Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΚΥΠΡΟΣ

Η ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΑΛΛΑ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΚΥΠΡΟΣ
Η καίρια θέση του νησιού στο σταυροδρόμι Ευρώπης και Ανατολής η μυθολογική παραδοχή ως γεννήτρας της Αφροδίτης, θεάς της μορφιάς, του έρωτας και της γονιμότητας η Πάφος ήταν κέντρο λατρείας της Αφροδίτης από την ομηρική εποχή και το πανέμορφο φυσικό της περιβάλλον προκαλούν το ξέχωρο ενδιαφέρον του κόσμου μας από τους πανάρχαιους χρόνους. Στο διάβα της ιστορικής της διαδρομής η Κύπρος περνάει δύσκολα χρόνια από τις επιδρομές των Περσών και στις περιόδους της Φραγκοκρατίας, Βενετοκρατίας, Τουρκοκρατίας και Αγγλοκρατίας, μα και περιόδους πολιτιστικής άνθισης, δείγμα της ποιοτικής δομής των κατοίκων της. Πολλοί οι ζηλωτές του νησιού του Ευαγόρα. Θα σημαδέψουν τον ιστορικό του βίο με ανείπωτες καταστροφές και ανθρώπινες τραγωδίες, χωρίς να μπορέσουν ν' αλλάξουν την ελληνική του ιθαγένεια, την οποία καταμαρτυρούν τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης, από τα οποία διαπιστώνονται το όμαιμο, το ομόγλωσσο, τα κοινά των θεών ιδρύματα, τα ομότροπα ήθη και έθιμα και η πάτριος γη, δηλαδή η ενότητα του πολιτισμού των κατοίκων του. Ο πολιτισμός της Κύπρου ανάγεται σε πολύ παλιά εποχή. Οι πρωτοκάτοικοι της Κύπρου, Θεσσαλοί, Μακεδόνες και μικρός αριθμός Αρμενίων, αφομοιώνονται με τους ιθαγενείς του νησιού και δημιουργούν το ρωμαλέο πολιτισμό της νεολιθικής εποχής (5800-2500 π.Χ.) στον οικισμό της Χοιροκοιτίας, του οποίου η αρχαιότερη φάση είναι η Κεραμική, με αγγεία που φέρουν ερυθρή διακόσμηση, Στην εποχή του Χαλκού (2500-1550 π.Χ.) η αγγειοπλαστική και αρχιτεκτονική παρουσιάζουν θαυμάσια έργα, κυρίως με αχάρακτη διακόσμηση, η οποία εξελίσσεται σε νέου τύπου αγγεία με γραπτή διακόσμηση σε λευκό έδαφος.
Τα πλούσια κοιτάσματα του χαλκού προκαλούν το εμπόριο και φέρνουν μια οικονομική ανάπτυξη στο νησί. Όμως, από την επεξεργασία του χαλκού παρουσιάζονται τα πρώτα όπλα, σημάδι κάποιων διαφωνιών μεταξύ των κατοίκων. Σημαντικό ορόσημο για την πολιτιστική ανάπτυξη του νησιού είναι η ύστερη εποχή του Χαλκού (1550-1050 π.Χ.). Τότε φτάνουν στο νησί οι Αχαιοί, οι οποίοι έφεραν μαζί τους τη γλώσσα, τη γραφή, την τέχνη, τη θρησκεία και τα έθιμα. Ο Τεύκτος, άριστος τοξότης του Αγαμέμνονα στον Τρικό πόλεμο (1100 π.Χ.) έρχεται στο νησί και ιδρύει τη Σαλαμίνα της Κύπρου. Η Κύπρος έχει εξελληνιστεί πλήρως πολύ πριν από το τέλος του 12ου π.