Γι' αυτό γεννήθηκες ΕΛΛΗΝΑ !

Γι' αυτό γεννήθηκες ΕΛΛΗΝΑ !

AN...

AN...

Η ΕΛΛΑΣ ΑΝΩΘΕΝ....


Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ

1 Φεβ 2008

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

O ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

(ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΦΟΡΑ)

ΤΟΥ Α. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ

Ο Γερμανός ποιητής, ιστορικός και φιλόσοφος Schiller είπε: «Καταραμένα Έλληνα, τα βρήκες όλα, φιλοσοφία, γεωμετρία, φυσική, αστρονομία’ τίποτε δεν άφησε για μας».

Περιεχόμενα:

1. Ο Μινωικός πολιτισμός, ο πρώτος όχι μόνο ελληνικός, αλλά και παγκόσμιος πολιτισμός. Εκμινωισμός των Ελλήνων κ.α.

2. Ο διαχωρισμός σε Έλληνες και βάρβαρους - Κλασικός πολιτισμός.

3. Ο Ελληνικός πολιτισμός είναι πολύ παλιότερος του Αιγυπτιακού.

4. Η διαφορά του Ελληνικού πολιτισμού από τους άλλους.

5. Ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός κ.α.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο

ΜΙΝΩΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

1. ΠΕΡΙΟΔΟΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΙΝΩΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ο Μινωικός πολιτισμός, σύμφωνα με τους ανθέλληνες και τους ζηλόφθονους της Κρήτης, αφενός αφανίστηκε από τσουνάμι και αέρια που προκάλεσε η έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας και αφετέρου δεν ήταν ελληνικός. Ωστόσο αυτά είναι κακοήθειες, γιατί, όπως θα δούμε πιο κάτω:

Α) Ο Μίνωας και οι Μινωιτες, ήσαν Έλληνες άρα ο Μινωικός πολιτισμός ήταν ο πρώτος ελληνικός πολιτισμός

Β) Ο Μινωικός πολιτισμός όχι μόνο δεν καταστράφηκε ποτέ, αλλά αντιγράφτηκε και από τους άλλους Έλληνες και μάλιστα με επίσημο τρόπο, με ειδικούς απεσταλμένους τους στην Κρήτη ή με ειδικούς προσκεκλημένους τους από την Κρήτη

Α. ΜΙΝΩΑΣ ΚΑΙ ΜΙΝΩΙΤΕΣ ΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ

& Ο ΜΙΝΩΙΚΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ανατρέχοντας στον Όμηρο βλέπουμε να αναφέρει από τη μια ότι στον πόλεμο της Τροίας οι Κρήτες ήσαν με το μέρος των Αχαιών ή άλλως Αργείων ή Δαναών ή Πανελλήνων και από την άλλη ότι ο αρχηγός όλων των αντρών των Κρητικών πόλεων (όλων των αντρών της Κνωσού, της Γόρτυνας κ.τ.λ.) ή ο αρχηγός όλων των εθνών που κατοικούσαν στην Κρήτη (= των Ετεοκρητών, Κυδώνων, Αχαιών, Πελασγών και Δωριέων) ήταν ο βασιλιάς Ιδομενέας, που ήταν αφενός εγγονός του Μίνωα και αφετέρου ένας από τους Γενικούς αρχηγούς όλων των Αχαιών ή Αργείων ή Δαναών ή πανελλήνων. Άρα ο Μίνωας και οι αρχαίοι κάτοικοι της Κρήτης (οι Κύδωνες, οι Ετεόκρητες, οι Αχαιοί κ.τ.λ.) ήταν Πανέλληνες στη γενιά.

Ομοίως οι άλλοι αρχαίοι συγγραφείς, και μάλιστα αυτοί ξεκάθαρα, λένε ότι ο Μίνωας και οι Μινωίτες ήσαν Έλληνες, πρβ )σε νέα ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»):

«Της Καρπάθου πρώτοι κάτοικοι ήσαν κάποιοι από εκείνους που εκστράτευσαν μαζί με το Μίνωα, την εποχή που έγινε ο πρώτος Έλληνας θαλασσοκράτορας… (Την δε Κάρπαθον πρώτοι μεν ώκησαν των μετά Μίνω τινές συστρατευσάντων, καθ’ όν χρόνο εθαλασσοκράτησε πρώτος των Ελλήνων…, Διόδωρος Σικελιώτης, 5 54)

«Πρώτος, λένε, που έπεισε το λαό να χρησιμοποιεί γραπτούς νόμους ήταν ο Μνεύης. Αυτός λοιπόν προσποιήθηκε πως του έδωσε τους νόμους ο Ερμής, με τη διαβεβαίωση πως θα φέρουν μεγάλα καλά στη ζωή των ανθρώπων, όπως ακριβώς έκανε, λένε, στους Έλληνες ο Μίνωας στην Κρήτη και ο Λυκούργος στους Λακεδαιμονίους, που ο ένας είπε ότι πήρε τους νόμους από το Δία και ο άλλος από τον Απόλλωνα.». (Διόδωρος Σικελιώτης, Βίβλος 1, 94)

«Ο Μίνωας, που ήταν ο μεγαλύτερος των αδελφών, έγινε βασιλιάς του νησιού και ίδρυσε σ’ αυτό αρκετές πόλεις, με γνωστότερες την Κνωσό, Φαιστό και Κυδωνία. Ο ίδιος θέσπισε και αρκετούς νόμους για τους Κρήτες, προσποιούμενος ότι τους έλαβε από τον πατέρα του το Δία με τον οποίο συνομιλούσε μέσα σε κάποια σπηλιά. Απέκτησε, επίσης, μεγάλη ναυτική δύναμη, κυρίευσε τα περισσότερα νησιά κι έγινε ο πρώτος Έλληνας θαλασσοκράτορας…». (Διόδωρος Σικελιώτης Βίβλος 5, 78 και 79)

-ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αυτοί λοιπόν, οι Κρήτες, έχουν τους πιο παλιούς νόμους απ’ όλους τους Έλληνες; («Ουκούν ούτοι, οι Κρήτες, παλαιοτάτοις νόμοις χρώνται των Ελλήνων»)

-ΕΤΑΙΡΟΣ: Ναι.

-ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ξέρεις ποιοι ήταν οι άξιοι βασιλείς τους; Ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς, γιοι του Δία και της Ευρώπης’ δικοί τους είναι οι νόμοι. (Πλάτων, «Μίνως», 318 – 321)

«Πολυκράτης γαρ εστί πρώτος των ημεις ίδμεν Ελλήνων ος θαλασσοκρατέειν επενοήθη, πάρεξ Μίνω τε Κνωσσίου και ει δη τις άλλος πότερος τουτου ήρξε της Θαλάσσης.» (Ηρόδοτος Γ 121) = Σε νέα Ελληνική: Ο Πολυκράτης είναι ο πρώτος που ξέρουμε από τους Έλληνες, ο οποίος έβαλε στο νου του να κυριαρχήσει στη θάλασσα, εκτός από το Μίνωα από την Κνωσό και από κανένα άλλο ίσως που κυριάρχησε στη θάλασσα πριν από εκείνον (Ηρόδοτος Γ 121)

Ο Ισοκράτης μάλιστα, απαντώντας σε κάποιον που έλεγε ότι οι Δωριείς είναι αυτοί που δημιούργησαν τους καλύτερους θεσμούς στην Ελλάδα, είπε: «Αν είναι έτσι τα πράγματα, αν δεχτούμε ότι έχεις δίκιο, όταν λες ότι οι άνθρωποι αυτοί (οι Σπαρτιάτες) υπήρξαν οι δημιουργοί των καλύτερων θεσμών, τότε, αναγκαστικά, όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έζησαν πολλές γενιές πριν οι Σπαρτιάτες εγκατασταθούν στην Πελοπόννησο, πρέπει να μη διέθεταν κανένα από αυτά τα προσόντα, δηλαδή ούτε οι στρατιώτες που εκστράτευσαν στην Τροία, ούτε οι σύγχρονοι του Ηρακλή και του Θησέα, ούτε ο Μίνωας, ο γιος του Δία, ούτε ο Ραδάμανθης, ούτε ο Αιακός ούτε κάποιος από τους μεγάλους άνδρες που υμνούνται γι αυτές τις αρετές, οπότε κακώς έχουν τη φήμη που απολαμβάνουν»… (Ισοκράτους Παναθηναϊκός 205)

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΙΝΩΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

1. Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς βλέπουμε να αναφέρουν ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Κρήτης, οι καλούμενοι Ιδαίοι δάκτυλοι ή Κουρήτες, όταν ήταν βασιλιάς τους ο Κρήτας, έδειξαν στους ανθρώπους πολλά χρήσιμα πράγματα, διότι πρώτοι αυτοί συγκέντρωσαν λέει τα πρόβατα σε κοπάδια, εξημέρωσαν τα υπόλοιπα είδη ζώων, ανακάλυψαν τη μελισσοκομία, εισηγήθηκαν την τέχνη του κυνηγίου, εισηγήθηκαν τη συναναστροφή και τη συμβίωση μεταξύ των ανθρώπων, αλλά ήταν και οι πρώτοι που δίδαξαν την ομόνοια και κάποια ευταξία στην κοινωνική ζωή κ.τ.λ. Βλέπουμε επίσης ότι στην Κρήτη γεννήθηκε ο Απόλλωνας, ο θεός που εν ζωή στην Κρήτη (οι αρχαίοι θεοί ήταν αρχικά άνθρωποι, όπως και Χριστός και οι άγιοι σήμερα) εφεύρε τη λύρα και τη μουσική της, αλλά και τα όπλα και στους πρώτους που τα δίδαξε ήταν στους συμπατριώτες του, στους Κρήτες, και γι αυτό οι Κρήτες αγάπησαν και ασχολήθηκαν πάρα με τα τα όπλα, τα όπλα ήσαν τα καλύτερα δώρα για τους Κρήτες κ.τ.λ.., πρβ (μτφ από τις εκδόσεις «Κάκτος»):

«Οι κάτοικοι, λοιπόν, της Κρήτης λένε πως οι αρχαιότεροι κάτοικοι στο νησί ήταν αυτόχθονες, οι λεγόμενοι Ετεοκρήτες, των οποίων ο βασιλιάς, Κρητας το όνομα, ανακάλυψε πολλά και πολύ σημαντικά πράγματα στο νησί που είχαν τη δυνατότητα να ωφελήσουν την κοινωνική ζωή των ανθρώπων…. ... Για τους Ιδαίους δακτύλους της Κρήτης παραδίδεται πως ανακάλυψαν τη φωτιά, τη χρήση του χαλκού και του σιδήρου, στη χώρα των Απτεραίων στο λεγόμενο Βερέκυνθο, καθώς και τον τρόπο επεξεργασίας τους. Λένε, μάλιστα, πως ένας τους ο Ηρακλής, ξεπέρασε τους άλλους σε φήμη, ίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Εξ αιτίας της συνωνυμίας οι μεταγενέστεροι άνθρωποι θεώρησαν πως ο γιος της Αλκμήνης εγκαθίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες….(Διόδωρος Βιβλιοθήκη Ιστορική 5,64)

«Μετά τους Ιδαίους Δακτύλους έγιναν οι Κουρήτες, … Καθώς διακρινόταν για τη σύνεσή τους, έδειξαν στους ανθρώπους πολλά χρήσιμα πράγματα, διότι πρώτοι αυτοί συγκέντρωσαν τα πρόβατα σε κοπάδια, εξημέρωσαν τα υπόλοιπα είδη ζώων, ανακάλυψαν τη μελισσοκομία, εισηγήθηκαν την τέχνη του κυνηγίου, εισηγήθηκαν τη συναναστροφή και τη συμβίωση μεταξύ των ανθρώπων, αλλά ήταν και οι πρώτοι που δίδαξαν την ομόνοια και κάποια ευταξία στην κοινωνική ζωή. Ανακάλυψαν επίσης τα ξίφη, τα κράνη και τους πολεμικούς χορούς. Λένε πως σ’ αυτούς παρέδωσε το Δία η Ρέα, κρυφά από τον πατέρα του Κρόνο, και κείνοι τον πήραν και τον ανέθρεψαν…... (Διόδωρος Βιβλιοθήκη Ιστορική 5,65)

«Τον Απόλλωνα αναγορεύουν εφευρέτη της λύρας και της μουσικής της. Εισήγαγε επίσης τη γνώση της ιατρικής που γίνεται μέσω της μαντικής τέχνης, που παλιά μ’ αυτή θεραπεύονταν όσοι αρρώσταιναν, καθώς βρήκε το τόξο, δίδαξε στους ντόπιους τα περί την τοξοβολία, αιτία για την οποία οι Κρήτες επιδόθηκαν με ζέση στην τοξοβολία και το τόξο ονομάστηκε Κρητικό» …..… ο Απόλλωνας ονομάστηκε Δήλιος, Λύκιος και Πύθιος και η Άρτεμις Εφέσια, Κρησία, καθώς και Ταυροπόλος και Περσία, παρ΄όλο που και οι δυο είχαν γεννηθεί στην Κρήτη». ( Διόδωρος, 5, 65 και 5, 74 και 5, 77)

<<..Να ασκούν (οι νέοι της Κρήτης) επίσης την τοξοβολία και τον ένοπλο χορό, που βρήκαν πρώτοι και έδειξαν οι Κουρήτες και ο οποίος έπειτα ονομάστηκε πυρρίχη από το όνομα αυτού που τον οργάνωσε. Έτσι το παιγνίδι δεν ήταν άσχετο με πράξη χρήσιμη στον πόλεμο. Επίσης στα τραγούδια τους χρησιμοποιούν Κρητικούς ρυθμούς που είναι πολύ γρήγοροι και τους βρήκε ο Θάλης. Ορίστηκε επίσης να φοράνε στρατιωτικά ρούχα και υποδήματα. Τα όπλα εξάλλου θεωρούνται τα καλύτερα δώρα.>>(ΣΤΡΑΒΩΝΑ, ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ Ι, ΙV 16)

2. Ο Θουκυδίδης (Α, 3 -9), ο Πλάτωνας (Νόμοι και Μίνως, ο Διόδωρος (βίβλος 4 και 5), ο Στράβωνας (βιβλίο Ι), ο Ισοκράτης (Παναθηναϊκός κ.α.) κ.α., αναφέρουν ότι ο Μίνωας με τον αδελφό του Ραδάμανθυ από τη μια ένωσαν σε ενιαίο σύνολο όλα τα φύλα της Κρήτης, τους αυτόχθονες (Ετεοκρήτες και Κύδωνες) και τους επήλυδες (Αχαιούς, Δωριείς και Πελασγούς), και μάλιστα σε μια οργανωμένη πολιτεία, απ΄όπου και πολιτισμός και από την άλλη συγκρότησαν πολεμικό ναυτικό με το οποίο έδιωξε τους ληστές και τους πειρατές Κάρες και Φοίνικες που έμενα στα νησιά του Αιγαίου και εγκατάστησε εκεί μόνιμους κατοίκους που έφερε από την Κρήτη (Μέχρι την εποχή του Μίνωα δεν είχαν ακόμη αναπτυχθεί η ναυτιλία και η γεωργία και ως εκ τούτου δεν μπορούσαν μέχρι τότε να διαμένουν στα νησιά, πλην Κρήτης, Ρόδου κ.α., μόνιμοι κάτοικοι). Αποτέλεσμα του πολεμικού ναυτικού του Μίνωα ήταν από τη μια ο Μίνωας να γίνει θαλασσοκράτειρας και από την άλλη να ανοίξουν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι λέει οι Έλληνες να μπορέσουν να επικοινωνήσουν, να ασχοληθούν με ναυτικές εργασίες, να σταματήσουν το μεταναστευτικό βίο που τους εξανάγκαζαν οι κακοποιοί Κάρες και Φοίνικες, να ιδρύσουν πόλεις, να πλουτίσουν, αλλά και να επικρατήσουν κατόπιν στα τρωικά.

Ειδικότερα ο Μίνωας με τον αδελφό του Ραδάμανθυ ήσαν οι θεμελιωτές της περίφημης θαλασσοκρατορίας και οι οργανωτές της περίφημης πολιτείας των Κρητών. Ο Μίνωας με τον αδελφό του Ραδάμανθυ, σχετικά με την πολιτεία των Κρητών, ήσαν εκείνοι που πρώτοι ασχολήθηκαν με τις πολιτικές επιστήμες (νομική, κυβερνητική, διοίκηση κ.τ.λ.) ή αυτοί που πρώτοι:

Α) Βρήκαν την σωστή (ο Πλάτωνας λέει ότι βρήκαν την αλήθεια για την) διακυβέρνηση της πόλης, απ΄όπου μετά και πολίτης και πολιτισμός, δηλαδή: το σύνταγμα, τη βουλή, τους πολίτες και τους βουλευτές ή γερουσιαστές, τους έφορους κ.τ.λ., αλλά και τους νόμους εμπορίου, διοίκησης κ.τ.λ.

Β) Δημιούργησαν κράτος πρόνοιας: βρήκαν την κοινοκτημοσύνη, τη κοινή συμβίωση και τα κοινά συσσίτια (κάτι ως ο σημερινός κουμμουνισμός),

Γ) Μερίμνησαν για τη ανάπτυξη της φιλοσοφίας και των γραμμάτων.

Και όλα αυτά, ώστε να υπάρχει ισότητα, δικαιοσύνη, ευημερία και δημοκρατία

Μάλιστα, επειδή ο Μίνωας με το αδελφό του Ραδάμανθυ θέσπισαν νόμους (σύνταγμα, νόμους εμπορίου, συναλλαγών κ.τ.λ.) που αφενός ωφέλησαν τους Έλληνες και αφετέρου ήσαν ανάλογοι με το περί δικαίου (θρησκεία και ηθών) αίσθημα, γι αυτό και υμνούνται λέει από τους Έλληνες ή γι αυτό οι αρχαίοι Έλληνες μετά το θάνατό τους τους ανακήρυξαν ισόθεους και κριτές στον Άδη ή γι αυτό ειπώθηκε ότι ήταν γιοι του Δία ή ότι έπαιρναν τους νόμους κατευθείαν από το Θεό Δία στο όρος Δίκτη ή ότι οι νόμοι τους ήταν θεϊκοί κ.α.

«Θα ‘πρεπε να πεις: Ξένε, δεν είναι τυχαίο που οι νόμοι της Κρήτης έχουν τόσο μεγάλη φήμη σε ολόκληρο τον Ελληνικό κόσμο. Είναι νόμοι δίκαιοι, που προσφέρουν ευτυχία σε όσους τους ακολουθούν, Δίνουν δηλαδή όλα τα αγαθά, τα οποία ανήκουν σε δυο κατηγορίες, ανθρώπινα και θεία. …» (Πλάτωνα, Νόμοι, 625 - 631)

«Γι αυτό το λόγο ο Μίνωας θέσπισε αυτούς τους Νόμους για τους πολίτες του, εξαιτίας των οποίων η Κρήτη ευημερεί ανέκαθεν, καθώς και η Σπάρτη από τότε που άρχισε να τους χρησιμοποιεί, επειδή οι νόμοι αυτοί είναι θεϊκοί. (Πλάτων, Μίνως, 320 b)

«Διότι για το ότι ήταν καλός και δίκαιος, καλός νομέας, όπως λέγαμε προηγουμένως, ισχυρότατη απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι οι νόμοι του Μίνωα παραμένουν αδιασάλευτοι, επειδή βρήκε την αλήθεια, σχετικά με τη διοίκηση της πόλης. (Πλάτωνα «Μίνως», 318 – 321)

«η φιλοσοφία είναι παλαιότατη μεταξύ των Ελλήνων και περισσότερο στους Κρήτες και στους Λακεδαιμόνιους»… ( Πλάτων, Πρωταγόρας 342 a-c) κ.α.

«Τα παιδιά μαθαίνουν όχι μόνο γράμματα, αλλά και τραγούδια με τους νόμους και μερικά είδη μουσικής. Οι νεότεροι σιτίζονται στα λεγόμενα ανδρεία. Κάθονται να φάνε κατάχαμα όλοι μαζί, φορούνε πρόχειρα ρούχα, τα ίδια χειμώνα – καλοκαίρι, και υπηρετούν τους μεγαλύτερους, καθώς και τους εαυτούς των. Αυτοί που τρώνε κάνουν πολέμους με τις άλλες παρέες ή και μέσα στην ίδια παρέα. Μεταξύ τους. Σε κάθε ανδρείο υπάρχει παιδονόμος. Οι μεγαλύτερες ηλικίες έρχονται σε αγέλες. Αρχηγοί στις αγέλες είναι τα σημαντικά παιδιά, τα πιο δυνατά. Καθένας από αυτούς συγκεντρώνει γύρω του όσα περισσότερα παιδιά μπορεί. Σε κάθε αγέλη αρχηγός είναι συνήθως ο πατέρας του παιδιού που μαζεύει τα άλλα, υπεύθυνος στο να βγάζει τα παιδιά στο κυνήγι και να τιμωρεί τους απείθαρχους. Τρέφονται με δημόσια δαπάνη. ………………….….. Εκλέγουν δέκα άρχοντες. Για τα πολύ μεγάλα προβλήματα συμβουλεύονται τους Γέροντες. Δικαίωμα στο θεσμό έχουν οι επιτυχημένοι στο αξίωμα του κόσμου και άνθρωποι αναγνωρισμένης αξίας. (Στράβωνας, Γεωγραφικά 10, C 481 - 483, IV 17 – 20)

Σημειώνεται ότι οι αρχαίοι συγγραφείς, αλλά και η Παλαιά Διαθήκη, λένε ότι πριν από το Μίνωα ο κάθε φύλαρχος ή τύραννος ή βασιλιάς όριζε τους δικούς του νόμους, οι οποίοι ήσαν ανάλογα με τις δικές του επιθυμίες και νοημοσύνη. Ο βασιλιάς και οι υψηλά ιστάμενοι άρχοντες είχαν ό,τι ήθελαν και οι άλλοι ελάχιστα ή τίποτε, κανείς δεν τολμούσε να αντιμιλήσει, υπήρχε ειδωλολατρία, οι βασιλιάδες λατρεύονταν ως θεοί, γίνονταν ανθρωποθυσίες κ.τ.λ.

Μάλιστα οι λόγοι αυτοί ήταν και η αιτία που: α) οι Σπαρτιάτες έλεγαν ότι οι νόμοι των άλλων πλην του Μίνωα δεν άξιζαν για να τους αντιγράψουν β) Οι Εβραίοι έλεγαν ότι αν δεν αλλάξει ο κόσμος, θα τον καταστρέψει ο θεός, γ) οι αρχαίοι Έλληνες δεν αναφέρουν κανένα άλλο σπουδαίο αρχαίο πολιτισμό πλην μόνο το Μινωικό ή που έλεγαν «Πας μη Έλλην βάρβαρος»

Συμπέρασμα:

1) Ο Μίνωας ήταν όχι μόνο Έλληνας, αλλά και ο οργανωτής της περίφημης Πολιτείας των Κρητών, την οποία αντέγραψαν όλοι οι Έλληνες, αλλά και ο θεμελιωτής της θαλασσοκρατορίας των Κρητών., της οποίας το ναυτικό είναι η αιτία που ο πολιτισμός και η Ελλάδα μεγαλούργησαν ή είναι η αιτία που υπάρχουν.

2) Στο Ελληνικό πολεμικό ναυτικό και το Μίνωα οφείλεται η ύπαρξη, η ελευθερία, η ναυτική ανάπτυξη κ.τ.λ. της Ελλάδας και η επίσημη και ένδοξη ιστορία της Ελλάδας και του ελληνικού ναυτικού, πολεμικού και εμπορικού, ξεκινούν από την εποχή του Μίνωα.

3) Στο Ελληνικό πολεμικό ναυτικό και το Μίνωα οφείλεται η ύπαρξη και ανάπτυξη του πρώτου ελληνικού και συνάμα ευρωπαϊκού πολιτισμού – του καλούμενου «Μινωικού πολιτισμού».

Ο ΕΚΜΙΝΩΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο Ηρόδοτος (Α, 65), ο Πλάτωνας (Νόμοι και Μίνως), ο Αριστοτέλης (Πολιτικά Β, 1271, 10), ο Στράβωνας (βιβλίο 10), ο Πλούταρχος (Λυκούργος και Θησέας) κ.α. αναφέρουν ότι οι πρώτοι που αντέγραψαν το Μινωικό πολιτισμό, τους Μινωικούς θεσμούς, ήθη και Κρητική πολιτεία ήσαν οι Σπαρτιάτες, οι οποίοι έστειλαν για το σκοπό αυτό στην Κρήτη το νομοθέτη Λυκούργο, όταν ήταν βασιλιάς στη Σπάρτη ο Χαρίλλος. Ακολούθησαν οι Αθηναίοι και οι υπόλοιποι Έλληνες. Ο Διογένης Λαέρτιος (Επιμενίδης, βιβλίο 1, 109 – 119), ο Πλούταρχος (Σόλων) κ.α. αναφέρουν ότι ο νομοθέτης των Αθηναίων Σόλωνας, αφού μελέτησε τους Μινωικούς νόμους με τη βοήθεια του Επιμενίδη του Κρήτα (ήταν ένας από τους 15 σοφούς της αρχαιότητας ή ένας από τους 12 στη θέση του Περίανδρου), έφτιαξε νέους νόμους με τους οποίους καταργήθηκαν οι βάρβαροι νόμοι και τα βάρβαρα ήθη που είχαν οι Αθηναίοι. Στους νόμους αυτούς προβλεπόντανε και το χάρισμα (τη γνωστή «σεισάχθεια») των χρεών των πολιτών, επειδή πολλοί από αυτούς είχαν γίνει δούλοι στους ευγενείς από τα χρέη.

«την έννομη τάξη, όπως λένε οι ίδιοι οι Λακεδαιμόνιοι, ο Λυκούργος την έφερε από την Κρήτη» ( Ηρόδοτος, Α 65).

