Οι άγιοι ως πολυκέφαλοι

Όταν από τον Δ΄ αιώνα η αναιδέστατη αισχροκέρδεια άρχισε το έργο της, χρησιμοποιή8ηκαν όχι μόνο τα οστά των αγίων ως αγιαστικά μέσα και φυλακτήρια, αλλά και κάθε αντικείμενο που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν. Με την αιτία αυτή της αισχρής εμπορίας δημιουργή8ηκαν τέτοιας φύσεως κλοπές και ειδωλολατρείες και κά8ε είδος ακολασίας, ώστε φρίττει καθένας που μελετά τα <<κατορθώματα>> αυτά των Καλογέρων και τους ακροβατισμούς τους.
<Σήμερον υπάρχουν καθ΄ όλον τον χριστιανικόν κόσμον δεκατέσσαρες εν όλω κάραι του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Εις δε την Γαλλίαν επτά εκκλησίαι καυχώνται ότι κατέχουν το λείψανόν του, παρ΄ όλον ότι η παράδοσις βεβαιώνει ότι ο Ιουλιανός το έκαυσε. Τον ακάνθινον στέφανον του Σωτήρος διαφιλονικεί προς δυο Μοναστήρια της Ευρώπης και η Μονή του Βατοπεδίου του αγίου Όρους. Εις μιαν Εκκλησία της Ισπανίας υπάρχει μέσα σε πολύτιμον χρυσήν θήκην ένα μεγαλοπρεπές φτερό Στρουθοκαμήλου, το οποίον επιδεικνύουν οι ιερείς με την πληροφορίαν ότι έπεσεν από την πτέρυγα του αρχαγγέλου Γαβριήλ>.
Στην συνέχεια, υποστηρίζουν οι Καλόγεροι ότι στην Ιερουσαλήμ φυλάσσουν <το σπήλαιον του γάλακτος, ονομασθέν ούτως εκ του λευκολίθου, όστις, σχηματίζει αυτό και όστις, κατά την παράδοσιν, ελευκάνθη υπό σταγόνος γάλακτος της Θεοτόκου, ότι αύτη φεύγουσα εις Αίγυπτον έμεινε προς στιγμήν εκεί ίνα θηλάση το θείον βρέφος>. Επίσης, στο ναό της Αναλήψεως διατηρούν ένα αποτύπωμα ποδιού και λέγεται ότι είναι του Χριστού <...υπάρχει δε χώρος εκείνος υπό των χαλκείων κιγκλίδων περιθριγκούμενος εφ΄ ον δε τόπον έστησαν οι του Κυρίου πόδες οράται ομφάλιον πάνυ λευκόν, εν ω μέσον εκτύπωσις θείου σταυρού, εξ ης άρρητος ευωδία εκπνέουσα των προσιόντων κατευφραϊνει την όσφρησιν>. - Ντροπή.
<<Η πλεονεξία λοιπόν των Μοναχών ετόλμησε να καταισχύνη με τοιάυτας αλόγους δεισιδαιμονίας και με τοιούτους φρικτούς δόλους θρησκείαν την οποίαν οι Απόστολοι ονόμαζαν λ ο γ ι κ ή ν λ α τ ρ ε ί α ν ( Ρωμ. ΙΒ΄ 1 ) και λ ο γ ι κ ό ν ά δ ο λ ο ν γ ά λ α ( Α΄ Πέτρ. Β΄ 2 ) με τας ψευδείς θρησκείας. Τούρκοι σήμερον δείχνουν τα ίχνη της καμήλου του Μωάμεθ και Ινδοί εις την νήσον Ταπροβάνην, το ίχνος του ποδός του Βούδα>>. ( Άτακτα Αδ. Κοραή Γ΄ τόμος).
Επίσης στην Ιερουσαλήμ φυλάσσουν για την προσέλευσιν των αφελών μια <κρύπτην, εν η, κατά την παράδοσιν, ο Λωτ εφύτευσε το τρισύνθετον ξύλον εκ του οποίου κατόπιν εκόπη το ξύλον εξ ου εγένετο ο Τίμιος Σταυρός>.
Αυτά όμως λέγονται όχι παράδοση, αλλά εξάμβλωση και ακροβατισμοί των Καλογήρων.
