθοῦν νὰ ἑλληνίσουν ὅλοι. Οἱ Ἀλεξανδρώδεις Διάδοχοί του, οἱ ΠΕΛΩΡΙΟΙ αὐτοὶ ἀνθρώπειοι Τύποι καθ᾿ ὅλα, οἱ μειωθέντες ἀδίκως ἕνεκα τῆς ἰδικῆς του Ὑπερφυσικότητος δὲν σποῦν ἀλλὰ συνεχίζουν τὸ Ἔργον του. Μόνον τὸ κεφάλι των σποῦν κουντροῦντες δυνατὰ σὰν Ἕλληνες ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλον. Εἰς ὅλα των τὰ ἔργα φανερὸν ὅτι ἐκτελοῦν τὸ Ἀλεξανδρινὸν Σχέδιον. Διότι τὸ χαρακτηριστικὸν τῶν Μεγάλων εἶνε, εἰς κάθε στιγμὴν τῆς ζωῆς των καὶ εἰς οἱανδήποτε ἱστορικὴν ὥραν, νὰ ρυθμίζουν αἰωνίαν Ἐργασίαν καὶ πορείαν τῶν πολλῶν, τοῦ Ἔθνους των. Καὶ δυνατότερα φυσικὰ τῶν συγχρόνων καὶ τῶν ἀμέσως ἐπερχομένων των. Οὕτω οἱ Διάδοχοι περιφέροντες, καθ' ὅλα τὰ Σημεῖα τῆς Πανανθισμένης, ὄχι Κατακτήσεως -ἀφοῦ κατὰ μέγα μέρος προϋπῆρχεν ἐγκατεστημένος Ἑλληνισμὸς- ἀλλ᾿ Ἐπικυρώσεως καὶ Ἐπικρατήσεως καὶ Ἐξαπλώσεως, περιφέροντες Αὐλὰς Γιγαντιαίας, Ἡλίους Πνεύματος, Ἐνεργείας, Ἡμερώσεως Πολιτισμοῦ, φέροντες ὅλοι τὴν ἀληθεστέραν σφραγίδα τοῦ Ἕλληνος εἰς τὰ πάντα των, μὴ διαφέροντες κατὰ τίποτε τῶν ἀπαραλλάκτων Ἡγεμόνων μας τῆς Βλαχίας παρὰ μόνον κατὰ τὸ Μεγαλεῖον καὶ τὸν Πλοῦτον, προάγουν διαρκῶς τὸ Ἔργον τοῦ Ἐξανθρωπισμοῦ τῆς Οἰκουμένης, καὶ μόνη δὲ ἡ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΣΧΟΛΗ -Παρθενώνιος Κορυφὴ τῆς Ἐποχῆς αὐτῆς- πρὸς τὴν ὁποίαν δύναται νὰ παραβληθῇ μόνον συγκέντρωσις ὅλων τῶν τωρινῶν Ἀκαδημιῶν, εἰς ἕνα ἵδρυμα, μὲ ἕνα ὀργανισμὸν καὶ μίαν διεύθυνσιν, πρὸς ἕνα σκοπόν, δύναται νὰ καταρρίψῃ ὅλες τὶς ἀηδίες ποὺ ἐγράφησαν καὶ ἐπιστεύθησαν διὰ τὴν ἐξάνθησιν τῆς Φυλῆς τότε, καὶ δύναται νὰ χρησιμεύσῃ ὡς σύγκρισις καὶ ὡς μάθημα διὰ τοὺς ἠλιθίους καὶ κατωτέρους Λαοὺς μεταξὺ Ἑλληνικῆς Ἐπικρατήσεως καὶ τῆς Μπακαλικῆς ληστοπειρατικῆς κατακτήσεως τῶν Ἀνθρωπομόρφων τωρινῶν μεγάλων Λαῶν, ὅπως τῶν Ἄγγλων ἐν αὐτῇ τῇ ἰδίᾳ Αἰγύπτῳ, καὶ ἡ ὑποδούλωσις τῆς Κατακτητρίας Ρώμης ὑπὸ τῶν κατακτηθέντων ἡμῶν, καθιστᾷ περιττὴν κάθε κουβέντα, ὅταν μιλοῦν τὰ ἀποτελέσματα διὰ τὴν βαθείαν ἑνιαίαν γραμμὴν ποὺ ἐχάραξε, καὶ ἐβάδισεν ἡ Φυλή, διὰ τὴν προαγομένην ἀκμὴν καὶ τὴν ἀσφαλῆ ἐπιτυχίαν τοῦ προορισμοῦ της.