«Έφυγε λοιπόν και πήγε (ο Λυκούργος) αρχικά στην Κρήτη. Εκεί γνώρισε τις πολιτείες και τα συστήματα τους, γνώρισε τους πρώτους στη δόξα άνδρες, θαύμασε ορισμένους από τους νόμους που υπήρχαν και τους παρέλαβε για να τους εφαρμόσει στην πατρίδα του, την Σπάρτη, ενώ άλλοι του φάνηκαν ανάξιοι. Έναν μάλιστα από εκείνους που νομίζονταν εκεί πέρα σοφοί και άξιοι πολίτες, αφού τον έπεισε με τη φιλία του, τον έστειλε στη Σπάρτη, Ήταν ο Θάλης, που φαινομενικά μεν ήταν ποιητής λυρικών τραγουδιών, στην πραγματικότητα όμως έκανε ό,τι οι μεγαλύτεροι νομοθέτες. Γιατί τα τραγούδια του ήταν λόγοι για ευπείθεια και ομόνοια, στολισμένοι με μελωδίες και ρυθμούς που είχαν σεμνότητα και εξημερωτική δύναμη, ακούγοντάς τα οι πολίτες εξημερώνονταν, χωρίς να νοιώθουν, στα ήθη, και η κοινή γνωριμία του ωραίου έφερνε κοντά τον ένα με τον άλλο. Έτσι ο Θαλής έγινε με κάποιον τρόπον ο πρόδρομος του Λυκούργου στην εκπαίδευση των Σπαρτιατών ….». (Πλούταρχος, Λυκούργος, 4-7)

«Κάλεσε τότε τον Επιμενίδη από τη Φαιστό της Κρήτης, που μερικοί τον θεωρούν έναν από τους επτά σοφούς (αντί για τον Περίανδρο). …… Όταν ήρθε στην Αθήνα γνωρίστηκε με το Σόλωνα και τον βοήθησε πολύ στην προεργασία της νομοθεσίας του. Απλοποίησε τους νόμους τους σχετικούς με τις ιερές τελετές, έκαμε πιο ήπιους τους νόμους που αφορούσαν τα πένθη, επιτρέπονταν μόνο ορισμένες θυσίες στους νεκρούς και καταργώντας τις άγριες και βαρβαρικές συνήθειες που επικρατούσαν προηγούμενα …. Χάνει τα πολιτικά του δικαιώματα ο πολίτης εκείνος που, όταν υπάρχει στάση στην πόλη, δεν πηγαίνει με καμιά παράταξη, για να μην μένεις κανείς ατάραχος ή ασυγκίνητος στα δημόσια πράγματα. (Πλούταρχος, Σόλων , 12 - 20)

“Στην ιστορία έχει γραφτεί πως ο Μίνωας ήταν έξοχος νομοθέτης, πρώτος που κυριάρχησε στις θάλασσες. Χώρισε το νησί στα τρία και σε κάθε μέρος έχτισε πόλη, την Κνωσό……. Κατά τον Έφορο, ο Μίνωας θαύμαζε κάποιο παλαιό, το Ραδάμανθυ, που είχε ίδιο όνομα με τον αδελφό του. Αυτός πρώτος αναφέρεται ότι εκπολίτισε το νησί με νόμους και κτίσεις πόλεων και συντάγματα, υποστηρίζοντας ότι φέρνει από τον ίδιο το Δία τους νόμους του…… Για την Κρήτη λέγεται ότι στα αρχαία χρόνια είχε καλή διακυβέρνηση και οι καλύτεροι από τους Έλληνες τη θαύμαζαν. Ανάμεσά στους πρώτους ήταν οι Λακεδαιμόνιοι, όπως ομολογούν ο Πλάτωνας στους Νόμους και ο Έφορος που περίγραψε το πολίτευμά τους στο έργο Ευρώπη.… (Στράβων «Γεωγραφικά» Ι’, C 476 – 478)

«Υποστηρίζουν κάποιοι ότι τα περισσότερα ήθη και έθιμα που θεωρούνται Κρητικά είναι Λακωνικά. Στην πραγματικότητα είναι Κρητικά, μόνο που οι Σπαρτιάτες τα εφήρμοσαν, ενώ οι Κρήτες σταμάτησαν να ασχολούνται με τα πολεμικά και οι πόλεις τους παρήκμασαν, ειδικά η Κνωσός. …… . Έφυγε τότε ο νομοθέτης της Σπάρτης Λυκούργος για την Κρήτη. Εκεί ήρθε και πλησίασε το Θάλητα , ένα μελοποιό και νομοθέτη. Έμαθε από αυτόν τον τρόπο που ο Ραδάμανθυς πρώτα και αργότερα ο Μίνωας έφερναν τους νόμους τους, τάχα από το Δία προς τους ανθρώπους… (Στράβωνας, Γεωγραφικά Ι, IV, C 481 - 483, 17 – 20)

«Και φαίνεται και λέγεται ότι οι Λάκωνες μιμήθηκαν το κρητικό πολίτευμα στα περισσότερα σημεία. Τα περισσότερα από τα παλιότερα πολιτεύματα είχαν χειρότερη διάρθρωση από τα νεότερα. Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Λυκούργος άφησε την επιτροπεία του βασιλιά Χαρίλλου και έφυγε, έμεινε το μεγαλύτερο διάστημα στην Κρήτη λόγω της μεταξύ τους συλλογικότητας, γιατί οι Λύκτιοι ήταν Λάκωνες άποικοι, κι όταν πήγαν στη Λύκτο και την έκαναν αποικία, διατήρησαν τη νομοθεσία των κατοίκων της πόλης. Γι αυτό και τώρα οι περίοικοι έχουν τους ίδιους νόμους, επειδή πρώτος θέσπισε τη νομοθεσία ο Μίνως..( Αριστοτέλης Πολιτικά Β, 1271, 10)

ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ

1. Ο Άγγλος αρχαιολόγος Arthur Evans (1851-1943), ένας από αυτούς που ανάσκαψε την Κνωσό και τα άλλα Μινωικά κέντρα, σχετικά με το μινωικό πολιτισμό, λέει ότι η Κρήτη κατά το 1600 π.Χ. ήταν πάρα πολύ ανεπτυγμένη, πολιτιστικά και πολεμικά. Κατόπιν οι Μινωίτες άρχισαν να επεκτείνονται ως άποικοι στις περιοχές της μεσοελλαδικής Ελλάδας και οι εκεί κάτοικοι τους δέχονταν χωρίς αντίδραση, επειδή οι Μινωίτες ήταν πιο πολιτισμένοι και έτσι αυτοί καρπούνταν τα ευεργετήματα του υψηλού πολιτισμού τους με συνέπεια σιγά-σιγά να «εκμινωισθούν». Δηλαδή να φορούνε μινωικές ενδυμασίες, να ζούνε με μινωικό τρόπο ζωής, να λατρεύουνε τους ίδιους θεούς με τους Μινωίτες κ.τ.λ. Αργότερα, όταν το επιχώριο (τοπικό) στοιχείο της μεσοελλαδικής Ελλάδας αφομοίωσε τα γόνιμα διδάγματα του Κρητικού πολιτισμού, αφυπνίζεται και ζητούν και αυτοί εξουσία, δηλαδή να γίνουν άρχοντες κ.τ.λ. και έτσι έγινε ανατροπή πολλών μινωικών δυναστειών στις διάφορες πόλεις – κράτη με επιχώριες αχαϊκές. Πιο απλά ο Evans είπε ότι η γένεση του Μυκηναϊκού πολιτισμού ήταν αποτέλεσμα μινωικού αποικισμού, που μεταφυτεύθηκε αυτούσιος στα νησιά του Αιγαίου και στην ηπειρωτική Ελλάδα.

2. Σύμφωνα με την άποψη του αρχαιολόγου Alan J. B. Wace και των οπαδών του, ο εκμινωϊσμός των Μεσοελλαδιτών δε συνέβηκε με αποικισμό, όπως λέει ο Evans, αλλά κατά το 1600 π.Χ. (ίσως να έγινε λέει τότε και κάποιος σεισμός στην Κρήτη) οι Μεσοελλαδίτες (Μυκηναίοι) έκαναν πειρατική επιχείρηση στην Κρήτη κατά την οποία πυρπόλησαν τα ανάκτορα της Κνωσού και πήραν κατά την επιστροφή τους εκτός από τα λάφυρα και αιχμαλώτους καλλιτέχνες, ανθρώπους των γραμμάτων και τεχνών κ.τ.λ., οι οποίοι στη συνέχεια δίδαξαν τη μινωική θρησκεία και τις τέχνες στους Μεσοελλαδίτες. Κατόπιν, αφού οι Μεσοελλαδίτες αφομοίωσαν το Μινωικό πολιτισμό, αφυπνίσθηκαν και δημιούργησαν άλλον πολιτισμό που ήταν ανώτερης λογικής (π.χ. η θρησκεία του Δία από μονοπρόσωπη γίνεται το πολυπρόσωπο πάνθεο των Ολύμπιων θεών κ.τ.λ.), δηλαδή τον καλούμενο Μυκηναϊκό πολιτισμό. Η ως άνω άποψη του Wace δεν έγινε αποδεκτή από τους οπαδούς του Evans, επειδή, σύμφωνα μ’ αυτούς, οι Μινωίτες δεν είχαν μόνο χερσαίες και ανακτορικές δυνάμεις, αλλά και θαλάσσιες (στόλο) που δε θα επέτρεπαν μια τέτοια εισβολή. Έπειτα και να είχε γίνει λέει τότε σεισμός στην Κρήτη, οι Μυκηναΐοι δεν ήταν δυνατόν να τον είχαν προβλέψει, ώστε να είχαν προετοιμαστεί και να εισβάλουν στην Κρήτη.

Σημειώνεται ότι:

1) Τα λεγόμενα του Evans φαίνονται λογικά, αφού ο Θουκυδίδης (Α, 3 – 9), ο Διόδωρος (Ιστορική βιβλιοθήκη) , ο Στράβωνας (Γεωγραφικά Χ) κ.α λένε ότι ο Μίνωας κατέλαβε τα νησιά του Αιγαίου, τα Μέγαρα και την Αθήνα, τη Σικελία, πολλά μέρη της Μ. Ασίας κ.α., άρα μπορεί έτσι να εξαπλώθηκε ο Μινωικός πολιτισμός. Ωστόσο άλλο η εξάπλωση ενός λαού, αυτό γίνεται δια των όπλων, και άλλο η εξάπλωση ενός πολιτισμού, αυτό γίνεται από μόνο του και εφόσον είναι με αρχές. Και οι Τούρκοι κατέλαβαν παλιότερα όλο σχεδόν τον αρχαίο κόσμο, όμως ο πολιτισμός τους δεν έγινε αποδεκτός από κανένα.

2) Κάποιοι λένε ότι πριν από το Μίνωα υπήρξαν και άλλοι ηγεμόνες, καθώς και ότι οι πολιτισμός της Κρήτης δεν ήταν ο αυθτός όλα τα χρόνια και ως απ΄ αυτό δε θα έπρεπε να λέγεται όλος ο αρχαίος Κρητικός πολιτισμός μινωικός. Αυτό είναι σωστό. Ωστόσο επειδή ο Μίνωας φέρεται ως ο πιο αξιόλογος - φημισμένος ηγεμόνας της περιόδου πριν από το Μυκηναϊκό Πολιτισμό, ο Evans ονόμασε με το όνομα του Μίνωα όλο τον αρχαίο Κρητικό πολιτισμό.

Η ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΚΡΗΤΩΝ

Ο Πλάτωνας (Νόμοι και Μίνως) αναφέρει ότι οι αρχαίοι Κρήτες ήσαν και Έλληνες και οι πρώτοι που ήσαν θαλασσοκράτορες, καθώς και ότι ο Μίνωας με τον αδελφό του τον Ραδάμανθυ έφτιαξαν θεϊκούς νόμους που τους αντέγραψαν οι άλλοι Έλληνες, ότι ο Μίνωας βρήκε την πραγματική αλήθεια για τη διοίκηση της πόλης, ότι επειδή οι νόμοι του Μίνωα ήταν τόσο σημαντικοί, γεννήθηκε στην ιδέα των Κρητών ότι τους εμπνεύστηκε από το Δία ή ότι του τις έδινε ο πατέρας του ο Δίας, ότι ο Μίνωας κατά τον Ησίοδο ήταν όχι θεός, αλλά θνητός (άνθρωπος), κ.α.:

«Έτσι, χωρίς να θέλω να αναζωπυρώσω παλιές μνησικακίες σε βάρος σας, θα αναφέρω ότι ο Μίνωας ανάγκασε κάποτε τους κατοίκους της Αττικής να πληρώνουν βαρύ φόρο, επειδή είχε ναυτική δύναμη, ενώ οι Αθηναίοι δεν είχαν ακόμη αποκτήσει τα πλοία που διαθέτουν σήμερα ούτε χώρα πλούσια σε ξυλεία, κατάλληλη για τη ναυπήγηση πλοίων και τη δημιουργία ισχυρού ναυτικού (Πλατων, νόμοι Δ, 706, b)

«Διότι για το ότι ήταν καλός και δίκαιος, καλός νομέας, όπως λέγαμε προηγουμένως, ισχυρότατη απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι οι νόμοι του Μίνωα παραμένουν αδιασάλευτοι, επειδή βρήκε την αλήθεια, σχετικά με τη διοίκηση της πόλης. (Πλάτωνα «Μίνως», 318 – 321)

«Γι αυτό το λόγο ο Μίνωας θέσπισε αυτούς τους Νόμους για τους πολίτες του, εξαιτίας των οποίων η Κρήτη ευημερεί ανέκαθεν, καθώς και η Σπάρτη από τότε που άρχισε να τους χρησιμοποιεί, επειδή οι νόμοι αυτοί είναι θεϊκοί. (Πλάτων, Μίνως, 320 b)

«Θα ‘πρεπε να πεις: Ξένε, δεν είναι τυχαίο που οι νόμοι της Κρήτης έχουν τόσο μεγάλη φήμη σε ολόκληρο τον Ελληνικό κόσμο. Είναι νόμοι δίκαιοι,….(Πλάτων, Νόμοι, 625 - 631)

ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Εννοείς, όπως αναφέρει ο Όμηρος, ο Μίνωας πήγαινε κάθε εννιά χρόνια και συμβουλεύονταν τον πατέρα του το Δία και στη συνέχεια έδινε νόμους στις πόλεις σας σύμφωνα με τις παραινέσεις του Θεού;

ΚΛΕΙΝΙΑΣ Ναι, αυτή είναι η κρητική άποψη… …………….

ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Θα ‘πρεπε να πεις: Ξένε, δεν είναι τυχαίο που οι νόμοι της Κρήτης έχουν τόσο μεγάλη φήμη σε ολόκληρο τον Ελληνικό κόσμο. Είναι νόμοι δίκαιοι, που προσφέρουν ευτυχία σε όσους τους ακολουθούν, Δίνουν δηλαδή όλα τα αγαθά, τα οποία ανήκουν σε δυο κατηγορίες, ανθρώπινα και θεία. Τα πρώτα βασίζονται στα δεύτερα – κι όταν μια πόλη αποκτά το δεύτερο, κερδίζει στη συνέχεια και το άλλο, αφού το μεγαλύτερο περικλύει το μικρότερο…

<< Ω ξένε, εχρην ειπειν, οι Κρητών νόμοι ουκ εισίν μάτην διαφερόντως εν πάσιν ευδόκιμοι τοις Έλλησιν>> (Πλάτωνα, Νόμοι, 625 - 631)

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ποιος από τους παλαιούς βασιλείς λέγεται ότι υπήρξε καλός νομοθέτης, του οποίου οι νόμοι διασώζονται ακόμα και σήμερα, επειδή είναι θεϊκοί;

ΕΤΑΙΡΟΣ: Δεν μου έρχεται στον νου.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Δεν ξέρεις ποιοι Έλληνες έχουν τους παλιότερους νόμους;

ΕΤΑΙΡΟΣ: Μήπως εννοείς τους Λακεδαιμονίους και το νομοθέτη Λυκούργο;

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αλλά και αυτοί οι νόμοι σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν περισσότερο από τριακόσια χρόνια ή κάτι περισσότερο. Αλλά και οι καλύτεροι από τους νόμους τούτους από πού ήρθαν; Ξέρεις;

ΕΤΑΙΡΟΣ: Λένε από την Κρήτη.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αυτοί λοιπόν, οι Κρήτες, έχουν τους πιο παλιούς νόμους απ’ όλους τους Έλληνες; («Ουκούν ούτοι, οι Κρήτες, παλαιοτάτοις νόμοις χρώνται των Ελλήνων»)

ΕΤΑΙΡΟΣ: Ναι.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ξέρεις ποιοι ήταν οι άξιοι βασιλείς τους; Ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς, γιοι του Δία και της Ευρώπης’ δικοί τους είναι οι νόμοι.

(Πλάτωνα «Μίνως», 318 – 321)

Ο Όμηρος από τη μια αναφέρει ότι ο Μίνωας ήταν περίφημος βασιλιάς της Κρήτης που αφενός έζησε τρεις γενιές πριν από τον Τρωικό πόλεμο (ο εγγονός του Μίνωα Ιδομενέας έλαβε μέρος στον πόλεμο αυτό) και είχε το παλάτι του στην Κνωσό, ότι ο Μίνωας και οι Κρήτες επί εποχής του ήσαν Αχαιοί στη γενιά κ.α.α, και από την άλλη υμνεί όσο κανένα άλλο το Μίνωα και το Ραδάμανθυ για το ότι ήσαν δίκαιοι δικαστές και συνάμα τους αποκαλεί ισόθεους και γιους του Δία και της Ευρώπης κ.α., πρβ:

«μηδέ του κοσμολόητου Φοίνικα την κόρη ως αγαπούσα, που το Ραδάμανθυ μου γέννησε και τον ισόθεο Μίνω» (Ιλιάδα Ξ 310 – 322).

«Εκεί τον Μίνωα είδα, τον ξεχωριστό γιο του Δία, να κρατεί χρυσό σκήπτρο και να δικάζει ανάμεσα στους νεκρούς, καθισμένος και οι νεκροί γύρω από αυτόν ρωτούσαν το βασιλιά για τις δίκες του στο ανάκτορο του Άδη με τις πλατιές πόρτες (Οδύσσεια 568 – 571)

όφρα ίδη οιος Ζηνός γόνος ενθάδ’ ικάνω

ος πρώτον Μίνωα τέκε Κρήτη επίουρον

Μίνως δ αυ τεκεθ΄υιον αμύνονα Δευκαλίωνα

Δευκαλίων δ’ εμε τίκτε πολέσσ’ ανδρεασσιν άνακτα

Κρήτη εν ευρείη νυν δ΄ενθάδε νήες ένεικαν… (Ιλιάδα Ν 448- 453)

«ένθα τε Μίνως εννέωρος βασίλευε Διός μεγάλου οαριστής,

πατρός εμοίο πατήρ, μεγαθύμου Δευκαλίωνος

Δευκαλίων δ’ εμέ τίκτε και Ιδομενήα άνακτα (Οδύσσεια, τ 178 – 183),

"ένθ᾽ η τοι Μίνωα ίδον, Διός αγλαόν υἱόν,

χρύσεον σκήπτρον έχοντα, θεμιστεύοντα νέκυσσιν,

ήμενον, οι δε μιν αμφί δίκας είροντο άνακτα, (οδύσσεια λ 568)

Ο Όμηρος για το Σαρπηδόνα αναφέρει ότι ήταν και κείνος ισόθεος και γιος του Δία, όμως με μάνα όχι τη κόρη του Φοίνικα, αλλά τη Λαοδάμεια, κόρη του Βαλλεροφόντη, του ήρωα που σκότωσε τη Χίμαιρα και ηγεμόνα της Λυκίας στη Μ. Ασία, άρα ο Σαρπηδόνας ήταν κανονικά ετεροθαλής αδελφός του Μίνωα: «Τρία παιδιά απ' αυτήν ανάστησε μετά ο Βελλεροφόντης, τον Ίσαντρο και τον Ιππόλοχο, στερνά τη Λαοδάμεια. Μαζί της πλάγιασε ο βαθύγνωμος ο Δίας, κι η Λαοδάμεια το χαλκαρματωμένο γέννησε ισόθεο Σαρπηδόνα» (Ιλιάδα Ζ 199 – 200)

Σημείωση:

1) Στον Πλατωνικό διάλογο Γοργίας ( Γοργίας 523 e– 524a), ο Δίας φέρεται να λέει ότι ορίζει το Μίνωα και το Ραδάμανθυ από την Ασία και τον Αιακό από την Ευρώπη κριτές στον κάτω κόσμο, στο τρίστρατο που οι δυο δρόμοι οδηγούν στα νησιά των μακάρων και ο άλλος στον Τάρταρο. Αυτό, επειδή:

α) Τα παλιά χρόνια οι καλοί άνθρωποι και οι ήρωες μετά το θάνατο και τη μετάστασή τους ανακηρύσσονταν θεοί ή ημίθεοι, κάτι όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα με το Χριστό και τους Αγίους.

β) Ο Πλάτωνας λέει το Μίνωα Ασιάτη είτε επειδή η μάνα του Μίνωα ήταν καταγωγής από την Ασία είτε επειδή η Κρήτη, όπως και η Κύπρος, ανήκαν γεωγραφικά στην Ασία.

2) Αρχικά οι ήπειροι, όπως μας πληροφορεί ο Άνδρων Αλικαρνασσέας (GEOGRAFIKA ANDRVN), ήσαν τέσσερεις, όσα τα σημεία του ορίζοντος: Η Ασία (= η ανατολή, Μ. Ασία κ.α.), η Λιβύη (Αφρική = ο νότος), η Θράκη (= ο βορράς) και η Ευρώπη (= η δύση, η Ιταλία, Σικελία) = όσες λέει και οι κόρες του Ωκεανού. Η Ελλάδα δεν ανήκει σε ήπειρο, επειδή δεν ήταν χώρα άπειρος - ήπειρος, αλλά χωρά γνωστή και συγκεκριμένη.

(Απόσπασμα από τη στήλη VI του νομικού κώδικα της Γόρτυνα. Μετάφραση στη νέα Ελληνική: Χαρ. Κριτζάς, Διευθυντής Επιγραφικού Μουσείου Αθηνών)

Ο Στράβωνας (Ι 17) αναφέρει ότι επί εποχής του ίχνη των παλιών μινωικών νόμων απέμειναν σους Λυττίους, στους Γορτυνίους καισε μερικά σημερινά χωριά. Επομένως ο ως άνω νομικός Κώδικας της Γόρτυνας είναι βασισμένος στη μινωική παράδοση καιι γραμμένος με το σημερινό Ελληνικό αλφάβητο (όμως σε μια από τις πολλές παλιές παραλλαγές του), όμως σε γραμμές βουστροφηδόν.

Ο ως άνω κώδικας της Γόρτυνας χρονολογείται από το πρώτο μισό του 5ου αι. π.Χ. αι. (480 – 460 π.Χ.) και γι αυτό αποτελεί αφενός τον πιο αρχαίο νομικό κώδικα που γνωρίζουμε και αφετέρου ένα από τα πιο παλιά (όχι, όμως από τα αρχαιότερα) γραπτά μνημεία του ελληνικού αλφαβητικού συστήματος γραφής.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΜΙΝΩΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ ΓΟΡΤΥΝΑΣ

«Τα ίδια ισχύουν και οσάκις δίνει (κάποιος περιουσία) στη θυγατέρα του. Όσο ζει ο πατέρας να μην μπορεί να πουλά ή να δίνει ως ενέχυρο ο γιος κάτι από την πατρική περιουσία. Όσα, όμως, ο ίδιος έχει αποκτήσει ή κληρονομήσει, αν θέλει ας τα εκποιεί. Ούτε ο πατέρας (να μπορεί να πουλήσει ή να δώσει ως ενέχυρο) την περιουσία των παιδιών του, την οποία τα ίδια έχουν αποκτήσει ή κληρονομήσει. Ούτε ο άντρας να (μπορεί να) εκποιεί ή να υπόσχεται την (περιουσία) της γυναίκας του, αλλά ούτε και ο γιος την (περιουσία) της μητέρας του. Εάν τυχόν κάποιος αγοράσει ή λάβει ως ενέχυρο ή δεχθεί ως υπόσχεση (κάτι), σε αντίθεση με όσα αναγράφονται τώρα εδώ, τα μεν περιουσιακά στοιχεία θα παραμείνουν στη μητέρα ή τη γυναίκα, εκείνος δε που πούλησε, ενεχυρίασε ή έδωσε υπόσχεση, θα καταβάλει στον αγοραστή ή σ’ αυτόν που έλαβε το ενέχυρο ή δέχθηκε την υπόσχεση τα διπλά και, αν του έχει επιβληθεί και άλλη ποινή, το απλό. Για παλαιότερες όμως παραβάσεις, να μην τίθεται θέμα δίκης. Αν όμως ο εναγόμενος ισχυρίζεται αναφορικά με το πράγμα για το οποίο διεξάγεται η δίκη, ότι δεν ανήκει στη μητέρα ή τη γυναίκα, η δίκη να γίνεται ενώπιον αρμόδιου δικαστή, όπου ορίζεται για κάθε περίπτωση . Αν η μητέρα πεθάνει και αφήσει παιδιά, τη μητρική περιουσία να τη διαχειρίζεται ο πατέρας, χωρίς όμως να την πωλεί ή να την ενεχυριάζει, αν δεν συμφωνήσουν τα παιδιά μετά την ενηλικίωση τους. Αν κάποιος διαφορετικά (προς όσα ορίζονται) αγοράσει ή λάβει ως ενέχυρο (κάτι) τα μεν περιουσιακά στοιχεία να παραμένουν στα παιδιά, σ’ αυτόν δε που αγόρασε ή έλαβε ως ενέχυρο να πληρώσει αυτός που πούλησε ή ενεχυρίασε το διπλάσιο της αξίας του. Εάν δε του έχει επιβληθεί και άλλη ποινή το απλό. Αν όμως (ο άνδρας) νυμφευθεί άλλη γυναίκα , τη διαχείριση της μητρικής περιουσίας να την έχουν τα παιδιά. Εάν κάποιος από υποχρέωση σε κάποιον που του το ζήτησε , τον ελευθερώσει από μια άλλη πόλη, όπου βρέθηκε (αιχμάλωτος), μακριά από το δήμο του, να παραμείνει (ο απελευθερωθείς) στην εξουσία του απελευθερώσαντος έως ότου καταβάλει το οφειλόμενο ποσό. Αν, όμως, δεν συμφωνούν σχετικά με το ποσό ή δεν παραδέχεται (ο απελευθερωθείς) ότι ζήτησε να ελευθερωθεί, να αποφασίζει ο δικαστής, αφού ορκιστεί, λαμβάνοντας υπόψη τους προβαλλόμενους ισχυρισμούς…. >>

Η ΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΑ, ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ

ΕΙΝΑΙ ΜΙΝΩΙΚΗ ΕΠΙΝΟΗΣΗ

Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς βλέπουμε ότι εκείνοι που ανακάλυψαν πρώτοι τα μέταλλα, το χαλκό και το σίδηρο, ήσαν οι Κρήτες, καθώς και ότι οι Κρήτες ήσαν εκείνοι που με τα μέταλλα έκαναν χρήσιμα εργαλεία, έκοψαν νόμισμα κ.α.. Απλώς αρχικά τα νομίσματα ήσαν από σίδερο και χαλκό και στη συνέχεια οι Αργείοι έκοψαν πρώτοι αργυρό νόμισμα και οι Λυδοί χρυσό, πρβ

«Για τους Ιδαίους δακτύλους της Κρήτης παραδίδεται πως ανακάλυψαν τη φωτιά, τη χρήση του χαλκού και του σιδήρου, στη χώρα των Απτεραίων στο λεγόμενο Βερέκυνθο, καθώς και τον τρόπο επεξεργασίας τους. (Διόδωρος Βιβλιοθήκη Ιστορική 5,64)

«Έκοψε (ο Θησέας μετά την επιστροφή του από Κρήτη) και νόμισμα όπου χάραξε ένα βόδι ή για να παραστήσει το Μαραθώνιο ταύρο ή το στρατηγό Μίνωα ή σαν ένα κάλεσμα των πολιτών στη γεωργία. Λέγουν μάλιστα πως από εκείνον πήραν το όνομά τους τα νομίσματα «εκατόμβοιον» και «δεκάβοιον» (Πλουτάρχου «Θησεύς», 25).