Χ. αιώνα. Με τον ερχομό των Ελλήνων από την ηπειρωτική Ελλάδα πλημμυρίζεται από μυκηναϊκά αγγεία, κοσμήματα και άλλα είδη τέχνης. Μερικά από τα πολιτιστικά θέματα είναι ανθρώπινες μορφές, μορφές ζώων, κοσμήματα και μεγάλα αγάλματα του κερασφόρου θεού. Στη Γεωμετρική εποχή (1050-700 π.Χ.) οι αλλαγές στην Ελλάδα (πτώση του μυκηναϊκού πολιτισμού και εμφάνιση των Δωριέων) δεν επηρεάζουν τον κυπριακό πολιτισμό. Στην Αρχαϊκή εποχή (700-475 π.Χ.) η Κύπρος είναι πλέον προχωρημένο κέντρο του ελληνισμού. Η κεραμική, η χρυσοχοϊα, η αρχιτεκτονική, η λογοτεχνία και άλλες επιστήμες βρίσκονται σε περίοδο ακμής. Η γλυπτική εξελίσσεται σε ελληνική αρχαϊκή τέχνη. Τα έθιμα ταφής είναι ομηρικά. Όλα θυμίζουν το ζωγραφικό ρυθμό της μυκηναϊκής τέχνης. Νέα μορφή κεραμικής είναι εκείνη του "ελεύθερου εδάφους" (διακοσμητική σύνθεση χωρίς πλαίσιο). Να τονίσουμε εδώ ότι στην κυπριακή γλώσσα διατηρούνται περισσότερες λέξεις από την αρχαία ελληνική, όπως π.χ. λαλώσε, εδωχαμαί κτλ. Η Κλασική εποχή (475-325 π.Χ.), ο "Χρυσούς αιών" για την Αθήνα, βρίσκει την Κύπρο δουλωμένη στους Πέρσες. Η Κύπρος, με τη άθλια Ανταλκίδεια Ειρήνη των Σπαρτιατών (387 π.Χ.). αισχρό και ανόσιο έργο κατά τον Πλάτωνα, είχε δοθεί στους Πέρσες. Όμως ο Ευαγόρας, βασιλιάς της Κύπρου (411-374 π.Χ.) είχε διατηρήσει τους δεσμούς του με την Αθήνα. Να θυμίσουμε εδώ την εκστρατεία του Κίμωνα (450 π.Χ.) στην Κύπρο για την απελευθέρωσή της από τους Πέρσες. (Πέθανε από κάποια ασθένεια. Ο θάνατός του κρατήθηκε μυστικός. Νίκησε τους Φοίνικες στη θάλασσα και τους Πέρσες στη ξηρά, αν και ήταν νεκρός. Ζούσε η στρατηγική του ευφυα). Τότε πολλοί Αθηναίοι φιλόσοφοι και καλλιτέχνες εγκαθίστανται στην Κύπρο. Η γλυπτική στην Κύπρο ακολουθεί τους κορυφαίους Έλληνες γλύπτες. Σ' αυτή την εποχή τα ελληνικά ήθη και έθιμα έχουν διαδοθεί σε ολόκληρη τη μεγαλόνησο, η οποία όμως διατηρεί και τον εντυπωσιακό τοπικιστικό χαρακτήρα. Κατά την Ελληνιστική περίοδο (325-50 π.Χ.), με το έργο του Μ. Αλεξάνδρου και των επιγόνων του, η Κύπρος γνωρίζει μεγάλη ευημερία. Η παιδεία και η τέχνη στην Κύπρο ταυτίζονται με την ελληνική. Κατά την Ελληνορωμαϊκή περίοδο (50 π.Χ. - 395 μ.Χ.), από τα αρχαιολογικά ευρήματα διαπιστώνεται ότι η Κύπρος είναι μια άλλη Ελλάδα. Έχουν ήδη αποκαλυφθεί το Γυμνάσιο της Σαλαμίνας και ο ναός του Ολύμπιου Δία. Στο Κούριο το θέατρο, το στάδιο και ο ναός του Απόλλωνα. Σε άλλα σημεία της Κύπρου έχουν αποκαλυφθεί ερείπια του ναού της Αφροδίτης, έργα αγγειοπλαστικής, αγάλματα κ.ά. Έχει πια καθιερωθεί απόλυτα στην Κύπρο η οικουμενικότητα του ελληνιστικού και του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Σημαντικό γεγονός είναι η επίσκεψη στην Κύπρο του Αποστόλου Παύλου το 45 μ.