Ἡ ἵδρυσις τοῦ Χριστιανικοῦ μας Κράτους εἶνε ὄχι μόνον Πραγμάτωσις καὶ Κορύφωσις τοῦ φυσικοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Ἔργου, ἀλλὰ καὶ ἡ βροντώδης Ἀπόδειξις δι᾿ αὐτῆς ταύτης τῆς Νέας Θρησκείας, δι᾿ ἀνεξαιρέτως ὅλων της τῶν ἐκδηλώσεων, τῆς ἐντελοῦς ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΟΣ καὶ ΕΛΛΗΝΟΣ καὶ ΕΛΛ. ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Ὅτι ὄχι μόνον δὲν ἀνεμίχθη μὲ τίποτε, ἀλλ᾿ ὅτι ἐπολέμησε δυνατότατα καὶ κατὰ τὴν Ἀλεξανδρινὴν καὶ κατὰ τὴν Ρωμαϊκὴν περίοδον, ὅλας τὰς Ἀνατολικὰς Ἰδέας καὶ ἐπιδράσεις, καὶ αὐτὴ δὲ ἀκόμη ἡ ὑπὸ τῶν καιρῶν καὶ τῶν φορῶν τῶν Ἀνθρωπείων, παρουσιασθεῖσα -Ἡ Ἑβραϊκὴ Ἰδέα- ὡς πραγματικὴ ἀνάμιξις, εἶνε ἁπλῶς, φανερότατη πολιτικὴ ΣΥΓΚΟΛΛΗΣΙΣ δύο πραγμάτων ἐντελῶς διαφορετικῆς φύσεως, ἀκριβῶς διότι ἦτο ἀδύνατον νὰ ἀναμιχθοῦν ἢ συγχωνευθοῦν. Καὶ ἡ Συγκόλλησις δὲ αὐτὴ βροντοφωνεῖ καὶ τὴν ζωτικότητα καὶ τὴν γνησιότητα ἡμῶν τῶν τότε, διότι διὰ νὰ κατορθωθῇ καὶ αὐτή, ἐδέησε καὶ εἰς τὸν Πνευματικὸν Κόσμον καὶ εἰς τὸν Πραγματικόν, νὰ μεταμορφωθῇ ριζικῶς ὁλόκληρος ἡ Ἑβραϊκὴ Ἰδέα.