Επίσης το Πάριο χρονικό λέει:

ΑΦ’ ΟΥ ΜΙΝΩΣ [Ο] ΠΡΟΤΕΡΟΣ Ε]ΒΑ[ΣΙΛΕΥΣΕ ΚΡΉΤΗΣ ΚΑΙ Α[ΠΟΛ]ΛΩΝΙΑΝ ΩΙΚΙΣΕ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΣ ΗΥΡΕΘΗ ΕΝ ΤΗι ΙΔΗι, ΕΥΡΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΙΔΑΙΩΝ ΔΑΚΤΥΛΩΝ ΚΕΛΜΙΟΣ Κ[ΑΙ ΔΑΜΝΑΜΕΝΕΩΣ, ΕΤΗ ΧΗΔΔ, ΒΑΣΙ]ΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΠΑΝΔΙΟΝΟΣ.= σε νέα Ελληνική: Όταν ο Μίνως ο πρώτος βασίλεψε στην Κρήτη και έκανε οικισμό στην Απολλωνία, σίδηρος ευρέθη στην Ίδη, βρέθηκε από τους Ιδαίους Δακτύλους Κέλμιο και Δαμναμενέω, έτος ΧΗΗΔ = 1210, όταν ο Πανδίων βασίλευε στην Αθήνα.

ΑΦ’ ΟΥ Φ[ΕΙ]ΔΩΝ Ο ΑΡΓΕΙΟΣ ΕΔΗΜΕΥΣ[Ε ΤΑ] ΜΕΤ[ΡΑ ΚΑΙ ΣΤ]ΑΘΜΑ ΚΑΤΕΣΚΕΥΑΣΕ ΚΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑ ΑΡΓΥΡΟΥΝ ΕΝ ΑΙΓΙΝΗι ΕΠΟΙΗΣΕΝ, ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΩΝ ΑΦ’ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ, ΕΤΗ ΓΗΔΔΔΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ [ΦΕΡΕΚΛ]ΕΙΟΥΣ….. = σε νέα Ελληνική: Όταν ο Φείδων ο Αργείος κοινοποίησε τα μέτρα και σταθμά κατασκεύασε αργυρό νόμισμα που το έφτιαξε στην Αίγινα, έγινε 11ος από τον Ηρακλή, έτος ΓΗΔΔΔΙ = 631, όταν ο Φερέκλειος βασίλευε στην Αθήνα.

Σημειώνεται ότι:

1) Πολλοί λένε ότι ο Ηρόδοτος λέει ότι πρώτοι οι Λύδιοι έκοψαν νόμισμα. Ωστόσο αυτό είναι λάθος, γιατί ο Ηρόδοτος (Α, 94) αναφέρει επακριβώς τα εξής: Λυδοί δε νόμοισι μεν παραπλήσοισι χρεώνται και Έλληνες, χωρίς ή ότι θήλεα τέκνα καταπορνευουσι, πρώτοι δε ανθρώπων των ημείς ήδμεν νόμισμα χρυσού και αργυρού κοψάμενοι εχρήσαντο, πρώτοι δε και κάπηλοι εγένοντο. φασι δε αυτοί Λυδοί και τας παιγνίας τας νυν σφίσι τε και Έλλησι κατεστεώσας εωυτών εξεύρημα γενέσθαι· άμα δε ταύτας τε εξευρεθήναι παρα σφίσι λέγουσι και Τυρσηνίην αποικίσαι, ώδε περί αυτών λέγοντες(Ηρόδοτος, Α, 94).

Στη νέα Ελληνική: «Οι Λύδιοι έχουν παραπλήσια με τους Έλληνες έθιμα μόνο που αφήνουν τις κόρες του να πορνεύονται. Πρώτοι αυτοί, όσο ξέρουμε, από τους ανθρώπους, έκοψαν και έθεσαν σε κυκλοφορία νομίσματα από χρυσό και ασήμι και αυτοί πάλι πρώτοι έγιναν κάπηλοι. Οι ίδιοι οι Λύδιοι ισχυρίζονται πώς και τα παιγνίδια, που συνηθίζονται σήμερα στον τόπο τους και στην Ελλάδα, είναι δική τους εφεύρεση. (Ηρόδοτος, Α, 94).

Επομένως ο Ηρόδοτος δε λέει ότι πρώτοι οι Λύδιοι έκοψαν νόμισμα, όπως λένε πολλοί, αλλά ότι πρώτοι οι Λυδοί έκοψαν και έθεσαν σε κυκλοφορία νομίσματα από χρυσό και ασήμι. Δεδομένου τώρα ότι ο χαλκός είναι το πιο παλιό ανακαλυφθέν μέταλλο και δεδομένου ότι οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν αρχικά τάλαντα και νομίσματα που ήσαν από χαλκό, όπως είδαμε πιο πριν, άρα τα πρώτα νομίσματα ήταν χάλκινα και το νόμισμα είναι Ελληνική επινόηση.

2) Η Κύπρος ήταν μία από τις σημαντικότερες πηγές χαλκού της Αρχαιότητας, ο λόγος, προφανώς, και για τον οποίο ονομάστηκε και έτσι, δηλαδή Κύπρος. Cuprum (λατινικά)= Cooper (αγγλικά) = o χαλκός, Ο χαλκός στην άγριά του μορφή είναι πράσινος απ’ όπου και cupressus (λατινικά) = ο κυπάρισσος ή άλλως το κυπαρίσσι, Cupreus,a,um = ο χάλκινος,η,ο ή ο βαθυ-πράσινος,η,ο (Χάλκανθος) ή ο Κυπραίος,α,ο,

(Περισσότερα για τα νομίσματα βλέπε στο βιβλίο:

«Νομισματική ιστορία και Νομίσματα Κρήτης, Α. Κρασανάκη.)

ΟΙ ΚΡΗΤΕΣ ΕΠΙΝΟΗΣΑΝ ΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΑ,

ΕΝΩ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΚΡΗΤΩΝ

ΑΡΧΑΙΟΙ ΚΡΗΤΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ

(Από τον Πίνακα Ολυμπιονικών του Ιδρύματος μείζονος ελληνισμού)

Διόγνητος, Πυγμαχία, 488 π.Χ.

Εργοτέλης ο Φιλάνωρος, Δόλιχος, 464 π.Χ.

Εργοτέλης ο Φιλάνωρ, Δόλιχος, 472 π.Χ.

Ικαδίων, Στάδιο παίδων, 456 π.Χ.

Αιγείδας, Δόλιχος, 448 π.Χ., ,

…..ώνιος, Δόλιχος, 396 π.Χ.

Σωτάδης, Δόλιχος, 99η Ολυμπιάδα 384 π.Χ.

Φιλωνίδης ο Χερσονήσιος,

Πώρος ο Μάλιος, 56 π.Χ.

Δάμας ή Δαμασίας ο Κυδωνιάτης, Στάδιο, 25 μ.Χ.

Σατορνίλος Γορτύνιος, στάδιον, 209 μ.Χ.

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Νόμοι Α, 625 d), η σωματική άσκηση στην αρχαία Κρήτη ήταν επιβεβλημένη δια νόμου και οι Κρήτες εφεύραν τα γυμνάσια,  πρβ: «..ήρχοντο των γυμνασίων πρώτοι μεν Κρήτες…» (ΠΛΑΤΩΝ, ΝΟΜΟΙ 452 c, 9).

Σύμφωνα επίσης με τους αρχαίους συγγραφείς (Παυσανία, Απολλόδωρο, Πλούταρχο, Στράβωνα κ.α.):

Α) Οι Κρήτες επί Μίνωα αφενός τελούσαν αθλητικούς αγώνες (λιθοβόλια, ταυροκαθάρψια, πυγμαχίες κ.τ.λ.) και στους νικητές δίνονταν έπαθλα και αφετέρου λάμβαναν μέρος στους αθλητικούς αγώνες των άλλων Ελλήνων (Παναθήναια, Ίσθμια, Ολυμπιακούς κ.α.). Μάλιστα ο γιος του Μίνωα Ανδρόγεως είχε πρωτεύσει στα Παναθήναια και από ζήλια οι Αθηναίοι τον δολοφόνησαν κατά την ώρα που πήγαινε στη Θήβα, για να λάβει μέρος και στους εκεί αγώνες προς χάρη του Λάίου, πρβ:

«αυτός δε ήκεν εις Αθήνας, και τον των Παναθηναίων αγώνα επετέλει, εν ω ο Μίνωος παις Ανδρόγεως ενίκησε πάντας. τούτον Αιγεύς επί τόν Μαραθώνιον έπεμψε ταύρον, υφ’ ου διεφθάρη… μετ’ ου πολώ δε θαλασσοκρατών επολέμησε στολω τας Αθήνας» (Απολλόδωρος Γ 15. 7 και 8)

«Φιλόχορος δε φησιν ου ταύτα συγχωρείν Κρήτας, αλλά λέγειν ότι φρουρά μέν ην ο Λαβύρινθος, ουδέν έχων κακόν αλλ’ ή το μη διαφυγείν τους φυλαττομένους, αγώνα δε ο Μίνως επ’ Ανδρόγεω γυμνικόν εποίει και τους παίδας άθλα τοις νικωσιν εδίδου τέως εν τω Λαβυρυνθω φυλαττομένους· ενίκα δε τους προτερους αγώνας ο μέγιστον παρ’ αυτώ δυνάμενος τότε και στρατηγών, όνομα Ταύρος,…». (Πλούταρχου «Θησεύς», 16 - 19)

B) Οι αρχαίοι κάτοικοι της Κρήτης λέγονταν Ιδαίοι Δάκτυλοι ή Ετεόκρητες και αυτοί ίδρυσαν τους Ολυμπιακούς αγώνες. Απλώς ο Πέλοπας, τους αφιέρωσε λέει στο Δία, πρβ:

«Σχετικά με τους Ολυμπιακούς αγώνες, όσοι από τους Ηλείους ασχολούνται με την αρχαιότητα λένε ότι ο Κρόνος ήταν ο πρώτος βασιλιάς στον ουρανό και πως οι άνθρωποι εκείνης της εποχής εκείνης, που ονομάζονταν χρυσή γενικά, έκτισαν ναό προς τιμή του Κρόνου στην Ολυμπία. Όταν γεννήθηκε ο Δίας, η Ρέα ανέθεσε τη φύλαξη του παιδιού στους Δακτύλους της Ίδης, οι οποίοι λέγονταν και Κουρήτες και είχαν έρθει από την Ίδη της Κρήτης. Αυτοί ήσαν ο Ηρακλής, ο Παιώνιος, ο Επιμήδης, ο Ίδας και ο Ιάσιος. Ο Ηρακλής που ήταν και μεγαλύτερος έβαλε τους αδελφούς του, κάνοντας ένα αστείο, να τρέξουν σε αγώνα και στεφάνωσε το νικητή με κλαδί αγριελιάς, που την είχαν τόσο άφθονη, ώστε στοίβαζαν φρεσκοκομμένα φύλα και τα έστρωναν, για να κοιμούνται. Λένε ότι ο Ηρακλής έφερε την αγριελιά από τις υπερβόρειες χώρες, τις χώρες που ήσαν πέρα από τον άνεμο Βορέα… Άλλοι λένε ότι ο Δίας, πάλεψε σ’ αυτό το μέρος με τον ίδιο τον Κρόνο, για τη βασιλεία και άλλοι ότι καθιέρωσε τους αγώνες, επειδή, νίκησε τον Κρόνο. Ανάμεσα στους νικητές, αναφέρεται και ο Απόλλωνας, που νίκησε τον Ερμή στον αγώνα δρόμου και τον Αρη στην πυγμαχία… Λένε αργότερα ο Κλύμενος, γιος του Κάρδη, ήρθε από την Κρήτη πενήντα χρόνια μετά τον κατακλυσμό που έγινε στην Ελλάδα την εποχή του Δευκαλίωνα. Κατάγονταν από τον Ιδαίο Ηρακλή και καθιέρωσε τους αγώνες στην Ολυμπία και ίδρυσε βωμό προς τιμή του προγόνου του Ηρακλή και όλων των Κουρήτων, δίνοντας στο Ηρακλή την επωνυμία Παραστάτη. Ο Ενδυμίωνας, όμως, γιος του Αέθλιου, εκθρόνισε τον Κλύμενο και πρόσφερε την εξουσία ως έπαθλο σε όποιο από τα παιδιά του νικούσε στον αγώνα δρόμου στην Ολυμπία. Μια γενιά μετά τον Ενδυμίωνα, ο Πέλοπας τέλεσε τους αγώνες προς τιμή του Ολύμπιου Δία…. ο γιος του Αμυθάονας, ξάδελφος του Ενδυμίωνα από τη πλευρά του Κρηθέα τέλεσε τα Ολύμπια και μετά από αυτόν ο Πελίας και ο Νηλέας μαζί….>> (Παυσανίας «Ηλιακά», Α, 5 - 8 )

«Για τους Ιδαίους δακτύλους της Κρήτης παραδίδεται πως ανακάλυψαν τη φωτιά, τη χρήση του χαλκού και του σιδήρου, στη χώρα των Απτεραίων στο λεγόμενο Βερέκυνθο, καθώς και τον τρόπο επεξεργασίας τους. Λένε, μάλιστα, πως ένας τους, ο Ηρακλής, ξεπέρασε τους άλλους σε φήμη, ίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Εξ αιτίας της συνωνυμίας, οι μεταγενέστεροι άνθρωποι θεώρησαν πως ο γιος της Αλκμήνης ( = Ο Ηρακλής γιος του Δία και της Θηβαίας Αλκμήνης) εγκαθίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες» (Διόδωρος Βιβλιοθήκη Ιστορική 5,64)

«Διότι υπήρχαν δυο προγενέστεροι του (Ηρακλή) που είχαν το ίδιο όνομα, ο πιο αρχαίος Ηρακλής, σύμφωνα με το μύθο, είχε γεννηθεί στους Αιγυπτίους και, αφού καθυπόταξε με τα όπλα μεγάλο μέρος της οικουμένης, τοποθέτησε τη στήλη της Λιβύης, ενώ ο δεύτερος (Ηρακλής) που ήταν ένας από τους Ιδαίους Δακτύλους της Κρήτης, έγινε γητευτής, απόκτησε στρατηγικές γνώσεις και συνέστησε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο τελευταίος (Ηρακλής), που γεννήθηκε πριν από τα Τρωικά από την Αλκμήνη και το Δία, γύρισε μεγάλο μέρος της οικουμένης, εκτελώντας τα προστάγματα του Ευρυσθέα. Αφού έφερε σε πέρας όλους τους άθλους, έστησε στήλη στην Ευρώπη, επειδή όμως είχε το ίδιο όνομα και προτιμούσε τον ίδιο τρόπο ζωής με τους άλλους δυο, καθώς είχαν περάσει πολλά χρόνια, όταν πέθανε κληρονόμησε και τις πράξεις των αρχαίων, ως να είχε υπάρξει ένας μόνο Ηρακλής όλους τους αιώνες» (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 3, 74)

«Μετά που ο Ηρακλής καθάρισε τον στάβλο του Αυγεία, ανέλαβε τον άθλο να φέρει από την Κρήτη τον ταύρο, τον οποίο, λένε, είχε ερωτευθεί η Πασιφάη (και έκανε το Μινώταυρο). Έπλευσε στην Κρήτη και εξασφαλίζοντας τη συνεργασία του βασιλιά Μίνωα τον έφερε στην Πελοπόννησο, διαπλέοντας όλο εκείνο το πέλαγος πάνω στην πλάτη του. Μετά την εκτέλεση και τούτου του άθλου, οργάνωσε τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες, διαλέγοντας την ωραιότερη τοποθεσία για την τόσο σπουδαία πανήγυρη, που ήταν η πεδιάδα πλάί στον Αλφειό ποταμό, όπου αφιέρωσε τον αγώνα στον Δία τον πατέρα του. Έπαθλο για τους νικητές όρισε στεφάνι, διότι ο ίδιος ευεργέτησε τον ανθρώπινο γένος χωρίς να λάβει κανένα μισθό….. (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 4, 18)

Σημειώνεται επίσης ότι:

1) Μερικοί αρχαίοι συγγραφείς, όπως π.χ. ο Λυσίας, αναφέρουν σκέτα ότι ο Ηρακλής είναι εκείνος που ίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες, δηλαδή χωρίς να ξεκαθαρίζουν για ποιον Ηρακλή απ΄όλους εννοούν. Ωστόσο όποιος Ηρακλής και να είναι αυτός, έχει σχέση με τη Κρήτη, αφού ο μεν Ιδαίος είναι Κρητικός από μάνα και πατέρα και ο άλλος είναι Κρητικός από τον πατέρα του. Στην πραγματικότητα ο Κρητικός και ο Θηβαίος Ηρακλής θα πρέπει να είναι το αυτό πρόσωπο, αφού έχουν τον αυτό πατέρα.

2) Στις τοιχογραφίες της Κνωσού (όπως σ’ αυτές με την ταυρομαχία, τον πρίγκιπα ή αθλητή της Κνωσού κ.α.) βλέπουμε ότι οι αθλητές δεν είναι τελείως γυμνοί, όπως ήσαν στους Ολυμπιακούς αγώνες (και χωρίς να χρησιμοποιούν καρφιά, βέλη κ.τ.λ., όπως γίνεται σήμερα στις ταυρομαχίες), αλλά με ωραιότατα αθλητικά καλλιτεχνικά κοντοβράκια και κοντομάνικα.

3) Σύμφωνα με τον Πλούταρχο («Θησεύς» ), στην Κρήτη ήταν έθιμο να παρακολουθούν τους αγώνες και οι γυναίκες, κάτι που δεν επιτρεπόταν κανονικά στους Ολυμπιακούς αγώνες: <<…διο και του Θησέως αγωνίσασθα συνεχώρησεν ο Μίνως’ έθους δ’ όντος εν Κρήτη θεάσθαι και τας γυναίκας…>> (Πλουτάρχου (Θησεύς 19)

4) Ο Παυσανίας, σχετικά με τους ολυμπιονίκες Εργοτέλη, Σωτάδη και Φιλωνίδη λέει τα εξής: «Ο Εργοτέλης ήταν γιος του Φιλάνορα, νίκησε δυο φορές στον δόλιχο στην Ολυμπία και δυο φορές στα Πύθια, στον Ισθμό και στη Νεμέα. Αυτός δεν ήταν αρχικά Ιμεραίος, όμως λέει η επιγραφή στο άγαλμά του στην Ολυμπία, αλλά, λένε, ότι ήταν Κρητικός από την Κνωσό. Ξορίστηκε από εκεί μετά από μια επανάσταση και κατέφυγε στην Ιμέρα, όπου του έδωσαν πολιτικά δικαιώματα και άλλες τιμές. Γι αυτό, όπως ήταν φυσικό, στους αγώνες επρόκειτο να ανακηρυχτεί νικητής ως Ιμεραίος (εμφανίζεται ως Ιμέριος, δηλαδή από την Ιμέρα Σικελίας και όχι από την Κρήτη». (Παυσανίας, Ηλιακά Β, 4, 11)

«Ο Φιλωνίδης, γιος του Ζώτου, από τη Χερσόνησο της Κρήτης, ήταν ταχυδρόμος του Αλέξανδρου, γιου του Φιλίππου» (Ηλιακά Β, 16,5)

« Ο Σωτάδης, δόλιχος 99η Ολυμπιάδα, ήταν Κρητικός, όμως οι Κρήτες τον εξόρισαν γιατί πήρε χρήματα από τους Εφέσιους και αγορεύτηκε Εφέσιος (Ηλιακά Β, 6)

ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΚΝΩΣΟΥ

ΟΙ ΚΡΗΤΕΣ ΕΠΙΝΟΗΣΑΝ

ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

1. Ανατρέχοντας στους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς βλέπουμε ότι: Α) Ο Ηρόδοτος (Ε 57 – 5) λέει ότι κατά τη γνώμη μου («ως εμοί δοκεί»), όταν ο Κάδμος με Φοίνικες ήρθε από τη Φοινίκη στην Ελλάδα και έκτισε τη Θήβα, έφερε μαζί και το φοινικικό αλφάβητο και έμαθε τους Έλληνες να γράφουν. Β) Ο Πλάτωνας (Φαίδρος 274 – 275 και «Φίληβος 18 c») λέει ότι άκουσε να λένε στην Αίγυπτο ότι τους αριθμούς, τα γράμματα κ.α. είναι επινόηση κάποιου βασιλιά με το όνομα Θευθ και όταν πέθανε ανακηρύχτηκε Θεός. Γ) Ο Διόδωρος Σικελιώτης (3, 67 και 5, 57-74) λέει ότι οι Φοίνικες δεν επινόησαν το ελληνικό αλφάβητο, αλλά οι Πελασγοί (οι πρόγονοι των Ιώνων, νησιωτών και άλλων Ελλήνων) και απλώς από τη μια οι Αιγύπτιοι οικειοποιήθηκαν ελληνικές επινοήσεις και αφετέρου οι Φοίνικες το μόνο που έκαναν ήταν η αλλαγή του σχήματος των γραμμάτων.

Κατόπιν αυτών προκύπτει το ερώτημα «Ποιος απ΄ όλους από του πιο πάνω αρχαίους συγγραφείς έχει δίκιο;.» Και η απάντηση είναι «κανείς», γιατί:

α) Η Ελληνική γραφή, αν τη ερευνήσουμε προσεχτικά και διαχρονικά, θα δούμε ότι είναι αφενός ένα διαχρονικό δημιούργημα των ανθρώπων των γραμμάτων της Ελλάδας και αφετέρου εντελώς άσχετη με κάθε άλλη.

Η Ελληνική γραφή έχει και διαφορετική ποσότητα γραμμάτων και διαφορετικό μηχανισμό γραφής. Για να γράφει πιστά ότι λέμε φθογγικά και συνάμα ετυμολογικά (για διάκριση των ομοήχων) έχει επιπλέον από κάθε άλλη γραφή γράμματα, όπως π.χ. τα κεφαλαία και μικρά γράμματα: Α(α), Β(β), Γ(γ)… καθώς και τα ομόφωνα γράμματα (ο) και Ω(ω), ΑΙ(αι) & Ε(ε), Ι(ι) & Υ(υ) & Η(η) & ΟΙ(οι)… με τα οποία βάσει κανόνων διαχωρίζει τις ομόηχες λέξεις, π.χ. ΛΥΡΑ & ΛΙΡΑ, ΚΑΛΟΙ & ΚΑΛΕΙ & ΚΑΛΗ, νίκη & ΝΙΚΗ, καλή & ΚΑΛΗ …

Αντίθετα στις άλλες γραφές γράφουμε είτε τα ιδεογράμματα της έννοιας είτε μόνο τη φωνή με φθογγογράμματα ή συλλαβογράμματα.

β) Άλλο η γραφή γενικά και άλλο τα είδη γραφής. Τα γράμματα (= η γραφή γενικά) είναι μια πανάρχαια επινόηση και ο εφευρέτης της είναι ο ίδιος που ανακάλυψε και τη γλώσσα και τα είδη των γλωσσών, δηλαδή ο λαός ή οι επί μέρους λαοί. Τα γράμματα, οι επιμέρους γραφές, όπως και οι γλώσσες είναι λαϊκές – διαχρονικές επινοήσεις, κάτι ως τα δημοτικά τραγούδια. Απλώς η επινόηση της γλώσσας προηγήθηκε από τη γραφή.