Χ. Βυζαντινές επιρροές. Η Κύπρος αποδέχθηκε το Χριστιανισμό από την εποχή των Αποστόλων και αποτέλεσε τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από την αρχή της συγκρότησής της. Η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε ότι κατά τη διάρκεια ζωής του Βυζαντίου ολόκληρο το νησί αποτελεί ένα μουσείο κατάμεστο από κτίσματα ναών και άλλα ευρήματα, που αποδεικνύουν ότι η Κύπρος παρακολουθεί με ευλάβεια και συνέπεια όλες τις πολιτιστικές εξελίξεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, χωρίς να επηρεάζεται από τις καταστροφικές διαμάχες των αυτοκρατόρων και τις θρησκευτικές έριδες, μοιραίες για ολόκληρο τον Ελληνισμό. Τα πρώτα βυζαντινά μνημεία παρουσιάζονται στο δεύτερο μισό του 4ου αιώνα. Είναι κυρίως λαξευτοί τάφοι και κοιμητήρια. Τον 5ο, 6ο και μέχρι τα μισά του 7ου αιώνα παρουσιάζονται νέες "Βασιλικές", με αρχαιότερη εκείνη την "πεντάκλιτη Βασιλική" του Αγίου Επιφανίου. Έχει ήδη διαμορφωθεί νέος συνδυασμός τρούλων με το υπόλοιπο οικοδόμημα των εκκλησιών.
Όλα ανακόπτονται το 648 από τις επιδρομές των Αράβων κατά της Κύπρου, οι οποίοι κατέστρεψαν τα περισσότερα μνημεία. Κατά την περίοδο των εικονομαχιών η Κύπρος γίνεται καταφύγιο των μοναχών εικονολατρών, οι οποίοι φθάνουν στο νησί κυρίως από το μικρασιατικό χώρο. Τότε παρουσιάζεται η οικοδομική των μοναστικών κέντρων. Επικρατεί ένας νέος ρυθμός αρχιτεκτονικής. Είναι εκείνος της "καμαροσκέπαστης Βασιλικής" και της καλύτερης τοιχοδομίας με τετραγωνισμένους πυρόλιθους. Το 13ο και 14ο αιώνα η Φραγκοκρατία επηρεάζει τους ρυθμούς της "Παλαιολογείου τέχνης". Το 15ο αιώνα αναπτύχθηκε στην Κύπρο μια μορφή λαϊκού χαρακτήρα στη ζωγραφική. Κύριος εκπρόσωπός της είναι ο Συμεών Αυξέντης. Το 1571 η κατάληψη της Κύπρου από τους Τούρκους εξαφανίζει κάθε ίχνος πολιτισμού. Με την είσοδο των Τούρκων στην Κύπρο επαναλαμβάνεται η τραγωδία της Πόλης της 29ης Μα<\#192>ου 1453. Τις άθλιες σκηνές που ακολούθησαν μετά την άλωση της Λευκωσίας περιγράφει με μελανά χρώματα ο Αρχιμανδρίτης Κυπριανός στη "Χρονολογική ιστορία της νήσου". Γράφει μεταξύ άλλων: "Δεν ηκούετο άλλο παρά οδυρμοί, κλαυθμοί και αναστεναγμοί ακατάπαυστοι των ευγενίδων γυναικών που εχωρίζοντο από τους άνδρας των, των βρεφών και παιδιών που αρπάζοντο από τας αγκάλας των μητέρων, αι κραυγαί των παρθένων από την βίαν των ασελγεστάτων κατακτητών. Ποίος να κλαίει τον αποχωρισμό του πατρός, του φίλου, των συγγενών, της μητρός, της αδελφής... των γερόντων και γραιών... έκοπτον τας κεφαλάς δια δοκιμήν των σπαθιών τους... Έγδυσαν τας εκκλησίας, τας ιεράς τραπέζας και κατατσάκισαν τας εικόνας...".