Επίσης στην Μονή του Βατοπεδίου του Αγίου Όρους φυλάσσονται τεμάχια καλάμου από τον οποίον πότισαν ξύδι τον Χριστό, όταν ήταν στον σταυρό. Επίσης η Μονή αυτή φυλάσσει την ζώνη της Θεοτόκου, την κάρα του Ιωάννου του Χρυσοστόμου και άλλα λείψανα αγίων.
<<Μιαν άλλην κάραν του Χρυσοστόμου έστειλεν η Μονή Βατοπεδίου το έτος 1816 εις την Ρωσίαν, την οποίαν είχε ζητήσει ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Α΄. Οι καλόγηροι όμως που ευρέθησαν προ του διλήμματος ή να δυσαρεστήσουν τον ισχυρόν προστάτη των, ή να στερηθούν ένα σπουδαίον λείψανον, διέπραξαν απάτην και απέστειλαν εις τον Τσάρον ένα άλλο κρανίον το οποίον έγινε δεκτόν εις την Ρωσίαν με πάσαν ευλάβειαν>>. Και έτσι ο Χρυσόστομος απέκτησε δεύτερη κεφαλή και από άγιος έγινε τέρας με δυο κεφαλές. Αλλά, είπαμε: Μεγάλοι οι Καλόγηροι και θαυμαστά τα έργα τους.
Για αυτή την δεισιδαιμονία της προσκυνήσεως των <ιερών λειψάνων> γράφει ο ιεροκήρυκας και βουλευτής Ν. Χ. Αμβράζης στο βιβλίον του <Η Κασσιανή>, σελ. 12, τα εξής ωραία: <Άλλοι εν τη δεισιδαιμονία και αμαθεία αυτών, ελάτρευον και εθεοποίουν τα ιερά των αγίων λείψανα, αδιαφορούντες, αν ταύτα ήσαν αληθή και γνήσια, ή οστά προβάτων ή κυνών. Ο Μητροφάνης ο Κριτόπουλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας εν τη ομολογία αυτού λέγει, πολλαί πανουργίαι και καπηλείαι επενοήθησαν περί τα άγια λείψανα, ως συμβαίνει τον αυτόν άγιον, ου τα λείψανα ονομάζουσι, τρικέφαλον και τετρακέφαλον είναι τοσαυτόχειρά τε και τοσαυτόποδα πολλαχού γαρ δεικνύουσι τα αυτά μέλη του αυτού αγίου, όπερ ως άτοπον
Και καπηλευτικόν η Εκκλησία μισεί και αποτρέπεται. (Μητροφάνους Κριτοπούλου ομολογία παρά KIMMAL σελ. 167,168>>).
Πολύ χαρακτηριστική στην προκειμένη περίπτωση, είναι μια σχετική αφήγηση την οποίαν αναφέρει ο CLAYWH. BARR στο βιβλίον του <<Ο Καλόγερος στ΄ άρματα>>, σελ. 103-104. Πρόκειται περί μιας επισκέψεως του Λουθήρου στην Ρώμη: Ο Μαρτίνος πήγε στις κατακόμβες. Παπάδες σκάλιζαν διάφορα κόκκαλα και διάλεγαν μικρά κομμάτια. Ένας κοντούλης παπάς, τον είδε και του έγνεψε.
-Κόκκαλα αγίων, είπε γελώντας. Πήγαινε να μας φέρης λίγα απ΄ του χοιροβοσκού. Μας τελείωσαν αυτά.
-Απ΄ του χοιροβοσκού;
-Ναι, ναι! Του επανέλαβε ανυπόμονα ο παπάς.
-Μα δεν καταλαβαίνω, επέμενε ο Μαρτίνος. Τι θέλει ο χοιροβοσκός με τα κόκκαλα των αγίων;.
-Τι άγιοι και τι γουρούνια! Ποια διαφορά κάνει, αφού μπορούμε και τα πουλάμε;
Ο Μαρτίνος έμεινε καρφωμένος στην θέση του. Κάτι έλαμψε στο μυαλό του. Κορόϊδευαν λοιπόν τους ανθρώπους; Τους πουλούσαν κόκκαλα χοίρων, σαν κόκκαλα αγίων; Και έρχονται προσκυνητές να τ΄ αγοράσουν. Και οι παπάδες πουλούσαν και σκόνη από κόκκαλα δήθεν αγίων κλπ.