α) Αυτό θα ίσχυε, αν όλοι οι λαοί αυτοί (ή αν π.χ. οι Έλληνες με τους Φοίνικες) είχαν το αυτό σύστημα γραφής, κάτι που δεν ισχύει, όπως θα δούμε πιο κάτω.

γ) Αν παρατηρήσουμε τις διάφορες γραφές της γης, αρχαίες και νέες, θα δούμε ότι δεν είναι όλες όμοιες, αλλά άλλες ιδεογραφικές ( όπως η κινέζικη, η ιαπωνική κ.α.), άλλες φωνητικές (όπως η αρχαία σφηνοειδής γραφή, η ετυμολογική Ελληνική γραφή, η απλή φωνητική Φοινικική γραφή κ.α.) και άλλες ιστορικές, όπως η αγγλική, η γαλλική κ.α., οι οποίες γράφουν τις λέξεις ως έχουν φωτογραφικά στην Ελληνική γραφή και άσχετα αν εκεί πολλές λέξεις προφέρονται κάπως διαφορετικά, πρβ π.χ. ελληνικά: Ευρώπη, τιταν, ιδεα… = αγγλικά: Europe, titan, idea… Συνεπώς η γραφή δεν ξεκίνησε από κάποιο λαό και από εκεί μετά διαδόθηκε στους άλλους, αλλά είναι διάφορα ανθρώπινα δημιουργήματα που άλλα από αυτά είναι παμπάλαια και άλλα πιο πρόσφατα.

Σημειώνεται ότι:

1) Πολλοί λαοί αντέγραψαν τη γραφή άλλου λαού, όπως π.χ. οι Πέρσες που αντέγραψαν την Αραβική και λησμόνησαν τη σφηνοειδή. Όμως το ότι πολλοί λαοί αντέγραψαν, αυτούσια ή μερικώς παραποιημένα, τις γραφές άλλων λαών αυτό δε σημαίνει και ότι όλοι οι λαοί αντέγραψαν από κάπου τη γραφή τους. Έπειτα αυτό θα ίσχυε, αν όλοι οι λαοί αυτοί (ή αν π.χ. οι Έλληνες με τους Φοίνικες) είχαν το αυτό σύστημα γραφής, κάτι που δεν ισχύει, όπως θα δούμε πιο κάτω.

2) Ο Αισχύλος αναφέρει ότι τα γράμματα είναι έργο του Θεού του Προμηθέα: « (Ο Προμηθεύς) εξηυρον αυτοις γραμμάτων τε συνθέσεις» (Προμηθεύς 460), κάτι που είναι σωστό, γιατί αφενός ο θεός Προμηθέας είναι η θεία Πρόνοια ή θεία Φώτιση, η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος του αρχαίου ελληνικού-Ολυμπιακού Πανθέου και αφετέρου ο Αισχύλος δεν μιλά ειδικά για κάποιο σύστημα γραφής, π.χ. το ελληνικό, αλλά γενικά για τη γραφή.  Υπενθυμίζουμε και ότι η λέξη “προμηθέας” παράγεται από το ρήμα «προ-μηθεύω» που σημαίνει μαθαίνω ή λαμβάνω τα μέτρα μου από πριν, άρα εφοδιάζομαι από πριν, προνοώ κ.τ.λ. (μηθέας= από το: μάτις ή μητις > μαθαίνω, μαντεύω..). Πιο απλά, η γλώσσα και τα γράμματα (η γραφή γενικά) είναι αποτέλεσμα της γραμματικής και γλωσσικής ικανότητας που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο. Αντίθετα οι επιμέρους γλώσσες και τα επιμέρους συστήματα γραφής είναι επινόηση ή δημιουργήματα συγκεκριμένων ανθρώπων.

2. Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς βλέπουμε επίσης ότι:

Α) Ο επιγραμματοποιός Δοσιάδης αναφέρει ότι τα γράμματα είναι επινόηση των Κρητών: "Δοσιάδης δε εν Κρήτη φησίν ευρεθήναι αυτά (τα γράμματα)’ ( Διόδωρος, Ε. Μπέκερ, "Ελλ. Ανέκδοτα" ΙΙ 783,14).

Β) Απόσπασμα του Στησιχόρου και του Αριστοτέλη αναφέρουν ότι ο Παλαμήδης συμπλήρωσε – τροποποίησε το ελληνικό αλφάβητο και ότι ο Παλαμήδης, σύμφωνα με τον Απολλόδωρο, μαζί με το βασιλιά Αγαμέμνονα των Μυκηνών και το βασιλιά Μενέλαο της Σπάρτης ήταν εγγονοί του Κρητικού βασιλιά Κατρέα, πρβ: «...τον Παλαμήδην λέγειν ευρυκέναι (τα γράμματα (Αποσπάσματα 34, 8). «Παλαμήδης Ναυπλίου και Κλυμένης Αργείος…. Ευρετής γέγονε του ζ και του Θ και του φ και του χ…». «Ο Παλαμήδης αφωνα και φωνουντας συλλαβάς τεθείς εξεύρον ανθρώποισι γράμματα ειδέναι.» (Διόδωρος, βιβλιοθήκη 3, 76, 3) «Αερόπην δε και Κλυμένην Κατρεύς Ναυπλίω δίδωσιν εις αλλοδαπάς ηπείρους απεμπολήσαι. τούτων Αερόπην μεν έγημε Πλεισθένης και παίδας Αγαμέμνονα και Μενέλαον ετέκνωσε, Κλυμένην δε γαμεί Ναύπλιος, και τέκνων πατήρ γίνεται Οίακος και Παλαμήδους»… (Απολλόδωρος Γ, 22)

Γ) Από την Κνωσό ήταν και ο Δίκτυς, που ακολούθησε τον Ιδομενέα στον ηρωικό πόλεμο και έγραψε για την πολιορκία της Τροίας, πάνω σε φύλα φοίνικα. Ο μύθος λέει, ότι το χειρόγραφο, τοποθετημένο σε μολυβένιο κιβώτιο, τάφηκε μαζί με το Δίκτυ. (Σούδα λ. Δίκτυς).

Σημειώνεται επίσης ότι τα περισσότερα και παλιότερα γραπτά μνημεία που έχουν βρεθεί και με τη γραμμική και με τη σημερινή γραφή βρίσκονται στην Κρήτη, πρβ π.χ. και τις αλφαβητικές επιγραφές Δρήρου, Πραισού κ.α., που είναι του 8/7ου π.Χ. αι., ο Κώδικας Γόρτυνας του 5ου π.Χ. αι. κ.α.

Επομένως η σημερινή Ελληνική γραφή πρέπει να επινοήθηκε επί εποχής του Μίνωα ή λίγο μετά, αφού: α) Σύμφωνα με τον Όμηρο και τον Ηρόδοτο, ο Μίνωας έζησε τρεις γενιές πριν τον Τρωικό πόλεμο (ο Τρωικός πόλεμος έγινε το 12 αι.) και ο Μίνωας βασίλευε το 1470 π.Χ., σύμφωνα με το Πάριο χρονικό. β) Από την εποχή του Μίνωα και εξής δεν βλέπουμε πλέον επιγραφές με Γραμμική γραφή Α, γ) Σύμφωνα με τους Όμηρο, Πλάτωνα («Νόμοι», «Πρωταγόρας» και «Μίνως» ), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός), Διόδωρος, Στράβωνας κ.α., οι Κρήτες ήταν οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με την φιλοσοφία, ο Μίνωας ήταν ο πρώτος από τους Έλληνες ηγεμόνες που υμνείται για τους θεσμούς που έκανε ή έφτιαξε σωστή πολιτεία (θέσπισε νόμους, ενίσχυσε τα γράμματα κ.τ.λ.) και την οποία αντέγραψαν οι άλλοι Έλληνες και πρώτοι από αυτούς ήσαν οι Σπαρτιάτες.

ΚΡΗΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ

Κρητικοί Χαρακτήρες

/

/

Κοινού ελληνικού

Αα

Ββ

Γγ

Δδ

Εε

Φφ

Ζζ

Xx

Θθ

Ιι

Κκ


Κρητικοί Χαρακτήρες

/Γ

/C

,

Κοινού ελληνικού

Λλ

Μμ

Νν

Ξξ

Οο

Ππ

Σσς

Ρρ

Ττ

Ι/φ/β

Επιγραφή Πραισού Κρήτης, 7ου αι. π.Χ.

Επιγραφή Δρήρου Κρήτης, 7ου α. π.Χ.

Στο Κρητικό αλφάβητο - σύστημα γραφή:

1) Οι λέξεις γράφονται σε σειρές από αριστερά προς δεξιά και φθογγικά (ανά φθόγγο, π.χ.: κ-α-λ-η-μ-ε-ρ-α), όπως και σήμερα, όμως χωρίς κενό μεταξύ των λέξεων. Καμιά φορά η γραφή γίνεται και βουστροφηδόν (ζικ-ζακ), δηλαδή σε σειρές όπου στην πρώτη σειρά γράφουμε από αριστερά προς δεξιά, στη δεύτερη σειρά από δεξιά προς αριστερά, στην τρίτη σειρά από αριστερά προς δεξιά κ.τ.λ.

2) Δεν υπάρχουν τα μικρά γράμματα, τα σημεία στίξης πλην της τελείας, τα τονικά σημάδια (= οξεία, βαρεία και περισπωμένη), τα πνεύματα (ψιλή και δασεία) και τα ομόφωνα γράμματα Ω, Η.

4) Οι λέξεις γράφονται φθογγικά και χωρίς πολύ ορθογραφία.

Εδώ υπάρχουν βέβαια τα ομόφωνα γράμματα Ε & ΑS, I & Y & OS (= στο κοινό Ε & ΑΙ, Ι & Υ & ΟΙ) και τα οποία έχουν επινοηθεί για να γίνεται υπόδειξη ομόηχων λέξεων (αυτό γίνεται βάσει κανόνων, βάζουμε π.χ. το γράμμα Η αντί του Ι όταν γράφουμε λέξη που το σημαινόμενο της είναι θηλυκού γένους, βάζουμε το γράμμα ΟΙ όταν το σημαινόμενο είναι πληθυντικού αριθμού κ.τ.λ.), όμως αυτό γίνεται σε λίγες λέξεις και όχι καθολικά, όπως γίνεται σήμερα.

3) Ο φθόγγος u γράφεται μονόψηφα, δηλαδή V (στη λατινική γράφεται U) και όχι ΟV (= ΟΥ, όπως ως σήμερα),

4) Το γράμμα Ι αντιπροσωπεύει το φθόγγο ζ και όχι το φθογγο ι, το S = ι και όχι σ, το Λ = γ και όχι λ, το Γ = λ και όχι γ, το Μ/ = [μ]….. ΑS = [ε], ΕS = [ι] ΟS = [ι], ΥS = [ι].....: COΓIATAN (πολιάταν), ΑCΑΛΟΡΕΥΟΝΤS (απαγορεύοντι), ΚΑS (και), ΕΝΑΜ (ένας), ΔΣΚΑΜ (δίκας), ΚΡΕΜΑΤΑ(κρέματα - χρήματα), AΡEΜON (αρέσον), CASNEΘAS (παίνεθαι), AΡΛΥΡΙΟΝ (αργύριον), ΤΟΥΤΟΝ (= τούτον & τούτων), ΑΝΤΡΟCΙΝΟΜ (= ανθρώπινος)….

COΓIATAN (πολιάταν), ΑCΑΛΟΡΕΥΟΝΤS (απαγορεύοντι), ΚΑS (και), ΕΝΑΜ (ένας), ΔΣΚΑΜ (δίκας), ΚΡΕΜΑΤΑ(κρέματα - χρήματα), AΡEΜON (αρέσον), CASNEΘAS (παίνεθαι), AΡΛΥΡΙΟΝ (αργύριον)….

Περισσότερα για το θέμα αυτό βλέπε στα βιβλία:

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΡΑΦΗΣ, Α. Κρασανάκη

ΨΕΥΔΗ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΡΑΦΗΣ, Α. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ)

2. ΓΙΑΤΙ Ο ΜΙΝΩΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΠΙΑ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Πολλοί λένε ότι αφού οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι κ.α. είχαν πριν από τους Κρήτες νόμους, μεγάλα οικοδόμημα κ.τ.λ., άρα ο Μινωικός πολιτισμός δεν είναι ούτε ο παλιότερο ούτε και ο καλύτερος Ωστόσο αυτό είναι κακοήθεια, γιατί:

1) Πριν από το Μινωικό πολιτισμό δεν υπήρχε πολιτισμός. Οι αρχαίοι συγγραφείς ( Θουκυδίδης, Ηρόδοτος, Πλάτωνας, Ισοκράτης, Στράβωνας κ.α.) αναφέρουν ότι πριν από το Μίνωα όλοι οι άνθρωποι ήσαν βάρβαροι (μια πρωτόγονη κοινωνία), γιατί:

α) Δεν υπήρχε η γεωργία και ειδικότερα ασφάλεια (κράτος και στρατός, αυτά τα δημιούργησε πρώτος ο Μίνωας) και έτσι οι άνθρωποι έπρεπε να μεταναστεύουν για εξεύρεση πηγών διατροφής, ενώ η πιο ισχυρή ομάδα όπου πήγαινε έδιωχνε αυτή που έβρισκε εκεί, για να εκμεταλλευτεί αυτή το χώρο.

β) Ο Μίνωας με τον αδελφό του Ραδάμανθυ ήταν οι πρώτοι που βρήκαν την αλήθεια, σχετικά με τη διοίκηση της πόλης – από όπου και πολιτεία, πολίτης και πολιτισμός. Για πρώτη φορά επί Μίνωα από τη μια θεσπίστηκαν λέει νόμοι και όργανα διοίκησης: βουλή, βουλευτές ή γερουσιαστές, συντάγματα κ.α. και από την άλλη οι νόμοι συμβάδιζαν ανάλογα με το περί δικαίου και ηθικής (ήθη και θρησκεία) συναίσθημα. Συνάμα στο Μινωικό πολιτισμό υπήρχαν κοινά συσσίτια και κοινή συμβίωση, ώστε να υπάρχει κράτος πρόνοιας κ.α.

Αντίθετα πιο πριν στην Ελλάδα και για πολύ καιρό ακόμη στους άλλους λαούς δεν υπήρχαν συντάγματα, βουλή και βουλευτές, κράτος μέριμνας κ.τ.λ. και έτσι ο κάθε φύλαρχος ή τύραννος ή βασιλιάς όριζε τους νόμους ανάλογα με τις δικές του επιθυμίες, όποιος ήταν άρχοντας είχε όλα τα καλά και οι άλλοι ελάχιστα ή τίποτε, κανείς δεν τολμούσε να αντιμιλήσει, υπήρχε ειδωλολατρία, οι βασιλιάδες λατρεύονταν ως θεοί, γίνονταν ανθρωποθυσίες κ.τ.λ.

Αλλωστε οι λόγοι αυτοί ήταν και η αιτία που: α) οι Σπαρτιάτες έλεγαν ότι οι νόμοι πλην του Μίνωα ήταν ανάξιοι για να τους αντιγράψουν β) οι αρχαίοι Έλληνες δεν αναφέρουν κανένα άλλο σπουδαίο αρχαίο πολιτισμό πλην μόνο το Μινωικό ή που έλεγαν «Πας μη Έλλην βάρβαρος» γ) ο Μίνωας με το Ραδάμανθυ μετά το θάνατό τους ανακηρύχθηκαν ισόθεοι και κριτές στον Άδη, κάτι ως ο Άγιος Πέτρος σήμερα, πρβ:

2) Άλλο τέχνη και άλλο πολιτισμός. Τα τεράστια οικήματα και έργα της Αιγύπτου, όπως τα παλάτια και οι πυραμίδες είναι προϊόντα καταναγκαστικών έργων, δούλων.

Πολιτισμός είναι οι άνθρωποι να περνούν καλά, να ευημερούν, να ζουν μέσα σε δίκαια και δημοκρατική πολιτεία, δηλαδή σε μια κοινωνία με θεσμοθετημένα όργανα και λογικούς ή σύμφωνα με το περί δικαίου αίσθημα νόμους κ.τ.λ. Σε μια κοινωνία, με βουλή, με βουλευτές, με νόμους και συντάγματα κ.τ.λ., όπως ήταν η Κρητική πολιτεία.

3) Αν ανατρέξουμε στη Παλαιά Διαθήκη, θα δούμε ότι στην Αίγυπτο και την Ασία αφενός δεν υπήρχαν οργανωμένες πολιτείες και αφετέρου επικρατούσαν εκτός από την ειδωλολατρία και άσχημα ήθη και έθιμα, δηλαδή γινόντουσαν ανθρωποθυσίες, υπήρχε η δια βίου δουλεία, υπήρχαν μαγείες κ.τ.λ. και γι αυτό ο θεός ήθελε να καταστρέψει τον κόσμο, αν δεν μετανοούσε.

4) Ρίχνοντας μια ματιά στα κτίρια και στις τοιχογραφίες που έχουν διασωθεί στις μινωικές πόλεις: Κνωσό, Γόρτυνα, Φαιστό κ.τ.λ., θα δούμε ότι οι Μινωίτες είχαν πολιτισμό που προκαλεί το θαυμασμό για την εποχή του. Βλέπουμε π.χ. ότι: Α) Οι Κρήτες είχαν γραφή, γραπτούς νόμους, πάρα πολύ ωραία σπίτια και μάλιστα με λουτρό, με ορόφους και λεπτή τεχνική, Β) οι Κρήτες τελούσαν εκδηλώσεις (αθλητικές, κοινωνικές, λατρευτικές κ.τ.λ.), Γ) Οι γυναίκες και οι άνδρες είχαν καλογυμνασμένα – καλλίγραμμα σώματα και παράλληλα φορούσαν ωραιότατα και κομψότητα φορέματα, καθώς και κοσμήματα (σκουλαρίκια, κολιέ κ.τ.λ.), Δ) Οι αθλητές φορούσαν ωραιότατες αθλητικές ενδυμασίες και δεν ήσαν γυμνοί όπως οι βαρβαροφέροντες ολυμπιακοί αθλητές κ.α..

Τεχνολογία έχουμε μόνο σήμερα καλύτερη.

3. Η ΑΙΤΙΑ ΠΟΥ ΟΙ ΚΡΗΤΕΣ ΑΝΕΠΤΥΞΑΝ ΠΡΩΤΟΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Η αιτία για την οποία οι Κρήτες ανέπτυξαν πρώτοι στον κόσμο πολιτισμό, όπως προκύπτει από τα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων (Θουκυδίδη, Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Στράβωνα, Διόδωρου κ.α.), ήταν το ότι ο Μίνωας πρώτος από τους Έλληνες από τη μια ένωσε σε ενιαίο σύνολο όλα τα έθνη της πατρίδας του της Κρήτης, και μάλιστα σε μια τέλεια οργάνωση, σε μια κοινωνία με θεσμούς ανάλογους με το περί δικαίου αίσθημα (θεσπίστηκαν για πρώτη φορά νόμοι και σύνταγμα, επινοήθηκαν η βουλή, οι βουλευτές ή γερουσιαστές κ.τ.λ., τα κοινά συσσίτια, η συμβίωση κ.τ.λ.) και από την άλλη συγκρότησε πολεμικό ναυτικό (άρα και μ΄ αυτό ο Μίνωας θεμελίωσε κράτος δικαίου και ασφάλειας) με το οποίο έδιωξε τους ληστές και τους κακοποιούς Φοίνικες και Κάρες από τα νησιά και το Αρχιπέλαγος, με συνέπεια ο ίδιος να γίνει θαλασσοκράτορας, αλλά και οι Έλληνες να μπορέσουν να επικοινωνήσουν, να αισθανθούν ασφαλείς, να σταματήσουν το μεταναστευτικό βίο που τους εξανάγκαζαν οι κακοποιοί Κάρες και Φοίνικες (= οι άλλοι λαοί που διαβιούσαν τότε μαζί με τους Έλληνες), να ιδρύσουν πόλεις, να ασχοληθούν με το θαλάσσιο εμπόριο, να πλουτίσουν, αλλά και να επικρατήσουν κατόπιν στα τρωικά.

Ο Αριστοτέλης (Πολιτικά 1, 1271, 10) αναφέρει, και ότι η Κρήτη επί Μίνωα ήταν επόμενο, προορισμένο να κυριαρχήσει, επειδή βρίσκεται σε ευνοϊκή θέση, δηλαδή σε μια θάλασσα που στις τριγύρω παραλίες της έχουν εγκατασταθεί οι Έλληνες, άρα δεν αντιμετώπιζε, θέλει να πει ο Αριστοτέλης, εξωτερικούς κινδύνους, άρα είχε ειρήνη και έτσι της δόθηκε ευκαιρία να αναπτύξει πολιτισμό, πρβ ( μετάφραση εκδόσεων «Κάκτος»): «Φαίνεται ότι η Κρήτη ήταν προορισμένη να κυριαρχήσει στους Έλληνες χάρη στην ευνοϊκή της θέση, γιατί βρίσκεται σε θάλασσα που στα παράλιά της έχουν εγκατασταθεί σχεδόν όλοι Έλληνες. Η απόσταση από την Πελοπόννησο είναι μικρή, όπως και από την Ασιατική παραλία γύρω από το Τριόπιο και τη Ρόδο. ΄Ετσι ο Μίνωας έγινε θαλασσοκράτορας’ άλλα νησιά τα κατάκτησε και σε άλλα εγκατέστησε αποίκους από την Κρήτη, τέλος εκστρατεύοντας στην Σικελία πέθανε εκεί κοντά στην Καμικο».( Αριστοτέλης Πολιτικά Β, 1271, 10)

Σημειώνεται ότι σύμφωνα με το σημερινό σχολικό βιβλίο, ο Μινωικός πολιτισμός αναπτύχθηκε, επειδή η Κρήτη βρίσκεται κοντά σε τρεις ηπείρους και σε περιοχές που από πολύ παλιά είχαν αναπτυχθεί σπουδαίοι πολιτισμοί, όπως ο αιγυπτιακός, καθώς και το ότι η Κρήτη έχει εύφορο έδαφος και καλές κλιματολογικές συνθήκες. Κάτι που είναι απόψεις ανθελληνικών κέντρων, γιατί: Α) Οι λόγοι ανάπτυξης της Κρήτης ήταν αυτοί που είδαμε πιο πριν να λένε οι αρχαίοι συγγραφείς. Β) Η Κρήτη είναι και ορεινή και απομακρυσμένη χώρα (βρίσκεται καταμεσής σε πέλαγος), άρα είναι αστείο να λέμε ότι ο Μινωικός πολιτισμός ήταν απόρροια του ότι η Κρήτη βρίσκεται κοντά σε τρεις ηπείρους και σε περιοχές που από πολύ παλιά είχαν αναπτυχθεί σπουδαίοι πολιτισμοί, Γ) Εκτός της Κρήτης υπάρχουν και άλλες χώρες που πλησιάζουν στην Αίγυπτο, Ασία και Ευρώπη, μάλιστα με πιο καλύτερες συγκοινωνιακές, κλιματολογικές και εδαφικές συνθήκες και όμως εκεί δεν συνέβηκε κάτι τέτοιο. Δ) Οι παλιότεροι του Μινωικού πολιτισμούς (Αιγύπτου, Βαβυλώνας κ.α.), αφενός δεν μοιάζουν με το Μινωικό και αφετέρου, όπως είδαμε πιο πριν να λένε οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ανάξιοι λόγου. Αν ανατρέξουμε στους αρχαίους συγγραφείς: Πλάτωνα (Νόμοι και Μίνως), Πλούταρχο (Θησεύς), Αριστοτέλη (Πολιτικά και Αθηναίων Πολιτεία) κ.α., θα δούμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες το μόνο πολιτισμό που θαύμαζαν ή είχαν ως πρότυπο ήταν ο Μινωικός. Για τους άλλους λαούς έλεγαν «Πας μη Έλλην βάρβαρος».