Με την είσοδό τους στη Λευκωσία έσφαξαν τους 29.000 υπερασπιστές της και στην Αμμόχωστο αθέτησαν τη συμφωνία παράδοσης της πόλης, κατέσφαξαν χιλιάδες υπερασπιστές της και αιχμαλώτισαν όλους τους κατοίκους. Δικαιώνεται λοιπόν ο Άγγλος πολιτικός Γουίλιαμ Γλάδστων, όταν μας λέει ότι:"Οι Τούρκοι είναι το μόνο δείγμα της ανθρωπότητας που έδειξε τη μεγαλύτερη έλλειψη ανθρωπισμού. Οπουδήποτε κι αν πήγαν, μια πλατιά κηλίδα αίματος έδειχνε τα ίχνη της διαβάσεώς τους και σε όλη την έκταση της κυριαρχίας τους ο πολιτισμός εξαφανιζόταν". Σύμφωνα με ιστορικές έρευνες, οι κάτοικοί της, μετά την κατάληψη των Τούρκων ήταν 200.000. Κατά την παράδοση, αρχικά υποστηρίχθηκε ότι η πρώτη τουρκοκυπριακή μειονότητα δημιουργήθηκε από τις 20.000 άνδρες του οθωμανικού στρατού που κατέλαβε την Κύπρο. Γνωρίζουμε όμως από ιστορική πηγή και μαρτυρίες ότι οι Τούρκοι δεν ξεπερνούσαν τους 2.000 γενίτσαρους και 88 ιππείς. Είναι χαρακτηριστική η πληροφορία που μας δίνει το 1738 ο περιηγητής Sandwich. Μιλάει για 100.000 κατοίκους του νησιού, από τους οποίους οι 3.000 είναι τούρκοι. Αυτή είναι η αλήθεια για τη γένεση της τουρκικής μειονότητας στην Κύπρο. Η ιστορία, αδιάψευστη, δεν αποδέχεται ότι οι Τουρκοκύπριοι είναι αυτόχθονο στοιχείο της Κύπρου.
Το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας
Προέδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας
Ινστιτούτο Μελετών Εφαρμοσμένης Επικοινωνίας

ΚΥΠΡΟΣ " Ο Κλειστος Φακελος" Τα Μεγαλα Ερωτηματικα
Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος.... Κύπρος, ένα πανέμορφο και γαλήνιο νησί με «ταραγμένη» ιστορική πορεία, παρελθόν παρόν και μέλλον.
Κύπρος, η Μεγαλόνησος που από αρχαιοτάτων χρόνων κατοικείται από Έλληνες, προκαλώντας πάντα την προσοχή κατακτητών και «βαρβάρων» που ήθελαν να κάνουν κτήση τους αυτή την μικρή γωνιά νησιωτικής γης στην άκρη της Μεσογείου. Οι λόγοι προφανείς αλλά η ελληνική ψυχή αυτού του νησιού αντιστάθηκε και αντιστέκεται διαρκώς στις αθέμιτες επιδιώξεις των ισχυρών και όσων με τις αστοχίες τους δοκίμασαν την αντοχή του υπέροχου και αγέρωχου λαού του.
Το ρολόι της ιστορίας φαίνεται να σταμάτησε για την Κύπρο το 1974 με την τουρκική εισβολή, όταν δίχως καν να υπάρξει επίσημη κήρυξη πολέμου, οι Τούρκοι (που κάποιοι κάποτε δέχτηκαν ως 'εγγυητές' της ανεξαρτησίας της 'Κυπριακής Δημοκρατίας', τη βομβάρδισαν, τη λεηλάτησαν. Και κατέκαψαν το νησί της Αφροδίτης πίσω από τις πλάτες ξένων «φίλων» της Ελλάδας, (των ίδιων που πάντα από «αγνές» προθέσεις την ενέπλεκαν σε αδιέξοδα»). Αυτοί «παραπλάνησαν» με τον πλέον «ευφυή» και «παρελκυστικό» τρόπο, το καθεστώς Ιωαννίδη που ήδη έχει ανατρέψει το καθεστώς Παπαδόπουλου. Οδήγησαν τον Ιωαννίδη στην ανατροπή του Μακάριου, με στόχο δήθεν να ενωθεί η Ελλάδα με την Κύπρο και στην συνέχεια εξαπέστειλαν την Τουρκία με τις ορδές του Αττίλα.