Οὕτω, παρὰ τὰ δύο ριζικώτατα καὶ πανολεθριότατα ἐλαττώματα τῆς Φυλῆς, τὴν ΔΙΧΟΝΟΙΑΝ καὶ τὸν ΦΘΟΝΟΝ μεταξὺ τῶν ἀτόμων, τὰ ἀξερίζωτα, τὰ προαιωνίως ἀπομακρύνοντα ἢ καταβάλλοντα ἢ ἐξαδυνατίζοντα τὰ δυνατὰ ἄτομα τῆς Φυλῆς καὶ τὰς προσπαθείας των, τὰ ἐξουδετερωτικὰ καὶ ἐξολοθρευτικὰ παντὸς καλοῦ ποὺ ἔχομεν, τὰ προαιωνίως γεννῶντα καὶ βοηθοῦντα ὅλους τοὺς ἐχθροὺς τῆς Φυλῆς, τὰ δύο καταχθόνια αὐτὰ Δαιμονικὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα σὰν περίφημοι δραματικοὶ Συγγραφεῖς, δραματουργοῦν τὴν Ἱστορίαν μας, παρὰ τὴν ἀδυναμίαν ἑνὸς τινὸς Διαδόχου, νὰ κατανικήσῃ πάντας τοὺς ἄλλους καὶ Ἀλεξανδρωθῇ ἐντελῶς, παρὰ τὴν ἐκ τούτων μοιραίαν παρέμβασιν τοῦ Ρωμαίου -Ἀστυφύλακος, Χωροφύλακος τοῦ Ἑλληνισμοῦ- τὸ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΝ ΟΝΕΙΡΟΝ -ΕΡΓΟΝ ΦΥΣΙΚΟΝ ΜΕ ΓΙΓΑΝΤΙΑ ΓΡΑΝΙΤΙΚΑ ΘΕΜΕΛΙΑ, συντελεῖται ἀπροσκόπτως, πνῖγον εἰς τὸν δρόμον του καὶ αὐτὸν τὸν Ρωμαῖον, περίφημα ὑπηρετήσαντα καὶ ΦΟΥΣΚΙΣΑΝΤΑ τὴν Φυλήν μας, τελειοῦται κατὰ φυσικὴν ἀνάγκην καὶ συνέπειαν, εἰς τὴν τελειωτικὴν σύστασιν τῆς ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ, διὰ τῆς ἁρπαγῆς, ὡς προσχημάτων καὶ ὡς ὅπλων Ἐπικρατήσεως, ἀφ᾿ ἑνός τοῦ Ρωμαϊκοῦ Στέμματος, ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ Ρωμαίου του σπρωχθέντος ἀπό μᾶς καὶ πεσόντος εἰς Ρούσικο μεθύσι πολιτισμοῦ καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου ἑνὸς Τυχαίου, τυχαίως εὑρεθέντος εἰς τὸν δρόμον μας, ἀλλὰ Τυχηροτάτου καὶ Εὐτυχεστάτου ΘΕΟΥ, τοῦ φωνάξαντος μόλις μᾶς εἶδε: Τώρα θὰ δοξασθῶ, τοῦ μεταποιηθέντος μὲν εἰς κόσκινον ὑφ᾿ ἡμῶν, ἀλλὰ πραγματικῶς Δοξασθέντος, ὅσον βεβαίως οὔτε εἰς τὸν ὕπνον του ἦτο δυνατὸν ποτέ του νὰ τὸ φαντασθῇ.

Ζωντόβολα, μὴ φοβᾶσθε τὴν ΑΛΗΘΕΙΑ. Ἡ Ἀλήθεια δὲν σκοτώνει· τὰ ΨΕΜΜΑΤΑ καταθάπτουν τοὺς Λαούς.

Οὕτω ἡ πρώην Ἑλλαδικὴ Ἐποποιία, διὰ τῆς Πανελληνίου Ἀλεξανδρινῆς φθάνει φυσικότατα καὶ ἐξαισιότατα τυλιγμένη ὑπὸ τὰ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΡΩΜΑΪΚΑ ΦΟΡΕΜΑΤΑ εἰς τὸ τελικὸν κατόρθωμα καὶ σκοπόν, τὴν τελειωτικὴν Ἑδραίωσιν τῆς Κοσμοκρατορίας.