ΑΝΑΚΤΟΡΑ ΚΝΩΣΟΥ (ΑΙΘΟΥΣΑ)

ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο

ΚΛΑΣΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ο ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΣΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ

Ο Θουκυδίδης (Α 2 – 10) λέει ότι αρχικά δεν υπήρχε ο διαχωρισμός σε Έλληνες και βάρβαροι, άλλως αυτό θα το ανέφερε ο Όμηρος. Αυτό έγινε μετά τα τρωικά και από τότε υπάρχουν από τη μια οι Έλληνες, δηλαδή οι πόλεις-κράτη: Αθηναίων, Σπαρτιατών, Μακεδόνων κ.α. και από την άλλη οι βάρβαροι, δηλαδή οι Κάρες, Φοίνικες, Πέρσες κ.α. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο και καθώς του είπαν λέει οι λόγιοι των Περσών (βλέπε Ηροδότου Ιστορία Α, 1 – 4), ο αρχαίος κόσμος χωρίστηκε στα δυο, σε βάρβαρους και Έλληνες, εξ αιτίας του ότι οι Έλληνες άλωσαν την Τροία. Ειδικότερα ο Ηρόδοτος λέει τα εξής: Α) Η έχθρα μεταξύ Ελλήνων και Βαρβάρων, ξεκίνησε από τις εκατέρωθεν αρπαγές γυναικών (= την αρπαγή της Ελληνίδας Ιώ από τους Φοίνικες, της Φοινικιάς Ευρώπης από τους Έλληνες Κρήτες, της Μήδεια των Κόλχων από τους Έλληνες και της Ελληνίδας Ελένης από τους Τρώες) κ.α., μόνο που οι Έλληνες έδωσαν πολύ σημασία σ’ αυτές τις αρπαγές και κυρίως της Ελένης και καταστρέψανε την Τροία, ενώ δεν έπρεπε, γιατί οι γυναίκες αυτές το ήθελαν Β) Τα έθνη που κατοικούν στην Ασία (Τρώες, Κάρες, Φοίνικες κ.α.), οι Πέρσες τα θεωρούν δικά τους, ενώ την Ευρώπη και τους Έλληνες κάτι ξεχωριστό και στην άλωση του Ιλίου βρίσκουν τα αίτια έχθρας τους προς τους Έλληνες και γι αυτό τώρα, εννοεί ο Ηρόδοτος, στρέφονται εναντίον της Ελλάδας (εννοεί τους Περσικούς Πολέμους με Ξέρξη κ.τ.λ.), πρβ (μετάφραση Δ.Ν. Μαρωνίτη): «Οι γραμματισμένοι Πέρσες («Περσέων λόγιοι») βρίσκουν τους Φοίνικες αίτιους έχθρας’ λεν δηλαδή πως αυτοί, φτασμένοι από τη θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ τη θάλασσα, αφού κατοίκησαν το χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος. Το Άργος εκείνα τα χρόνια σε όλα ξεχώριζε ανάμεσα στις πόλεις της χώρας που τώρα ονομάζεται Ελλάδα»….. Έτσι διηγούνται οι Πέρσες πως η Ιώ έφτασε στην Αίγυπτο, όχι όπως οι Έλληνες, και πως αυτό έγινε η αρχή για τα αδικήματα που ακολουθήθηκαν. Μετά από αυτά, λένε οι Πέρσες,, κάποιοι από τους Έλληνες, γιατί δεν ξέρουν να πουν το όνομά τους, πάτησα πόδι στην Τύρο της Φοινίκης και άρπαξαν τη θυγατέρα του βασιλιά την Ευρώπη. Μπορεί να ήταν Κρήτες. Πως έτσι έγιναν ίσα κι ίσα, όμως μετά Έλληνες έγιναν αίτιοι της δεύτερης αδικίας. Γιατί μ’ ένα μακρύ καράβι ανέβηκαν τον Φάση ποταμό στην Αία της Κολχίδας, κι από εκεί πήγαν και πήραν την θυγατέρα του βασιλιά τη Μήδεια…. Στην επόμενη γενιά ύστερα από αυτά, λένε πως ο Αλέξανδρος που τα έμαθε και ήθελε να αποκτήσει γυναίκα από την Ελλάδα με αρπαγή, γνωρίζοντας ότι δεν θα δώσει λόγο, αφού και οι Έλληνες δεν έδωσαν, άρπαξε την Ελένη… Αυτοί οι Ασιάτες, λεν οι Πέρσες, όταν τους άρπαξαν γυναίκες, δεν το πήραν στα σοβαρά, ενώ οι Έλληνες για μια γυναίκα σπαρτιάτισσα ξεσήκωσαν ολόκληρη εκστρατεία, ήρθαν στην Ασία και αφάνισαν τη δύναμη του Πρίαμου. Πως από τότε πια θεωρούν ότι οι Έλληνες τους είναι εχθροί. Γιατί την Ασία και τα βάρβαρα έθνη που την κατοικούν, οι Πέρσες τα θεωρούν δικά τους, ενώ την Ευρώπη και τους Έλληνες τα έβλεπαν πάντα σαν κάτι ξεχωριστό. Έτσι λεν οι Πέρσες πως έγινα τα πράγματα και στην άλωση της Ιλίου (Τροίας) βρίσκουν την αιτία έχθρας τους προς τους Έλληνες…… (Ηρόδοτος Α,, 1- 4)»

Αντίθετα, σύμφωνα με τους λόγιους των Ελλήνων (Ευριπίδη, Ισοκράτη, Πλάτωνα κ.α.), ο πόλεμος κατά της Τροίας έγινε, επειδή προωθούσε βαρβάρους (απολίτιστους και πεινασμένους) στην Ελλάδα, πρβ:

«Η εκστρατεία στην Τροία από τον Αγαμέμνονα ήταν πράξη ωφελιμότατη για τους Έλληνες, για να μην υποστεί η Ελλάδα από τους βάρβαρους δεινά παρόμοια με κείνα που υπέστη παλαιότερα κατά την κατάληψη όλης της Πελοποννήσου από τον Πέλοπα, του Άργους από το Δαναό και της Θήβας από τον Κάδμο (Ισοκράτους Παναθηναϊκός 79-80),

«Εξαιτίας αυτών (της εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία) επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, αφού έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόννησο οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιο 68 – 69)

«ΠΑΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΣ»

Επειδή στον αρχαίο γνωστό κόσμο υπήρχαν από τη μια οι Έλληνες (τα κράτη: Αθήνα, Σπάρτη, Θήβα κ.τ.λ.) που διακρίνονταν για το πολιτιστικό τους επίπεδο, για την καλλιέργεια του πνεύματος, και από την άλλη οι άλλοι λαοί (Πέρσες, Φοίνικες κ.α.) που δεν είχαν, είχαν απλώς ένα άρχοντα, κληρονομικό ή χουντικό (τύραννο), που έκανε ό,τι ήθελε και συνάμα ζούσαν με πρωτόγονο τρόπο ζωής, δηλαδή με θηριώδη ένστικτα κ.τ.λ., γι αυτό και οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν «Πας μη Έλλην βάρβαρος».

Σύμφωνα με τους Ισοκράτη, Πλάτωνα κ.α., «Έλληνες» είναι αυτοί που έχουν παιδεία, δηλαδή καλλιέργεια πνεύματος, μόρφωση κ.τ.λ. και «βάρβαροι» αυτοί που δεν έχουν, άρα οι αγράμματοι, οι απολίτιστοι κ.τ.λ. Ωστόσο αυτό είναι μια ελαφριά και γενική διάκριση, γιατί ανατρέχοντας στον Πλούταρχο ( Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής ) βλέπουμε να λέει ότι όταν ο Μ. Αλέξανδρος πήγε στην Ασία (προκειμένου να τιμωρήσει τους Πέρσες επειδή αφενός είχαν δολοφονήσει τον πατέρα του και αφετέρου γιατί πιο πριν είχαν έρθει στην Ελλάδα και είχαν κατασφάξει τους Έλληνες) βρήκε εκεί ένα κόσμο με ένστικτα θηριώδη, ανθρώπους να τρώνε τους νεκρούς τους, να παντρεύονται και τις μάνες τους, να προσκυνούνε τους βασιλιάδες, δηλαδή να μην είναι ελεύθεροι κ.α. Προ αυτής της κατάστασης ο Αλέξανδρος, αντί να συνεχίσει λέει να κατακτά και να τιμωρεί τους Πέρσες και τους συμμάχους τους για τα όσα ανομήματα είχαν προξενήσει στους Έλληνες, άρχισε να απελευθερώνει και να εκπολιτίζει. Ανατρέχοντας επίσης στον Ξενοφώντα βλέπουμε να λέει ότι όλοι στο Περσικό κράτος, ακόμη και οι σατράπες καλούνταν δούλοι και όταν έβλεπαν το βασιλιά τους έπεφταν στη γη και φιλούσαν το έδαφος, κάτι που οι Έλληνες έκαναν λέει μόνο στους Θεούς (παράβαλε σήμερα τις καλούμενες «μετάνοιες»). Προ αυτού ο Σπαρτιάτης στρατηγός Αγησίλαος, για να πείσει λέει το σατράπη Φαρναβάζο να αντιταχθεί στους Πέρσες και να πάει με το μέρος των Ελλήνων, όταν οι Σπαρτιάτες είχαν εκστρατεύσει στην Ασία, του λέει: «Οι άνθρωποι, Φαρναβάζε, γίνονται φίλοι στις Ελληνικές πόλεις και συ τώρα μπορείς να αντιταχθείς στο πλευρό μας, αν θες να ζεις χωρίς να προσκυνάς κανένα και χωρίς να έχεις δεσπότη, απολαμβάνοντας τους καρπούς της περιουσίας σου, γιατί η ελευθερία είναι ισάξια όλων των αγαθών του κόσμου. Ακόμη αν έχει λεφτά τι άλλο θέλεις; Είσαι απόλυτα ευτυχής.» (Ξενοφώντας, Ελληνικά Δ’).

Σημειώνεται ότι:

1) Το διαχωρισμό σε Έλληνες και βάρβαρους παραδέχεται και η Αγία Γραφή. Στην Καινή Διαθήκη αναφέρονται και μάλιστα σε αντιδιαστολή (κάτι ως σοφοί και ανόητοι, κ.α.) οι ονομασίες «Έλληνες» και «βάρβαροι», που σημαίνει ότι ακόμη και η Χριστιανική Θρησκεία αναγνωρίζει ότι ο ελληνισμός είναι κάτι καλό ή ότι η ονομασία «βάρβαροι» είχε έννοια ακριβώς αντίθετη από την ονομασία Έλληνες», πρβ: «Έλλησί τε και βαρβάροις, σοφοίς τε και ανοήτοις οφειλέτης ειμί..ου γαρ επαισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού· δύναμις γαρ Θεού εστιν εις σωτηρίαν παντί τω πιστεύοντι, Ιουδαίω τε πρώτον και Ελληνι»…(προς Ρωμαίους Κεφ. 1, 14 -16) .

2) Στην καινή Διαθήκη «Ελληνιστής» σημαίνει όχι ο Έλληνας, αλλά αυτός που λατρεύει τους Ελληνικούς Θεούς, τους Ολύμπιους Θεούς, κάτι που πολεμούσε η Χριστιανική Θρησκεία, πρβ: «Εν δε ταις ημέραις ταύταις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών» (Πράξεις 6, 1)

3) Ο διαχωρισμός σε Έλληνες και βάρβαρους ήταν κάτι ως το Τούρκοι και «γκιαούρηδες» στην Τουρκοκρατία, όπου «γκιαούρηδες» = οι άπιστοι, άρα οι μη Τούρκοι = οι Έλληνες, Ιταλοί κ.α.

4) Ορισμένοι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν ότι υπήρχαν βάρβαροι ή σωστότερα πολίτες από χώρες των καλούμενων βαρβάρων που ήσαν στη συμπεριφορά και στη ψυχή πολύ καλύτεροι από ορισμένους Έλληνες και συνεπώς οι άνθρωποι δεν πρέπει να κατατάσσονται σε κατηγορίες μόνο και μόνο ανάλογα με τη χώρα προέλευσής τους.

5) Στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε να περιγράφει την κατάσταση των εθνών της Ασίας και Αφρικής πριν πάει εκεί ο Μ. Αλέξανδρος πολύ χειρότερα απ΄ ότι την περιγράφει ο Πλούταρχος και συνεπώς δικαιολογείται το «Πας μη Έλλην βάρβαρος». Άλλωστε και η ίδια η Χριστιανική εκκλησία μιλά για Έλληνες και βάρβαρους. Στην Αγία γραφή αναφέρεται π.χ. ότι τα έθνη της Αφρικής και Ασίας (Αιγύπτιοι, Μαρωνίτες, Μωαβίτες κ.α.) πριν και μετά από την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο είχαν γίνει τόσο πολύ αμαρτωλά ή είχαν τόσο πολύ μιανθεί, που οι Εβραίοι σοφοί έλεγαν στους συμπατριώτες τους ότι ο θεός θα καταστρέψει όλα τα έθνη, καθώς και τους ίδιους τους Εβραίους, αν κάνουν τα ίδια, γράφει επίσης ότι λάτρευαν τα είδωλα, έκαναν ανθρωποθυσίες κ.τ.λ. (Περισσότερα βλέπε πιο κάτω).

ΧΡΥΣΟΥΣ ΑΙΩΝ

Η ΣΠΑΡΤΗ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗ ΞΗΡΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΚΑΙ Η ΑΘΗΝΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ- Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΠΡΩΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Ο Θουκυδίδης (Α, 3 - 19) αναφέρει ότι αρκετά χρόνια πριν από τους Περσικούς πολέμους οι περισσότερες Ελληνικές πόλεις – κράτη δεν είχαν σταθερό πολίτευμα με συνέπεια να μην παρουσιάζουν τίποτε αξιόλογο. Μόνο οι Λακεδαιμόνιοι κατόρθωσαν κάποια στιγμή να διατηρήσουν το ίδιον πολίτευμα επί πολλά χρόνια και έτσι ανεδείχθησαν ισχυροί και μπόρεσαν να ρυθμίζουν και τα των άλλων πόλεων. Λέει, επίσης, ότι πριν από τους Περσικούς πολέμους, η Αθήνα, λόγω του ότι δεν είχε σταθερό πολίτευμα, είχε ασήμαντο στόλο. Διέθεταν μόνο μερικές πεντηκοντόρους. Και μόνον βραδύτερο έπεισε ο Θεμιστοκλής τους Αθηναίους, ενώ βρισκόταν ήδη σε πόλεμο προς τους Αιγινήτες και αναμένονταν ο βάρβαρος (οι Πέρσες με τον Ξέρξη), να κατασκευάσουν πολεμικά πλοία, με τα οποία και ναυμάχησαν στη Σαλαμίνα. Ακολούθως και μετά τη νίκη των Ελλήνων επί των Περσών, οι Αθηναίοι και οι Λακεδαιμόνιοι αναδείχθηκαν δυο οι πιο ισχυρές δυνάμεις στην Ελλάδα, των μεν Αθηναίων στη θάλασσα και των Λακεδαιμονίων στη ξηρά.

Σημειώνεται επίσης ότι οι Σπαρτιάτες δεν ήταν μόνο καλοί πολεμιστές στη ξηρά, αλλά και στη θάλασσα. Απλώς στη θάλασσα ήταν δεύτεροι, μετά την Αθήνα. Μάλιστα στη ναυμαχία της Σαλαμίνας ναύαρχος του Ελληνικού στόλου ήταν ο Σπαρτιάτης Ευρυβιάδης, που, όμως, αν έλειπε ο Αθηναίος Θεμιστοκλής, ο Ευρυβιάδης θα είχε νικηθεί.

Κατά τους κλασικούς καλούμενους χρόνους , οι ναυτικές δραστηριότητες και οι τέχνες γνωρίζουν στην Ελλάδα απαράμιλλη άνθηση, με δείγματα αυτής της προόδου την καταστροφή των ναυτικών δυνάμεων των Περσών στο Αρτεμίσιο, στη Σαλαμίνα και τη Μυκάλη. Είναι η εποχή που τα όρια του Ελληνικού κόσμου καταλαμβάνουν όλη τη λεκάνη της Μεσογείου. Χαρακτηριστική η φράση του Περικλή «Μέγα το της θαλάσσης κράτος», κάτι που αναγράφεται στο έμβλημα του σύγχρονου Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού.

ΑΘΗΝΑ

Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Στους κλασσικούς χρόνους, η Αθήνα διαμορφώνεται ως η κεντρική πολιτική, στρατιωτική, οικονομική και ναυτιλιακή δύναμη της Ελλάδας και κατά τον 5ο αι. π.Χ. ο Πειραιάς είναι το σπουδαιότερο λιμάνι της Μεσογείου. Οι Αθηναίοι βρέθηκαν πολύ πιο μπροστά απ΄ την εποχή τους, χαράσσοντας θαυμάσια ναυτική πολιτική, που στηριζόταν στη δύναμη των Τριηρών τους. Η Αθηναϊκή θαλασσοκρατορία αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο "χτίζεται" ο Χρυσούς Αιών, όπου: Ποίηση, Φιλοσοφία, Τέχνες και Επιστήμες γνωρίζουν μια ανεπανάληπτη άνθιση.  

Ειδικότερα, οι Αθηναίοι πολίτες κατά την κλασσική καλούμενη περίοδο δείχνουν πιο πολύ προτίμηση στα γράμματα και τις τέχνες απ ότι στις άλλες ελληνικές πόλεις. Στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν πάρα πολλές σχολές για την αγωγή των νέων και η πόλη ήταν τόπος συνάντησης διανοουμένων και τόπος εκπαίδευσης ανθρώπων από όλο τον αρχαίο γνωστό κόσμο. Στην Αθήνα υπήρχαν επίσης και θέατρα όπου παίζονταν θεατρικές παραστάσεις με ηθικοπλαστικό περιεχόμενο και συνάμα υπήρχαν και μεγάλες εορτές όπως τα Παναθήναια, τα Διονύσια, τα Ελευσίνια κ.α. Οι Αθηναίοι φημίζονταν από πιο παλιά ότι ήσαν και άριστοι αρχιτέκτονες και μηχανικοί, γλύπτες κ.α., όπως ο περίφημος Δαίδαλος που έφτιαξε τα παλάτια του Μίνωα στην Κρήτη.

Το 428 – 427 π.Χ.: Γεννιέται ο μεγάλος αρχαίος φιλόσοφος Πλάτων που αφενός ίδρυσε την περίφημη Ακαδημία και αφετέρου ανέπτυξε ένα βαθυστόχαστο και πολύπλευρο φιλοσοφικό σύστημα. Η φιλοσοφική σκέψη του Πλάτωνα είναι σημείο αναφοράς όλων των φιλοσόφων κάθε εποχής, ακόμη και σήμερα, αφού τα έργα του άσκησαν έντονη επίδραση και ποικίλες αντιδράσεις.

Το 336 - 335 π.Χ. Ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης ιδρύει φιλοσοφική σχολή στην Αθήνα που πήρε το όνομα «Περίπατος» και μας έμεινε γνωστό ως λύκειο του Αριστοτέλη.

Η ΣΠΑΡΤΗ

Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΑΡΕΤΩΝ

Ο Ξενοφώντας (Λακεδαιμονίων Πολιτεία), σχετικά με τη Σπάρτη αναφέρει τα εξής: Στη Σπάρτη απαγορεύεται η αλαζονεία, η μέθη, οι αισχρές πράξεις ή τα αισχρά λόγια, οι κολακείες και η παιδεραστία. Η κλοπή επιτρέπεται, όμως να μη σε πιάσουν. Στη Σπάρτη τα θηλυκά γυμνάζονται εξίσου με τα αρσενικά. Οι άνδρες με νόμο πρέπει να παντρεύονται στο καιρό της σωματικής ακμής. Οι Έλληνες αφότου τα παιδιά τους αρχίζουν να καταλαβαίνουν, τους επιβάλουν δούλους και παιδαγωγούς και τα στέλνουν στους δασκάλους, για να μάθουν γράμματα, μουσική και γυμναστική. Επιπλέον κάνουν τα πόδια των παιδιών τους τρυφερά, φορώντας τους παπούτσια και αποχαυνώνουν το σώμα τους, αλλάζοντας συνέχεια ρούχα. Στη Σπάρτη υπάρχει ένας άνδρας παιδονόμος, αντί κάθε γονέας χωριστά, ο οποίος συγκεντρώνει τα παιδιά, τα επιβλέπει, και τα τιμωρεί αν κάνουν αταξίες. Στα παιδιά δεν φορούν παπούτσια (οι μεγάλοι φορούσαν), σκληραγωγώντας τα με ανυποδησία. Φορούν ένα ρούχο όλο το χρόνο, ώστε να προσαρμόζονται στο κρύο και στη ζέστη. Η τροφή τους είναι λιτή. Κάθε νέος λαμβάνει τόση τροφή, ώστε να μη βαραίνει από τη πολυφαγία. Έτσι, λόγω στέρησης, τα παιδιά γίνονται πιο επινοητικά στο να βρίσκουν συμπλήρωμα τροφής και στον πόλεμο να μην έχουν προβλήματα. Όταν ο παιδονόμος απουσιάζει κάθε γέροντας που παρευρίσκεται εκεί κάνει κουμάντο στα παιδιά. Στη Σπάρτη υπάρχουν κοινά συσσίτια, αθλητικοί αγώνες γυμνικοί, χοροί κ.τ.λ. Στις άλλες πόλεις κάθε πολίτης είναι και κύριος των παιδιών , των δούλων και της περιουσίας του. Στη Σπάρτη καθένας είναι κύριος των δικών του παιδιών και των ξένων. Δεν υπάρχει ατομικός πλούτος. Όλοι υπακούν στους άρχοντες και τους νόμους

Ο Πλάτωνας, για τη Σπάρτη, μεταξύ των άλλων αναφέρει: «Και, ειλικρινά, στην πόλη σας, φίλοι Λακεδαιμόνιοι, πρέπει κανείς να αναγνωρίσει το εξής: Κανείς, πλούσιος ή φτωχός, απλός πολίτης ή βασιλιάς, δεν έχει ιδιαίτερες διακρίσεις ή ξεχωριστή εκπαίδευση πέρα από εκείνη που όρισε στην αρχή ο νομοθέτης σας με τη βοήθεια κάποιου θεού… (Πλάτων Νόμοι Γ, 696, β)

Ο Πλουταρχος, για τη Σπάρτη, μεταξύ των άλλων αναφέρει: Ένας ηλικιωμένος πάει στην Ολυμπία να παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς αγώνες. Μόλις μπαίνει στο στάδιο κοιτάζει να βρει άδειο κάθισμα να καθίσει, όμως δεν βλέπει πουθενά. Μπρος σ’ αυτό πάει εκεί που κάθονται τα παιδιά μήπως φιλοτιμηθεί και σηκωθεί κάποιο και καθίσει . Περνά από τα Αθηναιόπουλα, τίποτε. Περνά από άλλα τίποτε…. Στο τέλος φτάνει στα Σπαρτιατόπουλα, τα οποία μόλις τον βλέπουν σηκώνονται όλα με μιας, για να καθίσει. Ο γέρος μπρος σ’ αυτό και ενώ τα Αθηναιόπουλα χειροκροτούσαν για την καλή πράξη των Σπαρτιατόπουλων, ο ηλικιωμένος αναφωνεί: Μόνο στη Σπάρτη ωφελεί κάποιος να γερνάει. Αλίμονο, τι συμφορά. Όλοι οι Έλληνες ξέρουν το καλό όμως μόνο οι Λακεδαιμόνιοι το εφαρμόζουν. ( Πλούταρχος, Αποφθέγματα Λακωνικά)

«Η Σπάρτη, που έκανε μια ζωή όχι πόλης, αλλά ενός ανθρώπου φιλόσοφου και ασκητή και, ακόμα, καθώς λέγουν οι ποιητές για τον Ηρακλή πως έχοντας ένα ξύλο κι ένα δέρμα περιτριγύριζε την οικουμένη τιμωρώντας τους παράνομους κι άγριους τυράννους, έτσι κι αυτή κυβερνώντας την Ελλάδα (που εκούσια δεχόταν την εξουσία της) με μια σκυτάλη και έναν τρίβωνα, κατέλυε τις άδικες εξουσίες και τα τυραννικά πολιτεύματα, έκρινε για τους πολέμους, έπαυε τις στάσεις πολλές φορές δίχως να κινήσει ούτε μια ασπίδα αλλά στέλνοντας έναν πρεσβευτή της, στον οποίον όλοι αμέσως έκαναν ότι του πρόσταζε, τρέχοντας όλοι σαν τις μέλισσες όταν φαινόταν ο αρχηγός και μπαίνοντας σε τάξη. Τόση ευνομία και τάξη υπήρχε στην πόλη. (Πλούταρχος, Λυκούργος, 30)

Αλλά και η μουσική καλλιέργεια και τα τραγούδια τους απασχολούσαν όσο και η άμιλλα στη σαφήνεια του λόγου. Η μουσική είχε κάτι που ξεσήκωνε το θυμικό και προκαλούσε ορμή και ενθουσιασμό γεμάτο δράση, κατ τα λόγια ήταν αφελή και απλά, για τα πράγματα σοβαρά και ηθοπλαστικά.

Γιατί συνήθως ήταν οι έπαινε που ευδαιμόνιζαν όσους έπεσαν για τη Σπάρτη, και κατηγορίες για όσους δείλιασαν, για την πικρή και τη δυστυχισμένη ζωή που ζούσαν, και υπόσχεση ή διαβεβαίωση για την αρετή, ανάλογα με την ηλικία τους. Από τα τραγούδια αυτά καλό είναι να δώσουμε ένα δείγμα: καθώς στις γιορτές σχηματίζονταν τρεις χοροί αντίστοιχα στις τρεις ηλικίες, άρχιζε το τραγούδι ο χορός των γερόντων: αμμές ποκ’ ήμες άλκιμοι νεανίαι (= ήμαστε κάποτε άλκιμοι νέοι).

Ο χορός των ανδρών απαντούσε κι έλεγε: αμμές δε γ’ ειμές, αι δε λης, πειραν λαβέ. (= ‘Είμαστε εμείς τώρα, αν θες, δοκίμασε)

Και τρίτος ο χορός των παιδιών: αμμές δε γ’ εσσόμεσθα πολλώ κάρρωνες (= Κι εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι)

Και γενικά, αν κάποιος εξέταζε τα λακωνικά ποιήματα, μερικά από τα οποία σώζονται ακόμη στα χρόνια μας, και τους ρυθμούς των εμβατηρίων τους, που τους χρησιμοποιούσαν βαδίζοντας με αυλό ενάντιο στους εχθρούς, θα σχημάτιζε τη γνώμη πως και ο Τέρπανδρος και ο Πίνδαρος καλά είδαν σ’ αυτά συνδυασμένη την ανδρεία με τη μουσική. Γιατί ο Τέρπανδρος έγραψε για τους Λακεδαιμονίους: Όπου η αιχμή των νέων θάλλει και η γλυκιά μούσα και η πλατύδρομη δικαιοσύνη.