Τα όσα ακολούθησαν με τον Αττίλα 1 και 2 επιτείνουν το αγωνιώδες ερώτημα που απασχολεί το μυαλό την ψυχή και την συνείδηση μας ως Έλληνες που θέλουμε να κοιτάμε τα παιδιά μας στα μάτια. Εφ όσον η Τουρκία ως «εγγυήτρια δύναμη» κατάφερε με την επέμβαση της να ανατρέψει το καθεστώς Ιωαννίδη, γιατι συνέχισε το καταστροφικό της έργο και μετά την «αποκατάσταση της νομιμότητας» στην Ελλάδα; Ποιο είναι αυτό το έργο πέραν των μαζικών φόνων και των λεηλασιών;
Η απάντηση μας είναι προφανής και τεκμηριωμένη. Το σχέδιο των ισχυρών μας «φίλων» ήταν, η παρουσία των «Τουρκικών Δυνάμεων» να λειτουργήσει ως προπομπός και προγεφύρωμα για την εγκατάσταση «στρατηγικής σημασίας» οπλικών συστημάτων στην μεγαλόνησο που θα λειτουργούσε προς όφελός τους . Κάτι που μέχρι εκείνη την περίοδο, αρνήθηκε κατηγορηματικά και πεισματικά να δεχτεί ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος.
Είναι βέβαιο ότι αν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχε ενδώσει στις πιέσεις των Αμερικανών να μετατραπεί η Κύπρος σε κρυφό οπλοστάσιο και στρατιωτική αμερικανική βάση, δεν θα είχε συμβεί το παραμικρό στο πανέμορφο νησί της Κύπρου.
Εικοσι οκτω χρόνια μετά την Τραγωδία της Κύπρου, αναπάντητα ερωτήματα, βασανίζουν την καρδιά, την ψυχή και το μυαλό όσων Ελλήνων πατριωτών δεν σβήνουν από την μνήμη τους τα γεγονότα που σημάδεψαν τον ελληνισμό και το έθνος μας. Θυμόμαστε και θα θυμόμαστε μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας, ότι ένα κομμάτι ελληνικής γης παραμένει κάτω από την μπότα του Αττίλα. Δεν ξεχνούμε… και το εννοούμε πραγματικά.
Ζητούμε απαντήσεις για το πώς γίνεται, ενώ δεν κηρύχτηκε επίσημα πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας σύμφωνα προς το Διεθνές Δίκαιο, να μεταφέρονται στην Τουρκία αιχμάλωτοι πολέμου, να υπάρχουν «αγνοούμενοι» και εκατοντάδες οικογένειες να παραμένουν στο σκοτάδι και στην απόγνωση επί 28 χρόνια. Βάση ποίας διεθνούς συνθήκες επιτράπηκε η μεταφορά αιχμαλώτων στην ενδοχώρα της Τουρκίας;
Η Διεθνής Κοινή γνώμη αποστρέφει το πρόσωπο της από τα αποδεικτικά στοιχεία που κατά διαστήματα εμφανίζονται στο προσκήνιο (φωτογραφίες και τηλεοπτικό υλικό) με τους αιχμαλώτους να βρίσκονται σε τουρκικό έδαφος. Πρόκειται για 1619 ψυχές ελλήνων που συνηθίσαμε να αποκαλούμε απλώς «αγνοούμενους», χάνοντας καμιά φορά και οι λέξεις το νόημα τους και αφαιρώντας από τον άνθρωπο την ανθρώπινη υπόστασή του. Πρόκειται για τα αδέλφια μας και όχι για ένα άψυχο αριθμό που εκφράζει ένα απλό στατιστικό δεδομένο στην σκακιέρα της πολιτικής.