Οὕτω παρὰ τὰ κακοῦργα ψεύματα, τὰ μυσαρὰ μπερδεύματα καὶ στρεβλώματα καὶ Θολώματα τοῦ Σκοτεινοῦ, Ληστρικοῦ καὶ ΛΥΚΩΔΟΥΣ Φραγκοβαρβάρου Πνεύματος, παρὰ τὴν Ζῳώδη ὑποταγὴν τοῦ Τωρινοῦ Ἑλλ. Πνεύματος μὲ τὰ μεγάλα αὐτιὰ εἰς τὸ Φραγκικόν, ὁ Ἀλέξανδρος συντελέσας Ὀδυσσιακότατα τὸ ἔργον του, παρουσιάζεται μὲ τὰ Σύμβολα τοῦ Ρωμαίου Αὐτοκράτορος τὰ ποιοῦντα τὴν γῆν τρέμειν καὶ μὲ τὸ ὑπέρτατον Ἀνθρώπειον τόλμημα καὶ ὅπλον τοῦ ΘΡΗΣΚΟΠΟΙΕΙΣΑΙ, ΘΕΟΠΟΙΕΙΣΑΙ ἑαυτὸν καὶ τὸν πολιτισμόν του, Κατασκευαστής, Μαγειρευτής, Ἐκφουρνιστής, Διευθυντὴς καὶ Ἐπιβλητὴς τῆς Θρησκείας του -ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ- εἰς τὸν Κόσμον, Διπλοῦς Αὐτοκράτωρ τοῦ Πραγματικοῦ καὶ τοῦ Πνευματικοῦ Κόσμου -δι᾿ αὐτὸ ἔστησε καὶ δύο Κεφαλὰς ἰσοτίμους καὶ ἰσοθρόνους- ἀληθινὸς Κοσμοκράτωρ, τότε δὲ Παντοκράτωρ.

Εἶνε ἀνάξιον τῆς Ἑλλ. Ἀντιλήψεως ὁ ὑπερβολικὸς περὶ Ρωμαίου λόγος. Τῶν τοτινῶν Ρωμηῶν τὰ θυμιατίσματα εἶνε τὰ συνήθη Ρωμέϊκα καμώματα καὶ κοροϊδεύματα τῶν Ξένων καὶ εἶνε κεντριστικὰ μέσα τῆς Ἑλλ. φιλοτιμίας, ἀκριβῶς ὅπως ἐμεῖς τώρα ἐξαίρομεν καὶ αὐτοὺς τοὺς Βουλγάρους ἀκόμη, παρ᾿ ὅλην τὴν ἐσχάτην περιφρόνησιν ποὺ ἔχει κάθε Ἄνθρωπος πρὸς κάθε Κτῆνος. Ὁ Ρωμαῖος ἦτο ἄγριος ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ, ὅλη του ἡ δύναμις ἦτο αὐτή. Ἡ ἔνεσις τοῦ Πολιτισμοῦ μας δὲν ἦτο δυνατὸν παρὰ νὰ τὸν δηλητηριάσῃ, μεθύσῃ, μουρλάνῃ. Καὶ ἡ Θεομάντις του Συβίλλη, τοῦ τὰ εἶχε προμαντεύσῃ ὅτι θὰ τοῦ κατακτήσωμεν τὴν Ρώμην, καὶ ὁ ξηρὸς σὰν ρέγκα Κάτων ἔβγαλε τὸν σβέρκο του φωνάζων νὰ μὴ μᾶς ἀφήσουν νὰ μποῦμεν στὴν Ρώμη.

Καὶ εἶνε ἀνάξιον νὰ γίνεται λόγος περὶ τοῦ Λεγεωνίτου τοῦ προσπαθοῦντος νὰ μεταφράσῃ... Πνεῦμα Ἑλληνικὸν καὶ Πολιτισμόν. Ὁ Φραγκόκοσμος λυσσῶν διότι ὁ Ἕλλην τοῦ ἐγάνωσε τὸ μυαλὸ ἀφ᾿ ὅτου ὑπάρχει, μισῶν ἐμᾶς ἕνεκα τῶν θρησκευτικῶν καὶ πολιτικῶν λόγων καὶ τῆς ὑπεροχῆς μας τῆς Βυζαντινῆς, διότι ἦτο ἀναγκασμένος τὰ πάντα νὰ λάβῃ παρ᾿ ἡμῶν, συναισθανόμενος τὴν Κτηνωδίαν του ἀπέναντί μας καὶ ἀναγκασμένος νὰ εἶνε σὰν Κάλφας ἐμπρός μας, μᾶς ἐμίσησε μίσος βαθύτατον, ἀδιάλλακτον, ἀξερίζωτον, καὶ ἐπροσπάθησε νὰ παίξῃ καὶ αὐτὸς τὸν Διάδοχον τοῦ Ρωμαίου, νὰ συνεχίσῃ τὴν Ρωμαϊκὴν δῆθεν παράδοσιν καὶ δι᾿ αὐτὸ ἐφούσκωσεν ὅσον ἠδυνήθη περισσότερον τὸν Ρωμαῖον, καὶ κατεβίβασε ὅσον ἠδυνήθη ἐμᾶς.