Ο Πίνδαρος είπε: «Όπου οι βουλές των γερόντων και των νέων ανδρών, αριστεύουν οι αιχμές και οι χοροί και η Μούσα και η Αγλαία». (Πλούταρχος, Λυκούργος, 21)

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

ΈΛΛΗΝΕΣ ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ,

ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Κατά τους κλασσικούς καλούμενους χρόνους αναπτύσσεται ακόμη περισσότερο η φιλοσοφία, οι επιστήμες: η γεωμετρία, η φυσική, η αστρονομία’ κ.τ.λ. Μάλιστα, επειδή η ελληνική παιδεία έχει φθάσει σε τέτοιο υψηλό επίπεδο αξίας, Έλληνες τελικά ονομάζονται όχι εκείνοι που έχουν καταγωγή, αλλά παιδεία ελληνική, πρβ:

«Η πόλη μας (η Αθήνα) έχει ξεπεράσει τόσο πολύ τους άλλους ανθρώπους ως προς την καλλιέργεια του πνεύματος ( τη σκέψη και το λόγο), ώστε οι μαθητές της έχουν γίνει δάσκαλοι των άλλων και έκανε το όνομα των Ελλήνων να χρησιμοποιείται πλέον όχι ως προσδιοριστικό της καταγωγής μας, αλλά του καλλιεργημένου πνεύματος και να ονομάζονται περισσότερο Έλληνες εκείνοι που έχουν τη δική μας παιδεία παρά εκείνοι που ανήκουν στην ίδια φυλή με μας.». ( Ισοκράτης, «Πανηγυρικός, 50»).

«Ως προς τους άλλους διαψεύστηκε, αφού συμφώνησαν στην παράδοση, σύνηψαν συνθήκες και ορκίστηκαν οι Κορίνθιοι, οι Αργείοι και οι Βοιωτοί και οι άλλοι σύμμαχοι, ότι θα παρέδιδαν τους Έλληνες της ηπείρου, αν τους έδιναν χρήματα ο βασιλιάς (των Περσών). Μόνοι εμείς δεν τολμήσαμε ούτε Έλληνες να παραδώσουμε ούτε όρκους (προδοσίας ή υποταγής) να κάνουμε. Γιατί είναι τόσο ευγενικό, ελεύθερο και σταθερό το φρόνημα της πόλης μας και φυσικά εχθρική προς τους βάρβαρους, επειδή είμαστε γνήσιοι Έλληνες και ανόθευτοι από τους βάρβαρους. Άλλωστε δε συγκατοικούν με μας ούτε Πέλοπες, ούτε Κάδμοι ούτε Δαναοί, ούτε Αιγύπτιοι αλλά βάσει του νόμου Έλληνες και χωρίς βαρβαρικές προσμείξεις, γεγονός από το οποίο δημιουργήθηκε στην πόλη μας το μίσος για τις ξένες φυλές…». (Πλάτων, Μενέξενος, 245c-d)

Σημειώνεται επίσης ότι οι Αθηναίοι συγγραφείς και ιδιαίτερα ο Πλάτωνας με τον Ισοκράτη αποκαλούν τους συμπατριώτες τους Αθηναίους αφενός αυτόχθονες και αφετέρου πιο καλούς και πιο γνήσιους (πιο καθαρόαιμους και πιο ανόθευτους) Έλληνες, επειδή στις άλλες μεγάλες Ελληνικές πόλεις (= η Σπάρτη και η Θήβα) που ήθελαν να ηγεμονεύσουν των Ελλήνων αφενός συναλλάσσονταν με τους βάρβαρους (τους Πέρσες) προκειμένου να επιτύχουν το σκοπό τους και αφετέρου στα μέρη τους είχαν πάει πριν από τα τρωικά διάφορα βάρβαρα φύλα και είχαν αναμειχθεί με τους εκεί Έλληνες. Τα φύλα αυτά ήσαν: α) οι Κάδμοι ή Καδμείοι που με τον Κάδμο έφυγαν από τη Φοινίκη και είχαν πάει στη Βοιωτία και ίδρυσαν τη Καδμεία ή Θήβα, β) οι Δαναοί που με το Δαναό έφυγαν από την Αίγυπτο και είχαν πάει στο Άργος και αναμείχθηκαν με τους εκεί Αχαιούς εξ ου και Αχαιοί = Αργείοι = Δαναοί) και γ) οι Πέλοπες που έφυγαν από την Μ. Ασία με τον Πέλοπα και είχαν πάει και καταλάβει την Πελοπόννησο. Τους Αχαιούς, Δαναούς και Πέλοπες μετά κατέλαβαν οι Δωριείς. (Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: «Το όνομα, η καταγωγή και το έθνος των Ελλήνων», Α. Κρασανάκη)

ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Φυσικά η ζωή στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν παράδεισος, ήταν όμως κατά πολύ πιο ωραία απ΄ ότι στις άλλες χώρες (Περσία, Φοινίκη κ.λπ.). Στην Ελλάδα και οι δούλοι περνούσαν καλύτερα απ΄ ό,τι στις άλλες χώρες.

Ειδικότερα και σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, στην Ελλάδα αρχικά δεν υπήρχαν δούλοι, αυτό έγινε μετά τα περσικά, πρβ: «Διότι κατά την εποχήν εκείνην (μετά τη μάχη του Μαραθώνα και επί Μιλτιάδη, πατέρα του Κίμωνα) δεν είχον ακόμη δούλους ούτε αυτοί (οι Αθηναίοι) ούτε και οι άλλοι Έλληνες» (Ηρόδοτος 6,137).

Μετά τα περσικά δούλοι στην αρχαία Ελλάδα γίνονταν: α) Οι αιχμάλωτοι πολέμου (άνδρες, γυναίκες) που καταδικάζονταν σε καταδικαστικά έργα, καθώς και όσοι χρωστούσαν χρήματα και δεν είχαν να τα εξοφλήσουν, β) Τα παιδιά των δούλων και οι φτωχοί που πουλιόντουσαν οικιοθελώς σε πλούσιους, κάτι ως οι μισθοφόροι, προκειμένου να πάρει λεφτά η οικογένειά τους, αλλά και για να ζήσουν οι ίδιοι καλύτερα.

Πολλοί βάρβαροι, όπως οι Φοίνικες, έκαναν επιδρομές σε μέρη που δεν προστατεύονταν και άρπαζαν όποιους έβρισκαν, Έλληνες ή βάρβαρους, και στη συνέχεια τους πουλούσαν στις αγορές (σκλαβοπάζαρα) ως δούλους δήθεν ότι οι ίδιοι τους είχαν αγοράσει από αλλού ή ήταν αιχμάλωτοί πολέμου.

Στη Σπάρτη δεν υπήρχαν δούλοι, υπήρχαν όμως οι είλωτες. Οι είλωτες, καθώς λέει ο Ηρόδοτος, ήσαν οι υπόδουλοι Μεσσήνιοι (οι Μεσσήνιοι αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τους Ηρακλειδείς βασιλιάδες της Σπάρτης και γι αυτό κατακτήθηκαν από τους Σπαρτιάτες και ) στους οποίους η Σπάρτη είχε αναθέσει τη γεωργία, τη κτηνοτροφία και γενικά όλες τις χειρωνακτικές δουλειές, επειδή οι Σπαρτιάτες ήταν μόνιμοι στρατιωτικοί και δεν τους έμενε καιρός για τέτοια, πρβ: «Πλείστοι από τους Είλωτας ήσαν απόγονοι των παλαιών Μεσσηνίων, οι οποίοι είχαν υποδουλωθεί κατά τον πρώτον Μεσσηνιακό πόλεμον, και ως εκ τούτου ονομάσθηκαν όλοι Μεσσήνιοι. (Θουκυδίδης, Ιστοριών 1, 101, μετάφραση Ελευθερίου Βενιζέλου).

Οι είλωτες δεν ανήκαν σε ιδιώτες, όπως οι δούλοι, αλλά στο κράτος των Σπαρτιατών και αν ήθελαν να ελευθερωθούν ή να γίνουν όμοιοι (= ισότιμοι με τους Σπαρτιάτες πολίτες) το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να πάνε στο Σπαρτιατικό στρατό και εκεί να δείξουν ανδρεία ή να πολεμήσουν για χάρη της Σπάρτης. Πολλοί είλωτες αυτό έκαναν, οι οποίοι λέγονταν νεοδαμώδεις. Οι υπόλοιποι δεν το έκαναν επειδή θεωρούσαν τους Σπαρτιάτες ως κατακτητές.

Οι δούλοι στην Αθήνα δεν ήσαν ελεύθεροι, αλλά ιδιοκτησία του κυρίου τους που μπορούσε μάλιστα να τους πουλήσει κιόλας και αφετέρου μπορούσαν να αποκτήσουν την ελευθερία τους, μόνο αν έδινε κάποιος στα αφεντικά τους το ποσό που τους χρωστούσαν ή το ποσό που τους αγόρασαν. Προ αυτής της κατάστασης, ο Σόλωνας έκανε τη λεγόμενη «σεισάχθεια» με την οποία απελευθερώθηκαν οι δούλοι.

Ο Αριστοτέλης, σχετικά με τους δούλους, τους είλωτες και περίοικους και πως αντιμετωπίζονται στην Κρήτη και στη Σπάρτη, αναφέρει τα εξής (μετάφραση από τις εκδόσεις «Κάκτος»): «Οι Κρήτες επέτρεψαν ελεύθερα στους δούλους τα πάντα, εκτός από δυο πράγματα, την εκγύμναση και την κατοχή όπλων. Αν λοιπόν εκείνοι οι υποστηρικτές της πολιτείας του Σωκράτη θεσπίσουν ό,τι ισχύει και στις υπόλοιπες πόλεις, τότε πώς θα ισχύει κοινοκτημοσύνη? ….(Αριστοτέλης Πολιτικών Β, 1264α,15)

«Για παράδειγμα στη Θεσσαλία, πολλές φορές οι πενέστες επαναστάτησαν κατά των Θεσσαλών, όπως κατά των Σπαρτιατών οι είλωτες (που καραδοκούν την ευκαιρία να γίνει κάποιο ατύχημα στην πόλη). Στους Κρητικούς δεν συνέβη ακόμη κάτι παρόμοιο. Ίσως το φαινόμενο να οφείλεται στο ότι από τις γειτονικές πόλεις, αν και πολεμούν μεταξύ τους, καμία δεν συμμαχεί με τους επαναστάτες, αφού δεν τις συμφέρει, μια κι εκείνες έχουν υπόδουλους τους περιοίκους. Αντίθετα οι γείτονες των Σπαρτιατών είχαν εχθρικές διαθέσεις απέναντί τους, όπως οι Αργείοι, οι Μεσήνιοι και οι Αρκάδες. Οι Θεσσαλοί από την αρχή αντιμετώπιζαν επαναστάσεις, επειδή πολεμούσαν λαούς που έμεναν κοντά στα σύνορά τους, όπως τους Αχαιούς, τους Περραιβούς και τους Μάγνητες. …. (Αριστοτέλης Πολιτικών Β, 1269 β,10)

«Η Κρητική νομοθεσία έχει πολλές ομοιότητες με τη Σπαρτιατική. Στη Σπάρτη τη γη καλλιεργούν είλωτες, στην Κρήτη οι περίοικοι, και στις δυο χώρες όμως εφαρμόζονται τα συσσίτια, και παλιά οι Λάκωνες τα αποκαλούσαν όχι «φιδίτια», αλλά «ανδρεία», όπως οι Κρήτες. Από τούτο συμπεραίνουμε ότι από εκεί προέρχεται το σύστημα..» (Αριστοτέλους Πολιτικά Β 1271 - 1272 α – b 10)

«Η ξενηλασία των Λακεδαιμονίων ισοδυναμεί εδώ με την απόσταση. Έτσι οι περίοικοι υπομένουν, ενώ οι είλωτες συχνά εξεγείρονται. Οι Κρήτες δεν έχουν εξουσία στο εξωτερικό, ενώ ξενική εισβολή μόνο πρόσφατα συνέβη στο νησί, αποκαλύπτοντας την αδυναμία των νόμων. (Αριστοτέλους Πολιτικά Β 1271 - 1272 α – b 10)

ΠΩΣ ΒΓΗΚΕ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ

Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΒΑΡΒΑΡΟΣ

Ετυμολογικά η λέξη «βάρβαρος» φαίνεται να προέρχεται από ηχοποίηση, του «βαρ… βαρ..» των αλαλαγμών των ζώων όταν ερωτοτροπούν, απ΄όπου και βαρβάτος, βουβαίνω, βαμβαίνω, βρυχώμια, βαταλαλώ, vrutus = κτηνώδης, valbus = ο τραυλός κ.α. και κάτι ως και τα: βαβ-βαβ > βαβαλίζω, βιρ-βιρ > βιρβιρίζω… ο λόγος άλλωστε και για τον οποίο βαρβάτος = ο κτηνώδης κ.α., βάρβαρος = ο ζωώδης, άρα μεταφορικά ο αμόρφωτος, ο αγροίκος κ.α.

Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Δωδωναίοι, όταν άκουσαν μια βάρβαρη ιέρεια να μιλά, νόμισαν ότι μιλούσε ως το όρνιο πελειάδα: «διότι βάρβαροι ήσαν, εδόκουν δε σφι ομοίως όρνισι φθέγγεσθαι» . Επομένως ο Ηρόδοτος υπονοεί ότι η ονομασία «βάρβαρος» προήλθε από ηχοποίηση. Πελιάδες στην αρχαία ελληνική λέγονταν τα περιστέρια, που ως γνωστό, βιρ..βιρ… > βιρβιρ..ίζουν ή βαρ..βαρ..ίζουν, κάτι ως τα γατιά που νιάου-νιάου > νιαουρίζουν κ.τ.λ., πρβ: «Οι ιερείς του Δία του Θηβαίου μου είπαν ότι οι Φοίνικες άρπαξαν δυο ιέριες από τη Θήβα (της Αιγύπτου) και τις πούλησαν, τη μια στη Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα. Αυτές οι γυναίκες είναι αυτές που ίδρυσαν τα μαντεία στους τόπους που ανέφερα (στη Θήβα της Λιβύης και της Δωδώνης)»….. «..Αλλά οι προφήτες της Δωδώνης λένε ότι δυο μαύρες πελειάδες (περιστέρες) πέταξαν από τη Θήβα της Αιγύπτου και η μια πήγε στη Λιβύη και η άλλη πήγε και κάθισε σε μια ιερή βελανιδιά στη Δωδώνη και μίλησε με ανθρώπινη φωνή και είπε ότι εκεί έπρεπε να ιδρύσουν μαντείο του Δία. Η περιστέρα πάλι έφυγε και πήγε στους Λίβυους, τους πρόσταξε να ιδρύσουν το μαντείο του Άμωνα….. «…Αν πράγματι οι Φοίνικες πήραν τις άγιες γυναίκες (= τις δυο ιέρειες του Δία, που, σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, η μια μετά έκτισε το μαντείο της Δωδώνης στην Ελλάδα και άλλη το της Θήβας στη Λιβύη) και τις πούλησαν, τη μια στη Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα, νομίζω ότι η γυναίκα αυτή της σημερινής Ελλάδας, της ίδιας δηλαδή χώρας που παλαιότερα ονομάζονταν Πελασγία (<<Της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης..>>, πουλήθηκε στη Θεσπρωτία….» «Έχω πάντως τη γνώμη ότι περιστέρες τις είπαν οι Δωδωναίοι αυτές τις γυναίκες, επειδή ήταν βάρβαρες και η ομιλία τους τους φαινόταν σαν τη φωνή των πουλιών. …. Όσο όμως μιλούσε βαρβαρικά, αυτοί έπαιρναν, αυτοί έπαιρναν την ομιλία της για φωνή πουλιού , γιατί πως είναι δυνατόν περιστέρα να μιλάει ανθρώπινη φωνή; Όσο για τα λεγόμενά τους ότι η περιστέρα ήταν μαύρη, δείχνουν ότι η γυναίκα ήταν Αιγύπτια( Ηρόδοτος B 54 - 57)

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΡΒΑΡΙΣΜΟ

ΤΙ ΒΡΗΚΕ Ο Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΟΤΑΝ ΠΗΓΕ

ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗ

Ο Ισοκράτης, όπως είδαμε πιο πριν, λέει ότι « Έλληνας» είναι αυτός που έχει παιδεία, καλλιέργεια πνεύματος και «βάρβαρος» αυτός που δεν έχει, άρα ο μη Έλληνας. Δηλαδή εδώ έχουμε κάτι ως το «Τούρκος» και «γκιαούρ» = άπιστος, άρα ο μη Τούρκος στην Τουρκοκρατία.

Ωστόσο αυτό είναι μια ελαφριά και γενική διάκριση γιατί ανατρέχοντας στον Πλούταρχο ( Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής ) βλέπουμε να λέει ότι όταν ο Μ. Αλέξανδρος πήγε στην Ασία (προκειμένου να τιμωρήσει τους Πέρσες επειδή αφενός είχαν δολοφονήσει τον πατέρα του και αφετέρου γιατί πιο πριν είχαν έρθει στην Ελλάδα και είχαν κατασφάξει τους Έλληνες) βρήκε εκεί ένα κόσμο με ένστικτα θηριώδη, ανθρώπους να τρώνε τους νεκρούς τους, να παντρεύονται και τις μάνες τους, να προσκυνούνε τους βασιλιάδες κ.α. Προ αυτής της κατάστασης ο Αλέξανδρος, αντί να συνεχίσει να κατακτά και να τιμωρεί τους Πέρσες και τους συμμάχους τους για τα όσα ανομήματα είχαν προξενήσει στους Έλληνες, άρχισε να απελευθερώνει και να εκπολιτίζει. Αποτέλεσμα? Οι προφήτες και κόσμος της Ασίας να τον ανακηρύξει θεό, «παιδίον Διός». Μάλιστα, επειδή ο προφήτης που το ανακήρυξε έτσι τον προσφώνησε λέγοντας «ω παιδίος », αντί «ω παιδίον», επειδή δεν ήξερε καλά ελληνικά, ο Αλέξανδρος του χαμογέλασε, πρβ:

Οι πρόγονοί σας ήρθαν στη Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα

και μας προκαλέσατε μεγάλες συμφορές, χωρίς να έχει κάνει

κανείς από εμάς κανένα κακό

«Ο Αλέξανδρος διέταξε να στείλουν γράμμα στο βασιλιά των Περσών που έγραφε: Οι πρόγονοί σας ήρθαν στη Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα και μας προκαλέσατε μεγάλες συμφορές, χωρίς να έχει κάνει κανείς από εμάς κανένα κακό. Τώρα που εγώ έγινα βασιλιάς των Ελλήνων, πέρασα στην Ασία, για να εκδικηθώ τις δικές σας αδικίες…. Εξάλλου, βοηθήσατε τους Περίνθιους που αδικούσαν τον πατέρα μου και ο Ώχος έστειλε στρατό στη Θράκη που την κατείχαμε εμείς. Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε με συνωμοσία που οργανώσατε εσείς, όπως οι ίδιοι διαδώσατε με επιστολές σας σ΄ όλο τον κόσμο …… Οι απεσταλμένοι σας κατέστρεψαν τους φίλους μας και προσπάθησαν να καταστρέψουν την ειρήνη, που έφερε στους Έλληνες. Εκστράτευσα λοιπόν εναντίον σου, επειδή εσύ ξεκίνησες την έχθρα….» (Αρριανός Β 14, 4).

Ο Αλέξανδρος αντίθετα, ίδρυσε περισσότερες από εβδομήντα πόλεις

μέσα στις βάρβαρες χώρες, και διέσπειρε σε όλη την Ασία τα ελληνικά,

νικώντας τον απολίτιστο και θηριώδη τρόπο ζωής

«Αν όμως εξετάσεις τα αποτελέσματα της διδασκαλίας του Αλέξανδρου, θα διαπιστώσεις ότι έμαθε τους Υρξανούς να παντρεύονται, δίδαξε τους Αραχώσιους να καλλιεργούν τη γη, έπεισε τους Σογδιανούς να φροντίζουν τους γονείς τους και να μην τους σκοτώνουν, και τους Πέρσες να σέβονται τις μητέρες τους και να μην τις παντρεύονται. Πόσο αξιοθαύμαστη είναι η φιλοσοφία, χάρη στην οποία οι Ινδοί λατρεύουν Ελληνικούς Θεούς, και οι Σκύθες θάβουν τους νεκρούς τους και δεν τους τρώνε! Θαυμάζουμε τη δύναμη του Καρνεάδη, που έκανε τον Κλειτόμαχο, ο οποίος προηγουμένως λεγόταν Ασδρούβας, Καρχηδόνιος την καταγωγή, να υιοθετήσει τον Ελληνικό τρόπο ζωή. Θαυμάζουμε το χαρακτήρα του Ζήνωνα, που έπεισε το Διογένη το Βαβυλώνιο να επιδοθεί στη φιλοσοφία. Όταν όμως ο Αλέξανδρος εκπολίτισε την Ασία, ο Όμηρος διαβαζόταν παντού, και τα παιδιά των περσών, των Σουσιανών και των Γεδρωσίων μάθαιναν να απαγγέλνουν τις τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Ο Σωκράτης, όταν αντιμετώπισε την κατηγορία ότι εισάγει καινά δαιμόνια, καταδικάστηκε εξαιτίας των συκοφαντών που υπήρχαν στην Ασία. Χάρη όμως στον Αλέξανδρο, η Βακτρία και ο Καύκασος προσκύνησαν τους θεούς των Ελλήνων. Ο Πλάτωνας έγραψε ένα μόνο σύγγραμμα για την πολιτειακή οργάνωση και δεν έπεισε κανένα, εξαιτίας της αυστηρότητας του έργου. Ο Αλέξανδρος αντίθετα, ίδρυσε περισσότερες από εβδομήντα πόλεις μέσα στις βάρβαρες χώρες, και διέσπειρε σε όλη την Ασία τα ελληνικά (γράμματα και αξιώματα), νικώντας τον απολίτιστο και θηριώδη τρόπο ζωής («Αλέξανδρος δ’ υπέρ εβδομήκοντα πόλεις βαρβάροις έθνεσιν εγκτίσας και κατασπείρας την Ασία Ελληνικοίς τελεσι της ανημέρου και θηριώδους εκράτησε διαίτης») Λίγοι από εμάς διαβάζουμε τους «Νόμους» του Πλάτωνα, αλλά δεκάδες χιλιάδων ανθρώπων εφάρμοσαν και εξακολουθούν να εφαρμόζουν τους νόμους του Αλέξανδρου, αποβαίνοντας έτσι πιο ευτυχείς όσοι νικήθηκαν από τον Αλέξανδρο απ΄ ό,τι όσοι απέφυγαν. Και τούτο γιατί τους δεύτερους δεν τους απάλλαξε κανείς από την άθλια ζωή, ενώ τους πρώτους τους ανάγκασε ο νικητής τους να ζουν ευτυχισμένοι Όταν ο Θεμιστοκλής εξόριστος έλαβε μεγάλες δωρεές από το βασιλιά και τρείς πόλεις να του πληρώνουν φόρους, η μια με ψωμί, η άλλη με κρασί και η τρίτη με κρέας, είπε: «Παιδιά μου, θα καταστρεφόμαστε, αν δεν είχαμε ήδη καταστραφεί». Έτσι λοιπόν και για τις πόλεις που κατέκτησε ο Αλέξανδρος είναι πιο σωστό να πούμε: Δεν θα είχαν εκπολιτιστεί, αν δεν είχαν νικηθεί. Η Αίγυπτος δεν θα είχε την Αλεξάνδρεια, η Μεσοποταμία τη Σελεύκεια, η Σογδιανή την Προφθασία, η Ινδία τη Βουκεφάλα ούτε ο Καύκασος Ελληνική πόλη, με την ίδρυση των οποίων στις χώρες αυτές εξαλείφτηκε η βαρβαρότητα και το υποδεέστερο στοιχείο μεταβλήθηκε ύστερα από την επαφή του με το ανώτερο. Αν, λοιπόν, οι φιλόσοφοι καυχώνται ότι εξευγενίζουν και κάνουν προσαρμόσιμα τα σκληρά και απαίδευτα στοιχεία τους ανθρώπινου χαρακτήρα, εφόσον ο Αλέξανδρος κατάφερε ν’ αλλάξει τη θηριώδη φύση πάρα πολλών φυλών, εύλογα θα μπορούσε να θεωρηθεί Φιλόσοφος.» (Πλουτάρχου Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής, Α, 3 – 7, 328 )

Το ελληνικό στοιχείο από την αρετή του

και το βαρβαρικό από τη φαυλότητά του

«Ακόμα, η τόσο αξιοθαύμαστη «Πολιτεία» του Ζήνωνα, του ιδρυτή της τάσης των Στωικών, μπορεί να συνοψιστεί στην εξής μία συνισταμένη: δεν πρέπει να κατοικούμε διαχωρισμένοι σε ξεχωριστές πόλεις και δήμους με διαφορετικούς ο καθένας κανόνες δικαίου, αλλά να θεωρούμε όλους τους ανθρώπους του κόσμου αυτού συμπολίτες και συνδημότες…., αλλά εκείνος που έδωσε στη θεωρία την έμπρακτη μορφή της ήταν ο Αλέξανδρος. Αυτός δηλαδή δεν ακολούθησε τη συμβουλή του Αριστοτέλη να συμπεριληφθεί στους Έλληνες σαν να ήταν ηγέτης τους και στους βάρβαρους σαν να ήταν απόλυτος κύριος τους και να αντιμετωπίζει τους Έλληνες ως φίλους και συγγενείς τους ενώ τους άλλους λαούς σαν να ήταν ζώα ή φυτά. Αν ενεργούσε κατ’ αυτό τον τρόπο, θα γέμιζε την ηγεμονία του με αναρίθμητους πολέμους, εξορίες και υπονομευτικές στάσεις. Εκείνος αντίθετα, πίστευε ότι ήρθε ως κοινός Θεόσταλτος συμφιλιωτής και ειρηνοποιός για όλο τον κόσμο, και για τούτο εξανάγκαζε δια των όπλων όσους δεν μπορούσε να πείσει δια του λόγου να ενωθούν μαζί του, και συνένωσε σε ενιαίο σώμα τους ανθρώπους από τους διάφορους τόπους, ενώνοντας και αναμειγνύοντας σαν σε κύπελλο φιλίας τους τρόπους ζωής, τα ήθη, τους γάμους και τις συνήθειές τους.