Ζητούμε απαντήσεις. Γιατί ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός δεν ανέλαβε ως όφειλε πρωτοβουλία για την άμεση βοήθεια στους αιχμαλώτους της Κυπριακής Τραγωδίας; Γιατί ποτέ δεν οδηγήθηκαν σε κανένα διεθνές δικαστήριο η πολιτικό όργανο, οι υπεύθυνοι αυτού του αιματοκυλίσματος και των μαζικών φόνων και αμάχων;
Είναι εξίσου προφανές και μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι, οι «μεγάλοι» και «ισχυροί» φίλοι και σύμμαχοι της Τουρκίας έχοντας βρει σε αυτή την χώρα πρόθυμους συμπαραστάτες στα σχέδια τους, φρόντισαν για την ατιμωρησία και την προστασία της από την Διεθνή Δικαιοσύνη και την Διεθνή κοινή γνώμη. Η Τουρκία βρίσκεται στο απυρόβλητο με την βοήθεια και την προστασία των «ισχυρών» του πλανήτη.
Ζητούμε απαντήσεις. Γιατί το 1964 δεσμεύτηκαν από τις δυνάμεις του ΟΗΕ τα όπλα που αγόρασε η Κυπριακή Κυβέρνηση από τη Σοβιετική Ένωση και τη Τσεχοσλοβακία; Πως προδόθηκε και ποιος φέρεται να πρόδωσε στους Αμερικανούς την προμήθεια των πυραύλων εκείνων; Κάτι ανάλογο δηλαδή που συνέβη πρόσφατα και με τους πυραύλους S-300 οι οποίο τελικά μεταφέρθηκαν στην Κρήτη και αδρανοποιήθηκαν .
Ποιοι και γιατί μας υποχρέωσαν να αποσύρουμε το 1967 την Ελληνική Μεραρχία από την Κύπρο; Αφήνοντας στην ουσία απροστάτεύτη την Μεγαλόνησο και δημιουργώντας ένα καθοριστικό πλήγμα στην αμυντική της θωράκιση. Γνώριζαν βέβαια καλά όσοι επεξεργαζόταν τα σχέδια για την κάμψη της αντίστασης του κυπριακού λαού και του Ελληνικού έθνους, ότι η θωρακισμένη Κύπρος, με οπλικά συστήματα και στρατό, δεν θα ήταν εύκολη λεία για τους επίδοξους εισβολείς της.
Η Ιστορία γράφεται εν ψυχρώ και σε απόσταση από τον χρόνο κατά τον οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα που τη συγκροτούν. Δεν μπορούμε όμως να ανεχτούμε την αποσιώπηση πραγματικών γεγονότων που ξαφνικά, κάποιοι, θεωρούν ότι δεν συνέβησαν ποτέ.
Όταν ο Ιωαννίδης τελικά αντιλήφθηκε την προδοσία από φίλους και εχθρούς, συγκάλεσε το πολεμικό συμβούλιο. Αποφασίστηκε να κηρυχτεί ο πόλεμος στην Τουρκία, κάτι που στη συνέχεια η τότε στρατιωτική ηγεσία δεν πραγματοποίησε. Κανονικά ειχε δοθεί εντολή στον αρχηγό του τρίτου σώματος στρατού, στρατηγό Ντάβο, να επιτεθεί στον Έβρο. Επίθεση που δεν έγινε ποτέ. Το επιχείρημα που προβλήθηκε επίσημα ήταν ότι δεν διαθέταμε τις δυνάμεις και τον εξοπλισμό για να φέρουμε σε πέρας με επιτυχία μία τέτοια πολεμική επιχείρηση, ότι δηλαδή η Ελλάδα ήταν πολεμικά απαράσκευη. Αν όντως ήταν έτσι οι συνθήκες του στρατεύματος, είμαστε βέβαιοι ότι θα το γνώριζαν πρώτοι οι τούρκοι μέσω των υπηρεσιών τους και δεν θα είχαν χάσει την ευκαιρία να επιτεθούν πρώτοι!!!