Τις σατανικές αυτές ενέργειες στηλιτεύει ακόμη περισσότερο ο επίσκοπος Μυτιλήνης Χριστόφορος σ΄ ένα ποίημά του προς κάποιο Ανδρέα, και το οποίον μας φύλαξε η Ιστορία Κ. Παπαρρηγοπούλου -Τομ. Γ΄ Μέρος Β΄ σελ. 218-220-, από το οποίο παραθέτω λίγα:

Του Προκοπίου μάρτυρος χείρας δέκα,
Θεοδώρου δε πέντε και δέκα γνάθους,
Και Νέστορος μεν άχρι των οκτώ πόδας,
Γεωργίου δε τέσσαρας κάρας άμα,
Και πέντε μαστούς Βαρβάρας αθληφόρου,
Και νυν μεν οστά δώδεκα βραχιόνων,
Του καλλινίκου Μάρτυρος Δημητρίου,
Νυν τ΄ αυ καλάμους είκοσι σκελών όλων,
Του Παντελεήμονος ( ω της πληθύος ).
Εκ πίστεως σης και προς ιχ8ύν ετράπη,
Νέστωρ ο μάρτυς, οκτάπους δεδειγμένος!
Λέγεις ο σεμνός και Θέκλας της πρωτάθλου
Οδόντες εξήκοντα ( φευ της πλάνης! ) έχειν,
Και του μεγίστου Προδρόμου λευκάς τρίχας,
Αυχείς δε και ου πάσας ως νυν επρίω,
Εκ των γενείων των σφαγέντων νηπίων
Ήκουσα δ΄ αυτούς προς τινος των σων φίλων,
Ως γουν πλάνος τις πίστεως σης το ζέον,
Οστούν προβάτου μηριαίον λαμβάνει,
Άπαν δε κύκλω βήματι χρίσας κρόκον,
Και θυμιάσας και περιστείλας άμα,
Πρόσεισιν ευθύς και δίδωσι σοι λέγων
<<Οστούν υπάρχει τούτο μάρτυρος Πρόβου>>
Το δ΄ ην προβάτου μάλλον, αλλ΄ ουχί Πρόβου.
Παρέξομαι σοι προίκα χρήμα τι ξένον,
Ενώχ τον αντίχειρα του τρισολβίου,
Και γλουτόν αυτόν Ηλία του Θεσβίτου,
Βούλει, παράσχω λειψάνους τούτους άμα
Και δάκτυλον σοι Μιχαήλ Αρχαγγέλου.
Από το ποίημα αυτό βλέπουμε το σατανικό πνεύμα της πανουργίας και θεοκαπηλίας, το οποίον επεκράτησε με αφορμή την προσκύνηση των <<ιερών λειψάνων>>, και πόσο ο συγγραφέας του ποιηματίου αυτού στηλιτεύει αυτή την αντιχριστιανική συνήθεια. Με την θεοκαπηλία αυτή παρουσίασαν τους αγίους και τις αγίες, ως πολυκέφαλους, γεννήματα της Λερναίας Ύδρας, ως τέρατα με πλήθος χεριών και ποδιών ως σκυλόψαρα με πολλές σιαγόνες ως κροκόδειλους με πολλά δόντια, και ως κουνέλες με πολλούς μαστούς. Τα δε κόκκαλα του προβάτου χρησιμοποιήθηκαν ως κόκκαλα του δήθεν αγίου Πρόβου. Πιθανόν, οι θεοκάπηλοι να πίστευαν στην μετεμψύχωση, ώστε οι άγιοι μετά θάνατον να έγιναν σαρανταποδαρούσες.
Λοιπόν, όσοι πιστοί συνέλθετε !

Το ανωτέρω κεφάλαιο είναι από το βιβλίο του Στυλιανού Χαραλαμπάκη
ΤΑ ΑΝΑΠΟΔΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ Β΄ Έκδοση Αθήνα 1984