Ἐνῷ τὸ γεγονὸς εἶνε ὅτι ὅπως εἶνε ἀδύνατον νὰ νοηθῇ ἐξάπλωσις καὶ ἄνθησις καὶ ἐπικράτησις Χριστιανισμοῦ, ἄνευ τῆς ὑπάρξεως τρισμεγίστου Πανανθισμένου Ἑλληνισμοῦ, ἄλλον τόσον εἶνε ἀδύνατον νὰ νοηθῇ ἐξάπλωσις Ρώμης ἄνευ Κολοσσαιοτάτου Ἑλληνισμοῦ τελειότατα ὀργανισμένου. Διότι ὅση εἶνε ἡ δύναμις τοῦ Χριστιανισμοῦ ἄνευ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἄλλη τόση εἶνε καὶ ἡ τοῦ Ρωμαϊσμοῦ. Καὶ εἶνε γελοιοδέστερον τοῦ γελοίου νὰ γίνεται λόγος περὶ Ρωμαϊκότητος ἠμῶν ὅσον καὶ περὶ Χριστιανικότητος, ἀφοῦ μόνον Ἐλληνοποίησις καὶ τῶν δύο Ξενισμῶν ἔγινε.

Καὶ εἶνε ἀληθινὰ γελοῖος ὁ Βαρβαροφραγκόκοσμος νὰ ὁμιλῇ περὶ Καταπτώσεων ἡμῶν τῶν τότε, διότι ἔχει τὴν κτηνώδη ἰδέαν ὅτι ὁ Στρατιωτισμὸς εἶνε ἡ ἀνωτάτη ἐκδήλωσις τῆς Ἀκμῆς μιᾶς Φυλῆς -ἐνῷ ὁ Ἕλλην δὲν εἶνε Στρατιώτης, παρὰ ἐξ ἀνάγκης καὶ διὰ μίαν στιγμήν, διότι εἶνε ΑΝΘΡΩΠΟΣ- καὶ μᾶς θεωρεῖ ἐν παρακμῇ, μόνον καὶ μόνον διότι ἀφήκαμεν τὴν Ρώμην νὰ ἀναλάβῃ τὰ Ἀστυνομικὰ καθήκοντα τοῦ Κόσμου, ὅταν σήμερον αὐτὴν τὴν ὥραν, ἀπ᾿ ἄκρου εἰς ἄκρον αὐτοῦ λατρεύει τὸν Θεὸν ποὺ κατεσκευάσαμεν ἐμεῖς, ἐκείνην ἀκριβῶς τὴν ἱστορικὴν στιγμήν, ὅπως ἐμεῖς τὸν ἐφτιάσαμεν, ὅταν αὐτὸς ὁ ἴδιος θεωρεῖ τὴν θρησκείαν μας ποὺ τοῦ ἐδάκαμεν, ὡς τὸ ἕνα Πανευρωπαϊκὸν ἐξανθρωπιστικὸν θεμέλιον, τῆς ἔκτοτε καὶ τῆς τώρα ὑπάρξεώς του! Ἐὰν ἡ ὑφ᾿ ἡμῶν κατάκτησις καὶ ὑποδούλωσις ἡ Πνευματικὴ καὶ ἡ ἀπορρόφησις τέλος τῆς Κοσμοκρατείρας Ρώμης καὶ ἡ Δημιουργία μιᾶς Θρησκείας καὶ ἐπιβολή, ἕως τὴν ὥραν αὐτὴν παμβασιλευούσης, δύναται νὰ θεωρηθῇ κατάπτωσις, τότε... Ἀλληλούϊα.

ΠΗΓΗ:http://pheidias.antibaro.gr/Giannopoulos/book-koinon.html