Η μετέπειτα εξέλιξη ειδικά του στρατηγού Ντάβου ίσως είναι μία πιο πειστική απάντηση και εξήγηση στο εύλογο ερώτημα μας και στις απορίες μας. Είναι γνωστό ότι ο στρατηγός Ντάβος όχι μόνο δεν κατηγορήθηκε ως συνεργάτης της Χούντας αλλά αμέσως μετά την κατάρρευση της, ανέλαβε την ηγεσία των Ενόπλων δυνάμεων και στην συνέχεια διετέλεσε Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας. Επιβραβευμένος άραγε για ποιες υπηρεσίες και προς ποιους; Είναι επίσης άξιο απορίας το γιατί οι ανώτατοι αξιωματικοί Αραπάκης και Παπανικολάου, που συμμετείχαν στην επίμαχη συνεδρίαση του πολεμικού συμβουλίου για την κρίση που είχε ξεσπάσει, διέταξαν την επόμενη ημέρα, ο μεν Αραπάκης την επιστροφή των υποβρυχίων που βρισκόταν στην Κύπρο, ο δε Παπανικολάου την επιστροφή των αεροπλάνων που κατευθυνόταν προς την μεγαλόνησο. Και οι δύο αυτοί ανώτατοι αξιωματικοί, όχι μόνο δεν διώχθηκαν αλλά αποστρατεύτηκαν σιωπηρά και σήμερα διαπρέπουν ως επιχειρηματίες.
Η απάντηση στα εύλογα ερωτήματα είναι προφανής. Οι τρεις αυτοί αξιωματικοί αρνήθηκαν να εκτελέσουν την απόφαση του πολεμικού συμβουλίου γιατί προφανώς είχαν ήδη εξασφαλίσει την στήριξη και την κάλυψη που τους προσέφεραν οι νέοι διαχειριστές της εξουσίας.
Ως αρχηγός και επικεφαλής της οργάνωσης και έχοντας απόλυτη συναίσθηση της αδιαμφισβήτητης ιστορικής αλήθειας για το ότι:
Ποτέ μέχρι σήμερα οι τούρκοι δεν μας έχουν κηρύξει πόλεμο
Ποτέ δεν αμφισβητήθηκε η συνεισφορά μας στα παγκόσμια προσκλητήρια ειρήνης και αγώνα, εν αντιθέσει με την αδιαφορία και την απάθεια της Τουρκίας (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο Β Παγκόσμιος πόλεμος).
Ποτέ δεν γελοιοποιήθηκε ο στρατός μας σε διεθνείς στρατιωτικές αποστολές και ενω στην Κορέα οι Έλληνες στρατιώτες διέπρεψαν, τιμήθηκαν και εφεραν πολεμικα μεταλλια, οι Τουρκοι διαλυθηκαν και γελιοποιηθηκαν.
Τελος να θυμηθούμε ότι ποτε στην προσφατη ιστορια οι Τουρκοι δεν ενεπλακησαν σε πολεμο για να τους βαθμολογησουμε. Αξιοσημειωτο ειναι οτι τούρκος ναύαρχος σε ασκηση του ΝΑΤΟ διαπίστωσε κάποτε ότι δεν υπάρχει νησί Μάλτα ( δεν το έβρισκε στον Χάρτη και είπε.. «Μάλτα γιοκ»);
Ποτέ ξανά στην ιστορία, μία χούφτα παλικάρια δεν καθυστέρησαν τόσο πολύ την προέλαση ενός οργανωμένου στρατού όπως αυτός του Αττίλα στην Κύπρο. Άνδρες που πολέμησαν πιότερο με την ψυχή τους παρά με τα λιανοντούφεκα που τους είχαν απομείνει.....
Για όλα αυτά λοιπόν, μα πάνω από όλα, γιατί η Ελλάδα έναντι των εχθρών της, διαθέτει την πίστη στην Ειρήνη, τη Δημοκρατία, την Ορθοδοξία και τον πολιτισμό, προτείνω να αφήσουμε κατά μέρος την ηττοπάθεια και την υποτέλεια της αδράνειας και της αδιαφορίας. Οφείλουμε απέναντι στην ιστορία μας και το μέλλον των παιδιών μας, να ξαναβρούμε τον ενθουσιασμό μας, την πίστη και την θέληση μας για την πρόοδο και να ξαναφέρουμε την ελπίδα στις ψυχές του λαού μας. Έχουμε ιστορική και εθνική υποχρέωση να συμβάλουμε έτσι ώστε... να πάψει επιτέλους να σχίζει τον αέρα της Ελληνικότατης Κύπρου το ουρλιαχτό του γκρίζου λύκου....