Όρισε σε όλους να θεωρούν πατρίδα τους την οικουμένη, ακρόπολη τους το στρατόπεδό του, συγγενικούς τους όλους τους καλούς ανθρώπους και ξένους τους κακούς. Δεν τους άφησε να διακρίνουν ανάμεσα σε Έλληνες και βάρβαρους με βάση τη χλαμύδα και την πέλτη, το σπαθί ή τον μανδύα, αλλά όρισε να διαπιστώνεται το ελληνικό στοιχείο από την αρετή του και το βαρβαρικό από τη φαυλότητά του («Το μεν Ελληνικόν αρετήν το δε βάρβαρον κακίαν τεκμαίρεσθαι») , ενώ τα ενδύματα, τα φαγητά, οι γάμοι και ο τρόπος ζωής θεωρούνταν κοινά για όλους, αναμεμειγμένα σε ενιαίο σύνολο με τους δεσμούς τους αίματος και της τεκνοποιίας. (Πλουτάρχου Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής, Α, 3 – 7, 329 )

Αρκετοί λένε πως ο προφήτης των βαρβάρων, επειδή ήθελε να τον χαιρετίσει στα ελληνικά, λόγω φιλοφροσύνης λέγοντας «ω παιδίον» αντί για το νι χρησιμοποίησε από βαρβαρισμό το σίγμα στο τελευταίο φθόγγο και είπε «ω παιδίος», χαροποιώντας τον Αλέξανδρο με το λάθος του λόγου του, διαδόθηκε ότι τον προσφώνησε «παδί του Δία» (Ένιοι δε φασα τον με προφήτην ελληνικά βουλόμενος προσειπείν μετά τινος φιλοφροσύνης «ω παιδίος)…(Πλουτάρχου, Αλέξανδρος 27)

Κάποιος, βέβαια, μπορεί να πει ότι όλα αυτά που λέει ο Πλούταρχος είναι φανταστικές κακοήθειες. Ωστόσο δεν είναι έτσι, γιατί:

1) Ανατρέχοντας στον Αρριανό βλέπουμε το Μακεδόνα φιλόσοφο Καλλισθένη να λέει (παρουσία του Μ. Αλέξανδρου, στον άλλο φιλόσοφο Ανάξαρχο, όταν ο τελευταίος πρότεινε να προσκυνούν Έλληνες και βάρβαροι το Μ. Αλέξανδρο): «Θυμήσου ότι δε συμβουλεύεις και δεν συναναστρέφεσαι τον Καμβύση ή τον Ξέρξη, αλλά το γιο του Φιλλίπου, απόγονο του Ηρακλή και του Αιακού, που οι πρόγονοί του ήρθαν από το Άργος στη Μακεδονία και κυβέρνησαν τους Μακεδόνες όχι με τη βία, αλλά με νόμο. Και οι Έλληνες δεν απέδωσαν θεϊκές τιμές στον Ηρακλή όσο ακόμη ήταν ζωντανός και όταν απέθανε, περίμεναν να επιτρέψει ο Θεός των Δελφών την αποθέωσή του. Κι αν ακόμη πρέπει να σκεφτόμαστε όπως οι βάρβαροι, επειδή βρίσκουμε σε βαρβαρική γη, εγώ Αλέξανδρε απαιτώ από σένα να θυμηθείς την Ελλάδα, που για χάρη της έκανες όλη την εκστρατεία, για να θέσης την Ασία κάτω από την Κυριαρχία των Ελλήνων>..» (Αρριανός Αλεξάνδρου Ανάβασις 11).

Επομένως οι Έλληνες σε σχέση προς τους βάρβαρους δεν δέχονται ούτε να τους κυβερνά κάποιος με βία ή χωρίς νόμους ούτε και να τους εξαναγκάζει να τον προσκυνούν ως θεό ή να τον βλέπουν ως θεό, έστω και αν αυτός είναι βασιλιάς, όπως κάνουν ή δέχονται οι βάρβαροι.

2) Ανατρέχοντας στον Ξενοφώντα βλέπουμε να λέει ότι όλοι στο Περσικό κράτος, ακόμη και οι σατράπες καλούνταν δούλοι και όταν έβλεπαν το βασιλιά τους έπεφταν στη γη και φιλούσαν το έδαφος, κάτι που οι Έλληνες έκαναν λέει μόνο στους Θεούς (παράβαλε σήμερα τις καλούμενες «μετάνοιες»). Προ αυτού ο Σπαρτιάτης στρατηγός Αγησίλαος, για να πείσει λέει το σατράπη Φαρναβάζο να αντιταχθεί στους Πέρσες και να πάει με το μέρος των Ελλήνων, όταν οι Σπαρτιάτες είχαν εκστρατεύσει στην Ασία, του λέει: «Οι άνθρωποι, Φαρναβάζε, γίνονται φίλοι στις Ελληνικές πόλεις και συ τώρα μπορείς να αντιταχθείς στο πλευρό μας, αν θες να ζεις χωρίς να προσκυνάς κανένα και χωρίς να έχεις δεσπότη, απολαμβάνοντας τους καρπούς της περιουσίας σου, γιατί η ελευθερία είναι ισάξια όλων των αγαθών του κόσμου. Ακόμη αν έχει λεφτά τι άλλο θέλεις; Είσαι απόλυτα ευτυχής.» (Ξενοφώντας, Ελληνικά Δ’)

3) Ο Ηρόδοτος, σχετικά με τα ήθη και νοοτροπία των Περσών σε σχέση με τους Μακεδόνες και τους άλλους Έλληνες, αναφέρει: «Όταν λοιπόν αυτοί οι Πέρσες απεσταλμένοι έφτασαν και παρουσιάστηκαν μπροστά στον Αμύντα, απαιτούσαν να δώσει γη και ύδωρ στο βασιλιά Δαρείο…… και εκείνος ετοίμασε μεγάλο δείπνο… Κι όταν απόφαγαν οι Πέρσες το έριξαν στο πιοτό κι είπαν τα εξής: Ξένε Μακεδόνα, εμείς οι Πέρσες έχουμε ένα συνήθειο, όταν στρώνουμε τραπέζι μεγάλο, βάζουμε τότε να καθίσουν δίπλα μας και τις αγαπητικιές μας και τις νόμιμες γυναίκες. Εσύ λοιπόν, μια και μας δέχτηκες με τόσο καλή διάθεση και μας φιλοξενείς πλουσιοπάροχα και δίνεις γη και ύδωρ στο βασιλιά Δαρείο, συμμορφώσου με τις δικές μας συνήθειες». Σ’ αυτά αποκρίθηκε ο Αμύντας «Πέρσες, εμείς δεν έχουμε αυτή τη συνήθεια, αλλά μια και εσείς που είστε αφεντικά ζητάτε κι ετούτο, θα το έχετε.» ……… και μόλις ο Αμύντας αποσύρθηκε, ύστερα από παράκληση του γιου του Αλέξανδρου, λέει στους Πέρσες «Ξένοι μου, δεν υπάρχει για σας κανένα πρόβλημα μ’ αυτές τις γυναίκες….. αν δεν έχετε αντίρρηση, αφήστε τις, να πάνε να λουσθούν και θα σας έρθουν λουσμένες». Αυτά είπε, κι οι Πέρσες τα καλοδέχτηκαν. Κι ύστερα, μόλις οι γυναίκες βγήκαν, ο ίδιος ο Αλέξανδρος πήρε αμούστακα παλικάρια, πόσες ήταν οι γυναίκες, τόσα τους έντυσε με τα ρούχα των γυναικών, τους έδωσε κοντομάχαιρα και τους πέρασε μέσα, και περνώντας τους έλεγε στους Πέρσες τα εξής» Πέρσες, μη πείτε πως η φιλοξενία που σας προσφέρουμε δεν είναι μια πανδαισία με όλα της….. τις μητέρες και τις αδελφές μας σας τις χαρίσουμε μ’ όλη μας την καρδιά, για να ξέρετε πως έχετε από όλες τις τιμές που σας αξίζουν, ακόμη στο βασιλιά που σας έστειλε κάντε γνωστό πως ένας Έλληνας, ο αντιβασιλιάς των Μακεδόνων, σας καλόστρωσε και το τραπέζι και το κρεβάτι.» Ο Αλέξανδρος ύστερα απ΄αυτά τα λόγια έβαλε δίπλα σε κάθε Πέρση να καθίσει ένας Μακεδόνας – τάχατε γυναίκα κι αυτοί, μόλις οι Πέρσες έκαναν να τους χαϊδέψουν, τους καθάρισαν.» (Ηρόδοτος Ε 17-22)

(Περισσότερα για τον Μ. Αλέξανδρο

και τους Μακεδόνες βλέπε σε οικείο Κεφάλαιο.)

4) Η Αγία Γραφή, όπως θα δούμε πιο κάτω, περιγράφει την κατάσταση των εθνών της Ασίας και Αφρικής πολύ χειρότερα απ΄ότι την περιγράφει ο Πλούταρχος και γι αυτό άλλωστε Κύριος ήθελε λέει να τα καταστρέψει.

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΠΑΛΙΑ ΤΑ ΕΘΝΗ ΗΣΑΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ

ΑΜΑΡΤΩΛΑ (ΒΑΡΒΑΡΑ) ΠΟΥ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙ

Ανατρέχοντας και στην Αγία Γραφή βλέπουμε να αναφέρει ότι τα έθνη της Αφρικής και Ασίας (Αιγύπτιοι, Μαρωνίτες, Μωαβίτες κ.α.) πριν και μετά από την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο είχαν γίνει τόσο αμαρτωλά ή είχαν τόσο πολύ μιανθεί, που οι Εβραίοι σοφοί έλεγαν στους συμπατριώτες τους ότι ο θεός θα καταστρέψει όλα τα έθνη, καθώς και τους ίδιους τους Εβραίους, αν κάνουν τα ίδια.

Στο Δευτερονόμιο αναφέρεται π.χ. ότι πολλοί λαοί, όπως οι Μωαβίτες, οι Αμμωνίτες κ.α., λάτρευαν το θεό Μολώχ, ο οποίος ζητούσε ανθρωποθυσίες και μάλιστα παιδιών. (Δευτερονόμιο κεφ. 12, 29-31). Στο Δευτερονόμιο (κεφ.18, 9 – 12 κ.α.), αφού αναφέρεται μια λίστα βδελυγμάτων (αμαρτιών, ανομημάτων, βαρβαρισμών) των εθνών, όπως ανθρωποθυσίες παιδιών, αιμομιξίες, αποκρυφισμό και μαγεία, προσθέτει «Άλλωστε εξαιτίας αυτών των βδελυγμάτων θα διώξει ο Κύριος αυτά τα έθνη από μπροστά σας».

Στο Λευιτικό 18:21-28, αφού αναφέρεται μια σειρά βδελυγμάτων, όπως λατρείες αρχόντων, ανθρωποθυσίες παιδιών, ομοφυλοφιλίες, αιμομιξία και κτηνοβασία, προσθέτει: «Δεν πρέπει να μολύνεστε με καμιά απ’ αυτές τις πράξεις˙ με τέτοιες πράξεις μολύνθηκαν τα έθνη, αυτά που διώχνω από μπροστά σας. Μ’ αυτές τις πράξεις μολύνθηκε η χώρα, γι’ αυτό θα την τιμωρήσω για την ανομία της και θα ξεράσει τους κατοίκους της.

«Μὴ μιαίνεσθε ἐν πᾶσι τούτοις· ἐν πᾶσι γὰρ τούτοις ἐμιάνθησαν τὰ ἔθνη, ἃ ἐγὼ ἐξαποστέλλω πρὸ προσώπου ὑμῶν, καὶ ἐξεμιάνθη ἡ γῆ, καὶ ἀνταπέδωκα ἀδικίαν αὐτοῖς δι᾿ αὐτήν, καὶ προσώχθισεν ἡ γῆ τοῖς ἐγκαθημένοις ἐπ᾿ αὐτῆς. καὶ φυλάξεσθε πάντα τὰ νόμιμά μου καὶ πάντα τὰ προστάγματά μου, καὶ οὐ ποιήσετε ἀπὸ πάντων τῶν βδελυγμάτων τούτων, ὁ ἐγχώριος καὶ ὁ προσγενόμενος προσήλυτος ἐν ὑμῖν· πάντα γὰρ τὰ βδελύγματα ταῦτα ἐποίησαν οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς οἱ ὄντες πρότερον ὑμῶν, καὶ ἐμιάνθη ἡ γῆ. καὶ ἵνα μὴ προσοχθίσῃ ὑμῖν ἡ γῆ ἐν τῷ μιαίνειν ὑμᾶς αὐτήν, ὃν τρόπον προσώχθισε τοῖς ἔθνεσι τοῖς πρὸ ὑμῶν. ὅτι πᾶς, ὃς ἐὰν ποιήσῃ ἀπὸ πάντων τῶν βδελυγμάτων τούτων, ἐξολοθρευθήσονται αἱ ψυχαὶ αἱ ποιοῦσαι ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτῶν. καὶ φυλάξετε τὰ προστάγματά μου, ὅπως μὴ ποιήσητε ἀπὸ πάντων τῶν νομίμων τῶν ἐβδελυγμένων, ἃ γέγονε πρὸ τοῦ ὑμᾶς, καὶ οὐ μιανθήσεσθε ἐν αὐτοῖς, ὅτι ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν». (Λευιτικό 12)

Παράβαλε επίσης τα Σόδομα και Γόμορρα, τη Θυσία του Ισαάκ κ.α., τις δώδεκα εντολές του Μωυσή που έλεγαν να μη λατρεύουμε τα είδωλα, να μη μοιχεύουμε κ.τ.λ., τον εβραϊκό νόμο που έλεγε ότι: Όποιος κτηνοβατεί θα θανατώνεται. Όσοι Εβραίοι γίνονται δούλοι, μετά από έξι χρόνια δουλείας, ο Νόμος του Θεού απαιτεί την απελευθέρωσή τους δωρεάν (Έξοδος 21:2), Β) Οι Εβραίοι δούλοι πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν μισθωτοί κι όχι ως δούλοι (Λευιτικό 25:39-43). Ε) Οι Εβραίοι δούλοι όταν απελευθερώνονται τον 7ο χρόνο, πρέπει να τους δοθεί και κάποια "προίκα" (Δευτερονόμιο 15:12-14), Δ) Με θανατική ποινή τιμωρούνταν όσοι βίαια κάνουν Εβραίους δούλους (Δευτερονόμιο 24:7). Απαγορεύεται να σκοτώσει ή να προκαλέσει κανείς βλάβη στον δούλο του. Αν κανείς προξενήσει ζημιά σε δούλο του, πρέπει να τον ελευθερώσει (Έξοδος 21:20, 26-27), Απαγορεύεται να καταδυναστεύει κανείς τους δούλους του (Δευτερονόμιο 23:15-16). Υποχρεωτικά πρέπει οι δούλοι, όπως και οι ελεύθεροι, να έχουν μια ημέρα ανάπαυσης την εβδομάδα (Δευτερονόμιο 5:14).

Σημειώνεται ότι:

1) Η Έξοδος των Εβραίων από την Αίγυπτο, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς έγινε πριν από τον Τρωικό πόλεμο και συγκεκριμένα τον 15ο αι. π.Χ. Ειδικότερα ο Διόδωρος Σικελιώτης (βίβλος Μ, Απόσπασμα 3) αναφέρει ότι: «την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία».

Ο Διόδωρος Σικελιώτης (βίβλος 1, 23-24 και 28-29) αναφέρει επίσης ότι: «Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες».

Σύμφωνα με το Θουκυδίδη (Α 3 – 12), όταν έγινε βασιλιάς των Μυκηνών ο Αγαμέμνονας συνένωσε τους Δαναούς με τους Αχαιούς του Άργους (= η Αργολίδα και κατ’ επέκταση η Πελοπόννησος) , εξ ου μετά Αργείοι = Αχαιοί και Δαναοί. Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό και τους Ισοκράτη, Πλάτωνα, Θουκυδίδη κ.α.: α) Ο Κάδμος ήρθε με Φοίνικες στη Βοιωτία το έτος 1255 πριν από το Διόγνητο = το 1519 π.Χ. και έκτισε τη Καδμεία, β) Ο Δαναός με Αιγύπτιους ήρθε στο Άργος το έτος 1247 πριν από το Διόγνητο = το 1511 π.Χ. και αναμείχθηκε με τους εκεί Αχαιούς ή Αργείους.

(Περισσότερα βλέπε στο Κεφάλαιο σχετικά με τους Καδμείους ή Θηβαίους)

2) Στην αρχαία Ελλάδα δεν γίνονταν ούτε ανθρωποθυσίες, ούτε θεοποιήσεις αντικειμένων (ειδώλων), ούτε κτηνοβασίες κ.τ.λ. Αυτά υπήρχαν μόνο στους βάρβαρους, όπως είδαμε πιο πριν να λέει η Παλαιά Διαθήκη.

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΚΑΙ ΟΤΙ Ο Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΔΟΞΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ

ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΓΗ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΕΙ

Ανατρέχοντας στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε να αναφέρει ότι οι Μακεδόνες ήσαν Έλληνες, καθώς και ότι ο Μ. Αλέξανδρος και οι ένδοξοι σύντροφοί του έκαναν τη γη να ησυχάσει, ενώ επι βασιλείας των Ελλήνων ο αμαρτωλός Αντίοχος κ.τ.λ., πρβ: «Και εγένετο μετά το πατάξαι Αλέξανδρον τον Φιλίππου τον Μακεδόνα, ος εξήλθεν εκ της γης Χεττειείμ, και επάταξε τον Δαρείον βασιλέα Περσών και Μήδων και εβασίλευσεν αντ᾿ αυτού πρότερος επί την Ελλάδα. και συνεστήσατο πολέμους πολλούς και εκράτησεν οχυρωμάτων πολλών και έσφαξε βασιλείς της γης· και διήλθεν έως άκρων της γης και έλαβε σκύλα πλήθους εθνών. και ησύχασεν η γη ενώπιον αυτού, και υψώθη, και επήρθη η καρδιά αυτού. και συνήγαγε δύναμιν ισχυρὰν σφόδρα και ήρξε χωρών και εθνῶν και τυράννων, και εγένοντο αυτῷ εις φόρον. και μετά ταύτα έπεσεν επί την κοίτην και έγνω ότι αποθνήσκει. και εκάλεσε τους παίδας αυτού τούς ενδόξους τους συντρόφους αυτού απὸ νεότητος και διείλεν αυτοίς την βασιλείαν αυτού ἔτι ζῶντος αυτού. και εβασίλευσεν Αλέξανδρος έτη δώδεκα και απέθανε. και επεκράτησαν οι παίδες αυτού έκαστος εν τῷ τόπῳ αυτού. και επέθεντο πάντες διαδήματα μετά το αποθανείν αυτόν καὶ οι υιοί αυτῶν ὀπίσω αυτῶν έτη πολλὰ καὶ επλήθυναν κακά εν τη γη. καὶ εξῆλθεν εξ αυτῶν ρίζα ἁμαρτωλὸς Αντίοχος Επιφανής, υιός Αντιόχου βασιλέως, ος ην όμηρα εν τη Ρώμη· και εβασίλευσεν εν έτει εκατοστώ και τριακοστώ και εβδόμω βασιλείας Ελλήνων. (Μακκαβαίων, Κεφ. 1 , 1 – 10)

Σημειώνεται επίσης ότι :

1) Στην καινή Διαθήκη αναφέρονται και μάλιστα σε αντιδιαστολή οι ονομασίες «Έλληνες» και «βάρβαροι», που σημαίνει αφενός ότι ακόμη και η Χριστιανική Θρησκεία παραδέχεται ότι παλιά υπήρχαν βάρβαροι και αφετέρου ότι η ονομασία «βάρβαροι» είχε έννοια ακριβώς αντίθετη από την ονομασία Έλληνες», κάτι ως οι σοφοί και οι ανόητοι, πρβ: «Έλλησί τε και βαρβάροις, σοφοίς τε και ανοήτοις οφειλέτης ειμί..ου γαρ επαισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού· δύναμις γαρ Θεού εστιν εις σωτηρίαν παντί τω πιστεύοντι, Ιουδαίω τε πρώτον και Ελληνι»…(προς Ρωμαίους Κεφ. 1, 14 -16)

2) Στην καινή Διαθήκη «Ελληνιστής» σημαίνει όχι ο Έλληνας, αλλά αυτός που λατρεύει τους Ελληνικούς Θεούς, τους Ολύμπιους Θεούς, κάτι που πολεμούσε η Χριστιανική Θρησκεία, πρβ: «Εν δε ταις ημέραις ταύταις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών» (Πράξεις 6, 1)

3) Το Κοράνιο αναφέρει τον Αλέξανδρο ως Προφήτη. Οι Βουδιστές λάτρεψαν τον Αλέξανδρο ως ισόθεο, ενώ οι Αιγύπτιοι τον ανακήρυξαν γιο του Θεού Άμμωνα. Ο Μέγας Βασίλειος και ο Άγιος Νεκτάριος προβάλλουν τον Αλέξανδρο. (Περισσότερα για τους Μακεδόνες και το Μ. Αλέξανδρο βλέπε στο βιβλίο: Το όνομα, η καταγωγή και η ιστορία των Ελλήνων, Α. Κρασανάκη)

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ 1000 ΧΡΟΝΙΑ

ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟΥ

τον Πλατωνικό διάλογο «Τιμαίος ή Περί φύσεως» αναφέρεται ότι όταν ο Σόλωνας ο Αθηναίος (639 - 559 π.Χ. = νομοθέτης και ένας από τους 7 σοφούς της αρχαιότητας) επισκέφτηκε την Αίγυπτο, οι ιερείς της Σάιδας (= η θρησκευτική πρωτεύουσα της Αιγύπτου) του είπαν ότι στα ιερά τους βιβλία είναι καταγεγραμμένα τα εξής:

Α) Όσα μεγάλα και όμορφα ή αξιοθαύμαστα έχουν συμβεί στην Ελλάδα και στην Αίγυπτο ή και οπουδήποτε, και εξ ακοής γνωρίζουν οι Αιγύπτιοι, είναι καταχωρημένα στους ιερούς ναούς της Αιγύπτου.

Β) Στη γη έγιναν πάρα πολλοί κατακλυσμοί και όχι ένας, αυτός του Δευκαλίωνα, όπως αναφέρουν οι Έλληνες (οι Έλληνες επί εποχής του Σόλωνα ) και εξ αιτίας αυτών των κατακλυσμών χάθηκαν ορισμένοι παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως π.χ. ο πολιτισμός των Ελλήνων πριν από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Οι Έλληνες δεν γνωρίζουν αυτό, γιατί μετά τον κατακλυσμό αυτοί που έμειναν δεν ήξεραν να γράφουν.

«Εσείς ξέρετε έναν μόνο μεγάλο κατακλυσμό, του Δευκαλίωνα. 'Έγιναν όμως προηγούμενα πολλοί άλλοι μεγάλοι κατακλυσμοί, τους οποίους οι δικοί μας αρχαίοι τους κατέγραψαν..» (Πλάτων "Τίμαιος" 23 Β).

Γ) Ο ελληνικός πολιτισμός είναι πιο παλιός από τον Αιγυπτιακό και ο ελληνικός, λαμβανομένου υπόψη και εκείνου που υπήρχε πριν από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, μετρά 9.000 έτη, όταν πήγε ο Σόλωνας στην Αίγυπτο, και ο Αιγυπτιακός λιγότερα κατά 1000 χρόνια, δηλαδή 8000 έτη.

«Ο ιερεύς λοιπόν του είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να μη το κάμω, Σόλων, αλλά Θα σου τα πω και προς χάριν σου και χάριν της πόλεώς σας, προ πάντων όμως προς χάριν της θεάς, η οποία και την ιδικήν σας και την ιδικήν μας χώραν επροστάτευσε και ανέθρεψε και εμόρφωσε, την ιδικήν σας χίλια χρόνια πρωτύτερα, αφού επήρε το σπέρμα διά σας από την γην και τον Ήφαιστον και αργότερα την ιδικήν μας. Εις τα ιερά μας βιβλία είναι γραμμένον, ότι η διοργάνωσις πόλεως εδώ έγινε προ οκτώ χιλιάδων ετών. Θα σου διηγηθώ λοιπόν με λίγα λόγια διά τους νόμους που είχαν και διά το πλέον ωραιότερον που έκαμαν οι προ εννέα χιλιάδων ετών συμπολίται σου, άλλοτε, όταν θα έχωμεν ευκαιρίαν, Θα είπωμεν τας λεπτομερείας δι' όλα αυτά αφού θα έχωμεν εμπρός μας τα ίδια τα κείμενα». "(Πλάτων "Τίμαιος" 23 δ-ε).

Δ) Στη χώρα του Σόλωνα, την Αθήνα – Ελλάδα, έζησε το πλέον ωραιότερο και το πλέον καλύτερο ανθρώπινο γένος, από το οποίον κατάγεται ο Σόλωνας και οι συμπολίτες του κ.α. Πριν από τον μεγάλο κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, η σημερινή πόλις των Αθηναίων υπήρξε αρίστη στον πόλεμο και γενικώς στη διακυβέρνηση της ήταν τελεία. Στην πόλη εκείνην λέγεται ότι έγιναν κάλλιστα έργα και διαμορφώθηκαν τα πλέον άριστα πολιτεύματα από όσα ημείς έχομε ακούσει ότι υπήρξαν επί της γης,

Ε) Η Θεά Αθηνά, που έζησε και λατρευόταν και στην Αίγυπτο και στην Ελλάδα, στα αιγυπτιακά λέγονταν Νήιθ και πρόσφερε τη Σοφία της και στους δυο λαούς. Πρώτα ίδρυσε την Αθηναίων Πολιτεία και μετά την Αιγυπτιακή.

ΣΤ) Πιο πέρα από τις Ηράκλειες στήλες (σήμερα λέγεται πορθμός του Γιβραλτάρ) υπήρχε μια ήπειρος, η Ατλαντίδα, που ήταν ένα νησί μεγαλύτερο από την Ασία και την Αφρική. Κάποια στιγμή οι στρατοί αυτής της χώρας συγκεντρώθηκαν και επεχείρησαν μαζί εξόρμηση για να υποδουλώσουν και την Αίγυπτο και την Ελλάδα και γενικά ολόκληρο τον εντεύθεν του στομίου (από τις Ηράκλειες στήλες) τόπο. Ωστόσο την εποχή εκείνη η αρχηγεύουσα των Ελλήνων, η Αθήνα, κατανίκησε τους επιδρομείς και έτσι εμπόδισε να υποδουλωθούν όσοι ακόμη δεν είχαν υποδουλωθεί και απελευθέρωσε χωρίς καμία αξίωση, όλους τους άλλους που είχαν υποδουλωθεί. Μετά παρέλευση αρκετού χρόνου όμως έγιναν φοβεροί σεισμοί και κατακλυσμοί και εντός ενός τρομερού ημερονυκτίου ολόκληρος ο στρατός των Ελλήνων ενταφιάστηκε στη γη, αλλά εξαφανίσθηκε επίσης βυθισθείσα στη Θάλασσα η νήσος Ατλαντίδα λόγω του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα.

Σημειώνεται ότι:

1) Ο Πλούταρχος στο έργο του "Βίοι Παράλληλοι" και στη μελέτη του "περί Ίσιδος και Οσίριδος" μας δίνει αρκετά στοιχεία για την Ατλαντίδα. Επίσης σε πολλά σημεία των έργων του αναφέρεται σε διάφορες δοξασίες των αρχαίων που "καθώς λέει η παράδοση και τα γραπτά ξεκινάνε από τη χαμένη Ατλαντίδα"

2) Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, έγινε το 1265 πριν από το Διόγνητο = 1529 π.Χ.

3) Πολλοί λένε ότι ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, που τότε έγινε και ο αφανισμός της Ατλαντίδας, είναι ο ίδιος με τον κατακλυσμό του Νώε των Εβραίων. Πιθανόν.

4) Σήμερα πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι ο Τιμαίος του Πλάτωνα είναι έργο επιστημονικής φαντασίας, γιατί δεν υπάρχουν ενδείξεις. Όμως επειδή δεν υπάρχουν ενδείξεις και για το αντίθετο, άρα μπορεί να είναι και πραγματικότητα. Ο Θουκυδίδης και ο Ηρόδοτος πάντως θεωρούν ότι πριν από το Μίνωα δεν υπήρξε αξιόλογος πολιτισμός, γιατί ο άνθρωπος μέχρι τότε δεν ζούσε σε πολιτείες, αλλά στην ύπαιθρο και πρωτόγονα, δηλαδή μεταναστευτικά για εξεύρεση πηγών διατροφής μια και μέχρι τότε δεν υπήρχε η γεωργία. Αντίθετα ο Διόδωρος, όπως θα δούμε αμέσως πιο κάτω, θεωρεί ότι τα ως άνω λεγόμενα του Πλάτωνα είναι σωστά.

ΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ , ΟΙ ΚΑΔΜΙΟΙ κ.α.

ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο Διόδωρος Σικελιώτης, σχετικά με τα γράμματα και τις επιστήμες, αναφέρει τα εξής, τα οποία σχετίζονται και με όσα είδαμε να λέει πιο πριν ο Πλάτωνας:

«… Στους Έλληνες λέγεται ότι πρώτος ανακάλυψε τους ρυθμούς και το τραγούδι ο Λίνος και όταν ο Κάδμος έφερε από τη Φοινίκη τα λεγόμενα γράμματα, πρώτος αυτός μετέφερε στην ελληνική γλώσσα, όρισε την ονομασία του καθενός και χάραξε το σχήμα τους. Γενικώς όλα μαζί τα γράμματα ονομάστηκαν Φοινικικά, επειδή μεταφέρθηκαν στους Έλληνες από τους Φοίνικες, ειδικά όμως, επειδή πρώτοι οι Πελασγοί χρησιμοποίησαν τους φερόμενους χαρακτήρες προσαγορεύτηκαν Πελασγικά……. Ο Λίνος, λοιπόν, λένε πως συνέταξε με Πελασγικά γράμματα αφήγημα με τις πράξεις του πρώτου Διόνυσου και τους λοιπούς μύθους και το άφησε στα απομνημονεύματά του. Με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποίησαν τα Πελασγικά γράμματα ο Ορφέας και ο Προναπίδης, που ήταν δάσκαλος του Ομήρου και εμπνευσμένος τραγουδοποιός. Το ίδιο και ο Θυμοίτης…. (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 3, 67)

«… Οι Ηλιάδες ( = οι αρχαίοι κάτοικοι της Ρόδου) αναδείχθηκαν ανώτεροι από όλους στη μόρφωση και κυρίως στην αστρονομική. Εισηγήθηκαν πολλά σχετικά με τη ναυτιλία και όρισαν τον χωρισμό της ημέρας σε ώρες….. Ο (Ρόδιος) Ακτίς βάζοντας πλώρη για την Αίγυπτο ίδρυσε εκεί τη λεγόμενη Ηλιούπολη, δίνοντας το όνομα του πατέρα του (Ήλιου). Από αυτόν έμαθαν αργότερα οι Αιγύπτιοι τα θεωρήματα της αστρονομίας. Όταν, όμως, έγινε ο κατακλυσμός στην Ελλάδα, από τις βροχοπτώσεις χάθηκαν οι περισσότεροι άνθρωποι. Μαζί με εκείνα συνέβηκε να καταστραφούν και τα γραπτά μνημεία και γι αυτή την αιτία, οι Αιγύπτιοι, βρίσκοντας την ευκαιρία, ιδιοποιήθηκαν όλα τα περί αστρονομίας και επειδή, λόγω της άγνοιάς τους, οι Έλληνες δεν μπορούσαν πλέον να επικαλεστούν τις γραπτές μαρτυρίες, ενισχύθηκε η άποψη ότι πρώτοι οι Αιγύπτιοι ανακάλυψαν τα άστρα. Με τον ίδιο τρόπο, μολονότι οι Αθηναίοι ίδρυσαν πόλη στην Αίγυπτο, που την ονόμαζαν Σαίνς, το γεγονός ξεχάστηκε λόγω του κατακλυσμού. Γι αυτές, λοιπόν, τις αιτίες πολλές γενιές αργότερα ο Κάδμος του Αγήνορα θεωρήθηκε ότι πρώτος αυτός έφερε τα γράμματα από τη Φοινίκη στην Ελλάδα και από τον καιρό του Κάδμου και στο εξής πίστευαν για τους Έλληνες πως έκαναν πάντα συμπληρωματικές ανακαλύψεις στην επιστήμη των γραμμάτων, καθώς ένα είδος καθολικής άγνοιας κατείχε τους Έλληνες…….» ( Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 5, 57)

«…Στις Μούσες, δόθηκε από τον πατέρα τους, η ανακάλυψη των γραμμάτων και η σύνθεση των επών, η λεγόμενη ποιητική. Σε εκείνους που λένε πως οι Σύριοι είναι οι εφευρέτες των γραμμάτων, πως οι Φοίνικες τα έμαθαν από εκείνους και τα παρέδωσαν στους Έλληνες και πως αυτοί οι Φοίνικες ήταν εκείνοι που έπλευσαν με τον Κάδμο στην Ευρώπη και πως γι αυτό οι Έλληνες ονομάζουν τα γράμματα Φοινικικά, απαντούν πως οι Φοίνικες δεν ήταν οι αρχικοί εφευρέτες και πως το μόνο που έκαναν ήταν να αλλάξουν τη μορφή των γραμμάτων και, καθώς η πλειοψηφία των ανθρώπων τα χρησιμοποίησε αυτό το είδος των γραμμάτων, γι αυτό τους δόθηκε η παραπάνω ονομασία»…… (Διόδωρος Σικελιώτης. βίβλος 5, 74)

«…φασίν τους Φοίνικας ουκ εξ αρχής ευρείν, αλλά τους τύπους των γραμμάτων μεταθείναι μόνον…». (Διόδωρος, Σικελιώτης, βίβλος 5, 74).

Σημειώνεται ότι:

1) Ο Διόδωρος λέει τα ως άνω, επειδή ο Ηρόδοτος έχει πει ότι σύμφωνα με τους υπολογισμούς του τα γράμματα στην Ελλάδα τα έφερε ο Κάδμος, όταν ήρθε στην Ελλάδα από τη Φοινίκη, κάτι για το οποίο δεν συμφωνεί ο Διόδωρος.

2) Με τα λεγόμενα αυτά του Ηρόδοτου δεν συμφωνεί ούτε και ο Πλούταρχος, ο οποίος μάλιστα αποκάλεσε τον Ηρόδοτο «κακοήθη» στο έργο του «Ηθικά ή περί των Ηροδότου Κακοήθειες», όπου βλέπε περισσότερα.

3) Οι Υπολογισμοί του Ηρόδοτου, σχετικά με την ελληνική γραφή, είναι λάθος, γιατί: Α) Όταν Ο Κάδμος ήρθε στην Ελλάδα, έφερε πράγματι τη γραφή της ιδιαίτερης πατρίδας του, δηλαδή τη Φοινικική γραφή, και με την οποία έγραφαν οι Καδμείοι ή Θηβαίοι, καθώς και άλλοι Έλληνες, επειδή ήταν πιο εύκολη από τη γραμμική που υπήρχε πριν. Όμως μετά που οι Θηβαίοι εξελληνίσθηκαν χρησιμοποίησαν την νέα ελληνική γραφή που επινοήθηκε στο μεταξύ από τους Έλληνες σε αντικατάσταση και της Φοινικικής επειδή και η Φοινικική ήταν μια γραφή που δεν απέδιδε πλήρως τον ελληνικό προφορικό λόγο. Β) Θα ήταν αληθές αυτό που λέει ο Ηρόδοτος, αν το σημερινό ελληνικό σύστημα γραφής ήταν ακριβώς το ίδιο με το Φοινικό, κάτι όμως που δεν ισχύει.

(Την πραγματική αλήθεια για το θέμα αυτό βλέπε στο βιβλίο:

«Ψεύδη – αίσχη για την ελληνική γλώσσα και γραφή», Α. Κρασανάκη.)

ΑΛΛΑ ΨΕΥΔΗ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ

ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Πολλοί λένε ότι στην αρχαία Ελλάδα γίνονταν και θεοποιήσεις και κτηνοβασίες και ανθρωποθυσίες, αφού από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς αναφέρονται η Θυσία της Ιφιγένειας, ο μύθος του Μινώταυρου και οι Θεοί του Ολύμπου. Ωστόσο αυτό είναι ένα αληθοφανές ψεύτικο επιχείρημα, γιατί:

Α) Οι θεοποιήσεις των θεών του Ολύμπου έγιναν όπως ακριβώς έγινε και με το Χριστό και τους Αγίους στη Χριστιανική Θρησκεία. Δηλαδή επειδή εν ζωή είχαν ο Δίας, ο Ποσειδώνας κ.τ.λ. είχαν ευεργετήσει τους ανθρώπους, μετά το θάνατό τους ανακηρύχτηκαν θεοί. (Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο «Η Αρχαία ελληνική Θρησκεία», Α. Κρασανάκη)

Β) Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός και η αρχαία ελληνική θρησκεία δεν επέτρεπε να γίνονται ανθρωποθυσίες και απλώς η μια που αναφέρεται ήταν για διδακτικούς λόγους ή κάτι ως η Θυσία του Ισαάκ στους αρχαίους Εβραίους. Στους Εβραίους ο Θεός ζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάσει το γιο του Ισαάκ (κάτι που τελικά δεν άφησε ο θεός να γίνει) προκειμένου να δοκιμάσει την πίστη του. Στους Έλληνες ο μάντης Κάλχας ζήτησε από τον Αγαμέμνονα να θυσιάσει τη κόρη του (κάτι όμως που τελικά δεν έγινε - ο λόγος που έχουμε την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και την «Ιφιγένεια εν Ταύροις») προκειμένου να φυσήξει ούριος άνεμος για να φύγουν τα καράβια για την Τροία. Ο Μάντης Κάλχας ζήτησε από τον Αγαμέμνονα αυτή τη μεγάλη θυσία προκειμένου να του δείξει ότι δεν μπορεί από τη μια να είναι ασεβής σκοτώνοντας τα ελάφια της Θεάς Άρτεμης και από την άλλη να επικαλείται την εύνοια των θεών προκειμένου να του γίνει χάρη και να φυσήξει γι αυτόν ούριος άνεμος.

Γ) Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός και η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση δεν επέτρεπε να γίνονται κτηνοβασίες και η μια που αναφέρεται ήταν για διδακτικούς λόγους. Πιο σωστά, ο μύθος του Μινώταυρου είναι μια αναληθής ιστορία που αφενός έπλασαν οι Αττικοί συγγραφείς με σκοπό να γελοιοποιήσουν το Μίνωα, επειδή εκστράτευσε εναντίον τους και συνάμα πήρε ομήρους κάποιους νέους για καταναγκαστικά έργα στην Κρήτη, όταν αυτοί δολοφόνησαν το γιο του Ανδρόγεω στα Παναθήναια, καθώς λένε οι Πλάτωνας και Πλούταρχος και αφετέρου έχει διδακτικό χαρακτήρα. Με τη ιστορία αυτή υποδείχνονται – προβάλλονται τα άσχημα αποτελέσματα που επιφέρουν αφενός τα μάγια και οι κτηνοβασίες (δηλαδή η γένεση τερατόμορφων όντων όπως ο Μινώταυρος) και αφετέρου οι αθετήσεις υποσχέσεων προς τα θεία και τους ανθρώπους (ο Μίνωας τιμωρείται από τους θεούς με το να ερωτευθεί η γυναίκα του τον ταύρο, επειδή αφενός εκστράτευσε εναντίον των Αθηναίων και αφετέρου γιατί αθέτησε τις υποσχέσεις του στα θεία, δηλαδή δεν θυσίασε τον ταύρο που το έδωσε επί τούτου ο Ποσειδώνας) κ.α. (Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: «Η Ελληνική μυθολογία-Κρητικοί μύθοι», Α. Κρασανάκη)

Ο ΕΛΛΗΝΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Ανατρέχοντας στην ελληνική μυθολογία (Απολλόδωρο κ.α.) βλέπουμε ότι αρχικά Έλληνες λέγονταν μόνο όσοι άνθρωποι είχαν βασιλιά τους τον Έλληνα, το γιο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, που σύμφωνα με τον Όμηρο ήσαν όσοι κατοικούσαν στις πόλεις Φθία και Ελλάδα του Πελασγικού Άργους (= η Θεσσαλία) ή αυτοί που είχαν αρχηγό στην εκστρατεία της Τροίας τον Αχιλλέα. Μετά Έλληνες καλούνταν, σύμφωνα με τον Ισοκράτη, Πλάτωνα κ.α., όσοι λαοί ή κράτη-πόλεις (Αθηναίοι, Σπαρτιάτες κ.α.) είχαν παιδεία ελληνική. Ποια ήταν όμως η παιδεία η ελληνική? Ήταν τα γράμματα, οι επιστήμες, ο πολιτισμός, οι νόμοι, η ελευθερία, η ισότητα, η δημοκρατία κ.τ.λ.

Σημειώνεται ότι οι Καδμείοι ή Θηβαίοι, οι Δαναοί, οι Πέλοπες κ.α. που καλούνταν κι αυτοί Έλληνες, είχαν καταγωγή διαφορετική από τους Αθηναίους, Σπαρτιάτες κ.α. Οι Θηβαίοι ή Καδμείοι και οι Δαναοί π.χ. είχαν καταγωγή φοινικική (περσικό-αιγυπτιακή) και οι Αθηναίοι πελασγική (ευρωπαϊκή, ντόπια). Επομένως Ελλάδα και ελληνισμός δεν είναι μόνο γεωγραφική, αλλά και ιδεολογική έννοια. (Περισσότερα βλέπε: «Το όνομα, η καταγωγή και το έθνος των Ελλήνων», Α. Κρασανάκη)

Ανατρέχοντας στην Αγία Γραφή βλέπουμε ότι αρχικά χριστιανοί καλούνταν μόνον οι μαθητές και οι οπαδοί της διδασκαλίας του Χριστού και μετά όσοι λαοί ή κράτη είχαν ως θεό τους το Χριστό, το λόγο, τη Θρησκεία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Επομένως χριστιανισμός δεν είναι μόνο γεωγραφική, αλλά και ιδεολογική έννοια. Τι κήρυττε ο Χριστός? Την αγάπη, το αγάπα τον πλησίον σου, το αγαπάτε αλλήλους, εκείνο που μισείς, μην το κάνεις σε άλλο κ.τ.λ., καθώς και την αλήθεια όσον αφορά το Θεό. Επομένως αυτό που πρόσθεσε η χριστιανική θρησκεία στον ελληνισμό ή αν θέλετε στον παγκόσμιο πολιτισμό ήταν βασικά η Αγάπη. Ο Χριστός καυτηρίασε τους «υποκριτές γραμματείς και Φαρισαίους» και συνάμα κήρυττε μια κοινωνία χωρίς σύνορα, χωρίς μίση, με ισότητα κ.τ.λ.

Ανατρέχοντας επίσης στην Αγία Γραφή βλέπουμε να αναφέρει ότι επειδή ο κόσμος πριν από το Χριστό συνέχιζε να είναι πάρα πολύ αμαρτωλός (βάρβαρος) ή να είναι μιασμένος, ο θεός έστειλε το Γιο του, τον Ιησού Χριστό, για να τον σώσει. Και τελικά χάρη στο Λόγο και στη Θυσία του Ιησού Χριστού ο κόσμος πράγματι άλλαξε. Καταργήθηκε σιγά-σιγά ο βαρβαρισμός ή άλλως η δουλεία, οι ανθρωποθυσίες, οι αιμομιξίες κ.τ.λ. Απλώς σήμερα υπάρχουν ακόμη πολλοί υποκριτές.

Στο Λόγο του Ιησού Χριστού, τον οποίο υπερασπίστηκαν με θυσίες και αίμα οι πρώτοι οπαδοί του, περιλαμβάνονταν τα σοφά αποφθέγματα: «Αγαπάτε αλλήλους», «Ος συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις», «Μπροστά στο Θεό και στην Εκκλησία Του, δεν υπάρχουν δούλοι ή ελεύθεροι, αλλά όλοι ίσοι» (Α' ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 12:13, ΓΑΛΑΤΕΣ 3:28), Το δουλεμπόριο αντιβαίνει την χριστιανική διδασκαλία (Α' Τιμόθεον 1:10-11) κ.α.

Σημειώνεται ότι:

1) Φυσικά στον ελληνισμό υπήρχαν οι ενάρετοι, αλλά και η αγάπη, η αλληλεγγύη και ο κουμμουνισμός (κοινοκτημοσύνη, κοινά συσσίτια κ.α.), όμως αυτά δεν ήταν και θρησκεία-λατρεία, όπως συνέβηκε με την ανάδειξή τους στον Χριστιανισμό.

2) Για τη διάσωση και προβολή του Χριστιανισμού δεν συνέβαλαν μόνο οι Έλληνες ιερείς και ανθρωπιστές, αλλά και αυτοί των άλλων εθνών: Ρωμαίοι, Γάλλοι, Άγγλοι κ.τ.λ. Συνέβαλαν οι Εκκλησίες του Χριστού σε όλα τα μέρη του κόσμου και οι οποίες έχουν ως πρότυπό τους την αρχαία ελληνική Εκκλησία του δήμου.

3) Πάρα πολλοί χριστιανοί, και μιλούμε για πάρα πολλούς, είναι σαφώς υποκριτές, αφού ενώ γνωρίζουν τι πρεσβεύει ο χριστιανισμός, ωστόσο σκέφτονται πως θα πάρουν την περιουσία ή τη σύντροφο κ.τ.λ. του άλλου, κάνουν ή επιτρέπουν πολέμους κ.τ.λ.

4) Οι Ολύμπιοι θεοί αρχικά ήταν και αυτοί άνθρωποι που εν ζωή είτε επέδειξαν μεγάλες ικανότητες είτε προσέφεραν μεγάλες υπηρεσίες στους συνανθρώπους τους και ως εξ αυτού θεοποιήθηκαν, κάτι ως ο Χριστός και οι Άγιοι σήμερα στη χριστιανική θρησκεία. Απλώς σήμερα υπάρχει ένας μόνο θεός και πάρα πολλοί άγιοι και δαίμονες, ενώ παλιά υπήρχαν και πολλοί θεοί και πολλοί άγιοι και δαίμονες.

5) Διαφορές ανάμεσα σε χριστιανική και ολυμπιακή θρησκεία υπάρχουν πάρα πολλές και η χριστιανική είναι πασιφανές ότι είναι σωστότερη, πιο σύγχρονη. Ωστόσο και η χριστιανική και η Ολυμπιακή Θρησκεία έχουν πάρα πολλά κενά όσον αφορά στα ερωτήματα για το αν π.χ. υπάρχει μεταθανάτιος ζωής, στο πως πλάστηκε ο κόσμος κ.α.

6) Η ελληνική θρησκεία (η Θρησκεία των Ολύμπιων θεών) είχε πάρα πολλές αιρέσεις (αλλιώς λατρεύονταν ο Δίας στην Φρυγία, αλλιώς στην Κρήτη και Σπάρτη κ.α., αλλιώς στην Αίγυπτο κ.α.), δηλαδή είχε διαμορφωθεί ανάλογα με το πώς βόλευε το κάθε κράτος, με συνέπεια να παρακμάσει ή να μοιάζει κάπου ως ειδωλολατρία. Ωστόσο κάτι τέτοιο ισχύει και σήμερα και στη χριστιανική θρησκεία, πρβ π.χ. ορθοδοξία, καθολικισμός κ.τ.λ. Σ’ αυτό παρέβαλε και το Μωαμεθανισμό κ.τ.λ.

7) Επειδή οι χριστιανοί ήθελαν τη κατάργηση της Θρησκείας των Ολύμπιων θεών και οι καλούμενοι ελληνιστές (= όσοι από τους Έλληνες, Ρωμαίους κ.α. πίστευαν στους Ολύμπιους Θεούς) δεν ήθελαν, είχε ως συνέπεια να γίνουν διωγμοί πολλών χριστιανών. Μετά την επικράτηση του χριστιανισμού αναφέρονται και διωγμοί ελληνιστών.

8) Επειδή η μάνα του Χριστού, η Παναγία, ήταν εβραϊκής καταγωγής, ορισμένοι αποκαλούν τον χριστιανισμό ως εβραϊκό δημιούργημα, ενώ δεν είναι έτσι επακριβώς, γιατί αν ήταν έτσι, τότε οι Εβραίοι θα ήσαν χριστιανοί. Ο χριστιανισμός κατά τα Ευαγγέλια είναι θεϊκό δημιούργημα, του Ιησού Χριστού που ήταν γιος Θεού. Για άλλους ο χριστιανισμός είναι δημιούργημα Εβραίων με ελληνική μόρφωση, άρα κατά βάση είναι ένα ελληνικό πνευματικό δημιούργημα. Η Καινή Διαθήκη, τα Ευαγγέλια, γράφτηκαν στην ελληνική γλώσσα και οι περισσότεροι από τους μαθητές του Χριστού (Ιωάννης, Μάρκος, Ματθαίος και Λουκάς), καθώς και ο απόστολος των Εθνών Παύλος, εκτός του ότι μίλαγαν ελληνικά, είχαν και ελληνική μόρφωση, επειδή αφενός η ελληνική γλώσσα ήταν τότε διεθνής και αφετέρου η Ασία είχε λίγο πριν κατακτηθεί-εξημερωθεί – εξελληνιστεί από τον Μ. Αλέξανδρο. Κατά διαταγή του ίδιου του Μ. Αλέξανδρου, όπως μας λένε Αρριανός και ο Πλούταρχος, ιδρύθηκαν στην Ασία και Αφρική σχολεία, διδασκόταν τα ελληνική βιβλία παιδείας, η ελληνική γλώσσα κ.τ.λ.

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΒΑΡΒΑΡΙΣΜΟ (ΣΩΒΙΝΙΣΜΟ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ Κ.ΛΠ.

ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Αν ρίξουμε μια ματιά στις σελίδες της ιστορίας θα δούμε κράτη που ήταν πανίσχυρα (Μινωική αυτοκρατορία, Μακεδονικά κράτη, Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, Οθωμανική αυτοκρατορία κ.α.) και αφανίστηκαν ή υποδουλώθηκαν, πλούσιους που πτώχευσαν και έγιναν δούλοι, δούλους ή φτωχούς που ξαφνικά πλούτισαν και έκαναν άλλους δούλους, δυνάστες που τους παράτησαν οι υπόδουλοί τους και στη συνέχεια τους έκλεισαν στη φυλακή κ.τ.λ. Επομένως ο μόνος δρόμος για την ευημερία του ανθρώπου είναι ο Λόγος του Κυρίου (= το «αγαπάτε αλλήλους, ελεημοσύνη και ό,τι δεν θες να σου κάνουν, μη κάνεις σε άλλους» κ.τ.λ., κατά τη χριστιανική Θρησκεία, αλλά και η αλληλεγγύη, η ισότητα, η δικαιοσύνη και η δημοκρατία, κατά τον ελληνισμό. Βέβαια για να τα καταλάβει όλα αυτά κάποιος πρέπει να έχει παιδεία, άρα ο μεγαλύτερος εχθρός του βαρβαρισμού, του εθνικισμού κ.τ.λ. είναι η παιδεία, η σωστή μόρφωση και το πρωταρχικό χρέος μιας πολιτείας η δημιουργία σχολείων και η παροχή σωστής παιδείας.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΠΟΙΟΥΣ ΛΥΠΑΜΑΙ....

ΠΟΙΟΥΣ ΛΥΠΑΜΑΙ....


e-Διαφήμιση